Ik merk een leuke verschuiving bij mezelf op. Nog niet zo heel lang geleden had ik er een dagtaak aan om mijn eigen ruimte en tijd af te bakenen. Zodra zich een gelegenheid voordeed die hier aanspraak op deed, vergde dit veel van mij. Vooral energie. Moeilijk om mijn focus er dan bij te houden en in het moment op te gaan. Dat had weer tot gevolg dat ik me continu opgejaagd voelde. Ook als moeder betekende dit de nodige struggles. Want ook aandacht en tijd met mijn kinderen kostte, me hoe verdrietig ook, de nodige moeite. Het ging niet als vanzelf of op natuurlijke wijze bij mij. Het kostte me heel wat hobbels, bobbels en bloed, zweet en tranen, maar het lukte me om mezelf toe te staan dit moeilijk te vinden. Het was nou eenmaal zo. Door hier berusting en acceptatie in te vinden, merkte ik dat het al makkelijker voor me werd om me toch over te geven. Ik mocht het moeilijk vinden en ik hoefde hier niet perfect in te zijn. Daarnaast besloot ik na de nodige breakdowns, gehoor te geven aan die behoefte aan tijd en mijn eigen ruimte door eens in de maand een dag voor mezelf op te nemen. Doordat die ene dag voor mij vast lag, was het makkelijker te spelen met momenten die aandacht en tijd van mij vroegen. Ik had een moment voor mezelf in het vooruitzicht waar niemand aan zou komen. Dat gaf rust!
Ik was continu mijn eerste plek aan het verdedigen
Dit had alles te maken met mijn eerste plaats. Deze was ik continu aan het verdedigen. Ik had dat door van mezelf en doorzag het rode draadje die daar verantwoordelijk voor was. Ik kende de triggers en wist welke situaties het bij mij uitlokte om mijn eerste plaats te verdedigen. Dat waren er heel wat. Omdat ik begreep waar dit op was gebaseerd en ik ondertussen steeds meer berusting vond, ging de worsteling steeds meer liggen.
Stap in je oncomfortzone.
Judith Evelien
Daar ligt je groei.
Sinds maart heb ik een nieuwe baan. Hiep, hoi! Welkom in mijn oncomfortzone waar groei weer mogelijk is en ik uitgedaagd word mijn kwaliteiten en talenten te ontplooien. Daaraan voorafgaand ging ik een roerige tijd door. December 2020 besloot ik een aantal knopen door te hakken wat alles te maken had met die acceptatie en mezelf toestaan bepaalde dingen gewoon maar moeilijk te vinden. Die lijn trok door en ik kwam in een gebied terecht waarin ik mijn waarde steeds beter leerde kennen en aanvoelen. Dat werd een richtlijn en een leidraad waardoor er op meerdere gebieden frictie ontstond en ik min of meer werd gedwongen om nog meer knopen door te hakken. Het had tot gevolg dat ik geen genoegen meer nam met ‘’gewoon prima’’, wat eigenlijk voor mijn veiligheid stond. Ik liet me niet meer tegenhouden door die veiligheid. Toen ik op dat punt aankwam moest ik dus keuzes gaan maken die ervoor zouden zorgen dat ik hierin verder kon groeien en uit mijn veilige haventje zou stappen. Want hoe fijn het daar ook vertoeven was, groeien deed ik daar niet meer en ik wilde verder. Ik moest verder, want dat was ik waard.
Ik was het waard om me verder te ontwikkelen en mijn kwaliteiten te benutten en weer uitgedaagd te worden in dat wat ik deed.
Judith Evelien
Ik was het waard om me verder te ontwikkelen en mijn kwaliteiten te benutten en weer uitgedaagd te worden in dat wat ik deed. Dat was ik al een tijdje kwijt. Ik voegde woord bij daad en ging ervoor! Ik wisselde van baan en vanaf dat moment werd ik aan alle kanten uitgedaagd om te gaan staan voor mijzelf en dat wat ervoor zou zorgen dat ik verdere groei door kon maken.
