Toen mijn moeder overleed zat ik in het derde jaar van mijn studie Sociaal Pedagogische Hulpverlening en ik liep nota bene stage op een Geriatrische Afdeling van een Psychiatrisch Ziekenhuis. Ik ging een loeizware periode tegemoet. Ik stond aan de vooravond van afstuderen en stond op het punt om van Oss naar Amsterdam te verhuizen om samen te gaan wonen met mijn lief. Hoe zwaar het ook was, ik ging door. Ik moest door. Stoppen was geen optie! En ja, ik volgde therapie en had de nodige vertraging, maar ik ging wel door. Het was mijn houvast.
En we gaan weer door
Het lukte me om nog niet eens een jaar na het overlijden van mijn moeder, mijn opleiding in Amsterdam te hervatten waar ik gestopt was, ik vond een baan die bij mijn opleiding paste en werkte knetterhard om mijn diploma te halen. De onderzoeksvraag van mijn afstudeerscriptie was: ‘’Hoe in de hulpverlening om te gaan met suïcide?’’ Want ja, ik wilde mijn onmacht en verdriet graag omzetten in iets productiefs en positiefs. Oh ja, tussen de bedrijven door probeerde ik mijn plek en mijn draai te vinden in het samenwonen en in Amsterdam en…er was toch nog iets? Oh ja, rouwen. Dat deed ik ook wanneer het uit kwam in mijn drukke schema.
Stoppen was geen optie
Na mijn afstuderen kregen we wederom de nodige uitdagingen te verwerken. Ik stond weer even stil, ging weer in therapie, maar ging wel door. Stoppen was geen optie! Geluk komt je niet aanwaaien en daar zou ik voor blijven strijden. Ik zou mama eens laten zien dat het leven ook mooi kon zijn! Al wist ik toen nog niet dat de enige voor wie dat belangrijk was, ik zelf was. Maar goed, met nieuwe ervaringen, inzichten en tools kon ik de wereld weer aan. We werden ouders en ons leven kreeg er nog een verdieping en een bak aan uitdagingen bij. De jaren slokten ons op en we waren altijd druk met werk en gezin. Zo, mijn geschiedenis van de afgelopen tien jaar in een notendop.
Ik leefde van de overvraging
Sinds een kleine 2 jaar neem ik meer ruimte en tijd voor mezelf. Nu de kinderen ook wat groter en zelfstandiger worden levert dit ook meer tijd en ruimte op en kan dit ook. Met die extra ruimte kan ik nu zien en voelen hoe ik de afgelopen jaren telkens maar door ben gegaan. Ik stond af en toe stil, deed inzichten op en ging weer verder. Door met mijn leven. Lang verhaal kort: nu mijn leven de laatste paar jaar erg stabiel en statisch is, begin ik te merken wat een roofbouw ik wezenlijk heb gepleegd. Eigenlijk leefde ik gewoon van de overvraging die ik zelf telkens veroorzaakte. Omdat ik dat nodig had om niet te verdrinken in mijn échte gevoel. De overvraging was mijn filter, zodat ik niet overweldigd werd door mijn gevoel en mijn kwetsbaarheid. Het was mijn fort die mij beschermde en mij veilig hield.
Stoppen betekent pijn
Nu die overvraging vrijwel niet meer van toepassing is en ik structureel meer tijd en ruimte voor mezelf heb, gebeurt er iets geks. Of nou ja, eigenlijk is het heel erg logisch. Want met die tijd en ruimte die ik nu voor mezelf heb, komt er ook ruimte vrij voor mijn gevoel en op een vreemde manier triggert dat om mezelf weer in beweging te krijgen en om mijn overlevingsmechanisme, die met die tijd en ruimte voor mezelf, steeds minder actief werd, weer op te starten. Ik moet in beweging komen, ik moet dingen doen, dingen denken, bezig zijn en niet stoppen. Want stoppen betekent pijn. Stoppen betekent dat ik gekwetst ga worden. Stoppen betekent dat mijn gevoel weer de overhand kan krijgen! Paniek! Want daaromheen had ik heel zorgvuldig een stevig fort gebouwd. Speciaal om mijn gevoel te beschermen, net zo lang tot ik niet meer wist hoe ik met dat gevoel om moest gaan.
”Trek je stoute schoenen aan en ga wat doen!”
Judih Evelien
Een rottige stemmetje roept nu continu dat ik me verder moet ontwikkelen en ik weet dan niet hoe, wanneer of waarin. Een andere baan? Pff…wat dan? De zekerheid en het leuke team die ik nu heb, is me ook heel veel waard. Man, wat zou ik graag willen schrijven voor de kost. Dat is mijn passie. Ga daar dan wat mee doen! Allerlei leuke vacatures kwam ik tegen, maar reageren durf ik niet. Want ik heb niet de juiste papieren en wat nou als ik afgewezen word of faal? Ach, laat maar, ik kan dat vast niet. Ze zitten vast niet op mij te wachten. Of wat nou als ik wel word aangenomen en ik mijn huidige baan op moet zeggen? Ja boeiend. Ja heb je, nee kun je krijgen! Meid, ga nou eens wat doen met je HBO! Ga een cursus doen of een opleiding, trek je stoute schoenen aan en ga wat doen. Je moet wat doen! Je moet, je moet, je moet! Dat is exact wat er gebeurt wanneer alles stabiel is. Zo stabiel als het nu is, zolang is het lang niet stabiel geweest en ik weet me er geen raad mee!
