Wat was het een onstuimig maar leerzaam jaar! Vorig jaar rond deze tijd hakte ik een belangrijke knoop door. Ik besloot dat het tijd was voor groei, verandering, voor prikkeling, en uitdaging. Het werd tijd om mijn rugzakje te vullen met nieuwe ervaringen en dat kon niet meer op de plek waar ik toen was. Het ging niet meer. Het was té comfortabel, het was te veilig.
Alles kwam nu samen
Ik ervaarde een onuitputtelijke onrust. Dat was gek, want ik kwam juist aan op een punt in mijn leven dat alles stabieler werd. Alle worstelingen die ik de afgelopen jaren doorlopen had, kwamen nu samen. Of nou ja, ik kan het beter omschrijven als dat zij met elkaar in conflict kwamen! Ik was aanbeland op een punt in mijn leven dat alle losse eindjes bij elkaar kwamen. Dat leverde onnoemelijke onrust. Dermate dat ik er paniekerig van werd en overzicht verloor.
Ik kon mezelf steeds meer op waarde schatten
Ik had mijn overlevingsmechanismen dermate doorgrond, dat ik van overleven naar leven kon gaan. Mijn kinderen werden groter en zelfstandiger waarmee de eeuwige worsteling tussen mijn eigen ruimte en de aandacht verdelen tussen mijn kinderen steeds meer in balans kwam. Ik accepteerde van mezelf dat bepaalde dingen die ik moeilijk vond, ook moeilijk zouden blijven. Dat klinkt heel mooi en nobel, maar dat had wel tot gevolg dat dit ook niet meer verenigbaar was met mijn toenmalige werk. Deze aspecten bij elkaar opgeteld, hadden tot gevolg dat ik mezelf steeds meer op waarde kon schatten en daar ook voor ging staan.
Mijn rugzakje werd gevuld met groei
Dat betekende dat ik uit mijn veilige haven moest gaan stappen en mijn hart moest gaan volgen. Hoe eng dat ook was, ik deed het! Ik deed het en het lukte me. Ik startte met een nieuwe baan. Wat werd ik in de eerste instantie overweldigd. Het was echt een sprong in het diepe. De angst leek eerst te regeren en lokte uit om weg te rennen, op zoek naar het veilige en vertrouwde wat ik al die tijd gewend was. Diezelfde gewenning had ervoor gezorgd dat mijn groei was gestagneerd en dat ik niet verder kwam en dat al het oude niet meer verenigbaar was met de levensfase die ik tegemoet trad. Door te vertragen kwam ik tot dat besef en zag ik dat mijn angst eigenlijk een signaal van groei was. Dat werd mijn motivatie om door de zure appel heen te bijten. Op zoek naar mooie ervaringen om in mijn rugzakje te stoppen. Ik zag in dat of deze stap nou gunstig of minder gunstig uit zou pakken, de uitkomst hetzelfde zou zijn: groei! Daardoor werd mijn angst verpulverd, want er was nu niets meer om bang voor te zijn. Groeien is niet comfortabel en kan zelfs beangstigend zijn en pijn doen. Groeipijn. Loskomen van het oude en vertrouwde.
”Groeien is niet comfortabel en kan zelfs beangstigend zijn en pijn doen. Groeipijn. Loskomen van het oude en vertrouwde.”
Judith Evelien
Ik ging staan voor wat ik wilde en wat voelde dat goed! Dit jaar stond voor mij echt in het teken van in mijn eigen kracht gaan staan. Het was hierbij voor mij van essentieel belang dat ik uit mijn veiligheid stapte. Zie je hoe erg ik mijn best doe om de term ‘comfortzone’ te omzeilen? Ik vind het van het begin af aan al een vreselijk jeukwoord! Langzaam begin ik te begrijpen waarom. Waarschijnlijk confronteerde die term me met mijn eigen werkelijkheid. In iedere allergie ligt ook een uitdaging verscholen. Dit was de mijne en ik zag het in de eerste instantie niet eens. Ik krijg overigens nog steeds jeuk van dat afschuwelijke woord! Baarmoeder en menstruatiecupje zijn ook van de vreselijke woorden. Zouden daar dan ook nog belangrijke levenslessen in verscholen liggen? Grapje natuurlijk! Van die levenslessen dan…
In je veiligheid kun je niet groeien
Het cliché is echter wel waar. Want in je veiligheid kun je niet groeien. Waarom zou je ook? Terwijl je wel veiligheid nodig hebt om groei toe te kunnen staan. Veiligheid bij jezelf en niet in de omstandigheden. Dat is het wezenlijke verschil. Het wezenlijke verschil die ik nu begrijp. Soms is het gewoon nodig om hieruit te stappen en je vleugels uit te slaan. Al is het eng. Die angst is een signaal dat je groeit. Zo zie ik nu. De stappen die ik nu maak die had ik nooit kunnen maken op mijn oude, vertrouwde plek, in mijn veilige haven. In mijn zogenaamde comfortzone.
Ik kan toegeven aan de rust
De onrust is gaan liggen en de angst heeft plaats gemaakt voor groei. Mijn jaar in een notendop. Mijn lichaam roept nu niet meer om in beweging te komen op de momenten dat het even rustig is. Sterker nog, ik heb er de laatste tijd juist moeite mee om in beweging te komen en lig momenteel het beste op de bank met een dekentje. Ik kan eraan toegeven zonder overweldigd te worden door draaiende radartjes die me oproepen om in beweging te komen en me willen behoeden voor gevaar. Ze zijn gaan liggen. Even niets. Beweging is er nu namelijk genoeg. De beweging heeft voor rust gezorgd. Maf hé, die contradicties? Dat rust juist onrust veroorzaakt en beweging rust geeft. Zo werkt het blijkbaar. Allemaal signalen die me iets te vertellen hebben en die pas op hun plek vallen nadat ik mijn hart heb gevolgd.
Ik kan mezelf steeds beter en makkelijker lezen als ik daadwerkelijk mijn hart volg. De muurtjes van overleven zijn afgebrokkeld en daarmee vervagen ook de trucjes en foefjes die ervoor zorgen dat mijn kwetsbaarheid beschermd blijft. Daarmee heb ik steeds meer een rechtstreekse verbinding met mezelf. Geen schijnbewegingen meer. Het hoeft niet meer. Hoe overweldigend het ook is dat ik mezelf onder heb gedompeld in nieuwe wegen, man… wat knap ik er ook van op en wat heb ik in korte tijd veel over mezelf geleerd! Het was het mooiste geschenk dat ik mezelf dit jaar kon geven. Op naar meer!
Lees ook:
Ik nam de tijd
Groeien is niet comfortabel
Van gespannen naar ontspannen
In ontmoeting met je pijn
Het is eng, maar ik ga het toch doen!
Ik ben meer mezelf dan ooit
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
