Op de Praatstoel: Judith Evelien
Ze studeerde Sociaal Pedagogisch Hulpverlening
Dochter van een moeder met psychische uitdagingen en stierf een zelfverkozen dood
Deze rubriek was in de eerste plaats bedoeld om psychische kwetsbaarheid een spreekbuis te geven. In mijn zoektocht naar mensen die hun verhaal wilden delen, werd pijnlijk duidelijk hoe groot het taboe omtrent dit onderwerp nog is. Wat ook heel begrijpelijk is! Want het is nou eenmaal gevoelig en kwetsbaar. En dat wat kwetsbaar is, daar dient voorzichtig mee omgegaan te worden. Maar zelfs anoniem en onherkenbaar bleek de drempel nog te hoog. Daar mijn moeder niet meer leeft, maakt dat het voor mij waarschijnlijk ook wat laagdrempeliger om hierover te delen. Ik kan me levendig voorstellen dat dit heel anders wordt wanneer degene waarvan jij naaste bent en kampt met psychische problematieken, nog leeft. Dan heb je ook te maken met privacy en respect.
Toch vind ik het erg jammer dat mijn project wat betreft deze thematiek stagneert. Toen ontstond het idee om zelf op mijn eigen praatstoel plaats te nemen! Wie weet wat voor verrassends daaruit voort zou kunnen komen? Dus deze editie van Op De Praatstoel, neem ik zelf plaats en geef ik openhartig antwoord op mijn eigen vragen!
Dus….
Ik maakte een roerige jeugd door. Hard op zoek naar mijn plek in de wereld en hunkerend om gezien te worden en om mezelf de moeite waard te vinden. Hoe was het voor mij om op te groeien met een moeder die psychisch ziek was. Hoe was- en is het voor mij om een zogenaamd KOPP-kind/ volwassene te zijn? Dit en nog veel meer stel ik aan de kaak in deze editie van ‘’Op de Praatstoel’’.
Note:
Alle links naar gerelateerde artikelen, staan ook opgesomd onderaan dit blog
Zit je er klaar voor? Off we go!
Op De Praatstoel: Judith Evelien, dochter van een moeder met psychische uitdagingen
Wil je eerst eens kort vertellen wie je bent en wat je doet?
Ik ben Judith, woonachtig in Amsterdam, moeder van 3 dames en ik werk momenteel als pedagogisch coach op een kinderopvang. Daarnaast ben ik ook nog vriendin van, dochter van, zus van, klant bij de supermarkt, schrijfster, prettig gestoord, vrijwilliger bij Mind Naasten Centraal, deelnemer aan het verkeer en oh ja… ook nog een zogenaamd KOPP-kind.
Verder kan muziek me raten tot op het bot, ben ik dol op humor. Ik ben niet vies van een vleugje sarcasme en een vunzige, liefst ook, grove grap. Ik zie er wellicht wat onschuldig uit, maar ik kan vloeken als de beste. Ik ben ook heel zorgzaam, loyaal, ik ben gevoelig, dol op fietsen, lach graag om mijn eigen grappen. En ooit, later als ik groot ben, zou ik mijn eigen webshop willen hebben met al mijn gekke, grappige, rake quotes, mokken, t-shirts en mijn leuke invul(dag)boeken.
1. Hoe oud was jij toen je moeder voor het eerst ziek werd?
Ik was 2 á 3 jaar. Vlak na de traumatische bevalling van mijn twee jaar jongere broertje, ging het voor het eerst mis. Mijn moeder was rond de 24 jaar, net zoals mijn vader. Ze waren beiden dus erg jong toen hen dit ook overkwam.
2. Wat doet het met je wanneer je opgroeit met een psychisch zieke
moeder?
Mijn jeugd had een heel grillig verloop. Het ziektebeeld van mijn moeder kwam en ging. Net zoals zij. Als ze ziek werd had ze de neiging om ineens te verdwijnen en ook net zo onverwachts weer op te duiken. Goede periodes wisselden zich af met slechte periodes. Opnames op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling van het Algemeen Ziekenhuis) kwamen en gingen. Een uiterst onveilige situatie om in op te groeien voor een (jong) kind. Een onbevangen en onbezorgde jeugd was voor mij daardoor niet weggelegd. Deze situatie vroeg om veel veerkrachtigheid die er weer voor zorgde dat ik al vroeg zelfstandig werd. Door die zelfstandigheid en het feit dat ik andere prioriteiten had dan leeftijdsgenootjes, liep ik een achterstand op in basale basiskennis. Ik zal amper 3 jaar zijn geweest toen het voor het eerst echt goed misging met mijn moeder. Een leeftijd waarop je fundament nog helemaal gekneed wordt. Als daar iets in misgaat of ontbreekt, dan krijg je daar een optater van. Die stempel was gezet en een van de eerste draadjes van overleven werden aangelegd.
Wij hadden geen standaard gezin
Judith Evelien
Pas toen ik op een leeftijd kwam dat ik met andere kinderen ging spelen en ook bij andere kinderen thuis ging spelen, zag ik dat ons gezin geen standaard gezin was. Als ik klasgenootjes of vriendinnetjes vertelde over ons gezin/verleden, dingen die er voor waren gevallen, dan reageerden kinderen weleens fel of gechoqueerd. In mijn zelfstandigheid en veerkrachtigheid had ik absoluut een voorsprong op andere kinderen. Echter liep ik weer achter in het onbevangen en onbezorgd kind zijn op een leeftijd die passend was bij mij. Zo veerkrachtig als ik altijd was geweest, omdat ik hier ook weinig keuze in had en het me lange tijd overeind heeft gehouden, zo bedreigend werd dit toen ik wat ouder werd. Meeveren kreeg hoe langer hoe meer de betekenis dat ik er niet toe deed. Daarmee kwam ik hoe langer hoe meer in conflict. Daarnaast had ik nou juist behoefte aan stabiliteit en daar stond veerkrachtigheid lijnrecht tegenover. Mijn zelfstandigheid transformeerde zich in zoveel mogelijk, het liefste alles, alleen te doen. En zo ontvouwde mijn overlevingsmechanisme zich op heel jonge leeftijd naar een hoger niveau. Het groeide met mij mee in plaats van dat dit om werd gebogen.
3. Begreep je de ziekte van je moeder als kind? Wat betekende dit
voor jou?
Toen ik een jaar of 7 was en ik klasgenootjes of vriendinnetjes weleens over mijn thuissituatie vertelde, werd me pijnlijk duidelijk dat ons gezin niet een doorsnee gezin was. Tot dan toe was ik niet anders gewend en wist ik niet beter. Dit was de leeftijd dat ik ook weleens bij vriendinnetjes thuis ging spelen en met eigen ogen zag hoe het er bij hen thuis aan toe ging. Toch heb ik me nooit geschaamd ofzo. Er kwamen bij mij ook vaak genoeg vriendinnetjes thuis spelen.
Ik wist wel dat mijn moeder ziek was. Maar ik wist niet beter. Het was min of meer gewoon voor me geloof ik.
Op jonge leeftijd trok ik me het welzijn van mijn moeder enorm aan en deed ik er alles aan om er voor haar te zijn en er voor te zorgen dat het goed met haar ging en bleef gaan. In slechte periodes kon ze behoorlijk door de war zijn en er irrationele ideeën op na houden, dat was altijd erg moeilijk om mee om te gaan. Het was ook verwarrend, want wat wist ik op die leeftijd nou van de wereld? Daarin hoor je op je ouders te vertrouwen. Pas toen ik tegen de 20 jaar aan liep werd het moeilijker voor me en kwam ik steeds meer in conflict met wie ik was en wat voor mij belangrijk was.
4. Waaraan merkte je dat het niet goed ging met je moeder?
Als ze besloot dat ze geen medicijnen meer nodig had, dan wisten wij als gezin vaak al hoe de vlag erbij hing. Je zag het dan ook in haar blik, haar ogen gingen anders staan. De sfeer werd gespannen, want we wisten allemaal dat het een kwestie van tijd was eer de bom zou barsten en dan was het maar afwachten wat ze ging doen of wat voor irrationele ideeën er bezit van haar zouden gaan nemen.
– Hoe ging je daarmee om?
Ik trok het me altijd heel erg aan. Ik vond het verschrikkelijk om haar zo te zien worstelen. Tegelijkertijd werd ik ook boos om de soms kwetsende dingen die ze dan zei of deed. Nergens hield ze rekening mee. Niet dat ze daartoe bij machte was, maar dat leverde natuurlijk wel hele verdrietige en moeilijke situaties op. Het ging er heel hard aan toe. In haar waan kon ze mijn vader van de meest afschuwelijke dingen beschuldigen en kon ze de meest nare dingen over hem tegen mij zeggen. Ik moest het dan ook niet in mijn hoofd halen om hem te verdedigen, want dan zat ik ook in het complot.
– Wat deed dat met jou?
Het maakte me klein, nietig en weerloos. Ik werd er opstandig van en voelde me eenzaam. Het was moeilijk om mee om te gaan. Ik trok me veel terug op mijn slaapkamer en schreef veel in mijn dagboeken. Enerzijds werd ik verscheurd door het verdriet om haar ziek zijn, anderzijds werd ik verscheurd door boosheid en verdriet om de kwetsende dingen die ze allemaal zei en deed. Ik kon nooit optimaal een emotie voelen, want er zaten altijd twee kanten aan.
5. In tijden dat jouw moeder op was genomen of erg ziek was, is er
toen ooit eens aan jou gevraagd hoe het met je ging en of je
(professionele)hulp nodig had? Kon jij ergens terecht met vragen,
angsten, verdriet of onzekerheden?
Ik kan het me in ieder geval niet heugen! De eerste keer dat ik hulp aan kreeg geboden, was ik 20 jaar en liep ik vast in mijn studie. Ik kwam bij een schoolmaatschappelijk werker terecht en ik was die man telkens 3 stappen voor. Bij hem hoorde ik voor het eerst over de term KOPP-kind. Toen hij me wilde koppelen aan een zogenaamde KOPP-groep (lotgenoten contact), kon ik niet anders dan hier vriendelijk voor bedanken. Ik zat al te diep verstrengeld in mijn overlevingsmechanisme om daarin hulp toe te kunnen laten. De hulp kwam zo’n 15 jaar te laat!!! Ik had al hulp moeten krijgen voordat ik de kans kreeg om een overlevingsmechanisme te ontwikkelen.
Ik had al hulp moeten krijgen voordat ik de kans kreeg om een overlevingsmechanisme te ontwikkelen.
Judith Evelien
Daarom is het zo essentieel dat kinderen op tijd de juiste hulp en ondersteuning krijgen. Dat kan een belangrijke interventie betekenen in het verder ontwikkelen van een hardnekkig overlevingsmechanisme waar je de rest van je leven de gevolgen van kunt ondervinden.
6. Ben je weleens bang dat jij ook aanleg hebt voor depressie of
psychische ziekte?
Die angst heb ik zeker gehad. Sterker nog, er was een tijd dat het meer een statisch gegeven voor me was dat dit me op een goede dag ook zou gebeuren. Misschien geen psychose, maar op zijn minst wel een depressie ofzo. Naarmate ik ouder werd, zag ik in dat dit helemaal geen statisch gegeven was. Ik stond heel anders in het leven dan mijn moeder en ging heel anders om met het leven en mijn gevoeligheid. Want de gevoeligheid van mijn moeder, die heb ik wel degelijk. Misschien dat het wel anders was geweest als ik haar niet als voorbeeld had. Dat weet ik niet. Ik zag wel hoe het niet moest en ergens wist ik daardoor ook al een klein beetje, hoe het dan wél moest.
Mijn angst werd weer wat actueler toen mijn wederhelft en ik, ouders wilden worden. Bij mijn moeder ging het immers ook mis na haar tweede bevalling. Toch was ons fundament dermate sterk, dat ik het aandurfde te gaan. Ik doorstond de zwangerschappen prima en dat gaf mij ook weer een power boost.
Lees ook: Word ik ook psychotisch?
7. Zijn er dingen waar je tegenaan loopt of op vastloopt door je KOPP-
verleden?
Pfff… heb je even? Het voelt weleens als puinruimen met terugwerkende kracht. Als ik het een heb doorlopen en ontrafeld, dient het volgende zich al weer aan. Dat maakt weleens moedeloos, maar is natuurlijk ook een logisch gevolg. Waar opgeruimd wordt, ontstaat ook weer ruimte. Ruimte voor nog meer puinzooi wat dan ook weer opgeruimd moet worden. Zo werkt dat dus echt!
Dat puinruimen is niets meer dan het uitdoven van mijn overlevingsmechanisme die nog regelmatig in werking treedt na een situatie die dat oproept. Dat zijn er heel wat, maar inmiddels ben ik zo ver dat ik de triggers ken en daarop kan anticiperen. Niet altijd hoor. Het blijft een kwetsbaar gegeven.
