Ik heb me echt suf gepiekerd hoe ik het volgende blog vorm zou geven. Hoe zou ik uitleggen wat ik bedoelde en hoe maakte ik duidelijk waar ik nou tegenaan loop? Telkens als ik dacht dat ik goed op weg was, bleek dit later toch weer heel anders te zijn. Ik schreef het vanuit mijn hart en mijn kwetsbaarheid. Nou ja, lees het maar en dan zal vanzelf blijken of ik de juiste woorden en uitleg vond!
Zonder mijn eigen ruimte functioneer ik niet
Ik ben iemand die heel erg haar eigen ruimte nodig heeft. Absoluut. Ik schaam me er ook niet voor hiervoor uit te komen. Het is onderdeel van wie ik ben en wat belangrijk is voor mij. Het is zelfs zo belangrijk voor me, dat ik niet functioneer wanneer er te weinig ruimte is voor mij. Dan voel ik me overweldigd en benauwd. Dan voel ik me in een hoekje gedrukt en bedreigd. Ik word kattig en onuitstaanbaar en alles kost me dubbel zoveel inspanning.
Ik ben ook belangrijk
Wanneer er inbreuk wordt gedaan op mijn ruimte, of wanneer ik daar een tekort aan heb, dan word ik daar geen gezelliger mens van. Sterker nog, dan word ik onuitstaanbaar. Dan ga ik de weerstand in en om mij heen slaan. Dan ga ik vechten voor mijn plekje en dan word ik gewoonweg heel vervelend. Eigenlijk vecht ik iedere dag opnieuw weer voor mijn eigen ruimte. Als het op dit aspect aankomt, reageer en handel ik eigenlijk nog gewoon vanuit dat kleine meisje die ik ooit was. Voor dat meisje was het welzijn van haar moeder het belangrijkste in haar leven. Want als het met haar moeder goed ging, dan ging het met dat meisje ook goed. Natuurlijk leerde dat meisje op een goede dag dat zij er wel degelijk toe deed en dat haar moeder wel heel belangrijk was, maar zeker niet belangrijker dan zij zelf. Toen begon het grote knokken en territorium afbakenen voor mezelf. In alle hardheid, lompheid en botheid. Boven alles was het onwetendheid. Daar ben ik eigenlijk nooit mee opgehouden.
Zodra mijn ‘ik’ in het geding komt, dan gaat er een knop om en ga ik de weerstand in
Judith Evelien
Dan sta ik paraat en word ik hard. Dan ga ik vechten voor mijn plek en dan ga ik vechten om gezien te worden. Een eindeloze strijd die ik overal tegenkom. Thuis, als moeder, als vriendin van mijn lief, als zus, als dochter, op straat, in de winkel en op het werk. Overal. Vermoeiend is het, maar bovenal verdrietig. Het houdt een stuk hardheid en strijd in stand waar ik zo graag vanaf wil. Het triggert vluchten en hard wegrennen en het roept twijfels en vragen op. Het maakt het moeilijk voor me om me onbevangen over te geven aan een hele middag knutselen of te ravotten met mijn meiden. Want dan moet ik teveel van mezelf inleveren. Ik doe het wel hoor! Want dat verdienen mijn meiden, maar het gaat niet als vanzelf. Hetzelfde verhaal geldt voor die ene verjaardag waar ik eigenlijk niet zo’n zin in had, of die werk gerelateerde verplichtingen buiten werktijd om. Maar ook op de werkvloer zelf. Of wat dacht je van mijn lief die ziek is of iemand die zich van zijn kwetsbare kant laat zien. Als een ander zwakker is dan ik, dan moet ik dus sterker zijn. Dat kan overigens ook weleens de andere kant uitslaan doordat ik door het vuur ga voor een ander. Beiden hebben dezelfde uitwerking: jezelf wegcijferen. Twee uitersten waarin ik de balans niet aan kan voelen en waarin het mij niet lukt om op effectieve wijze mijn grenzen aan te geven. Of nou ja, wel effectief, maar niet zo sociaal. Twee tegenstrijdigheden met dezelfde uitwerking: mezelf wegcijferen. Ik doorzie het zo helder, maar uitschakelen gaat niet, het anders ontvangen gaat niet. Het is als een reflex. Zodra ik mezelf wegcijfer, gebeurt er iets.
Ratio versus gevoel
Rationeel weet ik dat dit niet reëel is. Dat zorgt ervoor dat ik niet als een hork reageer. Tenminste, niet altijd. Vaak genoeg ook wel. Gevoelsmatig is dit een ander verhaal. Want dat gevoel overvalt en overweldigt me en dat kan ik niet uitschakelen. Dat kleine meisje is dan in volle ornaat herrezen en laat zich gelden alsof ze nooit is weggeweest. Dat maakt mij hard, fel, ongeduldig en onuitstaanbaar. Dat is hoe het voelt en dat is zo verdomde lastig! Het begint me nu op te breken. Ik ben het zo zat!
Dan wordt dat verhaal over mijn eigen ruimte ineens een stuk schrijnender. Dat kleine meisje heeft me gebracht waar ik nu ben, dus ik zal haar altijd dankbaar blijven. Echter ben ik nu een volwassen vrouw van 38 jaar. En als je 38 jaar bent, hoef je niet meer als een klein meisje je best te doen om gezien te worden. Dat moet anders kunnen. Alleen heb ik tot op de dag van vandaag nog geen flauw benul hoe dan precies. Diep triest vind ik het, dat ik op mijn leeftijd nog de brokstukken uit mijn jeugd tegenkom en op moet ruimen. Vermoeiend ook.
Al zal ik hiermee op de een of andere manier wel berusting moeten vinden, want het is er en ik kan het niet tegenhouden! Ik heb hier geen controle over en mijn rationele kennis en vaardigheden die kunnen die associatie gewoon niet altijd de baas zijn. Dit vreet zoveel energie en vergt zoveel van me. Meer dan het me waard is, zo begint me nu langzaam door te dringen. Dat maakt me onrustig, want het is een gebied die ik nog niet serieus toe heb gelaten.
De uitdaging verslaat de frustratie. Of…?
Eerder zag ik er uitdaging in om dit stuk te overwinnen. Als ik het maar gewoon deed, dan zou ik er vast vertrouwd mee raken en dan zou ik ook vast leren dat het niet klopt wat ik voel en dan zou het ook vast na verloop van tijd anders binnenkomen. Dus geef je over aan het moment en troost die ontroostbare baby op je werk. Ga er in op en geef je over! Ga naar die verjaardag, ga op in het spel met je kinderen, zorg voor die zieke, kom je verplichtingen na en ga op in het moment, zonder te willen vluchten! Doe het gewoon en schakel dat gevoel uit. Dat gevoel die niet klopt, maar wel degelijk aanwezig is.
Maar wacht even…Dat is toch al wat ik jaren en jaren achtereen heb gedaan? Dat is toch juist de hele crux? Nee, dat werkt dus niet! Ik moet wat doen met dat sterke gevoel. Als ik het niet uit kan schakelen, dan zal ik het dus moeten aanvaarden. Tja…eh…klinkt logisch, maar keer op keer die worsteling doorstaan, dat is het ook niet! Moet ik dan alle situaties waarin dit aan wordt geraakt maar gewoon ontwijken? Ook ondoenlijk. Nee, ik weet het gewoon oprecht niet. De onrust heeft telkens de overhand en in plaats van dat ik er vertrouwd mee raak, groeit de frustratie en ik ga me steeds kleiner en nietiger voelen. Het is pompen of verzuipen. Een middenweg is er niet. Althans, niet voor mij.
Mijn hardheid wordt mijn kwetsbaarheid
Ik was er altijd van overtuigd dat dit een ding is die ik ook wel weer kan overwinnen. Nu kom ik op een punt dat ik dat niet meer wil, want het dwingt me een strijd in stand te houden waarvan gewoon niet te winnen valt en waarbij ook niets te winnen valt. De investering is groter dan wat ik ervoor terug krijg. Dan wordt mijn hardheid ineens weer mijn kwetsbaarheid en dat stuk ben ik nou juist zo beu. Het is iets wat ik zo graag achter me wil laten, maar het blijft me vrijwel altijd een stap voor. Het valt niet in te halen of achter me te laten, het is onderdeel van mij. Ik kan daar niet voor vluchten, ik zal het op de een of andere manier moeten leren te gaan omhelzen. Maar hoe?!
