Het is eng, maar ik ga het toch doen! – Koppverleden

overlevingsmechanisme – van overleven naar leven – kopp – koppkind – koppvolwassen

Paniek, onrust, paniek. Eng. Dit is wat mij de afgelopen dagen overheersen en probeert beslag op mij te leggen. Voor een deel lukt dat. Het andere deel recht haar rug ferm en laat de paniek, de onrust en het enge toe. Althans, dat probeer ik. ‘’Het is eng, maar ik ga het toch doen…’’ Dat was wat ik tegen mijn vader zei na een goed gesprek.

Wat weet die man mij toch altijd weer gerust te stellen als de paniek me om het hart slaat. Want dat gebeurt weleens. Deze keer omdat ik merk dat mijn overlevingsmechanisme uit raakt gedoofd. Op de eerste plaats is dat een feestje waard! Absoluut! Een punt waar ik hard voor heb gewerkt. Heel erg hard. Het kwam me niet aanwaaien.

Het maakt het niet makkelijker

Dat dit systeem zijn functie begint te verliezen en ik dat steeds beter doorzie en begrijp, wil niet zeggen dat dit het makkelijker maakt. Het zet heel wat in beweging bij me. Het zorgt er momenteel voor dat ik me klein, nietig en emotioneel voel. Het maakt me paniekerig en bang en soms zie ik door de bomen het bos niet meer. Alsof ik op het punt sta om voor het eerst te gaan bungeejumpen. Ik weet dat ik er niet dood aan ga, maar de adrenaline neemt dan bezit van me en zorgt ervoor dat mijn overlevingsmodus aangaat. Ineens ben ik me (nog meer) bewust van de diepte en de sterfelijkheid. Het is eenvoudigweg gewoon eng! Maar ik doe het, omdat ik weet dat ik daarna word beloond met een waanzinnige kick. Ik overwon mijn angst en deed het toch!

Ik nam contact op met een loopbaancoach

Wat is er dan aan de hand dan? Ik hoor het je denken. Onlangs zocht ik contact met een loopbaancoach. Want ik merk dat ik het plezier in mijn werk aan het verliezen ben en het een steeds grotere opgave voor me wordt. Ik krijg er geen energie meer van en mijn stemming heeft hier steeds meer onder te lijden. Dat kan niet de bedoeling zijn. Ik herken deze stemming en ik weet waartoe dit verder zal leiden als ik hier niets mee doe. Wat dan? Er zullen meer signalen volgen die mij beetje bij beetje verder tot een dieptepunt zullen leiden. Mijn weerstand zal kelderen, mijn humor zal afnemen, ik ga vergeetachtig worden, de chaos groeit, mijn interesse en het plezier vertroebelen en uiteindelijk zal het me allemaal niets meer uitmaken. Dan bereik ik een punt dat ik mezelf langzaam uit het oog verlies. Een aantal van deze signalen geven me af en toe al een knipoog. Een teken dat ik dus al te lang doorloop met mijn ziel onder mijn arm. Zal wel weer overwaaien. Soms gebeurde dat ook wel, om er later weer keihard in te hakken. Soms is die struisvogelpolitiek zo fijn en die drempel zo hoog. Tot ik tot het besef kom dat het schijnveiligheid is en het tijd is om wel echt te luisteren en in actie te komen, voordat alle eerder opgenoemde signalen me ineens in zijn greep hebben. Tijd voor die bungeejump!

‘’Het is eng, maar ik ga het toch doen!’’
Judith Evelien

Ik heb ook al heel helder voor mezelf hoe het komt dat het nu zoveel van me vergt. Eigenlijk al een tijdje, alleen eerder was het uitdoven van mijn overlevingsmechanisme nog niet zo sterk aan de orde als nu en daardoor kon ik het me ook veroorloven om nog maar aan te blijven modderen.
Dat is nu helemaal anders! Het uitdoven van mijn overlevingsmechanisme heeft bij mij tot gevolg dat ik ook ontvankelijker word voor gevoelens, emoties, prikkels en zintuigen. Alles lijkt nu ongefilterd binnen te komen, want ik hoef daar niet meer voor te vechten. Dat komt omdat ik me nu al een langere tijd bewust ben van hoe mijn overlevingsstrategie werkt en het doorzie. Daardoor kan ik steeds effectiever proactief reageren op de triggers die mijn overlevingsstand in werking (willen) stellen.

‘’Ik kom nu dus op een punt dat ik overga op leven en het overleven vertroebelt. Dat mag met recht een triomf worden genoemd!’’
Judith Evelien

Voordat ik dat ook zo kan toelaten, zal ik eerst nog het een en ander voor mezelf moeten doorlopen. Dat is waar ik nu doorheen ga. Ik moet nu gaan leren hoe om te gaan met al die ongefilterde invloeden en indrukken. Mijn gevoeligheid. Ze lijken zo hard bij me binnen te komen, dat ik erdoor overweldigd word. Dat veroorzaakt enorme onrust en soms zelfs paniek. Dan word ik een ongeleid projectiel die niet meer weet wat die met zichzelf aan moet. Mijn radartjes om in overlevingsstand te gaan, draaien overuren. Alleen reageer ik daar niet meer op, dat betekent onrust in mijn lichaam. Want vanwege die overlevingstand die heel graag aan wil gaan, giert de adrenaline continu door mijn lijf. Mijn uitdaging is om die onrust te gaan ontmoeten, want alleen dan zal mijn onrust vanzelf vertrouwd voor me worden.

