Wat heeft onrust te vertellen?

onrust – overlevingsmechanisme – kopp – koppverleden

Iedereen heeft weleens te maken gehad met onrust. De ene keer beter behapbaar dan de andere keer. Wat ik opmerkelijk vind bij onrust is, dat ik vaak niet eens weet waardoor ik me nou zo opgejaagd voel en dat het uit meerdere draadjes bestaat. Soms is het juist het omgekeerde en is het precies te herleiden. In zo’n situatie weet ik dan ook precies wat me te doen staat om me weer wat meer ontspannen te voelen. Ik ga het nu hebben over onrust die telkens op blijft spelen en die lastig te herleiden is, maar wel invloed heeft op je welzijn.

Ik had mijn rust nooit als onrust herkend

Ik had de afgelopen tijd te maken met een onbestendige onrust. Dat gebeurde juist in een periode dat we in een statische vorm van rust terecht kwamen. Eindelijk! De kinderen werden groter en zelfstandiger, daarmee lieten we de tropenjaren voorgoed achter ons. Maar ook ik kwam in een steeds rustiger vaarwater omdat het me steeds meer lukte om van overleven naar leven te gaan. Hoezeer ik ook naar deze fase had verlangd, ik wist er niet mee om te gaan! Het werd nu pijnlijk duidelijk dat ik onrust nooit als onrust had herkend. Het was op een vreemde wijze een manier van leven voor mij geworden. Mijn onrust was mijn rust. Onrust was telkens een anker geweest om door te kunnen, om door te gaan.

‘’Ik was nou eenmaal gewend om telkens de grens op te zoeken en er daarna schaamteloos overheen te scheren.’’

Judith Evelien


Die rust triggerde mij om juist weer in actie te komen. Terwijl er nu niets was om voor in actie te komen. Rust betekent gevaar. Zo riep mijn lichaam heel hard. De afgelopen jaren had ik ook niet anders gedaan dan rennen, vliegen en doorgaan. Dat viel beetje bij beetje weg en toen wist ik eenvoudigweg niet hoe om te gaan met die rust die overbleef. Ik was nou eenmaal gewend om telkens de grens op te zoeken en er daarna schaamteloos overheen te scheren.
Natuurlijk was- en is dat ook niet de manier. Maar ik wist zo wel die telkens opdoemende onrust te beteugelen en tegelijk te voeden en in stand te houden. Als ik de onrust niet zou ontrafelen, zou ik de rust ook niet toe kunnen laten. Dan zou de rust alleen maar onrust op blijven roepen. Verwarrend hé?

Rust roept onrust op

Mijn systeem had nog niet erkend dat het gevaar al een tijdje niet meer van toepassing was. En daarmee heb ik nooit geleerd hoe om te gaan met rustig vaarwater. Blijkbaar is rustig vaarwater een teken aan de wand, stilte voor de storm. Zoiets? Dat zorgde er bij mij voor dat ik continu alert was en paraat stond. Geen idee waarom of waarvoor, maar ik kan je verzekeren dat je dan niet kunt ontspannen. Ik kwam erachter dat die onrust voor mij een belangrijke activator was en mij aanzette tot beweging. Doorgaan en niet stoppen. Stoppen is verdrinken. Zo voelde dat ook echt. Als je dreigt te verdrinken, dan ga je je verzetten. Maar waar ga je je tegen verzetten als er niets is om je tegen te verzetten? Zo ontstaat een moeilijk te doorbreken cirkeltje. Lastig te begrijpen ook. Rust roept onrust op. Dus interpreteerde ik dit als dat ik in beweging moest komen, dat er iets moest veranderen, dat het niet goed met mij ging. Het werd steeds groter in mijn hoofd en angst en paniek namen het steeds meer over. De onrust nam steeds meer een loopje met me, omdat ik het niet goed kon duiden. Ik kan nu wel plaatsen waarom ik dat zo voelde, dat komt omdat dat al die tijd was waar onrust voor mij voor stond.

‘’Mijn rust lokt vluchtgedrag uit.’’

Judith Evelien


Het werd me pijnlijk duidelijk hoe vertrouwd onrust voor me was geworden en hoe ook dat een onderdeel is geweest van mijn overlevingsmechanisme. Stilstaan betekent ook voelen. Of tenminste, ruimte voor gevoel. Ah, kijk… mijn onrust kreeg betekenis. Voor mijn gevoel hoef ik nu niet meer te vluchten. Ha, vluchten dus. Vluchten voor mijn gevoel. Mijn rust lokt vluchtgedrag uit. Helder. Dat was iets wat lange tijd heel anders was. Als ik mijn gevoel toe zou laten, dan betekende dat eenvoudigweg mijn ondergang. Voor voelen was geen tijd, ik moest door. Als ik stil ging staan bij mijn gevoel, dan zou ik instorten. Lange tijd deed voelen te pijn en was dat te verdrietig en teveel om toe te laten.

