Lieve mama,
Ik heb weer over je gedroomd. Je dook ineens weer op en vertelde me dat je helemaal niet dood was. Je was er gewoon even tussenuit gestapt en nu was je er weer. Het weerspiegelt exact dat gevoel was ik had na je overlijden en ik geloof dat dat gevoel van onwerkelijkheid nooit meer is verdwenen. Dat draag ik altijd nog in een zekere mate met me mee. Ik heb dit overigens wel vaker gedroomd. Wat ben ik dan blij dat je me vertelt dat je helemaal niet dood bent. Ergens wist ik het al die tijd al en nu je me dit zelf in levende lijve vertelde, klopte het gewoon en valt dat gevoel van onwerkelijkheid op zijn plek. Mijn verstand kon het niet verwerken dat je voor altijd weg zou zijn en ook dat gevoel viel op zijn plek. Je was er namelijk gewoon nog!
Eindelijk kon ik je vertellen wat ik wilde
Wat was ik blij dat ik je weer vast kon houden en je nu eindelijk kon vertellen wat ik altijd al tegen je wilde zeggen. Er was zoveel wat ik je wilde zeggen, vertellen en uitleggen. Maar weet je? Dat kwam er niet van, ik was te druk met jou vasthouden. Ik zou je nooit meer laten gaan! Zo vertelde ik jou ook. Wat was ik blij dat er eindelijk een einde kwam aan deze eindeloze nachtmerrie! De rest deed er niet meer toe. Je was er weer, dat was het belangrijkste.
Alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat je er zomaar even 13 jaar tussenuit was gestapt en ons in het ongewisse hebt gelaten. Geen greintje boosheid was er in mijn droom. Het gemis van de afgelopen jaren oversteeg mijn boosheid. Het rouwen, de tranen, de pijn en de immense worstelingen deden er in één klap ook niet meer toe. Ik was zo blij dat ik jou weer in mijn armen had, dat dit alles als sneeuw voor de zon verbleekte. Dat dit wel een gek verhaal was, deed me ook niets meer.
Dit was nu mijn nieuwe waarheid
Judith Evelien
Nu ik je weer bij me had, was alles goed. Je beloofde me deze keer te blijven. Maar ik was argwanend, toch bang dat je er weer tussenuit zou glippen. Je had me immers al vaker beloofd dat je er niet tussenuit zou stappen. In mijn droom voelde ik al op mijn klompen aan dat dit een droom was en wat wilde ik dit moment graag vast blijven houden. Och mam, alles tegen beter weten in, want ik wist dondersgoed dat dit niet blijvend was. Ja, ik wist het gewoon. Al was het een droom. Het gevoel dat even alles goed was, dat was zo fijn! Dat gevoel van ontwaken uit een vreselijke nachtmerrie was zo, zo, zo fijn! Ik wilde die opluchting vast blijven houden en er geen afstand meer van doen. Ik prefereerde de illusie boven de waarheid. Want in die illusie had ik de mogelijkheden die ik in de realiteit niet meer had.
Ik voelde aan alles dat het tijdelijk was
Eigenlijk deed ik dat ook toen je nog leefde. In vele opzichten en situaties wilde ik niet aan de waarheid en hield ik liever vast aan mijn naïviteit. Mijn naïviteit weerhield mij er altijd van om grenzen te stellen. Ik had het nodig om jou in mijn leven te houden en om te blijven vertrouwen. Zo was het ook een beetje in mijn droom geloof ik. Ik heb altijd geweten dat je de stap op een dag echt zou maken. Het was voor mij niet een kwestie van ‘’of’’, maar van ‘’wanneer’’. Dat gevoel overheerste in de droom ook. Ik voelde aan alles dat het van tijdelijke aard was en dat maakte me zo onrustig, gehaast en bijna paniekerig. Het liefst klampte ik me helemaal aan je vast. In mijn droom wist ik al dat ik droomde, maar ik wilde er niet aan. Lucide dromen noemen ze dat geloof ik.
Ik wilde zo graag vasthouden aan iets wat er gewoon niet was en wat ook nooit meer zo zou zijn. Maar in dat moment was het heel even wel zo
Judith Evelien
Hoe stevig ik je ook vasthield, er was geen ontkomen aan dat moment van ontwaken. En dan valt alles op zijn plek en verdrink ik weer in de ongrijpbaarheid van altijd en nooit meer. De ongrijpbaarheid van ontvankelijkheid en tijd. Nog steeds kan ik daar met mijn verstand niet bij. Het blijft ongrijpbaar.
Nog steeds kan mijn verstand niet verwerken dat wij elkaar nooit meer gaan zien. Wellicht als mijn tijd is gekomen, maar ja…zekerheid is er niet. En ik wil zo graag zekerheid. De zekerheid dat ik ooit nog de kans krijg om elkaar te ontmoeten en alles te zeggen, vertellen en te vragen. Ik wil je zo graag mijn kinderen laten zien. Vooralsnog zal het bij dromen blijven mama. De enige mogelijkheid waarin onmogelijkheden nog heel even mogelijk zijn. Want…heel leuk hoor, dat je heel misschien wel meekijkt van boven. Maar daar heb ik dus niets aan. Je bent weg, je bent dood en verdomme… dat doet pijn. Punt.
Dromen
Judith Evelien
De enige mogelijkheid
waarin mogelijkheden
nog heel even
mogelijk zijn…
Lees ook:
Onderonsje: De herinnering houdt jou levend (1)
Onderonsje: Ik vind jou stom! (2)
Onderonsje: Bijna 40 zonder jou (3)
Onderonsje: Zou jij me missen? (4)
Onderonsje: We zijn straks samen veertigers (6)
Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (7)
Het leven kan zo mooi zijn, maar soms ook niet (8)
Onderonsje: Uit het oog, niet uit het hart (9)
Onderonsje: Mam, weet je nog? (10)
Onderonsje: Kinderlijke veerkrachtigheid (11)
Onderonsje: Uit het hoofd maar niet uit het hart (12)
Onderonsje: Jouw laatste woorden waren niet voor mij (13)
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Vergeet dan niet op de ”Follow us” button onder dit artikel te klikken!