Beste Hugo,
Nou ja, beste? Bij gebrek aan beter gebruik ik deze aanhef maar. Want zo’n beste man ben jij helemaal niet. Al zul jij daar zelf heel anders over denken, want volgens mij vind jij jezelf zeker wél de beste. Lekker voor je dat je zo verguld bent van jezelf. Oei, klonk dat wat verbitterd?
Ik vind mijzelf ook de beste
Lang kon ik ook prima met mezelf door een deur en vond ik mijzelf ook de beste. Vooral de beste moeder. Want ik stond ergens voor en bleef bij mezelf. Voor mij ook voldoende om de beste in te zijn, want mijn kinderen staan altijd op de eerste plek. Oké, samen met mij dan. Ik kan je wel een hele spreekbeurt geven over waarom ik dit zo expliciet benoem, maar ik vrees dat jou dat weinig zal boeien.
Sorry dat ik alles over één kam scheer
Jij bent alleen maar bezig met het doordrukken van zinloze prikken en achterlijke regels. Nou ja, voor een bepaalde groep mensen is die prik zeker een uitkomst. Sorry dat ik alles nu ineens over één kam scheer. Maar de emotie zit me ook wat hoog merk ik. Dan zeg je soms weleens domme dingen. Dat zal vast niet herkenbaar voor je zijn, daar je niet zo’n last hebt van emoties. Oh, maar wel van domme uitspraken. Dus ergens ook weer wel herkenbaar.
Ik ben ook een mens
Dat ik uit word gekotst doordat ik niet meedoe met de grote meute vind ik niet eens zo erg. Hoewel me dat soms ook best weleens steekt hoor. Ik bedoel, ik ben toch een mens en ben best ruimdenkend en ik maak er niet zo’n punt van wie er wel en niet een prik in zijn donder heeft. Het is niet aan mij om een ander daarin te veroordelen. Ik krijg nu weer de neiging om die laatste zin even uit te leggen, maar daar komen dan weer emoties bij kijken. Je weet wel, dat wat jou nooit zo parten speelt. Heeft daarom denk ik niet zo’n zin om toe te lichten. Goed, ik dwaal weer af… ik zal het zakelijk houden.
Mooi die principes…
Ik merk dat ik de laatste tijd dermate stress en spanning ervaar, dat ik het heel erg lastig vind om bij mezelf te blijven. Voor jou goed nieuws, want dat is exact waar je iemand hebben wilt toch? Dan is iemand kwetsbaar en kneedbaar. Ja, achterlijk ben ik niet. Wel emotioneel. Maar dat staat voor jou volgens mij aardig op gelijke voet. Ik voel me niet meer de beste moeder. Als ik nergens meer welkom ben, dan gaat dit ook op voor mijn kinderen. Ik kon me er lang voor afsluiten, maar dit doet toch pijn! Mijn wederhelft is sinds de zomer wel geprikt. Hij respecteert mijn keuze hoor, maar het maakt sommige situaties nu wel heel ingewikkeld. Ja, we kunnen nog heel veel dingen wel doen. Maar er zijn ook heel veel dingen waar ik, en dus ”we” van buiten worden gesloten. Dingen die juist in de boekjes van jeugdherinneringen horen en waar mijn kinderen geen weet van zouden moeten hebben. Ik wil hen dat niet ontnemen! Het is niet te doen om dicht bij mezelf te blijven terwijl anderen ook hinder ondervinden aan mijn keuze en standpunt. Prachtig als ik mijn kinderen kan laten zien dat ik voor mijn principes blijf staan. Minder fraai als dat betekent dat ik uiteindelijk heel veel belangrijke momenten in hun levens heb moeten missen en ik er niet voor hen was. Dan heb je me! Wanneer er een oproepje vanuit school voor hulpouders wordt gedaan voor een leuk uitstapje waar een QR code is vereist, kan ik niet mee. Zwemles en afzwemmen? Ik kan niet mee. En dat is nog maar een fractie van momenten dat ik er niet kan zijn. Zo vals dat dit over de rug van onze kinderen wordt gespeeld. Ik kan het niet meer. De koek is op.