Grenzen
Zo heb ik lange tijd geworsteld met mijn grenzen aanvoelen- en aangeven. Niet zo raar als je je bedenkt dat deze er lange tijd niet toededen. Of nou ja, dat zeg ik misschien wat verkeerd. De omstandigheden in mijn jeugd waren er naar dat mijn grenzen vertroebelden door de kwetsbaarheid van mijn moeder. Dat ging hand in hand met een verantwoordelijkheid die ik me toe had geëigend, wat weer hand in hand ging met schuldgevoel.
Verantwoordelijkheidsgevoel en schuldgevoel zijn grondleggers voor een parentificerende rol en een loyaliteitsconflict
Judith Evelien
Verantwoordelijkheidsgevoel en schuldgevoel zijn grondleggers voor een parentificerende rol en een loyaliteitsconflict. Wat inhoudt dat je je als kind eigenschappen en verantwoordelijkheden toedicht, die eigenlijk de ouders toebehoren. Dus wanneer er ergens een beroep wordt gedaan op mijn verantwoordelijkheidsgevoel of op momenten dat ik me schuldig voel, werd er iets aangeraakt op het gebied van mijn grenzen. Die verschoven dan moeiteloos naar een 3e, 4e of 5e plaats. In mijn jeugd heeft me dit geholpen overeind te blijven, maar op volwassen leeftijd hoeft dat natuurlijk niet meer. Toch bleven dit gevoelige elementen waar ik enorm mee heb geworsteld.
Veiligheid is een basiselement
Een gebrek aan veiligheid had hierin ook een belangrijke rol. Een basiselement die er eigenlijk voor hoort te zorgen dat je (verder) ontwikkelt. Wanneer het daar structureel aan ontbreekt tijdens die eerste belangrijke jaren in je leven, dan kan dit conflicten opleveren in de punten die ik zojuist heb omschreven, maar ook een stagnatie betekenen in je ontwikkeling.
Je ziet nu al dat er een aantal rode draadjes ontstaan. Deze rode draadjes komen af en toe ook in ontmoeting of in botsing met elkaar. Die kluwen aan rode draadjes maakt het tot een ingenieus overlevingsmechanisme. Dat zorgt ervoor dat je soms niet eens weet waarom je in de vechtstand schiet, het gaat dan meer werken als een reflex. Daarom is het op volwassen leeftijd ook zo lastig om dit te doorzien en te ontrafelen. Als het je lukt om de rode draadjes te begrijpen en te doorgronden en het je lukt je triggers te herkennen, dan kun je anticiperen. Neemt niet weg dat het gevoel wat dit oproept niet verdrietig, pijnlijk of confronterend is. Dat is ook het moeilijke van het ombuigen hiervan! Dat gevoel krijg ik niet uitgeschakeld en zorgt er vaak voor dat het makkelijker is om rationeel te zijn dan vanuit mijn gevoel te spreken/ handelen. Daarmee blijf het overleven ook in stand. Als ik het anders wil, moet ik dat doorbreken en er anders mee omgaan.
Dat is voor mij dan ook een van de oorzaken dat ik de neiging heb om te gaan mopperen/ negatief te reageren, te gaan snauwen, kort af te zijn of sarcastisch te doen, wanneer ik eigenlijk geraakt word. Ik vind het dan lastig dit te uiten en vind het dan makkelijker om lekker te gaan zeiken. Om het maar even grof te zeggen. Hierin heb ik zeker nog wel een weg te gaan en nog te leren. Ik ben namelijk dol op humor en sarcasme, maar merk ook dat dit belangrijke tools voor mij zijn om mijn kwetsbaarheid te verbloemen.
‘’Mijn eerlijkheid wordt altijd voor sarcasme aangezien’’, is een quote van mij. Dat dekt precies de lading. Daaruit spreekt wel hoe rationaliteit ook onderdeel is van het overleven. Van sterk zijn. Ik leer nu dat het voor mij veel constructiever is, wanneer ik uit waar mijn behoefte daadwerkelijk ligt of wat een situatie nou echt met mij doet, in plaats van dit af te doen met een misplaatste- sarcastische grap of door negatief te zijn. Dit systeem zorgt er bij mij ook voor dat mijn uitstraling en toon, niet altijd overeenkomt met hoe ik iets echt bedoel. Ik kom weleens boos over, terwijl ik dit helemaal niet ben. Ik ben dan wel geraakt.
Lees ook: Boos zijn – Koppverleden
Zie je hoe alles met elkaar in verbinding staat en hoe ingewikkeld dat is als je hier niet bewust naar gaat kijken en dit niet van top tot teen voor jezelf uitpluist? Zodra je begrijpt waar dingen op zijn gebaseerd, dan kun je er betekenis aan geven en er op een andere manier mee omgaan. Het maakt het voor mij dan makkelijker om de pijn en het verdriet er te laten zijn en dan kom ik meer bij mijn gevoel in plaats rationeel te zijn waardoor ik mezelf in overleef- en vechtstand houd.
Andermans zwakte vind ik moeilijk
Wanneer iemand zwakker is dan ik, heb ik de neiging om sterk te zijn. Dat gaat er dan vaak hard aan toe. Het kan me een echte klootzak maken. Andersom kan ook trouwens. Als iemand zwakker is dan ik, kan ik ook door het vuur gaan voor die ander. Het lijken twee compleet tegengestelde reacties, echter hebben ze wel dezelfde uitwerking: mezelf wegcijferen. Dat is natuurlijk allemaal te herleiden naar mijn jeugd. Als mijn moeder ziek was, moest ik sterk zijn. Dan telde alleen haar herstel.
Ik ben nog steeds op zoek naar een fijne balans voor mezelf. Het gevoel dat ik niet belangrijk ben is een rotgevoel. Als ik dat gevoel loskoppel, dan blijft de zorgzaamheid over. Omdat ik weet dat iemand die zwakker is dan ik, dit op kan roepen, lukt het me vaak wel om hier bewust mee om te gaan en me niet helemaal tot het uiterste mee te laten slepen. Wat ik bedoel met iemand die zwakker is dan ik ben? Denk aan bijvoorbeeld mijn wederhelft die ziek is of eens in een rotbui is. Het kan hem al in hele eenvoudige, alledaagse dingetjes zitten.
Zomaar een greep uit het assortiment van mijn KOPP-zorgen.
Lees ook: Mijn hardheid was mijn kwetsbaarheid – Koppverleden
8. Heb jij weleens verantwoordelijk gevoeld voor je moeder? Op welke manier?
Absoluut! Een hardnekkig gevoel waar ik me ook niet zomaar van kan ontdoen. Rationeel makkelijker dan gevoelsmatig. Kijk, daar heb je ze weer! Verstandelijk weet ik heel goed dat ik niet verantwoordelijk ben voor mijn moeder. Nooit geweest ook. Misschien is me verantwoordelijk voelen ook niet helemaal de juiste term, het was vooral ontzettend schrijnend dat mijn moeder zo eenzaam was in haar lijden en dat er niets was wat haar kon helpen. Zelfs ik kon het niet. Dat vind ik een heel moeilijk verteerbaar gegeven. Omgaan met die onmacht. Op welke manier ik me verantwoordelijk heb gevoeld? Op zoveel manieren. Ik heb zelfs weleens letterlijk van mensen uit onze omgeving gehoord dat ik te weinig deed om er voor mijn moeder te zijn. Terwijl zij er een ster in was om zichzelf in een slachtoffer positie te plaatsen, waar diezelfde mensen dan niet doorheen konden kijken zoals ik dat wel kon. Als kind zou je er nooit voor je ouder moeten zijn. In ieder geval niet in een rol waarin je verantwoordelijkheid draagt.
Als kind zou je er nooit voor je ouders moeten zijn. In ieder geval niet in een rol waarin je verantwoordelijkheid draagt.
Judith Evelien
9. Heb jij je weleens schuldig gevoeld jegens je moeder? Op welke manier?
Ik heb me enorm schuldig gevoeld om het feit dat het mij wel is gelukt om plezier en geluk in het leven te ervaren. Dat zou waarschijnlijk haar grootste wens zijn en daar put ik ook wel troost uit. De gedachte dat dit mij lukt omdat zij heeft laten zien hoe het niet moet, dat doet pijn. Zonder haar voorbeeld weet ik niet hoe ik in het leven had gestaan. Zij had nooit zo’n voorbeeld.
Ik voel me ook schuldig om het feit dat ze zo in eenzaamheid heeft geleden. Misschien is schuldgevoel in dezen niet helemaal de juiste term, want ik vind dat vooral enorm schrijnend en intens verdrietig. De fase van ‘’Had ik maar…’’ en ‘’Kon ik maar…’’ heb ik achter me kunnen laten. Dat zijn voor mij de grootste veroorzakers van schuldgevoel.
