boos – kopp – koppkind – koppzorgen – overlevingsmechanisme

Mijn reactie als ik word geraakt, wordt door anderen met enige regelmaat geïnterpreteerd als boosheid. Of soms als chagrijnig of humeurig. Iets grijpt me aan en dat doet iets met me. Maar boos ben ik dan niet. Verdrietig te constateren dat mijn emotie vaak aan wordt gezien voor boosheid. Mijn boosheid is als een beschermende deken die mijn verdriet en kwetsbaarheid beschermt. Zo zie ik nu. Ooit kon ik alleen maar zacht zijn, door hard te zijn en was mijn strijdkracht mijn kwetsbaarheid.

Lichaamstaal versus gevoel

Mijn mimiek wil ook weleens anders worden geïnterpreteerd dan ik me daadwerkelijk voel. Er wordt me weleens verteld dat men niets tegen me blieft te zeggen, omdat men nooit weet hoe de vlag er bijhangt bij mij. Ehm…oké? Ik dacht altijd dat ik best benaderbaar en toegankelijk was. Maar blijkbaar zegt mijn lichaamshouding en/ of mimiek vaak heel iets anders. Als het dan tegen de middag loopt en er blijkt niets mis met mijn humeur, dan durft men nog weleens te peilen hoe het die ochtend nou met mijn ochtendhumeur zat. Dan ben ik me van geen kwaad bewust, maar heb ik schijnbaar kortaf gereageerd of stond mijn blik op onweer.

Ik vind dat altijd pijnlijk om te horen, want vaak was er niets noemenswaardig aan de hand, maar had ik bijvoorbeeld een regenbui te trotseren waardoor ik ergens niet glimlachend binnen kwam lopen of reageerde ik ogenschijnlijk boos als iemand mij vroeg of ik nog droog over was gekomen. Allerminst zo bedoeld! Hieruit kan ik afleiden dat ik vaak onbewust nog vanuit vechtstand reageer. Het is dan moeilijk om te zeggen dat ik die regenbui zo vervelend vond en makkelijker om hier met een sarcastische reactie kortemetten mee te maken. Met die laatste reactie laat ik niet zien hoe naar ik het daadwerkelijk vond en blijft mijn kwetsbare ik, mooi ondergedompeld in een veilige reactie. Een reactie waarin niemand mij wat doet! Maar wel een reactie die anderen terug doet deinzen.

Intern versus extern!

Mijn non-verbale signalen en lichaamshouding staan ook nog met enige regelmaat in vechthouding of overlevingsstand. Tot op zekere hoogte was ik mij hier ook wel van bewust. Maar ik kom steeds meer tot de conclusie dat dit hardnekkiger is dan ik zelf in de gaten heb en dat dit in heel veel dingen nog zit verstrengeld. Mijn lief schrikt regelmatig van mijn reactie. Dan kom ik feller uit de hoek dan ik zelf door heb. ‘Doe nou niet zo boos!’, krijg ik dan te horen. Iedere keer weer! We zijn nu ruim 18 jaar samen en nog steeds kan mijn reactie hem in verwarring brengen. En iedere keer weer verweer ik mezelf dat ik niet boos ben, maar dat ik geraakt ben of geërgerd of moe of weet ik veel wat. Maar niet boos.  

”Ik was eigenlijk in de veronderstelling dat iedereen die mij wel langer kent dan vandaag, mijn stemming of gevoel wel in kan schatten. Dit is gewoon niet zo…”

Judith Evelien

Ik ben niet boos…


Onlangs zag ik ineens zelf hoe boos ik eigenlijk overkwam, terwijl iets me juist enorm aan het hart ging! Zo jammer als mijn emotie anders overkomt dan bedoeld. Ineens zag ik dat schild die ik optrok en mijn bedoelde emotie en kwetsbaarheid deed vertroebelen. Ik werd fel en bozig en dat was verre van wat ik was. Ik was geraakt, dat wel.
In plaats van dat mijn bedoelde emotie doorschemerde, kwam ik stug en nors over.
Ineens zag ik dat zelf! Toen ik dit uitlegde, werd ik begrepen en werd mijn gevoel erkend. Ik hoefde me niet te verweren, ik werd begrepen. Ah, zo werkt dat dus! Ik ben een intense belever, maar het is voor mij klaarblijkelijk wel van belang dat ik even benoem wat ik dan bedoel. Niet alleen voor die ander, maar evengoed voor mezelf. Want mijn interne uiting, loopt niet gelijk met mijn externe uiting. Er valt nu wel wat op zijn plek. Fijn!

Boosheid is ook een emotie

Nu begreep ik waarom mensen me soms als een pittige tante bestempelden. Want dat ben ik op zo’n moment ook gewoon. Al beleefde ik dat zelf altijd heel anders, omdat mijn interne gevoel anders was, dan wat ik uitstraalde. Typisch hoe ik altijd door de boosheid van een ander heen weet te prikken, maar mijn eigen ‘boosheid’ niet doorzag. Ik weet namelijk dondersgoed dat boosheid, kwetsbaarheid is. Misschien ben je dan zelfs wel op je kwetsbaarst! Alleen is dit wel een soort kwetsbaarheid die minder snel wordt herkend. Het roept heel gauw weerstand en afstand op. Precies wat ik heel lang nodig had om mijn hoofd boven water te houden en daarom misschien wel de enige manier om met mijn kwetsbaarheid om te kunnen gaan. Boosheid is ook een emotie. Net zo oprecht als vreugde en blijdschap en net zo puur als verdriet.

”Ik ben niet boos, ik ben alleen maar kwetsbaar…”

Judith Evelien

Lees ook:

Ik leef! En nu? – Koppverleden
De band met je ouder – Koppverleden
Mijn hoofd op vliegtuigmodus
Mijn eigen ruimte – Koppverleden
Ik ben er ook nog – Koppverleden
Schuldgevoel – Koppverleden
Wat ik zo moeilijk vind (aan mama zijn) – Koppverleden
Mijn hardheid was mijn kwetsbaarheid – Koppverleden
Leven zonder overleven – Koppverleden
Ik ben meer mezelf dan ooit – Koppverleden


Wil je op de hoogte blijven van nieuw leesvoer? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien


@judithevelien – boos – kopp – koppverleden – koppzorgen

9 Replies to “Boos zijn – Koppverleden”

    1. Thnx Christel! Een van de vele erfenisjes uit mijn koppverleden. Al wist ik altijd al wel dat ik soms norser overkom dan ik bedoel, ik heb het eigenlijk niet echt in de hand. Het is zoals het is.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *