Door verschillende samenlopen van omstandigheden, had ik een tijdje het gevoel dat ik aan het verdrinken was. Ik had stress en spanning om dingen waar ik voorheen mijn hand niet voor omdraaide. De paniek sloeg me soms letterlijk om het hart! Een signaal voor mij om in te zoomen op dat wat er gaande was.
Ik was het plezier in mijn werk kwijt
Als ik bij mezelf naging waar dit door kwam, wist ik het eigenlijk heel erg goed. Die verschillende samenlopen van omstandigheden waren de afgelopen jaren al in opbouw geweest. Het was alleen een kwestie van afwachten wanneer deze elkaar tegen zouden komen.
De kinderen werden groter en zelfstandiger waardoor er meer ruimte en rust ontstond en daarnaast doofde mijn overlevingsmechanisme steeds meer uit waardoor ik van overleven steeds meer naar leven ging. Op mijn werk miste ik al een tijdje de uitdaging en het plezier en dat werd door voorgaande factoren nog meer versterkt. Door de ontwikkelingen die ik doormaakte, paste mijn baan steeds minder bij me en ontstond er steeds meer weerstand. Zo zie je hoe alles met elkaar in verbinding staat en hoe het een, het ander tot gevolg heeft. Het is echt een wisselwerking. Al deze ontwikkelingen en verschuivingen had ook tot gevolg dat wat voor mij belangrijk was ook steeds belangrijker werd om naar te luisteren en na te streven.
De ontmoeting werd een botsing
Dat wat heel lang goed, veilig, vertrouwd en genoeg voor mij was, dat was dat nu ineens door die verschillende omstandigheden, die nu met elkaar samen kwamen, niet meer. Het ging schuren en wrijven, net zo lang tot het flink ging irriteren en het pijn ging doen. Zo werd de ontmoeting ineens een botsing. Het uitdoven van mijn overlevingsmechanisme was al een tijdje geleidelijk aan de gang, net zoals mijn kinderen ieder jaar weer wat groter en zelfstandiger werden. Dit bracht voor mij meer ruimte en rust met zich mee. Ruimte en rust die ik in deze statische mate, niet was gewend.
‘’De rust en ruimte waar ik zo naar had verlangd, veroorzaakte een tergende onrust.’’
Judith Evelien
De rust en ruimte waar ik zo naar had verlangd, veroorzaakte een tergende onrust. Want rust was voor mij altijd een signaal geweest om in beweging te komen. Een aspect die versmolten was met mijn overlevingsmechanisme en zo werd rust, zonder dat ik er erg in had, een signaal van dreiging en om in actie te komen. Verstandelijk wist ik het allemaal wel te plaatsen, maar gevoelsmatig was dit nog best een kluif. Doordat die verschillende samenlopen van omstandigheden nu met elkaar samen vielen, kwamen de uitwerkingen hiervan ook met elkaar samen. Je begrijpt vast wel hoe verwarrend dat soms kan zijn en wat een paniek dat teweeg kan brengen. Het samenvallen turnde om in een botsing.
Het lukte me om open te zijn
Ik ging een periode van totale onrust en paniek tegemoet en ik wist niet hoe dit te temperen. Het lukte me wel open en transparant te zijn op mijn werk. Hoe moeilijk dat ook was, ik wist dat dit nodig was. Voor het eerst sprak ik uit dat ik geen plezier meer had in mijn werk. Dat klinkt misschien heel eenvoudig, dat was het voor mij niet. Door dit uit te spreken en open te leggen, dwong ik mezelf om hier ook iets mee te gaan doen. Ik kon het door dit uit te spreken en open kaart te spelen, niet meer ongedaan maken. Wat een stap! Maar wat voelde dit goed.
Mijn vader en ik zijn twee handen op één buik. Ook met hem besprak ik mijn onrust en de totale paniek die daar soms mee gepaard ging. Middels een anekdote legde hij me uit dat ik dit niet moest bestrijden, maar ik moest proberen hiermee in ontmoeting te komen. Dat klinkt heel logisch, maar in de eerste instantie had ik werkelijk geen idee hoe ik dat bij mezelf vorm moest geven. Want alles wat de laatste tijd met elkaar samen kwam of in ontmoeting kwam, barstte tegelijk uit in een enorme explosie. Hoezo in ontmoeting komen dan?
Hoe kom je in ontmoeting?
Inmiddels ben ik daar wel achter. Ik ben de uitwerkingen zoals die vreselijke onrust en die paniek, als signalen gaan zien. Als ik deze interpreteer voor mezelf en daar naar luister, lukt het me steeds beter deze signalen te vertalen. Daarmee lukt het me ook het maar te ondergaan en dan valt het niet alleen samen, dan krijgt het de aandacht die het verdient en kom ik in ontmoeting en ben ik niet meer aan het bestrijden en blijven die explosies ook uit. Wat niet betekent dat dit het makkelijker maakt. Want het begrijpen van de signalen, wil niet zeggen dat de lichamelijke reactie ineens ook niet meer reageert. De lichamelijke onrust na het ontvangen van een dergelijk signaal, die is niet meteen weg en dat maakt het zo moeilijk om het niet de overhand te laten krijgen. Het heeft echt tijd nodig voordat het mentale en het fysieke weer op elkaar af is gesteld.