Lees ook: Hoe om te gaan met schuldgevoel na een zelfverkozen dood
Ik wist toen ook niet hoe het anders moest
Voordat mijn moeder stierf heb ik best goede en eerlijke gesprekken gehad over de manier waarop ik mijn grenzen naar haar toe stelde. Dat ging soms lomp en onbeholpen. (Kijk, daar heb je dat rode draadje weer: een manier om mijn kwetsbaarheid te verbloemen en te beschermen.) Niet zo bedoeld of gewild, maar ik wist toen ook niet hoe het anders moest. Mijn moeder begreep dat van mij. Al was dat soms echt wel verdomde moeilijk en ontstonden daardoor verdrietige situaties. Heel fijn dat we dat uit hebben gesproken naar elkaar, dat heeft er zeker aan bijgedragen dat schuldgevoel beter te dragen was, want ik zag in dat dit niet hoefde, dat het geen schuldgevoel was, maar verdriet, onkunde en onmacht. Dat is waar schuldgevoel bij mij voor staat. Als je dat inziet, kun je je schuldig voelen zonder schuldig te zijn. Dan komt er ruimte voor dat waar schuldgevoel daadwerkelijk voor staat.
10. Als je erop terug kijkt: wat vond je het meest pijnlijke, verdrietige of
frustrerende? Geld dit nu nog steeds?
Het onomkeerbare en de herinneringen die er nooit zullen komen. Dat vind ik nu het moeilijkste om mee om te gaan. Ons verleden is- en blijft een statisch gegeven. Er is geen mogelijkheid meer om dingen uit te praten of te verduidelijken. Ik kan niets meer toelichten of uitlichten. Ik kan geen ‘’sorry’’ meer zeggen. Zij kan ook niets meer toelichten of uitlichten of ‘’sorry’’ zeggen. Mijn moeder zal nooit de vrouw zien die ik nu ben. Ze zal nooit mijn kinderen ontmoeten, mijn kinderen zullen haar nooit ontmoeten. Mijn kinderen worden nu ouder en oma is regelmatig onderwerp van gesprek. Ze hoort erbij, zonder dat ze haar ooit hebben gezien. Ze komen nu ook op een leeftijd dat ze doorvragen. Onlangs heb ik mijn oudste dochter verteld waaraan oma Jolanda is overleden. Mijn hart brak! Hoe leg je zoiets uit aan een kind?
Lees ook: Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (7)
Dat ik mezelf continu tegen blijf komen in mijn harde overlevingsmechanisme vind ik zwaar en verdrietig. Ik ben die hardheid zo beu. Tegelijk ben ik enorm trots op hoe ik het laagje voor laagje weet te ontrafelen en steeds meer in ontmoeting kom met die prachtige vrouw die ik ben. Ja, dat zeg ik gewoon over mezelf! Vanuit liefde en kwetsbaarheid. Ook erg verdrietig om terug te kijken op dat kleine meisje die ik was in mijn jeugd. Vooral omdat ik nu zelf drie dochters heb en zij zijn een grote trip down memorylane! Zo mooi om te zien hoe onbezorgd hun jeugd is en ik hen dat kan geven wat ik zelf zo gemist heb. Tegelijk gunde ik dat mezelf ook op die leeftijd en dat komt nog weleens binnen.
11. Vind jij dat er genoeg aandacht/ hulp is voor familie en
dichtbetrokkenen van mensen met psychische of psychiatrische
problemen?
Nee. Veel te weinig. De aandacht gaat vooral uit naar degene die kampt met psychische problemen. Gelukkig is er de laatste jaren wel steeds meer aandacht voor KOPP/KOV- kinderen en wordt het steeds meer een gegeven dat iemand met psychische problemen niet de enige is die hieronder te lijden heeft en dat dit een heel systeem betreft. Een vangnet is zo belangrijk voor gezinnen waarbij psychische problemen een rol spelen.
Lees ook: Hoe vertel je je kind over depressie?
12. Wat raad jij mensen aan die hiermee te maken krijgen? Tips,
adviezen, waar kunnen ze terecht?
Voor de omgeving/ naasten is het ook belangrijk dat zij steun en begeleiding krijgen. Ook zij hebben hulp nodig en ook voor hen is het belangrijk om gezien en gehoord te worden. Een gezin is een systeem, een geheel. Als er een schakeltje ‘’defect’’ is, dan heeft dat invloed op de rest van het geheel. In wat voor een situatie je je ook bevindt, of je nou zelf met psychische problemen worstelt of de naaste bent van iemand die hiermee kampt, je hoeft het niet alleen te doen!
