Mam,
Het is al een tijdje oktober. Sterker nog, we naderen het einde al weer. De afgelopen jaren voelde ik al weken van tevoren aan mijn water dat oktober eraan zat te komen. Nukkig, opstandig, verdrietig en gemis voerden de boventoon. Iedere keer als ik dacht dat ik me wel staande zou houden, viel het bij het aanbreken van oktober toch weer tegen. Het viel helemaal niet mee en het overviel me jaar na jaar elke keer weer.
De 26e is alleen van mij
Ook dit jaar dacht ik dat deze beladen maand er wel weer in zou hakken en ik liet me niet meer voor de gek houden door het idee dat het deze keer wel mee zou vallen. Mondjesmaat zag ik de 26e al weer op verschillende houdbaarheidsdata en hier- en daar ook al in aankondigen voor verschillende evenementen of andere dingen. Alsof het een hele normale, niets beduidende dag betreft. Voor mij niet! De aanblik van de 26e treft me weer iedere keer. Alsof het om iets intiems gaat en alsof het een datum is die alleen mij toebehoort. Ik merk dat ik er op een vreemde manier een beetje territoriaal van word.
Vaak laat je wel iets van je horen
Dit jaar valt de 26e op een dinsdag. Dat is mijn vrije dag. Fijn, daar hoefde ik dus geen vrij voor te vragen. Iets wat ik eigenlijk ieder jaar wel doe, omdat ik weet hoe het me kan verrassen. Ieder jaar laat jij op de een of andere manier ook wel weer even van je horen. Vaak via raadsels, symboliek of middels een omweg. Zo ook dit jaar. Bizar genoeg droomde een collega over jou. Een collega die jij helemaal niet hebt gekend en die jou ook niet heeft gekend. Ze wist niet eens dat je niet meer leeft. Dat vertelde ik haar nadat ze me haar droom had verteld. Ze vertelde dat ze je verloren tegenkwam in het Vondelpark, je lag op de grond en wilde niet meer opstaan. Je kende de weg er niet en je kon mij niet vinden. Tja… dat klopt, je bent er nog nooit eerder geweest. Ik loop er iedere dag een rondje in mijn pauze. Mijn collega vertelde me dat jij met me meeliep. En nu was je me kwijt. Ze maande je op te staan en beloofde je naar mijn huis te brengen. Dat deed ze en daar namen jullie afscheid. Sindsdien loop ik mijn wandelingetje heel anders door het park. Gek misschien, maar ik zie dat beeld gewoon helemaal voor me. Hoe ze jou omschreef, het voelde alsof het echt om jou ging. Zelfs je verschijning kwam overeen. Nu vraag ik je iedere keer of je met me meewandelt, zodat je niet nog eens hoeft te verdwalen.
Nu vraag ik je iedere keer of je met me meewandelt, zodat je niet nog eens hoeft te verdwalen.
Judith Evelien
Goed, ik dwaal af. In ieder geval weer een typisch voorval in deze beladen maand. Die maand waarvan ik me ieder jaar weer afvraag of ik deze minder zwaar ga ervaren. Ik kan me nog die eerste dag herinneren dat ik op stond zonder jou als eerste in mijn gedachte. Hoe gek dat ook klinkt, dat blijft een bijzondere dag voor mij. Alsof dat ook de aftrap was voor de rest van mijn leven. Er moet toch ook een keer komen dat dit met oktober gebeurt? Zo hield ik mezelf altijd voor.
Uit het oog, niet uit het hart
Dit jaar blijkt dit gevoel te kloppen. 14 jaar later. Ook dit jaar voelde ik oktober al weken tevoren aankomen, maar het was anders. Die baksteen was weg en de mist was opgetrokken. Ik was af en toe onverklaarbaar nukkig. Misschien wat chagrijnig. Soms kwamen dingen even wat harder binnen en was het gemis even wat groter dan anders. Daardoor voelde je ook weer even dichterbij. Dat laatste stond deze keer meer op de voorgrond dan die andere dingen. Ze lijken wel van plaats en van prioriteit gewisseld. Daardoor voelde het misschien wat lichter en luchtiger. Was dat waarom je je misschien wat verloren voelde in die droom? Of moet ik dat gewoon niet zo serieus nemen? In dit geval betekent uit het oog zeker niet uit het hart. Anders was dat 14 jaar geleden al gebeurd.
Loslaten betekent niet kwijtraken, het is vasthouden op een andere manier
Judith Evelien
Ik zie het een beetje als die eerste dag dat ik niet meer met jou als eerste in gedachte opstond. De 26e blijft een dag die nooit went. Loslaten betekent niet kwijtraken, het is vasthouden op een andere manier. Uit het oog, maar niet uit het hart. En dat is waar het uiteindelijk om gaat.
Lees ook:
Onderonsje: De herinnering houdt jou levend (1)
Onderonsje: Ik vind jou stom! (2)
Onderonsje: Bijna 40 zonder jou (3)
Onderonsje: Zou jij me missen? (4)
Onderonsje: Je bent helemaal niet dood (5)
Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (6)
Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (7)
Onderonsje: Het leven kan zo mooi zijn, maar soms ook niet (8)
Onderonsje: Mam, weet je nog? (10)
Onderonsje: Kinderlijke veerkrachtigheid (11)
Onderonsje: Uit het hoofd maar niet uit het hart (12)
Onderonsje: Jouw laatste woorden waren niet voor mij (13)
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