Van voor naar achter, van links, naar rechts
Zo word ik op allerlei gebieden steeds van links naar rechts geslingerd. Oh, ik kan zo gek worden van mezelf! Als er geen overvraging is, dan creëer ik het zelf wel. Want dat is waar ik altijd op heb gedijd. Dat heeft me er de afgelopen jaren doorheen gesleept.
Ik ga mezelf van alles opleggen, terwijl het nu goed is zoals het is. Rationeel weet ik het wel hoor en doorzie ik hoe dat systeem werkt. Juist doordat ik de laatste jaren heb geluisterd naar mezelf, is het niet zo gek dat mijn overlevingsmechanisme op een gegeven moment aan de bel gaat trekken en dat strenge stemmetje me weer toe gaat spreken om in actie te komen! Ik sta te lang stil, ik moet weer in beweging komen, er moet weer reuring in de tent!
Ik sta aan, ongefilterd
Nu moet ik daar aan wennen en word ik inderdaad overweldigd door alles wat die stabiliteit met zich meebrengt. Er zijn momenten dat ik gewoon niet meer van de bank af kom, omdat ik zo moe ben of omdat ik gewoon niet weet wat ik met mezelf aan moet. Het brengt zo’n onrust met zich mee, want als ik stil sta, of wanneer alles stabiel is, hunker ik weer naar beweging. Dat is wat ik ken en dat is hoe ik het altijd deed. Het is weer een stuk overleven die dan spreekt. Maar Juud…dat hoeft niet meer!! Dat heb ik nu zo vaak tegen mezelf gezegd en ik herken de situaties waarin dit het geval is nu ook steeds beter en sneller, dat ik nu begin te merken dat dit steeds meer mijn leidraad wordt. Mijn overlevingsmodus dooft steeds meer uit. Met als resultaat dat ik af en toe overvallen word door een gevoel van overprikkeling en onrust. Ik sta aan, ongefilterd. Ik moet daar mijn weg weer in zien te vinden. Dat is het gevolg als ik van overleven naar leven ga. Bij leven hoort ook voelen.
Bij leven hoort ook voelen
Mijn lichaam geeft steeds meer toe aan de ruimte en de tijd, het vecht niet meer. Daardoor ben ik ook sneller ziek, zwak en misselijk de afgelopen tijd. Mijn lichaam is niet meer groot en sterk, net als mijn hoofd. We doen het niet meer. Nu ga ik merken dat ik daardoor veel ontvankelijker ben voor andere prikkels. Mijn (over)gevoeligheid bijvoorbeeld, wat in mijn geval eigenlijk goed is, want dat betekent dat mijn overlevingsmodus niet meer overheerst. Dat wat er eerst niet mocht zijn, dat mag nu wel. Geluid, geur en gevoel komt indringender binnen. Mijn zintuigen zijn scherper dan ooit tevoren. Ik voel me niet mezelf doordat ik juist steeds dichter bij mezelf kom. Dus eigenlijk ben ik meer mezelf dan ooit. Snap jij het nog?
”Ik voel me niet mezelf doordat ik juist steeds dichter bij mezelf kom.”
Judith Evelien
Ha, en al schrijvende kom ik alwéér bij het antwoord. Het is nu goed zoals het is, mijn uitdaging is om die stabiliteit maar aan te gaan en om te voelen wat ik voel, ook als het teveel voor me is. Ik zal daar mijn weg in moeten vinden en dat kan alleen door het aan te gaan. Al doende leert men, toch?
Lees ook:
Ik leef! En nu? – Koppverleden
De band met je ouders – Koppverleden
Mijn hoofd op vliegtuigmodus
Mijn eigen ruimte – Koppverleden
Ik ben er ook nog – Koppverleden
Boos zijn – Koppverleden
Schuldgevoel – Koppverleden
Mijn hardheid was mijn kwetsbaarheid – Koppverleden
Wat ik zo moeilijk vind (aan mama zijn) – Koppverleden
Van KOPP-kind naar Kopp-moeder – Koppverleden
Ik ben meer mezelf dan ooit – Koppverleden
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram @judithevelien
Leren gaat over het algemeen gepaard met vallen en opstaan. Daar weet jij alles van, en daarom probeer je niet meer te vallen. Logisch…. niemand wil die pijn. Volgens mij ben je super goed bezig!! Ik weet zeker dat je nog wat met je schrijven gaat doen, of beter: nog meer met je schrijven gaat doen. Wanneer weet ik niet, en is ook niet belangrijk. Zorg eerst maar goed voor jezelf, kun je daarna nog beter voor die ander zorgen.
Dat hebbie weer mooi gezegd! Dat vallen vind ik niet erg, ik krabbel wel weer op. Maar wat zou het fijn als ik mezelf zo op kan vangen, dat het niet meer zo’n pijn hoeft te doen. Knuffel voor jou!