Waarom dat ‘’ineens’’ nu zo’n issue voor me wordt? Dat is te herleiden naar het feit dat zowel het uitdoven van mijn overlevingsmechanisme en het continu verdedigen van mijn nummer 1 positie nu samen komen. Of nou ja, samen? Misschien meer in botsing met elkaar komen en het zou het mooiste zijn als uit de botsing straks een samensmelting voortvloeit. Dat veroorzaakt onrust, paniek en angst. Terwijl het eigenlijk een heel logisch gevolg is van deze elementen. Dat begrijp ik, dat zie ik. Alleen het ook zo voelen, of zoals mijn vader heel treffend verwoordde, ‘’ontmoeten’’, dat is een geheel nieuwe gelaagdheid voor mij. Door mijn gevoel te ontmoeten, zal er geen strijd plaatsvinden. True! Mijn vader vulde dit nog aan met een heel grappig, maar mooi voorbeeld.

‘’Gevoelens zijn net hondjes’’
Rob Droog – Blijvend anders

Hij legde uit dat gevoelens eigenlijk net hondjes zijn. Wanneer je thuis komt na een lange dag werken, word je altijd enthousiast begroet door je hondje. Het is blij je weer te zien, maar ook blij om weer gezien te worden. Het springt tegen je aan en doet er alles aan om bevestigd te worden. Zodra hij dat heeft gehad, zoekt hij zijn mandje weer op en gaat dan met een gerust hart zijn ballen weer liggen likken. Ik moest er zo om lachen, maar begreep ook meteen zijn punt! Zodra je gevoelens zijn gezien en bevestigd, kunnen ze rustig gaan liggen en zullen ze je niet meer naar je keel grijpen.
Je hondje zal je niet met rust laten voordat het zijn aandacht heeft gehad. Het zal net zo lang tegen je op blijven springen tot het die aai en erkenning heeft gehad. Zo geldt dat ook voor gevoel. Het heeft geen enkele nut deze te bestrijden, bevechten of weg te stoppen, het zal net
zo lang blijven etteren totdat het de aandacht krijgt die het verdient. Ja, ‘’etteren’’, alles wat verwaarloosd wordt, gaat uiteindelijk etteren. Dat is ook voor gevoelens zo wanneer het verdrongen wordt. Dan gaat gevoel pijn doen.

‘’Als gevoel pijn gaat doen, heeft het niet de aandacht gehad die het nodig had om in ontmoeting te komen.’’
Judith Evelien

Ik kom hierdoor nu op een punt dat ik merk hoe intens ik het eigenlijk op de werkvloer vind en wat dat van mij vraagt. Dat gaat hand in hand met het thema waar ik de afgelopen twee jaar hard aan gewerkt heb: meer ruimte voor mezelf nemen. Ik worstelde namelijk enorm met mijn nummer 1 positie en moeder zijn. Want als je moeder bent, hoor je je kinderen als vanzelfsprekend op de eerste plaats te zetten. Dat gaat toch als vanzelf? Nou, niet bij mij! Het werd een enorme worsteling voor me. Ik deed er jaren over om mezelf op nummer 1 te kunnen zetten. Toen ik dat eenmaal onder de knie had, werd ik moeder. Dilemma! Dit speelde overigens niet alleen bij het moeder worden, maar bij alles waar ik iets van mezelf moest geven. Dat voelde als een opoffering. Geen ingewikkelde dingen hoor, want ik heb het dan over verjaardagen, sociale aangelegenheden en werkgerelateerde zaken. Hele normale dingen, die voor mij als een ware bedreiging voelde. Man, wat kostte het me moeite om me over te kunnen geven. Ik was zo mijn eerste plaats aan het verdedigen! Bij praktisch alles. Lees ook mijn blog die ik voor ‘’Met Zonder Ouders’’ schreef –> Koppuitdagingen in het moederschap
In dit blog ga ik dieper in op die worsteling.

Ik ga leven!

De afgelopen twee jaar kwam ik in stabieler vaarwater. De kinderen werden groter en zelfstandiger en er kwam meer ruimte vrij. Goede dingen en mooie dingen, dingen waar ik naar snakte. Die stabiliteit en die ruimte zorgde ook voor onrust in mijn hoofd en in mijn lichaam. Die onrust zet me nu in beweging. Dat is goed en dapper en naast dat ik het gevoel te verzuipen ontzettend eng vind, ben ik eigenlijk ook immens trots op het feit dat ik nu zelf de touwtjes in handen neem en sturing geef aan mijn proces en ontwikkeling. Dat is toch wel het ultieme bewijs van leven. Ja, moeilijk, maar wow… wat kicken! Ik merk dat dat gevoel wel steeds meer gaat overheersen. Het wisselt zich af met onzekerheid. Maar het is goed wat er gebeurt. Het is mijn weg naar mij!

Lees ook:

@judithevelien – overlevingsmechanisme – koppverleden

Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien

judith-it