Hier kun je terecht:
Mind Naasten Centraal
Zij zijn er voor directbetrokkenen van mensen met psychische of psychiatrische problemen. Je kunt bij hen terecht voor lotgenoten contact, informatie en advies. Zij organiseren ook ieder jaar de Kind Van Dag. Een dag speciaal voor de naasten van mensen met psychische of psychiatrische problemen. Op deze dag worden workshops en gespreksgroepen aangeboden. Kijk voor meer info op Mind Naasten Centraal
Blijvend anders
Neem eens een kijkje op Blijvend anders als je meer inzicht wilt in jezelf en/ of wanneer je aan de slag wilt met jouw KOPP/KOV-uitdagingen.
Stuur mij een mail
Wil je een klankbord, je verhaal kwijt, steun of tips? Je bent altijd welkom om mij een mail te sturen naar: koppzorgen@gmail.com of naar mail@judith-it.nl. Lees mijn blogs over mijn KOPP-verleden op www.judith-it.nl en misschien vind je dan aansluiting en/ of herkenning. Ik schreef een boek over mijn roerige KOPP-verleden. Deze vind je hier: Koppzorgen
Met Zonder Ouders
Dit is een heel waardevol platform voor iedereen die zich onder de naaste van iemand met psychische problemen mag rekenen. Met de herkenbare en treffende ervaringsverhalen van Sandra voel je je vaak begrepen en niet meer zo alleen. De thematieken en onderwerpen die besproken worden zijn herkenbaar voor iedereen die te maken heeft met KOPP/ KOV- uitdagingen. Ik schrijf ook regelmatig gastblogs voor dit prachtige platform. Je vindt het hier: Met Zonder Ouders
Alles op een rij:
Mind Naasten Centraal
Blijvend anders
www.judith-it.nl
Koppzorgen
13. Je bent nu zelf moeder. Hoe is dat met een dergelijk verleden?
Toen ik moeder werd kreeg ik ook weer een kluif aan uitdagingen te verwerken. Te denken aan die felbegeerde eerste plek die ik met mijn kinderen moest delen, terwijl ik de jaren voordat ik moeder werd, alles in het werk had gesteld om mezelf op de eerste plek te zetten en te houden. Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk zag ik in dat dit niet de manier was om dit te benaderen. Die eerste plek? Ha, die kon ik gewoon delen hoor. Ik kon stoppen met die eerste plek te verdedigen. Wat een verademing. Het klinkt zo heel erg eenvoudig, maar ik heb het hier echt heel moeilijk mee gehad.
Mijn eigen ruimte is belangrijk voor mij
Ik heb structureel ruimte voor mezelf nodig. Dat was wel iets wat ik erg moeilijk vond om voor mezelf te erkennen. Want hallo, ik koos toch zelf voor kinderen? Als moeder hoor je je er 100% en onvoorwaardelijk voor hen te zijn. Zingend, fluitend en op die roze wolk. Helaas zit er nog best een soort van taboe op als je als moeder ook voor jezelf kiest. Daar heb ik inmiddels maling aan, want mijn mantra is: mama blij, kinderen ook blij. Als ik naar mezelf kijk als kind, dan was het geluk van mijn moeder misschien wel het belangrijkste in mijn leven. Als het met haar goed ging, ging het met mij ook goed. Ik ben het mijn kinderen en mezelf verplicht om ervoor te zorgen dat het goed blijft gaan met mij. Daarom is af en toe mijn eigen ruimte nemen, van wezenlijk belang voor mij. Ik deed dat eerder altijd door een dag in de maand voor mezelf op te nemen. Dat werd echt een ankerpunt voor mij. Het maakte het ineens een stuk makkelijker voor mij om mij over te geven aan mijn kinderen. Om er te zijn voor hen, zonder dat ik mijn eerste plek of mijn eigen ruimte ging verdedigen. Die dag stond vast, die was voor mij en die hoefde ik niet te verdedigen. Een hele eenvoudige oplossing met grote impact. Dat bleek eigenlijk alles wat ik nodig had om mijn radartjes te doen temperen.
Lees ook: Eigen ruimte innemen in het moederschap
Ik heb iedere week een dag voor mezelf
Sinds een jaar gaat mijn jongste dame ook naar school, wat betekent dat alle drie onze kinderen nu naar school gaan en dat betekent weer dat ik iedere week tot 14:30 uur voor mezelf heb. Daardoor heb ik het al een tijdje niet nodig gehad om een extra dag op te nemen. Op het moment dat ik merk dat ik wat prikkelbaar word, is het misschien wel weer eens tijd voor een extra dagje voor mezelf. En het is goed, het werkt voor mij en daarmee ook voor mijn lieve meiden.
