‘’ Als ik het kan, kan jij het toch ook?’’ Dat is iets wat ik vaak heb gedacht mama. Als ik door kan gaan met mijn leven, dan kan jij dat toch zeker ook wel? Het was voor jou ook vaak een manier van bevestiging en je wilde dan van mij heel graag horen dat je een goede moeder voor me was. Je vroeg me geregeld hoe ik dat toch deed, doorgaan? Hoe kon ik alles achter me laten. Ja, mam… daar had ik nooit echt een pasklaar antwoord op geloof ik. Had ik een andere keuze? Ik was niet anders gewend, ik moest door. Voor jou. Net zoals jij door moest voor mij. Ik deed het toen zonder erbij na te denken en zonder stil te staan bij wat was geweest.
Kinderen weten niet beter
Ik besef me nu pas dat mij dat lukte op mijn kinderlijke veerkracht. Kinderen geven een andere perceptie aan trauma’s. Die weten niet beter. Pas op latere leeftijd krijgt dat andere betekenis. Zo anders is dit voor een volwassene in een ouderrol. Jouw rol. Jij maakte het mee vanuit jouw moederrol en vanuit volwassenheid. Jij wist wel degelijk wat het allemaal inhield. Nu ik zelf volwassen ben en ook moeder, valt het kwartje wat dit voor jou moet hebben betekend en hoe dit voor jou moet zijn geweest.
Jouw drang naar bevestiging was verstikkend voor mij
Als ik eraan denk dat ik met mijn kinderen door zou maken wat wij vroeger door hebben gemaakt, dan breekt mijn hart in duizend stukjes. Daar kom je als moeder gewoon niet meer overheen! Het enige wat dan enigszins kan verzachten is de bevestiging van je kinderen dat je een fijne moeder voor hen was. Ik begrijp je vraag nu pas écht en ook dat je het nodig had om verder te kunnen. Helaas ervoer ik dit vaak als verstikkend en vond ik je soms zelfs een zeur. Ik begreep wel dat je je schuldig voelde, echter kon ik daar toen niets mee. Het zorgde ervoor dat de last op mijn schouders nog zwaarder werd. Dat was allerminst jouw bedoeling, net zoals het allerminst mijn bedoeling was om jouw drang naar bevestiging als verstikkend te ervaren. Verdrietig genoeg was je vaak niet de moeder die ik nodig had en was jij niet de moeder die jij eigenlijk had willen zijn voor mij. Dat was geen kwade opzet, dat waren de omstandigheden. Overmacht.
We konden toen beiden niet anders. Helaas. Een tekenend voorbeeld van hoe schuldgevoel en verantwoordelijkheidsgevoel onbedoeld aan werd gewakkerd op destructieve wijze.
Judith Evelien
We konden toen beiden niet anders. Helaas. Een tekenend voorbeeld van hoe schuldgevoel en verantwoordelijkheidsgevoel onbedoeld aan werd gewakkerd op destructieve wijze. Inmiddels heeft ons verleden zijn betekenis wel gekregen en ben ik mijn kinderlijke veerkrachtigheid kwijt. Of nou ja, kwijt? Het versmolt met mijn overlevingsmechanisme. Zo veranderde mijn kinderlijke veerkrachtigheid in een effectief wapen om uiteindelijk mezelf weg te cijferen en associeerde mijn hoofd en mijn lichaam het met de trauma’s die we meemaakten. Ik schoot in een kramp, iedere keer als hier een beroep op werd gedaan. Veerkrachtigheid stond gelijk aan dat ik er niet meer toe deed. Dat lokte dan weer uit tot defensief gedrag. Zo kregen allerlei aspecten door alles wat we meemaakten, andere percepties en andere betekenissen. Deze moesten later allemaal weer herschreven worden. Of in ieder geval ontrafeld en doorzien worden, zodat ik veerkrachtigheid weer in kon gaan zetten waarvoor het daadwerkelijk was bedoeld. Niet meer om te overleven en/ of om mezelf weg te cijferen.
Het valt allemaal op zijn plek
Nu ik volwassen ben en moeder ben en terug kijk op ons verleden, valt dit allemaal op zijn plek. Ik kan er nu naar kijken vanuit de volwassene en met de impact en de betekenis die er vanuit dit perspectief bij hoort. Dat is het antwoord op jouw vraag mama. Dat is de reden dat ik door kon gaan met mijn leven en jij niet. Dat is de reden dat ik nu als volwassene nog weleens vastloop op gebeurtenissen uit ons verleden, ik kan er nu met jouw ogen naar kijken en het met jouw hart beleven. De kinderlijke veerkrachtigheid heeft plaats gemaakt voor de rauwe pijn die volwassenen toebehoort en ja mam, zie dat maar eens te dragen. Zie dat maar eens te verdragen. Dat snap ik nu.
Als ik het kan, kan jij het toch ook? Die vlieger gaat niet op. Ik ben jou niet en jij bent mij niet. Iedereen draagt zijn rugzak op andere wijze en in iedere rugzak zit een ander gewicht. Dat is niet te vergelijken en niet op dezelfde wijze te dragen. Kinderlijke veerkrachtigheid is een kwetsbaar goed, maar kan een kind op krachtige wijze dragen.
Judith Evelien
Als ik het kan, kan jij het toch ook? Die vlieger gaat niet op. Ik ben jou niet en jij bent mij niet. Iedereen draagt zijn rugzak op andere wijze en in iedere rugzak zit een ander gewicht. Dat is niet te vergelijken en niet op dezelfde wijze te dragen. Kinderlijke veerkrachtigheid is een kwetsbaar goed, maar kan een kind op krachtige wijze dragen. Hoe werkt dit dan voor volwassenen? Wat te doen als het gewicht zo zwaar wordt dat je door je rug gaat? Een koffer met wieltjes aanschaffen? De lading wordt anders gedragen, maar je zeult ook dan nog steeds de last met je mee. Ja, moeilijk mam. Ik heb het antwoord ook niet. Al dacht ik het wel te weten. Ik kom er nu weer op terug.
We kunnen wat ballast delen?
Zelfs niet nu ik zelf volwassen ben en ook zelf moeder ben. Laten we onze rugzak van onze schouders halen en rusten op de grond, dan hoeven we het niet meer te dragen en voelen we het gewicht niet meer doorlopend. We zullen er soms misschien nog over struikelen. Nou, dan geven we die rugzak een rotschop, vloeken een keer, schreeuwen een keer en lopen dan weer door. Misschien kunnen we wat ballast delen? Dat maakt ook al lichter. Verder is het wat het is en moeten we accepteren dat het soms nog steeds steekt. Ik vind het trouwens ook wel een keertje tijd voor een nieuwe rugzak. Is dat misschien ook nog een idee?
Lees ook:
Onderonsje: De herinnering houdt jou levend (1)
Onderonsje: Ik vind jou stom! (2)
Onderonsje: Bijna 40 zonder jou (3)
Onderonsje: Zou jij me missen? (4)
Onderonsje: Je bent helemaal niet dood (5)
Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (6)
Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (7)
Onderonsje: Het leven kan zo mooi zijn, maar soms ook niet (8)
Onderonsje: Uit het oog, niet uit het hart (9)
Onderonsje: Mam, weet je nog? (10)
Onderonsje: Uit het hoofd maar niet uit het hart (12)
Onderonsje: Jouw laatste woorden waren niet voor mij (13)
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