Ben ik nou vitaal of niet?
Ook op mijn werk is het al een hele tijd zwaar, pittig en verwarrend. Hoezo? De ene keer ben ik vitaal, de andere keer weer niet, of misschien ook wel, maar minder belangrijk. Ik voel me in ieder geval niet vitaal, al sport ik me een slag in de rondte. Na het krijgen van 3 kinderen verandert je zelfbeeld en je lichaam nou eenmaal, misschien is dat wel wat anders dan vitaal zijn en staat dat los van elkaar of kan dat prima naast elkaar bestaan. Oh excuses Huug… emoties. Ik wijk weer af.
Ik ging me steeds meer een pionnetje voelen in plaats van een hoeksteen van de samenleving
Judith Evelien
Waar was ik gebleven? Oh ja, de verwarring omtrent mijn status voor wat betreft mijn beroep. Wel vitaal, niet vitaal? Dat is uiteraard wat anders dan lichamelijk vitaal zijn. Ja, ik haal dat nog weleens door elkaar, vandaar mijn dreigende betoog. Mijn beroep is zo vitaal dat wij ook als eerste gevaccineerd mochten worden. Ha, nee hoor… grapje! Daardoor werd mijn verwarring nog meer vergroot. Ik ging me steeds meer een pionnetje voelen in plaats van een hoeksteen van de samenleving. De maatschappij moest blijven draaien over onze ruggen heen. Ja, dat omschrijft wel een beetje mijn gevoel. Oeps… komt er weer gevoel bij kijken! Je zal ondertussen wel gek van me worden!
Ik kwam heel wat keren in contact met dat venijnige virus
Dat gevoel…oeps, doe ik het weer. Maar ik weet even niet hoe ik het anders moet omschrijven, dus je moet er maar een beetje overheen of doorheen lezen. Doe ermee wat je zelf prettig vindt, maar ik noem het beestje nu toch maar even bij zijn naam. Nog een keer: Dat gevoel van vitaal-voor-spek-en-bonen en dat pionnetjes gevoel, zorgde er onder andere voor dat ik besloot dat ik die prik niet wilde. Als die pandemie zo levensgevaarlijk was (wat voor een zekere groep mensen ook zeker zo is!), dan zouden wij die prik immers als eerste moeten krijgen. Dat gebeurde niet. Sterker nog, de regels die wij na moesten leven werden hoe langer hoe meer tegenstrijdig aan de regels die de rest van Nederland moest navolgen. Of is dat nou juist dat vitale aspect? Hoe dan ook, wel vitaal- niet vitaal… blijkbaar waren ik en mijn collega’s niet vatbaar, want het kon allemaal niet gek genoeg! Saillant detail is dat ik al die golven die passeerden, geen enkele keer corona op heb gelopen. Prima immuun systeem zou je dan denken hé? Want heel wat keren ben ik in contact geweest met dat venijnige virus. En dat allemaal zonder prikkie!
Alles mag, niets is te gek
Inmiddels is het zelfs zo, dat wanneer een kind in aanraking is geweest met een positief bevonden persoon… ja, zelfs binnen het huishouden, is dit kind gewoon welkom bij ons op de groep. Misschien wel even handig te vermelden dat ik op een kinderopvang werk. Want kinderen tussen de 0 en de 4 jaar blijken toch niet zo’n grote rol te spelen in de verspreiding van corona. Ah, oké. Zit dat zo. Een van de vele tegenstrijdige regeltjes die we nu na moeten leven. Want elders op verschillende plekken in de wereld is het juist wel weer deze doelgroep die toch zeker wel een prik zou moeten hebben. Dat zijn vaak voorbodes voor wat we in Nederland ook kunnen verwachten. Ik word er nogal cynisch van. Dat is misschien een emotie waar jij je wat meer bij voor kunt stellen.