Ben ik niet te streng?
Een ander punt waar ik ook mee heb geworsteld, is mijn hardheid. Ik heb geen moeite met consequent zijn, echter maakt deze goede eigenschap me ook weleens onzeker. Was ik niet te streng of te boos? Was het wel binnen proporties? Het druist zo in tegen mijn afkeer tegen mijn hardheid. Terwijl ik er ook van overtuigd ben dat grenzen aangeven en consequent zijn ook een vorm van liefde is. Als ik hen namelijk grenzen geef, dan geef ik ze ook ruimte om te groeien en te ontwikkelen. Die gedachte sterkt me dan altijd weer.
Lees ook: Wat ik zo moeilijk vind (aan mama zijn)
14. Hoe ben jij dit alles te boven gekomen? Wat heeft jou er doorheen
gesleept?
Wat voor mij enorm helend werkt, is om mezelf toe te staan dat ik de uitdagingen vanuit mijn KOPP-verleden toesta voor mezelf. Ze niet meer bestrijden, maar in ontmoeting komen. Er zijn nou eenmaal een hoop situaties waarin triggers verscholen liggen. De meeste herken ik nu wel, dat zorgt ervoor dat ik ze kan beteugelen en makkelijker met de confrontatie en de bijbehorende emoties om kan gaan. Het zorgt ervoor dat ik gevoelens toe kan laten waardoor ik kan stoppen met me ertegen te verzetten. Een goede balans tussen ratio en emotie.
Hindernissen zijn er om te nemen
Er ging natuurlijk wel een weg aan vooraf, voordat ik er op deze manier naar kon kijken. Ik heb verschillende hindernissen moeten nemen, heb mijn neus tig keer tegen hetzelfde gestoten, ik was boos, woedend, intens verdrietig, gebroken, eigenwijs, onmogelijk en nog zoveel meer, voordat het me lukte om mezelf in mijn armen te sluiten. Dit alles is me gelukt door de onvoorwaardelijke liefde van mijn vader. Hij was er altijd voor me, ging geen onderwerp uit de weg en accepteerde mij in al mijn hoedanigheden. Mijn bonusmoeder heeft hier ook een hele belangrijke rol in gehad. Ik mocht onmogelijk zijn en tegen de hele wereld aanschoppen. Dat heb ik een tijd ook nodig gehad om mijn grenzen te kunnen voelen. Letterlijk.
Door mijn zelfreflecterend vermogen ben ik een autodidact
Ik volgde verschillende malen therapieën en door mijn zelfreflecterend vermogen ben ik een grote autodidact, wat mij erg geholpen heeft om tot belangrijke inzichten te komen. Schrijven is- en was ook zo ontzettend helend voor me. Het bracht me hele waardevolle inzichten die ik vaak ook heb gedeeld. Delen is helen en dat is echt zo! Verder is berusting, acceptatie en mijn kwaliteiten dwars door mijn uitdagingen inzien ook een waardevolle kracht. Ik ben goed zoals ik ben, al doe ik het niet altijd even goed. Als mijn kinderen later terugkijken op hun jeugd en als het ergste dan is dat ik af en toe wat heb gevloekt en ongeduldig of prikkelbaar was, dan is dat het mooiste geschenk wat er bestaat en heb ik het lang niet slecht gedaan!
Wil jij Op De Praatstoel?
Wil jij jouw verhaal delen? Dat kan! Stuur dan een mail naar mail@judith-it.nl
Lees ook: (KOPP)Uitdagingen omzetten in kwaliteiten
Alle gerelateerde artikelen op een rij:
Word ik ook psychotisch?
Boos zijn – Koppverleden
Mijn hardheid was mijn kwetsbaarheid – Koppverleden
Hoe om te gaan met schuldgevoel na een zelfverkozen dood
Oma wilde niet meer leven (7)
Hoe vertel je je kind over depressie?
Eigen ruimte innemen in het moederschap
Wat ik zo moeilijk vind (aan mama zijn)
(KOPP)Uitdagingen omzetten in kwaliteiten
Op De Praatstoel: Rob Droog – Als je vrouw psychisch ziek wordt
Depressie en angstklachten met een KOPP-verleden
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
