Onlangs stuitte ik op een semi komisch filmpje van Robbie Williams waarin hij een speech gaf waarin hij al zelfspottend een bedankje uitbracht aan ADHD, depressie, angst, dyslexie, dyscalculie, slapeloosheid, dyspraxie, gebrek aan zelfbewustzijn, gebrek aan eigenwaarde, sociale angst, body dysmorfie, verslaving, alcoholisme en als uitsmijter een meer dan gemiddelde kleine penis. Hoewel dit natuurlijk enigszins uit werd vergroot… leuke woordspeling als we het hebben over een kleine pielemuis….zat er wel een kern van waarheid in deze aaneenschakelingen van pijnlijke dingen.
Ik had de nodige trauma’s te verwerken
Bij mij is de lijst niet zo indrukwekkend als bij deze beste meneer, maar ik vond wel degelijk herkenning in wat hij zei. Drugs en alcohol gebruikte ik bijvoorbeeld altijd waarvoor het was bedoeld. Nog steeds. Dus misbruik is- en was nooit aan de orde. Verslaving is een breed begrip, dat nam ik dan ook breed. Oké, zonder dollen, daarvan was nooit sprake. Wel had ik de nodige trauma’s te verduren waar ik mijn handen eigenlijk altijd wel aardig vol aan had. Maar goed, wie niet tegenwoordig…
Het heeft even geduurd, eer ik hiermee om kon gaan. Maar dan heb je ook wat! Het heeft geen plek gekregen en nee, ik heb het ook niet verwerkt. Misschien is dat ook wel het geheim van omgaan met trauma? Ik begrijp mijn pijn en worstelingen hierin en net als Robbie ben ik nu zo ver dat mijn imperfecties mij maken en hebben gevormd tot wie ik nu ben. Dat klinkt misschien als ‘Bla, bla, bla chocoladevla’. Maar liever chocoladevla dan shit en ook beter dan ‘Auw, auw, auw, ik verstop mijn pijn gauw!’’ Die schud ik zo even uit mijn mouw…haha, dat rijmt dan ook weer op voorgaande! Tot zo ver mijn afleiding… we gaan weer door…
‘’Het is niet voor niets dat imperfect een verbastering is van I’m perfect.’’
Quote van: onbekend
Dat is dan ook wat mij zo raakte in dit zogenaamde grappige filmpje. Het raakte dat het oké is om niet volmaakt te zijn, het is niet voor niets dat imperfect een verbastering is van I’m perfect. Als je dit toe kunt laten, kun je pas écht worden gezien. Niet alleen door anderen, ook door jezelf.
Leuke bijkomstigheid, de meest pijnlijke en moeilijke dingen blijken dan ineens uitermate hilarisch. Althans, voor mij! Hoewel ik eigenlijk nooit vies ben geweest van de nodige zelfspot. Alleen is er wel een verschil tussen zelfspot en zelfspot. Als je begrijpt wat ik bedoel. Zelfspot om je pijn weg te lachen en de onderliggende pijn en verdriet daarmee dragelijk te maken voor jezelf en zelfspot omdat de pijn nu toegelaten en doorleefd is waardoor de lading nu een stuk lichter is.
Dyscalcu… wattes?!
Ook ben ik de trotse eigenaresse van dyscalculie. Eentje die ook in het rijtje van meneer Williams terugkwam. Al vanaf de basisschool worstel ik met deze vervelende rekenstoornis die helaas wat meer inhoudt dan wat moeite hebben met cijfertjes en rekenen. Ik zal je verder niet vervelen met de details en een dramatisch verhaal over hoe dit me altijd heeft belemmerd van de potentie die eigenlijk al die tijd al in me heeft gezeten maar er niet uitkwam omdat ik mezelf nog te dom vond om te poepen. Dit vat eigenlijk de kern al aardig samen! Nee, dit is niet een gevalletje zelfspot vanwege onderliggend pijn. Ik kan hier oprecht (juk…jeukwoord!) vanuit deze luchtigheid naar kijken. Never a dull moment met dyscalculie in je leven! Aanradertje hoor! Of beter gezegd… never a dull moment met mij, want dan krijg je de uitspattingen van dyscalculie er ook bij.
De restverschijnselen van trauma
Ik leerde met andere ogen kijken naar de restverschijnselen die trauma’s met zich meebrengen. Kijken zonder de filters van overleven. Deze filters zien er voor iedereen weer anders uit. Lang kon ik niet zonder deze filters omgaan met mijn pijn en verdriet. Nu kan ik dat wel en omdat ik dat nu kan en ook begrijp hoe dit werkt, kan ik er ook steeds meer vanuit luchtigheid naar kijken. Soms trap ik er weer keihard in hoor en dan laat ik me weer meevoeren of terugvoeren in oude patronen en gewoonten. Lekker vertrouwd! Echter herken ik dat wel steeds sneller en ja… dan overheerst toch echt de luchtigheid in plaats van de zwaarte en dat levert nu grappige momenten op in plaats van pijnlijke. Luchtigheid is beter te dragen dan zwaarte.