Op dat punt zit ik nu nog steeds. Ik ervaar nu dat ik het net zo leuk, motiverend als enorm spannend vind! Het spannende overschaduwt het leuke en het motiverende niet meer. Ik ben niet meer bang voor de ‘’wat als-en’’ en laat me daardoor niet meer weerhouden en tegenhouden. Ik ervaar dat het me sterkt en me goed doet. Het is fijn om te gaan staan en op te komen voor dat wat ik wil en waar ik heen wil. Onlangs had ik mijn einde-proeftijd-gesprek. Daaraan zat ook een beoordeling verbonden. De score was er eentje om trots op te zijn. Ik kreeg te horen dat ik als ‘’pittig’’ werd ervaren. Wel een punt waar ik bij de omgang met anderen wellicht iets meer op mocht letten. Dat was voor nu eigenlijk het enige opbouwende puntje van kritiek. Weet je wat het mooie was? Dat ene puntje van kritiek, vond ik het grootste compliment! Het was voor mij de ultieme bevestiging van mijn doorgemaakte groei!
Ik word minder getriggerd om mijn eerste plek te verdedigen
Hij gaat goed, hij gaat lekker. Niemand die mij nog van mijn pad af kan schoppen. Ik ben nooit alleen, ik heb altijd nog mezelf! Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar ik zit nu op een fijne werkplek waar ik de kans krijg mijn talenten en kwaliteiten in te zetten en te ontwikkelen. Wat ik hierbij heel waardevol vind, is dat ik er niet meer voor schuw om hier ook voor te gaan staan en het min of meer op te eisen als dit dreigt af te buigen. Juist omdat ik dat nu zo ervaar, merk ik ook dat ik het niet meer zo nodig heb om mijn eigen tijd en ruimte af te bakenen. Opgaan in het moment wordt steeds minder een opgave. Waarschijnlijk omdat het de investering waard is voor mij en omdat ik nu meer mijn hart en passie volg. Mijn tijd en ruimte wordt nu gevuld met dingen die mij aan het hart gaan en dan voelt het minder als opoffering. Dan word ik minder getriggerd om mijn eerste plek te verdedigen.
Opgaan in het moment wordt steeds makkelijker voor me
Eigenlijk een heel logisch gevolg! En toch was dit iets wat ik alleen kon begrijpen door dit zelf te doen en te ervaren. Ik merk dat ik niet meer zo bezig ben met het afbakenen van mijn ruimte en tijd en dat ik niet meer zo stipt op de klok let en leef. Zo vergat ik de afgelopen periode meerdere malen dat het pauze was en zat ik niet te stressen toen ik nog aan het afronden was terwijl mijn werkdag al af was gelopen. Ik vond het niet erg die ene cursus na werktijd te doen en het lukte me om op te gaan in het moment en niet al bezig te zijn met het naar huis gaan. Momenten waarbij ik eerder altijd aan het aftellen was en in mijn hoofd al aan het uitdenken was hoe laat ik moest vertrekken om de juiste pont te halen. Wat een verademing en wat een rust. Het opgejaagde verdwijnt steeds meer naar de achtergrond. En dat alleen maar door voor mezelf te gaan staan en mijn hart te volgen. Daarmee neem ik het heft in eigen handen, mijn tijd en ruimte worden ingevuld door iets wat ik met passie en gedrevenheid doe.
Alle tijd is mijn tijd
Judith Evelien
De behoefte om iedere maand een dag voor mezelf op te nemen wordt nu ook minder door wat ik zojuist omschreef. Mooi hoe er zo een domino effect in gunstige richting voor mij ontstaat en hoe ik steeds meer leer dat alle tijd mijn tijd is en dat ik zelf zeggenschap heb over mijn eerste plaats.
Lees ook:
Mijn eigen ruimte – Koppverleden
Ben je helemaal gek geworden?!
Wat als het tegenvalt?
Wat een onstuimig jaar
Het is eng, maar ik ga het toch doen!
Wil je op de hoogte blijven van nieuw leesvoer? Volg me dan ook op Instagram: @judithevelien
