Er wordt altijd gepocht met dankbaarheid voor van alles en nog wat, maar hoe zit het dan met ondankbaarheid? Want er is in mijn wereld genoeg om niet dankbaar voor te zijn. Daar wil ik het nu eens over hebben. Toegegeven, ik word soms zelfs wat opstandig van het gegeven dat ik altijd maar overal dankbaar voor dien te zijn. Dankbaar zijn om het dankbaar zijn. Ik heb helemaal geen zin om altijd maar door de onmogelijkheden ook de mogelijkheden te zien en ik heb ook geen zin om altijd maar dankbaar te zijn. Want ik ben nou eenmaal niet doorlopend dankbaar voor alles. Net zoals ik ook niet doorlopend ondankbaar ben. Hmm… zou balans hierin ook de sleutel zijn misschien? Ondankbaarheid heeft toch een negatieve lading. Maar is dit wel perse zo?
Er is genoeg om niet dankbaar voor te zijn
De dingen waar ik niet dankbaar voor ben zijn er in overvloed. Wat klinkt dat ondankbaar hé? Te denken aan ziektes, oorlogen, mishandeling, misbruik, armoede, (natuur)rampen en onrecht. Dan hebben we meteen een aantal van de zwaarste dingen gehad. Sommige dingen zijn minder beladen. Zoals poep onder je schoen of de wc rol die op is precies op het moment dat je deze het hardste nodig hebt. Als het regent wanneer ik net voet buiten de deur zet, is ook niet iets om heel dankbaar voor te zijn. Natuurlijk koos ik weer de verkeerde rij bij de kassa juist als ik niet alle tijd van de wereld heb. Denk ik slim te zijn en de traag voortdurende rij te verruilen voor een zelfscankassa… je raadt het al… schiet het daar ook niet op. Want er komt geen bonnetje uit het apparaat. Of ik word weer eens geselecteerd voor een steekproef. Warempel blijk ik bij die controle ook nog eens de Kaiserbroodjes niet met de hand ingevoerd te hebben bij de producten zonder code en zo wordt een flitsbezoekje aan de buurtsuper ineens lang en meeslepend. Ook iets waar ik erg ondankbaar voor ben. Als ik weer eens in een ogenschijnlijke verkeerde rij sta, neem ik dat maar gewoon voor lief en zie ik dat als een voorteken. De eerste keuze is vaak de beste keuze toch? Daar houd ik dan maar aan vast. Zie eens hoe leerzaam ondankbaarheid kan zijn!
Waar is dit goed voor dan?
Een buurman die op zondagochtend 08:00 de uitgelezen kans ziet om zijn complete tuinhek te schuren, zagen en in elkaar te timmeren en daarna zijn hele gazon nog even met de hand te grasmaaien is iets om wurgneigingen van te krijgen, maar niet iets om dankbaar voor te zijn. Mijn neuspulkje nergens kwijt kunnen is uiterst vervelend en mijn kauwgom die aan mijn vingers blijft plakken als ik me ervan wil ontdoen is niet iets om blij van te worden. Het komt nog weleens voor dat mijn briljante lichaam besluit om middenin de nacht de rode vlag uit te hangen. Hoezo?! Dit zou ook om 15:00 ’s middags kunnen bijvoorbeeld. Niet dat ik er dan om sta te jubelen… Waarom moet ik überhaupt iedere maand onnodig bloeden en helse krampen doorstaan? Kan daar ook niet een keer een high-tech knopje voor uit worden gevonden waardoor je dat met één druk op de knop uit kunt schakelen? Ja, ik weet dat daar pilletjes voor zijn en ander gespuis wat je in je muts kunt duwen. Oh, je bedoelt aspirines? Dat is juist iets waar ik erg dankbaar voor ben. Goed, ik wijk af…
‘’Waarom moeten er aan leuke dingen vaak weer vervelende keerzijdes zitten?’’
Judith Evelien
Ondankbaar ben ik ook voor jeuk op vervelende plekken, gebroken nachten, sneeuw, vrieskou en andere weersongemakken. Koortsuitslag is ronduit k*t en zo hekel ik verkoudheid of griep of andere ziek, zwak en misselijkheidsomstandigheden ook. Ja, katers vallen daar ook onder. Je zou je gewoon grenzeloos vol moeten kunnen tanken en veel te laat naar bed kunnen gaan, zonder dat daar nadelige consequenties aan verbonden zijn. Slaat nergens op! Waarom moeten er aan alle leuke dingen vaak weer vervelende keerzijdes zitten? Afschaffen die hap! Werkdagen die te lang duren moeten ook verboden worden. Net zoals vroeg opstaan. Och wat heb ik daar een gruwelijke, pleuris hekel aan. Oh, sorry. Ik kwam net iets te fel uit de hoek geloof ik. Een onderwerp waarbij de emoties voor mij nou eenmaal hoog oplopen. Ook zoiets, waarom heeft de mens altijd de neiging om zich te verontschuldigen voor zijn emoties? Ben ik uiterst ondankbaar voor. Niets zo integer en oprecht als je gevoel. Ja, dat is inderdaad niet altijd rozengeur en maneschijn. Nou en?
Ook hiervoor ben ik erg ondankbaar
Oké, ik heb mezelf weer herpakt. Een gescheurde nagel…erg vervelend. En kloofjes! Die vervloek ik! Alleen al als ik daaraan denk, ga ik door de grond. Geld maakt niet gelukkig, wel ondankbaar. Want ik verdien heel veel, maar ik krijg het alleen niet. Zou fijn zijn als dat op de korte termijn nog even recht getrokken zou worden. Misschien dat ik dan gelukkiger ben en meer dankbaar. Want ik denk dus wel dat geld gelukkig maakt. Onder andere…
Zo ondankbaar is ondankbaarheid helemaal niet
Dankbaar ben ik dat ik ondankbaar ben. Want zonder ondankbaarheid, is er ook niets om dankbaar voor te zijn. Net zoals er zonder dalen geen pieken zijn en vice versa. Als ik ondankbaar ben, is dat een prima excuus om lekker te foeteren en te zeiken en te ontladen, maar ook een manier om even te laten zijn en te voelen wat er is. Dat hoeft niet altijd naar het positieve te worden gedraaid. In ieder nadeel hoeft geen voordeel te zitten. In mijn ogen wordt dankbaarheid ook vaak ingezet om negativiteit teniet te doen. Negativiteit is niet perse iets om bang voor te zijn of te verdoezelen. Als dat er ook mag zijn en de aandacht krijgt die het verdient, dan ebt dat weer weg. Mij lucht dat altijd erg op en het helpt mij weer om door het negatieve ook het positieve te zien en te voelen. Als ik mijn ondankbaarheid toelaat, is er nog meer om dankbaar voor te zijn. Zo ondankbaar is ondankbaarheid dus helemaal niet!
Lees ook:
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