Dankbaar? Waarvoor?
Doorgaans ben ik zuinig met het uitspreken van mijn dankbaarheid en ben ik vooral dankbaar voor mijn ondankbaarheid. Dat kan misschien wat ondankbaar over komen, maar ik heb daar zo mijn redenen voor. Een klein tipje van de sluier? Vooruit, lange tijd was er geen ruimte voor dankbaarheid, want waar moest ik dankbaar voor zijn? Alles wat waarde had, kon ook heel makkelijk weer tussen mijn vingers doorglippen. Goed, geen zin om hier een lang en meeslepend apostel van te maken. Van dankbaarheid ging ik gewoon een klein beetje over mijn huig. Ik kan er niets mooiers van maken. Het is nu heel verleidelijk om dit toe te kennen aan de trauma’s waaraan ik in mijn vroege jeugd blootgesteld werd, zeker na mijn toelichting… maar eerlijkheid gebied mij te bekennen dat dit slechts toe te kennen valt aan mijn ku… eh koppige karakter. Want na trauma en overleven komt er ineens de vraag wie ik dan ben zonder die rugzak en om dat te gaan onderzoeken.
Mijn dank gaat uit naar…
Maar goed, dat filmpje van Robbie Williams heeft me geïnspireerd en ik geloof dus dat ik er nu klaar voor ben om een stukje dankbaarheid toe te kunnen laten en daarom wil ik dan ook graag een moment in acht nemen om stil te staan bij wat mijn copingtrategieën om mijn trauma’s te kunnen (ver)dragen en doorstaan, mij uiteindelijk hebben gebracht. Bij deze wil ik nu dan ook graag mijn dank uitspreken aan mijn overmoedige verantwoordelijkheidsgevoel, mijn compleet misplaatste schuldgevoel, de codependentie die me tot in den treuren kon verscheuren, mijn drang om alles tot vervelends toe te verdedigen of kapot te analyseren zodat voelen niet meer nodig was en dankbaar vanuit mijn tenen ben ik voor het loyaliteitsconflict dat ervoor zorgde dat ik compleet voorbij ging aan mijn eigen grenzen. Wat dat dan ook mogen zijn… ik bedoel, grenzen zijn er toch ook om te overtreden? Anders is groei niet mogelijk. Daardoor ben ik lange tijd grenzeloos geweest. In die periode van grenzeloosheid had ik toch heel sterk de behoefte aan duidelijke grenzen en in periodes dat grenzen steeds duidelijker werden, had ik weer de drang om grenzeloos te zijn want dat benauwde me dan. Bij nader inzien was ik niet grenzeloos maar besluiteloos. Grenzeloze besluiteloosheid, is dat niet de ultieme vrijheid? Nee, dat is als je kunt groeien zonder wortels. Is dat niet hetzelfde? Je ziet de vragen die ik heb worden vooralsnog beantwoord met wedervragen. We gaan van links naar rechts en weer terug.
Ook hiervoor wil ik graag mijn dank uitspreken…
Ik wil verder graag mijn dank uitspreken voor mijn onuitputtelijke doorzettingsvermogen en tomeloze veerkrachtigheid waarmee ik telkens weer kon bewerkstelligen om mijn grenzen met voeten te blijven treden. Daardoor was ik in staat om tot het uiterste grenzeloos grensoverschrijdend gedrag te vertonen om vervolgens verbaasd te zijn over het feit dat ik zo uitgeput was en mijn lichaam begon tegen te sputteren. Wel een terugkerend thema hé, die grenzen. Je zou bijna denken dat het wellicht weleens iets belangrijks zou kunnen zijn. O, wacht even…
Alles gebeurt met een reden. Toch?
Maar jemig wat was ik sterk en wat ging het door omstandigheden altijd toch goed met me. Zo verkocht ik naar de buitenwereld. Wat wist ik ondanks alles toch altijd het positieve te blijven zien en overal belangrijke levenslessen uit te halen. Ook dit was een veelgebruikte reactie naar mijn omgeving. Alles gebeurt met een reden, daar was ik heilig van overtuigd. Inmiddels weet ik dat het meeste zonder reden gebeurt en dat toeval bestaat. Geweldig hoe ik zo positief in het leven stond. Mag ik even een teiltje? Daar kijk ik nu nét even iets anders tegenaan, maar… daar ging het nu niet over. Er was een tijd dat deze mindset mij door een moedeloze periode heen heeft gesleept. En… daar ben ik dankbaar voor.
Nog meer dankbaarheid!