Het hoort bij me
Tja, hoe? Als ik dit stuk serieus toelaat, dan word ik overvallen door een enorme onrust. Want het zorgt ervoor dat ik in beweging wil komen. Vluchten? Wegrennen? Honderd vragen. Past mijn baan nog wel bij me? En hiermee vraag ik mij dan weer af of ik me dat afvraag zodat ik de aandacht weer kan verleggen en toe kan geven aan het vluchten? Want het was op de werkvloer waar het kwartje viel. Vragen en onzekerheden wisselen elkaar af. Is het niet gewoon een bevlieging of een fase? Nu ik aan het erkennen ben dat ik op zoveel vlakken een oeverloze strijd lever, brengt dat vragen met zich mee. Twijfels. Alles voelt als een wirwar en dat rode draadje lijkt zich overal tussendoor te manoeuvreren, overal zie ik het zich manifesteren.
Pff…ja, dan vliegt het me even aan en besef ik me hoe ik ben gegroeid de laatste jaren. Maar ik zie tegelijkertijd ook die onuitwisbare beschadiging en dan realiseer ik me dat dit blijvend is en ik hier hoe dan ook mee in het reine moet zien te komen. Bestrijden, strijden of het overwinnen is zinloos, want het is er en het blijft er. Het hoort bij me. Is deze onrust ook niet gewoon weer een manier om te vluchten? Wat lijkt het me heerlijk als ik gewoon op kan gaan in wat ik aan het doen ben, zonder te denken aan mijn eigen ruimte of zonder dat ik dingen afraffel omdat ik anders teveel in moet leveren. Opgaan in het moment en met één ding tegelijk bezig zijn. Niet meer vluchten. Ooit komt er een dag dat ik ook dit punt kan omarmen in plaats van te verafschuwen. Ook dit is onderdeel van mij en hoort bij mij.
Misschien moet ik gewoon eens blijven staan waar ik sta en accepteren dat ik niet overal goed in ben. Net zoals (hoofd)rekenen. Je kunt niet overal goed in zijn. Stilstaan is soms nodig om vooruit te komen.
Lieve kleine meid,
Ik wil je bedanken voor alles
wat je voor me hebt gedaan
Toch is het tijd je los te laten,
ik moet op mijn eigen benen staan
Altijd was je er voor me,
tijdens ellende en strijd
Je bood me bescherming en
een stukje veiligheid.
Samen bouwden we een fort,
een muur van roestvrij staal
Deze staat er nu nog,
in al zijn pracht en praal
Jij ontfermde je over mij,
liet me niet meer alleen
Samen stonden we sterk,
we sloegen ons er wel doorheen
Ik zal je altijd
bij me dragen,
en ik weet dat ik alle dagen
bij jou terecht kan
met al mijn vragen
Ik staar in de spiegel en jij kijkt terug
ik werp je een handkus
en keer je mijn rug
Jij zit gesloten in mijn hart,
maar het is nu tijd voor een nieuwe start
Bedenk bij al wat je doet,
dat ik aan je denk
Lieve kleine meid,
het ga je goed!
Lees ook:
Ik leef! En nu? – Koppverleden
De band met je ouders – Koppverleden
Mijn hoofd op vliegtuigmodus
Ik ben er ook nog – Koppverleden
Boos zijn – Koppverleden
Schuldgevoel – Koppverleden
Mijn hardheid was mijn kwetsbaarheid – Koppverleden
Wat ik zo moeilijk vind (aan mama zijn) – Koppverleden
Van KOPP-kind naar Kopp-moeder – Koppverleden
Leven zonder overleven – Koppverleden
Wil je op de hoogte blijven van nieuw leesvoer? Volg me dan ook op Instagram: @judithevelien
…………………..knuffel………………………..
Je kunt echt niet overal goed in zijn……
Zelf grote meisjes zijn soms even heel klein.
Dat heb je mooi gezegd! Zo is het zeker. Maar dat kleine meisje mag nu stoppen met vechten, dan kan ze lekker doen wat kleine meisjes doen en dan kan ik gaan doen wat grote meisjes doen.