‘’Het heeft echt tijd nodig voordat het mentale en het fysieke weer op elkaar af is gesteld. ‘’
Judith Evelien
Ik zag in hoe veiligheid en vertrouwdheid in rap tempo plaats maakte voor precies het omgekeerde: paniek en spanning. Hetzelfde gebeurde met de rust die kwam, terwijl ik daar zo naar had verlangd. De rust maakte plaats voor enorme onrust. Alles kreeg een andere betekenis. Alles wat lang goed voor mij was, was dat nu alles behalve.
Eigenlijk een heel logisch gevolg van alles wat er gaande was en nu samen kwam. Hoe meer ik van de explosies, ontmoetingen wist te maken, hoe meer de angst en de paniek zakte en hoe meer steeds meer dingen op zijn plek vielen. Toch was ik er nog even niet. Er was nog genoeg werk aan de winkel. Ik zag ook in dat dit alles gebeurt omdat ik mezelf steeds meer op waarde wist te schatten. Wanneer ik daar echt naar luister, betekent dit dus dat veel dingen die eerder altijd goed en veilig voor me waren, nu niet meer voldoende waren voor mij. Ik ging staan voor dat wat goed voor mij was en dat voelde wel heel erg prettig. Onwennig, maar prettig. Alles wat nu overhoop werd gehaald, was nodig om dichter bij mezelf te komen en dat te doen wat goed was voor mij. Het was nodig om mijzelf op de eerste plek te kunnen blijven zetten. Het was nodig om daarmee ook mijn gezin op die eerste plek te houden. Het was zo goed, zo nodig, maar jeetje… het was hard werken!
Loslaten is moeilijk
Ik besloot een loopbaancoach in de arm te nemen om zo op veilige en laagdrempelige wijze te gaan onderzoeken wat ik met de onrust voor wat betreft mijn baan aan moest. Het antwoord wist ik allang, maar het loslaten van dat wat jaren zo vertrouwd voor mij was, dat kon ik niet zomaar. Dus werden er stap voor stap doelen opgesteld die mij zouden helpen om stapsgewijs dichter bij mijn streven te komen.
‘’Bla, bla, bla chocoladevla… Ik kon nog wel langer om de hete brei heen draaien, maar ik moest gewoon een andere baan gaan zoeken. Punt!’’
Judith Evelien
Bla, bla, bla chocoladevla… Ik kon nog wel langer om de hete brei heen draaien, maar ik moest gewoon een andere baan gaan zoeken. Punt! Dus mijn opgestelde doelen gooide ik overboord en ik ging op zoek naar vacatures. Bij de eerste de beste sollicitatiebrief die ik stuurde, werd ik uitgenodigd en zo groeide het zicht op perspectief en dat motiveerde me enorm om me verder los te weken van oude, diepgewortelde patronen die nu slechts nog een schijnveiligheid voor mij waren. Die baan werd het niet. Maar dat proces daarnaartoe heeft me een enorme boost gegeven. Wat voelde het fijn om te zien dat er perspectief was. Dat had ik nodig om te voelen dat ik het goede deed en door te zetten.
Goed nieuws…
Nu exact een jaar later kan ik met trost medeleden dat ik per 1 december een nieuwe baan heb! Een hbo functie met doorgroeimogelijkheden. Wat is het moeilijk om vastgeroeste zekerheden te laten voor wat ze zijn en je horizon te verbreden. Je ontkomt er niet aan als je angsten wilt trotseren en ontmoetingen niet in explosies wilt laten verzanden. Al is dat laatste bij verandering vaak onontkoombaar. Waarschijnlijk is in ontmoeting komen zonder explosies helemaal niet mogelijk.
‘’Waarschijnlijk is in ontmoeting komen zonder explosies helemaal niet mogelijk.’’
Judith Evelien
Een waardevolle les die ik het afgelopen jaar leerde. Explosies zijn best eng, maar zonder explosies kun je ook niet knallen! Ik weet nu wat ze op kunnen leveren en dat ze perspectief bieden op verdere ontwikkeling en groei. Zo vielen de samenlopen van omstandigheden uiteindelijk op zijn plek en kon de rest van de storm ook weer aardig gaan liggen. Ik deed wat goed was voor mij, want ik ben dat waard.
Lees ook:
Wat een onstuimig jaar
In ontmoeting met je pijn
Het is eng, maar ik ga het toch doen!
Ik ben meer mezelf dan ooit
Groeien is niet comfortabel
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