Ik ben mijn bekwaamheid voor kortaf zijn en snauwen zonder reden ook zeer erkentelijk. Daardoor kwam ik op regelmatige wijze enorm adrem maar zeker ook als een botte hork over. Terwijl ik eigenlijk heel verlegen en bescheiden was en gevoelig en kwetsbaar. Dat werd op magnifieke wijze verbloemd door de kwaliteit me te kunnen profileren als een klootzak op het moment dat ik eigenlijk heel erg werd geraakt. Nou, dat mag je met recht talent noemen hoor. Menig acteur is jaloers op deze skill. Je moet het maar kunnen! Hierdoor leerde ik nog meer om op mezelf aangewezen te zijn. Een eenzaam bestaan, maar wel vertrouwd.
”Een bedorven karakter is ook een karakter.”
Judith Evelien.
Dan hebben we het nog niet eens gehad over mijn gave voor creatief omgaan met vloeken. Dan druk ik me nog netjes uit. Té netjes voor mijn doen. Laat ik dat ook maar zo houden. Of nee, wacht… dit is een eigenschap welke niets van doen heeft met voorgaande of trauma. Door al die ‘bla,bla,bla chocoladevla’ toestanden, krijgt mijn ware karakter de ruimte om tot uiting te komen. Of moet ik zeggen, mijn bedorven karakter… Een bedorven karakter is ook een karakter. Laten we dat niet onderschatten. Want soms, ja heel soms… doe, voel, denk of ervaar ik iets omdat ik dat toevallig zo voel en het is zo bevrijdend dat die ruimte er nu ook steeds meer komt. Zie, toeval bestaat wel degelijk! Gewoon zijn omdat ik ben en niet vanwege een beschadigd stuk van of in mij. Ik ben meer dan dat, ik ben meer dan mijn verleden. Ha,… dat is een mooie bijkomstigheid van mijn dankbaarheid voor al die belemmerende patronen. Als er ruimte is, is er ook minder weerstand. Als er minder weerstand is, is er ook minder strijd. Kijk, nou komen we ergens! Is dankbaarheid dan toch nog ergens goed voor…?
Er is nog meer waarin ik uitblink
Oké, nu ik toch zo voortvarend bezig ben, is dit misschien ook wel het moment om toe te geven dat creatief omgaan met vloeken niet het enige is waarin ik uitblink. Ik kan ook boeren als een bouwvakker, ik kan de meest grove grappen maken, ik maak woordgrappen tot vervelends toe, ik schuw er niet voor om een mopje mee te zingen met mijn favoriete liedjes…toegegeven, dat is niet altijd helemaal zuiver, ik handel meer pedagogisch onverantwoord naar mijn kinderen dan pedagogisch verantwoord en geef vaker het slechte voorbeeld dan het goede voorbeeld… wat dat dan ook mag zijn… Stop, wacht even! Dit zijn nou misschien weer niet de dingen waar ik trots op zou moeten zijn en ik geloof dat ik nog een beetje moet leren afwegen welke van mijn verborgen talenten ik deel en welke ik beter voor mezelf moet houden.
Mijn KOPP verleden en overleven verdwijnt steeds meer naar de achtergrond
Er gaat een geheel nieuwe wereld voor mij open nu mijn KOPP verleden en het overleven steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Alle elementen van overleven krijgen nu een andere lading, betekenis en invulling zoals je ziet. Ik ben en ik mag! Dat is eigenlijk de boodschap die ik over wil brengen. Ik ben benieuwd welke bedorven karaktereigenschappen nog meer klaarliggen om tevoorschijn te komen. Ik ben er klaar voor! Ik weet alleen niet of dit voor de rest van de wereld ook geldt…
Alsof het niets is, is juist alles
Ik plemp hier heel zware en beladen dingen neer alsof het niets is. Het is juist alles dat ik dat nu zo kan! Ik besef me dat degenen die hier nog middenin zitten nog niet zo ver zijn om zulke zware dingen op luchtige wijze te kunnen benaderen. Ik besef me ook dat het niet vanzelfsprekend is dat je je leven op gezonde wijze in kunt richten na een onveilige jeugd. Dat is niet voor iedereen weggelegd. Dat is een lange, zware weg. Soms zelfs een eindeloze weg…
Lees ook mijn blogs over (on)dankbaarheid:
Ik ben dankbaar voor…
Ik ben ondankbaar voor…
Ik schreef 2 (werk)boeken over het ontrafelen van mijn overlevingsmechanisme:
Uit je KOPP
Achter je KOPP schijnt de zon
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
Je hebt toch gewoon verdomd veel karakter nodig om dit zo te schrijven!
Complimenten!
En een dikke knuffel als toetje
Dank je wel lieverd! Was ook weer heerlijk om te schrijven!