Eerder schreef ik al eens over hoe belangrijk mijn eigen ruimte voor mij is en waardoor dat komt. Je vindt de link onder dit artikel. In het verlengde daarvan (of hiervan, is een beetje om het even) kom ik dan bij het volgende:
Ik ben niet belangrijk
Ik heb hedendaags erg veel moeite met een ieder die zwakker is dan ik ben, want dat roept onherroepelijk het gevoel op dat ik niet belangrijk ben. Dan heb ik het vooral over dat gevoel, niet dat ik dat op zo’n moment meteen koppel aan de situatie. (inmiddels heb ik het ontrafelt en kan ik dat dus wel plaatsen) Het gaat om het gevoel wat het oproept en ik niet uit kan zetten.
Dat gevoel dwingt me om sterk te zijn. Wat weer een fijn gevoel is, want dat helpt me om er voor die ander te kunnen zijn. Want als het met die ander goed gaat, gaat het met mij ook goed. Deze twee elementen wisselen elkaar af in volgorde. De ene keer trek ik alle registers open voor die ander en cijfer ik mezelf moeiteloos weg en een volgende keer jeukt het aan alle kanten als iemand zich zwakker toont dan ik ben.
Dat is wat ik in mijn vroege jeugd met de paplepel ingegoten kreeg en wat nog steeds verweven zit in heel mijn systeem. Dat is mijn manier van overleven geworden en dat leerde ik al als heel jong kind. Het is zo met mij vergroeid dat het min of meer als een reflex werkt. Ik kan het niet onderdrukken en ik kan het niet tegenhouden. Het is er, of ik nou wil of niet.
Herken jij deze KOPP-zorgen ook?
Ben jij ook opgegroeid met een ouder met psychische problemen en draaide alles in jouw jeugd om de psychische ziekte van je vader of je moeder? Heb jij er nu in je volwassen leven ook zo’n moeite mee als een ander zwakker is dan jij? Of ga je juist moeiteloos door het vuur voor een ander? Twee elementen die twee uitersten van elkaar lijken. Maar niets is minder waar, want de uitwerking is hetzelfde: jezelf wegcijferen. Jij doet er niet meer toe!
Dat laatste maakt waarom het zo moeilijk is om jezelf te geven wanneer een ander zwakker is dan jij. Als een ander zwakker is, dan houdt dit in dat jij sterker moet zijn. Misschien wel net op een moment dat jij je ook even niet optimaal voelt. Dat zal je weerstand nog meer aan kunnen wakkeren. Maar als het je dan is gelukt om toch sterker te zijn, dan geeft dit een goed en vertrouwd gevoel. Want gaat het goed met die ander, dan gaat het ook goed met jou. Een oude overlevingsstrategie gaat als een reflex in werking. Buitendat je dit fenomeen kunt herkennen, is het eigenlijk onmogelijk om het gevoel wat er daarbij komt kijken, uit te schakelen.
Hoe om te gaan met deze KOPP resten?
Je kunt het jezelf heel moeilijk maken, maar wat dacht je ervan dit gevoel ‘gewoon’ toe te staan? Je voelt wat je voelt, dat houd je onmogelijk tegen. Echter kan dat gevoel je wel overvallen en overweldigen. In sommige situaties maakt dat je onuitstaanbaar en misschien wel een botte flapuit. Je bedoelt die ene snauw helemaal niet zo, maar het kwaad is al geschied! Je overlevingsstand trad zojuist in werking.
Je wilt ervoor vluchten en het eigenlijk niet voelen. Want je weet, dit hoef je zo niet meer te voelen. Je hoeft niet meer te vluchten, want je bent niet meer dat kleine kind van toen. Of misschien ben je je hier juist helemaal niet zo van bewust en kan je die stemmingswisselingen, dat onbestendige gevoel of die onrust die je soms voelt helemaal niet plaatsen of begrijpen en maakt het je verward en bang en zorg het ervoor dat je jezelf helemaal niet zo leuk vindt.
Je houdt het niet tegen!
In een split second is daar dat kleine kind die dit mechanisme destijds nodig had om overeind te blijven staan. Sluit dat kleine kind in je hart en probeer het maar te sussen. Wees maar lief en niet te streng. Alleen wanneer jij lief blijft voor jezelf, wordt de drang om te overleven wat gedempt. Je hebt nou eenmaal een beschadiging overgehouden aan de tijd dat je zo mee streed met die ouder die zo ziek was. Het feit dat je nu bent waar je bent, heb je aan dat overlevingsmechanisme te danken. Dat is niets om te verafschuwen, dat is iets om heel dankbaar voor te zijn en met liefde en beleid op jouw tempo in je hart te sluiten waar het veilig is, waar jij ook veilig bent. Het loslaten of er afscheid van nemen? Hell no! Het hoort bij je, al doet het soms pijn en al roept het vaak verwarrende gevoelens op. Probeer het maar te verwelkomen in plaats van te vervloeken. Daarmee kun je de strijd laten voor wat het is in plaats van te bevechten.
Linksom of rechtsom?
Andersom kan ook het geval zijn. Je gaat door het vuur voor een ander en doet er alles aan om er voor iemand te zijn. Het lijkt zo tegenstrijdig aan het hiervoor beschrevene, maar wezenlijk is het een soort gelijke overlevingsmechanisme.
In je jeugd draaide alles om je zieke ouder. Je wilde er als kind alles voor doen, om eraan bij te dragen dat je ouder weer zou herstellen of zich beter zou voelen. Jouw ouder stond op nummer 1. Als het met jouw ouder goed ging, dan ging het met jou ook goed. Dus alles draaide daar dan ook om. Je ging voor het vuur voor jouw vader of moeder. Zie je de overeenkomsten nu? Begrijp je nu een beetje waarom deze twee aspecten: allergie voor een zwakker iemand of door het vuur gaan voor een ander, zo’n worsteling voor je kunnen zijn? Er is geen middenweg in deze, je wordt opgeslokt door het een of door het ander en soms zelfs door beiden.
Jouw basis was al gelegd
Pas toen je ouder werd kreeg je door dat jij er ook nog bent. Alleen toen was jouw basis al gevormd en voor een groot deel gelegd. Jouw fundament was er al, de basis waar verder op is gebouwd. Je begrijpt dat dit een ingenieuze aangelegenheid is geworden die je niet zomaar weer even hervormt. Dat kost tijd en inzicht. Tijd die je jezelf echt moet geven en gunnen. Een ontdekkingstocht met vele hobbels waarin je nieuwe kennis en vaardigheden eigen zult maken. Dat gaat met vallen, opstaan, frustratie, onmacht, maar ook met heel veel liefde en respect voor jezelf en dat fenomenale systeem die jij helemaal zelf hebt ontworpen om het leven aan te kunnen. Dat deed je al in je hele vroege jeugd! Hoe pijnlijk dit ook is, ergens is het ook onwijs briljant. Als je er zo naar kunt kijken, zul je merken dat je dit stuk van jezelf steeds minder gaat verafschuwen en het wat makkelijker wordt te accepteren van jezelf.
Lees ook:
Ik leef! En nu? – Koppverleden
De band met je ouder – Koppverleden
Mijn hoofd op vliegtuigmodus
Mijn eigen ruimte – Koppverleden
Boos zijn – Koppverleden
Schuldgevoel – Koppverleden
Mijn hardheid was mijn kwetsbaarheid – Koppverleden
Wat ik zo moeilijk vind (aan mama zijn) – Koppverleden
Van KOPP-kind naar Kopp-moeder – Koppverleden
Leven zonder overleven – Koppverleden
Ik ben meer mezelf dan ooit – Koppverleden
Pssst…ik schreef een boek!
Deze is verkrijgbaar op www.boekenbestellen.nl
www.bruna.nl
www.bol.com en in alle overige webshops.
Op bestelling is Koppzorgen ook in de boekwinkels verkrijgbaar.
Op de hoogte blijven van nieuw leesvoer? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
7 Replies to “Ik ben er ook nog – Koppverleden”