Hoofd en hart lopen nog niet synchroon

Dat is nu allemaal anders. Alleen weet mijn systeem dat nog niet. Die heeft langer de tijd nodig om dat in te laten werken. Daar heeft het mijn hoofd en mijn bewustzijn bij nodig. Nu dat bewustzijn er is, kan ik het mezelf toestaan om stil te staan bij mijn onrust. Stil staan bij onrust, betekent eigenlijk als vanzelf dat de rust toegelaten kan worden en dat mijn gevoel er mag zijn. Zo eenvoudig? Ja, zo eenvoudig. Maar laat je door die eenvoudigheid niet voor de gek houden. Dat hoofd en hart nog niet synchroon lopen, dat maakt het ingewikkeld. En dat voelen ging ook niet vanzelf. Daar gingen echt wel jaren aan vooraf. Onrust treedt bij mij dus in werking wanneer rust zijn intrede doet. Dat wordt dan lastig ontspannen!

‘’Onrust bij rust en rust bij onrust. Dat klinkt nu net zo raar als dat het logisch is.’’

Judith Evelien


Onrust bij rust en rust bij onrust. Dat klinkt nu net zo raar als dat het logisch is.
De mate van mijn onrust is voor mij nu een graadmeter geworden om te bepalen in welke fase van ontmoeting of weerstand ik zit. Onrust bestaat bij mij vooral wanneer verschillende aspecten in conflict komen met elkaar. Een teken dat bepaalde gedragingen blijkbaar niet meer geven en opleveren wat ik nodig heb of wat goed voor me is. Dan ontstaat onrust, bepaalde dingen rijmen niet meer met elkaar of anticiperen niet meer met elkaar. Dat sluimert dan al de nodige tijd door en dan tadaah… onrust die telkens weer opdoemt. Onrust kan omslaan in angst, paniek en verdrinken. Wanneer ik onrust ervaar is dat dus een belangrijk signaal. Ergens wordt er blijkbaar voorbij gegaan aan mijn gevoel en ben ik aan het vluchten zodat ik dat gevoel niet hoef te voelen. Alleen in rust kan dat er zijn.

De onrust werd eerst intenser voordat het berusting kreeg

Vorig jaar rond deze tijd werd ik overmand door intense onrust. Het sloeg toen inderdaad om in angst, paniek en het gevoel te verdrinken. In mijn hoofd werd het steeds groter en troebeler. Nu weet ik waarom dit zo voelde. Dit had voor mij alles te maken met het feit dat mijn overlevingsmechanisme steeds meer uitdoofde. Dat had voor mij weer tot gevolg dat veel dingen ongefilterd bij mij binnenkwamen. Dat was intens en overweldigend. Ook mijn zintuigen leken toen een stuk ontvankelijker en gingen lekker ongefilterd meedoen. De consequentie daarvan was dat ik regelmatig overprikkeld raakte. Omdat ik meer ging leven in plaats van overleven, werd het ook steeds meer noodzaak om gehoor te geven aan dat wat voor mij goed- en belangrijk was. Mijn gevoel. Mijn hardheid was lang mijn kwetsbaarheid. Dat had ik inmiddels ontkracht. Ik hoefde niet meer hard te zijn en ik wilde dat ook niet meer. Dat had weer tot gevolg dat ik niet meer op mijn plek zat bij mijn werk en omdat ik nu niet meer terug kon met mijn bevindingen, moest ik hier iets mee doen. Mijn interpretatie of drang om in beweging te komen, die klopte dus wel degelijk. Alleen hoefde dat niet als een kip zonder kop. Belangrijk hierbij was om eerst de onrust te ondergaan, zodat ik kon duiden wat er nou gaande was. Stilstaan bij mijn onrust om in rust te kunnen ontdekken wat mijn gevoel nou was. Daarna kon ik er gericht op inspelen. Er waren een hoop kleine dingetjes die op hetzelfde moment begonnen te broeien en onrust opleverden, maar de aanloop er naartoe was jaren geleden al ingezet. Door al die draadjes aan te pakken, werd de onrust eerst veel intenser voordat het berusting kreeg. Als ik het zo omschrijf, is het beter te begrijpen waarom het toelaten van gevoel zo moeilijk kan zijn. Het is soms gewoon zo overweldigend dat dit angst op kan wekken om die pijn aan te gaan. Of de confrontatie toe te laten?

Ik weet nu hoe het zit

Ingewikkeld hé? Nu niet meer hoor. Het is nu zo klaar als een klontje en ik begrijp mijn onrust. Ik weet nu dat onrust een signaal is van onbegrepen gevoelens, verlangens en/ of behoeften. Soms ook niet, soms ben ik gewoon moe van een dag hard werken en dan is er niets ingewikkelds aan. Wanneer onrust gaat belemmeren, dan wordt het tijd om even wat verder te kijken en uit te pluizen waar ik nou voor aan het vluchten ben. Ik weet nu hoe het werkt.

Lees ook:

Ik leef! En nu? – Koppverleden
Het is eng, maar ik ga het toch doen – Koppverleden
Mijn hoofd op vliegtuigmodus
Leven zonder overleven – Koppverleden
Mijn eigen ruimte – Koppverleden
Ik ben er ook nog – Koppverleden
Boos zijn – Koppverleden
Schuldgevoel – Koppverleden
Mijn hardheid was mijn kwetsbaarheid – Koppverleden
Wat ik zo moeilijk vind (aan mama zijn) – Koppverleden
Van KOPP-kind naar Kopp-moeder – Koppverleden


Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *