Vanochtend toen ik op de fiets naar mijn werk zat, realiseerde ik me ineens dat ik al een dag niet aan je had gedacht. Minimaal! Ik kon me ook niet meer voor de geest halen wanneer ik dan voor het laatst aan je had gedacht. Alsof ik dat verplicht ben aan je. Dat is het niet, dat weet ik. Maar er ging de afgelopen jaren geen dag voorbij dat ik niet aan jou heb gedacht. Ik stond op met jou in mijn gedachte en ik ging naar bed met jou als laatste gedachte.
Ik kom jou nog in zoveel dingen tegen
Er waren dagen dat ik me afvroeg of er ooit een dag voorbij zou gaan zonder aan jou te denken. Ik was ervan overtuigd dat dit niet zo zou zijn. Het is ook haast onmogelijk, want ik kom jou nog in zoveel dingen tegen. Dagelijks! En eerlijk? Dat vind ik zwaar. Het is een last. Dat klinkt heel onaardig, maar het is vooral heel verdrietig. Want bij alles wat ik doe, voel of zie, kom jij voorbij. Alsof ik niets kan ervaren, zonder dat jij eraan verbonden bent.
Je zat 16 jaar in mijn hoofd
In oktober ben je er 16 (!!) jaar niet meer. Zo lang duurde het voordat je eens een dag niet in mijn hoofd zat. 16 jaar! Ik kan me de dag dat ik niet meteen met jou in mijn hoofd opstond nog zo goed heugen. Toen had ik dezelfde verwondering als ik nu heb. Echter bleef het toen slechts bij eens een keer zonder met jou in mijn gedachte opstaan. Zulke ochtenden had ik daarna wel vaker. Maar complete dagen zonder aan jou te denken? Nee, dat heb ik nog niet eerder meegemaakt!
Ik kreeg weer een stukje van mijn leven terug
Het voelde alsof ik een stukje van mezelf en mijn leven weer terug heb gekregen. Klinkt dat heel gek? Het voelt alsof de last wat minder lading heeft gekregen. Ik heb het niet meer zo nodig om iedere dag met je bezig te zijn om me toch verbonden te voelen met jou. Ik merk dat ik er nog een beetje aan moet wennen geloof ik. Het was zo lang zoals het ging. Een soort van gewoonte. Misschien wel omdat het ook een manier is om je dichtbij mij te voelen.
Loslaten is echt onmogelijk. Ik heb dan ook losgelaten dat ik los moet laten. Dat geeft houvast.
Judith Evelien
Loslaten is echt onmogelijk. Ik heb dan ook losgelaten dat ik los moet laten. Dat geeft houvast. Ik hoop dat ik meer van die dagen ga krijgen. Dagen dat ik weer de baas ben over mijn eigen gedachten en daarmee ook mijn eigen beleving en gevoel. Dat voelt goed, want daarmee krijg ik weer een stukje onbevangenheid en onbezorgdheid terug. Ik heb dat gemist, ik heb mezelf gemist. Nu jij af en toe uit mijn hoofd bent, geeft jou dat misschien ook weer wat meer vrijheid? Ja, geen idee hoe dat werkt in het hiernamaals hoor. Zijn daar überhaupt regels voor? Ik kan me zo voorstellen dat het jou op jouw beurt weer goed doet dat je ziet dat ik mijn leven weer wat meer in eigen hand heb en dat dat jou ook weer wat meer rust geeft.
Het is een goed teken dat je af en toe uit mijn hoofd bent
Maar goed, dat is het mysterie rond de dood. Dat is voor mij slechts gissen en misschien wel weer een opvulling om mezelf dit ook toe te staan. Een stukje oud verantwoordelijkheidsgevoel en schuldgevoel waarvan ik me stiekem toch nog niet helemaal heb ontdaan? Al vind ik het feit dat je zo nu en dan mijn hoofd verlaat, wel een heel goed teken! Volgens mij is dat toch een signaal dat het me steeds beter lukt om verantwoordelijkheidsgevoel en schuldgevoel wat mij niet toebehoort, daar te laten waar het eigenlijk hoort.
Nou mam, uit het hoofd, maar niet uit mijn hart hoor!
Lees ook:
Onderonsje: De herinnering houdt jou levend (1)
Onderonsje: Ik vind jou stom! (2)
Onderonsje: Bijna 40 zonder jou (3)
Onderonsje: Zou jij me missen? (4)
Onderonsje: Je bent helemaal niet dood (5)
Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (6)
Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (7)
Onderonsje: Het leven kan zo mooi zijn, maar soms ook niet (8)
Onderonsje: Uit het oog, niet uit het hart (9)
Onderonsje: Mam, weet je nog? (10)
Onderonsje: Kinderlijke veerkrachtigheid (11)
Onderonsje: Jouw laatste woorden waren niet voor mij (13)
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