Om het nog even over het prikken van kinderen te hebben, terwijl zij niet zo’n grote rol in verspreiding hebben, dat gaat toch niet echt gebeuren hé? Niet dat ik jou beloftes nog maar half geloof hoor. Iedere belofte die jij de afgelopen twee jaar maakte, heb je allemaal vakkundig verbroken. Er staat er geen eentje meer! Knap dat je daarmee kunt leven kerel. Doe ik je niet na. Is ook niet iets om heel trots op te zijn. Voordat je denkt dat ik je een compliment geef, da’s nie zo.
We schijnen met kinderen te werken
Nee, leuk is het allang niet meer op de werkvloer. Onbevangen en zorgeloos ook niet meer. Want dan heb ik het nog niet eens gehad over de rol van medisch deskundige die we ook toebedeeld kregen. Naast het wel- of niet vitaal zijn, wordt van ons ook verwacht dat wij ware snot- en hoest experts zijn en we in een oogwenk aan ons water kunnen voelen wanneer we te maken hebben met dat levensgevaarlijke virus of wanneer we slechts met een onschuldig verkoudheidje hebben te maken. Hele dagen zijn we tegenwoordig druk met hierin afwegingen maken. Kinderen? Waar dan? Oh, wacht… daar schijnen we mee te werken. Ja, een beetje dat idee. Diep triest! We zijn in alle commotie even vergeten hoe belangrijk al die snottebellen zijn voor de ontwikkeling van de weerstand en het immuunsysteem van kinderen. Het hoort erbij!
Weer even tot de kern
Maar goed, nu weer even tot de kern waarom ik deze brief schrijf. Het is je gelukt, ik ben geknakt. Het is me niet meer gelukt me uit dat hoekje waar je de hele bevolking in hebt gedrukt, te breken. Het was niet de angst voor corona en ook niet de angst dat mijn lichaam het niet aankan. Het was ook niet het schuldgevoel dat ik een ander misschien wel ziek maak, want dat heb ik niet. Wat? Dat vind je onverantwoord en egoïstisch? Dat mag jij vinden Hugootje die alle beloften verbreekt. Ik zei het al vaker; als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht. Een prachtige quote van Loesje.
Buiten dat, hoezo bang voor iemand die geen prik heeft, terwijl je zelf wel een prikt hebt? Ik begrijp dat niet zo goed. Dat virus valt niet te bestrijden en zeker niet met maatregelen die keer op keer weer in het leven worden geroepen en telkens niet het gewenste resultaat opleveren. Dat moet best frustrerend voor je zijn. Kijk, nog een emotie die jij wellicht wel begrijpt en aan je lijstje toe kunt voegen. Waarom 100x je neus aan dezelfde steen blijven stoten? Waarom wordt er geen lering getrokken uit het verleden behaalde resultaten? Dat was een strikvraag. Ik weet ook wel dat er nog geen gewenste resultaten zijn behaald. Dat was flauw van me hé! Ai, ja… sorry hoor. Ik liet me weer even meevoeren. Oh en wist je al dat corona geen onderscheid maakt? Daar schreef ik eerder ook al eens een stuk over.
Corona grijpt gewoon iedereen die ‘ie pakken kan. Met of zonder prik. Nog een reden voor mij om niet zo’n spuit te willen.
Judith Evelien
Waar was ik? Ja, ik ging vertellen wat nou de reden was van mijn brief. Vandaag zat ik snikkend op mijn fiets. Weet je waarom? Omdat ik geheel tegen mijn gevoel in… ja, excuses, weer dat gevoel! Maar ik ging dus geheel tegen mijn gevoel in die verrekte prik halen. Niet voor mijn gezondheid en niet voor die kuttige QR(ankzinnige) code. Want die zieke code ga ik niet gebruiken. Ik hoef nergens te komen waar ik als mens niet welkom ben. Uitzondering zouden mijn kinderen zijn. Mijn gezondheid zou de reden moeten zijn. Nee, niet voor de gezondheid voor een ander. Dat vind ik echt kolder! Als jij koppijn hebt, ga ik niet een paracetamol slikken. Reeds 85% is nu geprikt, nog een aanzienlijk deel heeft op natuurlijke wijze immuniteit opgebouwd, wat betekent dat we jouw target dus ruimschoots hebben gehaald nu. Wat weer zou moeten betekenen dat we weer terug naar het oude normaal kunnen. Zo was het toch? Met de nadruk op ‘’was’’. Ik vergeet iedere keer dat jij geen mannetje van je beloftes bent. Ik kan niet rekenen, want ik heb dyscalculie. Maar ik begrijp wel dat de ongeveer 15% van de bevolking die nog niet geprikt is, niet verantwoordelijk kan zijn voor overvolle ziekenhuizen. Laten we het over de daadwerkelijke reden daarvan maar niet hebben hé? Pijnlijk puntje wel. Shoot… ik kan het niet laten. Miljoenen worden er gepompt in die achterlijke coronapas en om controle uit te oefenen opdat de maatregelen op correcte wijze na worden geleefd. Miljoenen die ook erg welkom waren in de zorg. Maar ja… prioriteiten hé?
Ik ben inmiddels behoorlijk achterdochtig geworden
Pff… ik laat me weer leiden door emotie. Lastig hoor om dat uit te schakelen. Kun je me daar nog wat trucjes voor geven? Ik ga steeds meer begrijpen waarom het in jouw beroep zo belangrijk is om een ijskonijn te zijn. Lastig om zo tot de kern te komen. Nog een poging…
Ach, er schiet me nog iets te binnen. Ik ken dus iemand die onlangs voor de 2e keer binnen een half jaar positief heeft getest. Immuniteit? Bestaat dat überhaupt wel Huug? Of is dat ook weer een leugentje om bestwil om iedereen te krijgen waar je ze hebben wil? Ja, je ziet… ik ben inmiddels behoorlijk achterdochtig geworden. Gelukkig merk ik om mij heen dat ik daar allang niet meer de enige in ben. Dat sterkt me dan wel weer wat en dat maakt me minder eenzaam.
Vrije keuze? Ammehoela!
Het is echter een schrale troost voor de stap die ik vandaag zette. Ik heb mezelf verloochend. Toen ik vanochtend op de fiets zat, kwam alles eruit. Het was niet meer tegen te houden. Ik vond het zo intens en heftig dat ik me gedwongen voelde om mijn eigen integriteit te schenden. Vrije keuze? Ammehoela! Als er niets tegenover zou staan, zou ik deze zogenaamde vrije keuze nooit hebben gemaakt. Dan zou ik die keuze nooit hoeven maken. Maar die hele corona ellende begint me steeds meer op te breken. Het vergt veel van me en ik kan het niet meer. Het valt me zwaar dit te zeggen. Weet je wat? Ik schaam me zelfs, ik vind het gewoon gênant. Huug, ik hoop dat je blij bent met jezelf. En trots ook. Trots dat jij mensen tot het uiterste weet te tergen. Applaus voor jou hoor. Dat was sarcastisch bedoeld, niet dat je echt denkt dat je zo goed bezig bent.
Maar wees nou eens eerlijk? Is dit alles te doen om een gevaarlijke pandemie? Of is er misschien een dubbele agenda? Gaat dit om gezondheid of om controle en macht? Ik geloof dat ik het antwoord wel weet, maar het zou zo fijn zijn als je voor een keer eens eerlijk bent…
Nee, kom nou niet met termen als dat ik een corona ontkenner ben of een zogenoemde wappie. Dat is zó 2019! Dat ben ik niet! Ik heb in mijn omgeving gezien wat het aan kan richten en dat bagatelliseer ik niet. Dus kom op, voor de draad met de werkelijke intenties. Leg nou eens uit waarom de middelen erger zijn dan de kwaal… al een hele tijd?!
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
