Het is me nu na een ellelange weg van patronen doorbreken gelukt om van overleven naar leven te gaan. Een onderdeel (onder andere) van overleven is standvastigheid en doorzettingsvermogen. Dat zijn elementen die je kunnen helpen om heel veel op ratio te doorstaan. Het helpt je om door te gaan en dat grenzen dermate vervagen dat je deze niet meer aan kunt voelen. Een perfect schild om je gevoel en je kwetsbaarheid achter te verbergen en te beschermen. De patronen die ik op dit gebied dus heb doorbroken zijn, alles op ratio doen en mijn grenzen overschrijden. Hierdoor ga ik dit nu ook herkennen op de momenten dat ik de drang krijg om door te zetten of volhardend te zijn.
Waarom zet ik door?
Nu merk ik dat ik er wat moeite mee heb om te onderscheiden waar mijn doorzettingsvermogen in sommige situaties nou op is gebaseerd. Heb- en doe ik dat op grond van dat oude overlevingsmechanisme of doe ik dat om andere redenen? Als ik niet doorzet op de momenten dat het moeilijk voor me word, faal ik dan of luister ik dan juist naar mijn grens en mijn behoefte? Zet ik door omdat dit nog zo vastgeroest zit in mij en omdat dit nog erg vertrouwd voor mij is? Of zet ik door om andere redenen? Omdat ik geen watje wil zijn? Of iets wil leren of me wil ontwikkelen of groeien of… of… of?
En we gaan doorrr
Hier moet ik af en toe echt bewust bij stil staan, het helpt mij om ervoor te zorgen dat ik niet teruggrijp naar een schijnveiligheid. Want ik merk dat er in moeilijke situaties een soort van oerdrift op komt zetten die wil dat ik koste wat kost doorga. Maar omdat ik niet meer volledig op ratio functioneer, is er ook een stemmetje die me de andere kant laat ervaren en me vertelt en me laat voelen dat ik mijn grenzen aan het overschrijden ben. Je weet wel, die grenzen die er heel lang niet toe deden voor mij en die ervoor zorgden dat emoties en gevoelens het niet over zouden nemen.
‘’Grenzen stellen is ook kwetsbaar al lijkt dat juist heel sterk’’
Judith Evelien
Dan weet ik weer dat het oké is om die grenzen in acht te nemen en dat ik door me kwetsbaar op te stellen, mezelf juist bescherm. Want grenzen stellen is ook kwetsbaar al lijkt dat juist heel sterk! Dan weet ik weer dat ik de enige ben die zeggenschap heeft over mijn kwetsbaarheid. Zo houd ik het bij mezelf en geef ik het niet uit handen. Dit is exact het omgekeerde wanneer ik mijn grenzen niet in acht neem. Hoe gek dat ook klinkt. Als ik zelf mijn grenzen overga, dan doet een ander dit ook. Zo word ik recht in mijn kwetsbaarheid getroffen en kan ik mezelf ook niet verdedigen of beschermen. Een ander bepaalt dan wat er met mijn kwetsbaarheid en emoties gebeurt. Zo is het cirkeltje dan weer rond. Want wanneer ik me bedreigd voel, ga ik meer de weerstand in en de strijd aan waardoor grenzen vertroebelen en de ratio het overneemt en dan ga ik doorzetten. Ik bescherm mezelf en mijn kwetsbaarheid niet door mijn gevoelens en emoties niet toe te laten. Integendeel zelfs. Het duurde even voordat ik dat doorhad.
Grenzen aangeven, geeft ruimte
Door openheid voel ik mijn grenzen beter aan en als ik mijn grenzen aangeef, is er meer ruimte voor mijn gevoelens en emoties. Het werkt twee kanten op. Als dit goed in balans is, kan ik ook beter afwegen op welke grond ik aan het doorzetten of volharden ben. Dat vind ik soms nog best lastig te bepalen. Ik kan gewoon nog niet altijd goed aanvoelen waarop dit is gebaseerd. Zo leer ik steeds weer iets meer over de complexheid van overlevingsmechanismen. Het is net zo’n grote zegen als dat het een vloek is. Want hoe moeilijk of verdrietig het ook is dat ik mezelf dit zo aan moest leren, het is toch een verrekte ingenieuze en bijna briljante manier geweest om mij ongeschonden door de moeilijkste periodes van mijn leven te loodsen. Ik zie het als een manier die dat kleine meisje die ik ooit was, heeft bedacht om ‘’later als ik groot ben’’ doorgang te laten krijgen. Die tijd is nu aangebroken. Eigenlijk al best een tijdje, dus ook tijd om dat wat geen functie meer heeft, te laten voor wat het is en het heft in eigen hand te nemen. Iedere keer wanneer ik uit word gelokt om in een oud patroon te vervallen en ik ben me daarvan bewust, dan zie ik dat kleine meisje voor me en dan kan ik er vanuit liefde naar kijken. Dan hoef ik het niet meer te bevechten. Het is niet erg om af en toe nog een knipoog van dat lieve kind te krijgen, ze heeft het beste met mij voor. En ik ook met haar.
Stoppen is niet opgeven of falen
Het is in ieder geval best interessant om mezelf af te vragen waar de drang om door te zetten nou werkelijk op is gebaseerd op de momenten dat ik die drang voel. Zo blijf ik dicht bij mijn grenzen en mijn gevoel. Zet ik door uit gewoonte en/ of ratio? Of zet ik door omdat ik mijn tanden ergens in wil zetten en ergens werkelijk voor wil gaan en is dat dan nodig om mijn doel te behalen? Een essentieel verschil in mijn motief om al dan niet door te zetten. Want ik hoef niet altijd een doorzetter te zijn. Soms is er gewoon een grens bereikt en dan is het juist goed om te stoppen. Stoppen is niet opgeven of falen, stoppen kan ook een grens zijn die wordt bereikt. Soms is de brandstof eenvoudigweg op.
Lees ook:
Onrust door rust – Koppverleden
Het is eng, maar ik ga het toch doen – Koppverleden
Leven zonder overleven – Koppverleden
Mijn eigen ruimte – Koppverleden
Ik ben er ook nog – Koppverleden
Boos zijn – Koppverleden
Schuldgevoel – Koppverleden
Mijn hardheid was mijn kwetsbaarheid – Koppverleden
Wat ik zo moeilijk vind (aan mama zijn) – Koppverleden
Van KOPP-kind naar Kopp-moeder – Koppverleden
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien