vliegtuigmodus

Ooit was het eerste wat ik na het opstaan deed, muziek opzetten. Hetzelfde geldt als ik op mijn fiets stapte of met de trein ergens naartoe ging. Dopjes in mijn oren, muziek luisteren en alles om mij heen vergeten.

Ik ben gevoelig voor geluid

Tijden veranderen. Muziek is nog steeds een belangrijk onderdeel in mijn leven. Ik kan niet meer zonder. Het roept emoties op en kan een enorme invloed op mijn stemming hebben. Iedere stemming. Echter zit ik nu in een fase in mijn leven dat geluid mij echt kan storen. Ja, zelfs muziek! Een televisie die te hard aan staat, schreeuwende kinderen uit de buurt, klusgeluiden vanuit de buurt, een zaag, een boor, verkeer en het allesoverheersende geluid van onze kruimeldief. Maar ook iemand die fluit, een van de kinderen die een vervelend repeterend geluid produceert en zelfs de ademhaling van mijn lief wanneer hij naast me op de bank zit of ’s avonds in bed. Een van de redenen dat ik het liefste alleen slaap! Ik ben er te gevoelig voor geworden.

Dit zijn dan ook niet de aller prettigste geluiden. De meeste dan. Dat zal vast voor mensen gelden. Ik weet niet hoe het met de rest van de wereld zit, maar ongewenst geluid kan mij dus echt leegzuigen. Lastig om mijn focus dan te verleggen.

Ik draai mijn hand niet om voor multitasking

Nou merk ik de laatste tijd ook heel erg dat het mij leegzuigt wanneer ik met tien dingen tegelijk bezig ben. Oh, wat kan dat me leegtrekken en overprikkelen en ik lijk wel steeds gevoeliger te worden voor deze elementen. En ik deed het altijd zo graag en met zoveel gemak! Want, hallo…ik ben toch een vrouw? Vrouwen zijn toch een kei in multitasking? Een stuk schrijven met de radio aan en ondertussen 100x mijn mobiel checken of deelnemen aan 5 verschillende whatsapp gesprekken. Nog even een mailtje tussendoor, wasje draaien, wasje vouwen, fotootje maken, nog even een update op social media plaatsen. Oh, er schiet me nog een leuk onderwerp te binnen om over te schrijven, ik maak alvast een beginnetje en voor ik het weet ben ik met twee artikelen tegelijk bezig. Kan ik gewoon! Zelfs op het toilet ging mijn mobiel vaak mee om nog even op de hoogte te zijn van de laatste actualiteiten. ’s Avonds op de bank is het dan ook wel zo efficiënt om een film te kijken en om de haverklap nog even mijn mobiel te raadplegen.

Grenzen zijn er om verlegd te worden

Mensen kosten me ook steeds meer energie. In de supermarkt, in het verkeer, op straat en op een verjaardag. Ja, sociale interactie kost energie. Eigenlijk zijn dit dingen die altijd wel veel van mij vroegen, maar waar ik nooit zo’n aandacht voor had. Mijn grenzen werden de afgelopen jaren steeds helderder en dat heeft als consequentie dat ik het ook merk wanneer ik deze blijf overschrijden. En dat is nou exact wat er de laatste tijd gaande is denk ik. Ken je dat? Dat je ’s avonds je ogen op de bank gewoon niet meer open kunt houden omdat je zo leeggezogen bent van alle indrukken van die dag? Nou viel ik wel vaker op de bank in slaap…zo rond middernacht…want…avondmens. Maar de laatste weken heb ik er moeite mee om mijn ogen na 22:00 uur nog open te houden. Niets voor mij!

Overleven hoeft niet meer

Zo leeg. Zo moe. Ik voelde me zo overprikkeld en opgejaagd. Tijd voor verandering! Deze dame wordt ook een dagje ouder, dat moge wel duidelijk zijn. Al denk ik eerder dat het meer te maken heeft met die grenzen en met het feit dat het standje overleven op een steeds lager standje komt te staan en er daardoor meer ruimte vrij komt om mijn gevoel en zintuigen binnen te laten en toe te laten. Eerder was geen prikkel me teveel. Hoe meer, hoe beter, want ja…dan is er ook minder ruimte voor mijn gevoel. (Zo weet ik nu) Of dan is het in ieder geval makkelijker te dempen. Dat verklaart ook waarom dat sociale aspect eerder nog niet zo slopend voor me was.
Overleven hoeft al heel lang niet meer en toch is mijn lichaam daar nog niet heel erg van op de hoogte. Of is het juist mijn hoofd? Ik geloof dat mijn lichaam en hoofd nu pas langzaam op één lijn komen en ik daardoor de overprikkeling ook meer kan ervaren, want…er is nu gewoon veel meer ruimte voor mijn gevoel. Ik hoef het niet meer weg te stoppen en ik hoef ook niet meer sterk te zijn.

Je beleeft wat je aankunt

Ha, terwijl ik dit schrijf, dringt dat pas een beetje door en vallen er dingen op zijn plek! Er wordt me nu nog maar een keer duidelijk hoe gevoelig ik ben en hoe dat lange tijd ondergesneeuwd is gebleven. Al is dat laatste weer niets nieuws voor mij, maar wel welke invloed dat heeft op mijn doen en laten en hoe dat nauw is verweven in mijn beleving. Maar ook hoe beleving aansluit in de fase van je leven. Al is dat eigenlijk ook niet heel vreemd natuurlijk. Je beleeft wat je aankunt. Zoiets?

Eén ding tegelijk

Ik besloot een aantal dingen anders te gaan doen, want ik verlangde er weer naar om de dingen die ik doe, met aandacht en overgave te doen. Volgens mij doe ik dat al best lang niet meer. Een ding tegelijk, in plaats van dertig dingen tegelijk. Dat hoofd moet wat leger, de focus mag wel weer wat scherper. Met aandacht.

Ja, daar ging mijn hart weer wat sneller van kloppen. Dus hoppa, vanaf 21:30 uur ging mijn mobiel op vliegtuigmodus om pas de volgende ochtend weer aan te gaan! Hetzelfde deed ik wanneer ik ging ontbijten, lunchen, avondeten, als ik met de kinderen bezig was en wanneer we op bezoek gingen. Alles weer met de volle aandacht doen. Een ding tegelijk. Een beetje overzicht en rust in mijn hoofd creëren. Als ik ging schrijven, mobiel op vliegtuigmodus. Ook een belangrijke: één artikel tegelijk schrijven en me focussen op één ding. Niet meer tig dingen door elkaar of tegelijk doen.

De stilte heeft mij nog nooit zo goed geklonken

Het leven is al gejaagd genoeg en we moeten al zoveel. Vanaf nu bepaal ik zelf weer wanneer ik bereikbaar ben en nog belangrijker: wanneer niet. De stilte heeft mij nog nooit zo goed geklonken. Door met aandacht met de dingen bezig te zijn, komt er ook weer meer aandacht voor mij, voor mijn kinderen en voor het hier en het nu. Voor de dingen die zo belangrijk zijn. Ik hoef niet alles tegelijk en door elkaar te doen, maar wel met de nodige aandacht.

Zo krijgt alles de aandacht die het verdient

En het werkt! Hoe suf het ook klinkt, het helpt echt wanneer ik mijn mobiel op vliegtuigmodus zet. De staat van paraat zijn en niets willen missen ebt meteen weg. Ook één ding tegelijk doen geeft rust. Al vraagt dat wat meer discipline van mij. Want wanneer ik schrijf of tegeltjes/ quotes aan het maken ben, met de kinderen aan het spelen ben, we zitten te eten, als we een dagje op pad gaan of wanneer ik in bed lig, krijg ik vrijwel tussendoor altijd inspiratie voor nieuwe dingen of onderwerpen. Het is lastig te negeren. Doormiddel van een notebook, kan ik mijn ideeën en inspiratie dan toch parkeren en kan ik ze op een later moment alsnog uitwerken. Met aandacht! Zo krijgt alles de aandacht die het verdient. En mijn hoofd en brein ook. Want ik merk nu al dat mijn hoofd ’s nachts ook geen overuren meer draait. Rust.

Lees ook:

Het is eng, maar ik ga het toch doen – Koppverleden
Mijn hoofd op vliegtuigmodus
Leven zonder overleven
Mijn eigen ruimte – Koppverleden
Ik ben er ook nog – Koppverleden
Boos zijn – Koppverleden
Schuldgevoel – Koppverleden
Mijn hardheid was mijn kwetsbaarheid – Koppverleden
Wat ik zo moeilijk vind (aan mama zijn) – Koppverleden
Van KOPP-kind naar Kopp-moeder – Koppverleden
Ik ben meer mezelf dan ooit – Koppverleden

@judithevelien

Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Vergeet dan niet op de ”Follow us” button onder dit artikel te klikken!


2 Replies to “Mijn hoofd op vliegtuigmodus”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *