judith-it

---

Op de Praatstoel: Rob Droog
Ex man van een vrouw met psychische problemen
(Bedrijfs)Maatschappelijk werker
&
oprichter van Blijvend anders

---

Ik schrijf veel over KOPP, Kinderen van Ouders met Psychische Problemen. Ik ben zelf ook een zogenaamd KOPP-kind, inmiddels KOPP-volwassene. Iedere keer als ik hierover schrijf en mijn persoonlijke geschiedenis en relaas omschrijf, moet ik ook altijd aan een andere kant denken.

Mijn vader en ik

De kant van mijn vader. Hij leest vaak ook de dingen die ik schrijf en ik kan me levendig indenken dat dit niet altijd leuk is om te lezen en dat hem dit best wel wat doet. Hij is de vader van een KOPP-kind (van twee zelfs) en had hier op zijn manier zijn rol in. Het wil niet altijd perse zeggen dat de band met een ouder slecht is, door- of na een KOPP verleden. In mijn- ons geval gelukkig niet!

Hij was er altijd

Dus ik stel dit onderbelichte onderwerp met alle liefde eens aan de kaak, want dat is nodig. Maar ik houd er altijd een dubbel gevoel aan over vanwege mijn lieve vader. Want de band die ik met hem heb, die is sterk. Hij is altijd de vader voor me geweest die ik nodig had. Zelfs wanneer dit voor hem onmogelijk werd gemaakt of op de momenten dat het voor hem uitermate zwaar en moeilijk was. Degenen die mij een beetje volgen, die weten dat mijn moeder niet meer leeft. Dat is de reden dat ik het nu vooral over mijn vader heb.

Niet beide ouders zijn ziek

Niet alleen KOPP-kinderen hebben het zwaar. Er zijn twee ouders. Soms is het zo dat beide ouders psychische problemen hebben, dan is het een andere context. Maar wanneer één ouder te maken heeft met psychische problemen, dan is er ook nog die andere ouder die dan alles op moet vangen. Dat geldt ook voor mijn vader. Eigenlijk is hij PKOPP, Partner van een Kind van een Ouder met Psychische Problemen, om maar even in de afkortingen en de labeltjes te blijven. Oh en daarnaast is hij ook PPP, Partner van iemand met Psychische Problemen. Op zich zijn die labeltjes handig (Al heb ik deze laatste twee zelf verzonnen), dat helpt goed mee aan het overzichtelijk maken van hulpvragen en problemen en het wekt vaak erkenning en herkenbaarheid op bij anderen. Maar ergens gruwel ik van dit soort termen!

Psychische problemen treft een heel systeem

Want buiten mijn verleden om, ben ik ook nog gewoon Judith. Vriendin van, zus van, tante, werknemer, schrijfster, moeder, klant bij de winkel, voetganger, of fietser. Dat geldt voor iedereen die familie of dichtbetrokkene is van iemand met psychische of psychiatrische problemen. Helaas komt het vaak voor dat al deze rollen kunnen vertroebelen wanneer de problemen zich opstapelen en je ineens zelf overbelast raakt en wellicht zelf ook de nodige hulp nodig blijkt te hebben. Een psychische aandoening treft niet alleen degene die psychisch in de knoop zit, daar heeft een heel systeem mee te maken!

Vandaag de eerste editie uit een serie over familie en/ of dichtbetrokkenen van iemand met psychische problemen of iemand die zelf kampt met mentale problemen, in de rubriek ‘Op de Praatstoel’.

Op de Praatstoel: Rob Droog, ex-man van een vrouw met psychische problemen – Zit je er klaar voor?!

Ik vroeg mijn vader plaats te nemen Op De Praatstoel om te vertellen hoe het is wanneer je eigen vrouw de grip op de realiteit verliest. Wat doet dit met je en wat voor consequenties draagt dit met zich mee? Over dit, en nog veel meer, ga ik het hebben met Rob Droog.

Wil je eerst even kort vertellen wie je bent, wat je doet en waar je voor staat?

Rob Droog, 60 jaar, voor de tweede keer de liefde van mijn leven gevonden, of zij mij, dat is maar de vraag. We wonen momenteel samen in het rustige Landhorst. Binnenkort gaat mijn vervroegd pensioen in, waar ik enorm naar uitkijk! We rijden zo’n 20.000 km per jaar met een camper door de wereld dus dat zegt genoeg over onze hobby. We zijn beiden gek en trots met en op onze kids, aanhang en kleinkids. Daarnaast ben ik al vijfendertig jaar bezig met ontdekken wat het is om mens te zijn voor jezelf en voor de ander op deze rumoerige en overvolle planeet, en dat is eigenlijk mijn passie en het grootste stuk van mijn zingeving. Delen wat ik in die zoektocht heb ontdekt en heb geleerd is een onderdeel van die passie. Om dat op een goede en volledig eigen-wijze te kunnen doen, hebben we een paar jaar geleden Blijvend anders opgericht. Vanuit Blijvend anders geven we individuele begeleiding en trainingen aan groepen. Deze begeleiding bestaat niet uit therapie of een vaste methodiek maar bestaat enkel en alleen uit kennis en inzichten overdracht, zogenaamde psycho-educatie. Aan de hand van deze kennis en inzichten overdracht ontdekken mensen zelf hun eigen open wonden en ontdekken ze tegelijkertijd hoe ze daar effectief en met duurzame gevolgen verandering in aan kunnen brengen.       

1. Wat doet het met je als je je gezin moet dragen doordat je vrouw
uitvalt door psychische problemen?

Ik was 24 toen mijn vrouw overvallen werd door een psychose. Jij was net drie geworden en je broer net een half jaar. Een jongen en een meisje, allebei gezond en wel, wat wil je nog meer? We hadden het materieel gezien ook net een beetje voor elkaar allemaal. Een mooi groot en nieuw huis, scholen en winkels om de hoek en een auto die het deed. Ik speelde in een plaatselijke, redelijk succesvolle band en ik had daar enorm veel plezier in. Mijn werk was namelijk uitzichtloos en boring maar in de beginjaren tachtig was er een enorme werkloosheid gaande dus ik was blij dat ik wat had en het leverde genoeg inkomsten op om een redelijk goed leven te hebben met elkaar. Kortom, we hadden het net een beetje voor elkaar allemaal.

En toen kwam die verdomde psychose opeens ons gezin binnenvallen en gooide alles compleet omver. Alles wat we hadden opgebouwd was in een korte tijd allemaal kapot. En dat wilde ik natuurlijk niet. Ik wilde verder met wat we hadden opgebouwd en verder met onze dromen over de toekomst. We waren nog zo jong en we hadden net twee kleine kinderen die alle aandacht, warmte en liefde nodig hadden. Dus die psychose moest weg en liefst zo snel mogelijk. Daarbij was haar gedrag vreemd en bizar, al die angsten en dingen die ze zei en deed. Als moeder en als echtgenote was ze door die psychose voor een groot gedeelte weggevallen en alles kwam op mijn schouders terecht. Eten koken kon ze niet meer, ze wist gewoon niet meer hoe ze eten klaar moest maken. Boodschappen doen durfde ze niet meer, want ze zag en voelde allerlei dingen op straat en in de winkel. Kinderen verzorgen ging nog wel een beetje, maar ik durfde haar dat niet alleen te laten doen. Het huishouden doen lukte helemaal niet.

Uit schaamte voor haar gedrag en om haar te beschermen probeerde ik zo snel mogelijk alles weer recht te breien wat zij krom maakte. Ze kon ook vreselijk ongenuanceerd met vrienden of familie omgaan en meerdere keren verliet goed bedoeld bezoek, in een shock ons huis. Daardoor hield ik steeds meer iedereen op afstand, want ik wilde niet dat anderen door haar gekwetst werden of doorhadden wat er aan de hand was.

Mijn ruimte en begrip voor haar was in het begin eindeloos, ik heb me dan ook eindeloos opgeofferd voor haar en het gezin. Meer en meer gingen mijn eigen dingen aan de kant, de band, mijn werk, mijn leven. We zijn zelfs naar een andere stad verhuisd, omdat zij dat wilde. Wat wel gelijk meer op de voorgrond kwam te staan, waren mijn vragen. Mijn vragen over wat een psychose is, hoe dat werkt, waarom dat bij ons is binnen komen stormen. Dus de hoe, wat, waarom, waardoor en waarvoor vragen kwamen omhoog en die lieten zich ook niet meer wegdrukken. Haar psychose is ook het begin geweest van een zoektocht waar ik vandaag de dag nog steeds mee bezig ben. Dus als antwoord op je vraag, wat doet het met je, het deed echt alles met me. 

2. Kreeg je begrip uit je omgeving/netwerk? Kreeg je begrip vanuit
je werk? Begreep men de intensiteit van deze
heftige problematiek?

Begrip is vaak een gevolg van begrijpen. Aangezien niemand in onze omgeving, noch wijzelf, begrepen wat er gebeurde, was er ook weinig begrip. Dat lag ook voor een groot deel aan mij, omdat ik vanuit schaamte en vanuit bescherming voor haar, iedereen op afstand hield. Ik vertelde niemand wat er allemaal thuis gebeurde. Ik vertelde niets over de verschrikkelijke gevechten die we soms hadden. Gevechten tegen de waanzin, gevechten met elkaar, gevechten waar de kinderen soms gewoon bij waren. Ik vertelde niets over de dingen die ze zei en deed, over de angsten die ze had, de beelden waar ze voor op de vlucht was. Ik vertelde ook niets over de keren dat ze zomaar wegging en wij soms voor maanden niet wisten waar ze was.

Door het op afstand houden van mensen raakte we al snel contact met onze omgeving en ons netwerk kwijt. Een paar mensen, bijvoorbeeld haar zus en mijn broer, liet ik wel toe en die wisten wat er speelde en die hadden begrip voor wat er was en hoe het ging. Dat waren ook steunpilaren in die tijd.
Ik werkte in die periode bij de Belastingdienst en soms kreeg ik veel tijd en ruimte om thuis te zijn, maar soms moest ik er ook echt voor knokken. Ik ben dan ook jaren achtereen maanden lang thuis geweest om mijn gezin te redden. Dus vanuit mijn werk was er zeker begrip voor de situatie, soms gekregen, soms bevochten.

Ik denk niet dat men de intensiteit van deze heftige problematiek heeft begrepen. Als één iemand van een gezin psychisch in de problemen komt en daardoor bijvoorbeeld een bedreiging vormt voor het hele gezin, dan ontstaat er een onmogelijke situatie voor allen. Zoals ik net al schreef, soms moest ik op mijn werk knokken om thuis te kunnen zijn. Het argument dat ik niet ziek was maar mijn vrouw, en ik dus gewoon kan komen werken, heb ik vele malen aan moeten horen. Ze hadden werkelijk geen idee wat voor hel er zich thuis regelmatig afspeelde, ze konden het ook niet weten want ik vertelde er nagenoeg niets over.         

3. Wat was jouw steun in die periode? Had je enige vorm van hulp?

Ik had al snel duidelijk dat de reguliere hulpverlening geen idee hadden wat ze met ons aan moesten. Het eerste advies van de behandelend specialist was dat ik maar beter kon gaan scheiden want dit zou nooit meer goed komen, ik hoor het hem nog zeggen. Uiteraard had ik die man achter zijn bureautje vandaan moeten slepen en hem regelrecht voor de tuchtcommissie moeten zetten. Maar helaas, ik was jong en wist van niks.
Feitelijke was het elke keer hetzelfde liedje als het echt fout ging. Opname, platspuiten, paar weken aankijken, medicatie afstemmen, wat creatieve dingetjes tussendoor, één inhoudelijk gesprekje in de week, dagbehandeling, en dan weer naar huis. Ohja, wel de rest van je leven medicatie blijven gebruiken en tevreden zijn met een leven als een zombie. Dat lukte mijn vrouw maar een korte tijd en dan begon die volkomen terechte behoefte om te stoppen met medicatie en daar ging ik elke keer in mee. Leven met een zombie is niks, niet voor haar, niet voor mij, niet voor de kinderen. En soms lukte het ook en hadden we hele goede periodes waarin we elkaar weer echt konden ontmoeten, plezier hadden, op vakantie gingen, hobby’s uitoefende. Soms duurde die goede periode een half jaar, soms een jaar, feit is dat die goede periodes dus mogelijk waren.

Helaas kregen we nooit echt begeleiding in het afbouwen, omdat geen enkele specialist het daarmee eens was. Blijf slikken, leer ermee leven, er is geen genezing mogelijk. Doe je dat niet, dan succes ermee en tot de volgende keer. Ondanks deze negatieve ontmoedigende reacties, kregen we beiden de hoop dat een psychose wel te genezen was. We kregen hoop dat het wel weer goed kon worden, dat de goede periodes langer konden worden als we maar meer de aanleidingen van een psychose zouden kunnen gaan begrijpen. Daardoor ben ik in het begin al vrij snel verder op zoek gegaan naar antwoorden, kennis en inzichten en ben ik ook de alternatieve of additatieve hoek in gedoken.

Daar kwam ik al gelijk Zohra Noach tegen. Zohra is de oprichtster van Psychosofia, en zij wist mij precies te vertellen wat er met mijn vrouw aan de hand was. Zohra wist wat mijn vrouw zag, voelde en ervoer. Zij wist ook te vertellen hoe die psychose was ontstaan en wat de betekenis of reden was dat die er was. Zij gaf ons adviezen, inzichten en handvaten. Zij kende ons niet maar wist precies wat er met en in ons gebeurde. Natuurlijk gaat dan je hele wereld op z’n kop. Hoe kan iemand die we niet kennen nou weten wat er met ons gebeurde? Maar het klopte en dus kon ik er niet meer omheen en wilde meer weten, meer begrijpen, meer onderzoeken.
Via Zohra ben ik in contact gekomen met Paulus en Nicolette Rijntjes, zij hadden een praktijk en daar ben ik heel erg lang bijna wekelijks geweest om steeds meer inzicht en begrip te krijgen voor wat er gaande was in ons leven. Daar heb ik enorm veel van geleerd.
Via Zohra leerde ik ook Frans Degenaar kennen die mijn grootste en meest dierbare vriend werd. Ook van hem heb ik veel geleerd. Helaas is hij veel te vroeg gestorven. Ook leerde ik in die tijd Anna sofia van Hooijdonk kennen die mij heeft leren lesgeven en waar ik nu nog steeds mee bevriend ben.
In die periode ben ik ook veel gaan lezen over en van Bhagwan Shree Rajneesh, een Indiaase goeroe, later bekend als Osho. Hij was de inspirator van een spirituele beweging in India, de VS, Australië en Europa. Daar heb ik enorm veel van geleerd en ik ben ook in India geweest om hem te ontmoeten. Wat een geweldige ervaring was. Daar heb ik een heel stuk van de zwaarte van dit alles kunnen loslaten. In die periode heb ik ook Fransje Brakké leren kennen. Fransje runde een therapie centrum en daar heb ik een tijdje gewoond na onze eerste scheiding.

Wat praktische hulp betreft heb ik jarenlang gezinshulp gehad, Jannie heette ze en zij zorgde met veel liefde en toewijding voor het huishouden en de kinderen. Naast dit alles waren de zus van mijn vrouw die met mijn broer was getrouwd ook steunpilaren voor me. Ze waren er als het nodig was. Mijn eigen ouders, andere broers en zus heb ik al die tijd op afstand gehouden. Uiteraard speelde die links en rechts ook wel mee maar meestal op afstand. Al met al heb ik in die periode heel veel mensen leren kennen die mij hebben kunnen helpen om meer en meer inzicht en kennis op te doen, om door de zwaarte heen te kunnen groeien. Achteraf gezien heb ik alle hulp gehad die ik nodig had.      

4. In tijden dat jouw vrouw op was genomen of erg ziek was, is er toen ooit eens aan jou gevraagd hoe het met je ging en of je hulp nodig had?

Zeker wel, alleen doordat ik iedereen op afstand hield, bleven dat bij korte momenten die ik gelijk afkapte. Natuurlijk kan ik het aan, natuurlijk gaat het goed….dat klopte meestal niet. Maar daarmee kon ik de afstand bewaren. Daardoor was er tijdens de periode dat mijn vrouw ziek was of opgenomen was uiteindelijk niet veel aanspraak of belangstelling, uitzonderingen daargelaten. Wel voelde ik waardering en erkenning omdat ik het zo lang volhield. Dat was mijn winstpunt uit dit alles, gezien worden. Dus ik hield het vol, desnoods alleen. Ik wilde ook mijn gelijk halen, ik wilde de wereld laten zien dat een psychose geen vonnis ‘for life’ behoeft te zijn. En met zo’n doel krijg je natuurlijk niet veel medereizigers.  
Vanuit de reguliere hulpverleningskant was er geen aandacht voor hoe het met mij ging, of ik het nog wel aankon of volhield. Ik kan mij niet herinneren dat dat ooit gevraagd is. Als ik er zelf over begon werd mij aangegeven dat zij er voor haar waren…. Vanuit de alternatieve of additatieve kant werd uiteraard wel gevraagd hoe het met mij ging maar dat waren ook mensen die ik zelf had opgezocht en die er dus ook voor mij waren.

5. Heb je je ooit eenzaam gevoeld?

Ja, ik heb me soms verschrikkelijk eenzaam gevoeld. Als je je partner kwijtraakt aan een psychose, blijf je eigenlijk alleen achter. Ondanks dat ze er nog is, is ze er niet meer. Naast de strijd die ik alleen achter de gesloten voordeur moest leveren om mijn gezin te redden, was die psychose ook een startpunt om met vragen de wereld in te trekken. Vragen waar iedereen van zei dat je daar toch geen antwoord op zal vinden. Vragen waardoor de meeste hulpverleners opeens niet meer zoveel tijd en ruimte voor je hadden. Ik wist zeker dat er wel antwoorden waren, alleen moest ik verdwalen want wie verdwaalt komt onbekende dingen en gebieden tegen. Dus ik heb mijn familie, de kerk, en de reguliere medische wereld achter me gelaten en ben opzettelijk verdwaald. En inderdaad, tijdens het verdwalen heb ik een hoop onbekende gebieden ontdekt en antwoorden gevonden. Het verdwalen was een thuiskomen maar ook een eenzame weg. Van een gereformeerde kerk in Enschede naar een Indiase Ashram in Poona, wie gaat er dan nog met je mee?  

6. Wat vond je het meest pijnlijke, verdrietige of frustrerend?

Daar kan ik een paar antwoorden op geven.

1. Het meest frustrerende van alles was dat ik met alles wat ik in me had heb geprobeerd om jullie en jullie moeder te redden van die psychose en dat dat niet gelukt is. 
Ik heb die hele weg gelopen in de volle overtuiging dat mijn vrouw met mij mee liep. Ik deed het allemaal voor haar, dus natuurlijk liep zij mee! En ik dacht echt dat zij ook zag wat ik zag, voelde wat ik voelde, ontdekte wat ik ontdekte. Dat bleek achteraf helemaal niet het geval te zijn geweest.

Ik wilde die psychose overwinnen, en ergens in dat willen, ben ik haar blijkbaar kwijtgeraakt. En of ze dat niet wilde, niet durfde of niet kon, dat weet ik niet en daar wil ik ook niet verder over nadenken, dat is aan haar. Toen ik eenmaal doorhad dat dit zo was, was het opeens voorbij. Zij was ergens blijven staan waar ik niet meer kon komen en opeens was al het begrip op, opeens was er geen ruimte meer, opeens kon ik het niet meer opbrengen. En mijn liefde voor haar was binnen een paar dagen weg, het stroomde zo mijn hart uit.

Toen zijn we na 22 jaar gescheiden omdat die liefde weg was, maar ook omdat ik opeens doorhad dat ik een onderdeel van haar psychose was geworden. Mijn wantrouwen en mijn angsten waren een vast onderdeel van mijn liefde voor haar geworden, waardoor zij nooit zou kunnen groeien en bloeien zolang ik in de buurt was. Wat ze ook deed, hoe goed ze iets ook deed, ik zou altijd vanuit wantrouwen en angst kijken en dat kon ik niet meer stoppen. Ik deed dat, zij voelde dat. En omdat ik dat niet kon stoppen en zij dat voelde was het tijd om weg te gaan. Weggaan bij iemand waar je zo hard voor geknokt hebt, zo diep bent gegaan, is een hard gelag.      

2. Wat ook pijnlijk/frustrerend/verdrietig was, was het gegeven dat ik mijn kinderen moest beschermen tegen hun eigen moeder. Dat ik de loyaliteit die zij voelden voor hun moeder in takt moest houden en tegelijkertijd tussen hun en hun moeder moest gaan staan omdat moeder vanuit die psychose bij tijd en wijle gewoon de foute dingen deed. Geen misbruik, geen mishandeling, dat niet, maar verwaarlozing kwam zo nu en dan erg dichtbij. Tegenoverdracht (je kind bezwaren met je eigen pijn, angst en verdriet) kwam zo nu en dan erg dichtbij. Parentificatie (kinderen belasten met volwassen taken) kwam zo nu en dan erg dichtbij. Isolatie van het gewone leven kwam zo nu en dan erg dichtbij…

3. Een ander ding is het gegeven dat je groeien vaak zo alleen moet doen en dat de fantastische bloemen die je zo nu en dan vindt met niemand kan delen omdat niemand kan geloven dat die fantastische bloemen bestaan. Soms zonk mij daardoor de moed in de schoenen en heb ik af en toe ook wel geworsteld met de vraag of ik zelf alles nog wel op een rijtje had. Als niemand met me mee loopt, loop ik dan nog wel de juiste weg?    

7. Vind jij dat er genoeg aandacht/ hulp is voor dichtbetrokkenen en
familie van mensen met psychische of psychiatrische problemen?

Mijn ervaring is dat dit niet het geval is. Ik ben slechts sporadisch gevraagd om informatie te geven over onze relatie, de thuissituatie, hoe het met de kinderen is gesteld. Ik zat tijdens de gesprekken met psychlogen en psychiaters er eigenlijk als lucht bij. En als ik dan wat zei dan werd er amper op gereageerd. We hebben een keer tijdens een van de vele moeilijk nachten, waarin praten niet meer mogelijk was, omdat zij dat gewoon niet meer kon, niet gepraat met elkaar maar geschreven naar elkaar. Schrijven ging wel en lukte goed. We hebben toen een heel schrift vol geschreven over wat er gebeurde, wat er was, hoe we erin stonden. Dat schrift wilde de psycholoog niet eens lezen want hij vond het te persoonlijk… ik bedoel maar. Ook de kinderen werden nooit bevraagd wat achteraf gezien eigenlijk wel bizar is.

8. Wat raad jij mensen aan die hiermee te maken krijgen? Tips,
adviezen, waar kunnen ze terecht?

Dat is een lastige vraag want iedereen staat op een eigen-wijze in het leven en elke situatie is weer anders. Wat voor de één goed is kan voor de ander desastreus zijn. Dus tja, wat te doen? Als ik dan wat moet zeggen dan dit: Blijf bij jezelf. Kijk tot hoe ver je nog zinvol bezig bent voor en met die ander en wanneer het opofferen en wegcijferen wordt. Besef dat je de ander nooit kunt veranderen, je kunt hooguit samen veranderen.

9. Hoe ben jij dit alles te boven gekomen? Wat heeft jou er
doorheen gesleept?

Elke periode had zo haar eigen ankers waardoor ik koers kon houden. Zeker in het begin was mijn vrouw het anker en bepaalde volledig de koers. Dan ging het over haar psychose en hoe we daar mee konden dealen. Daarna kwam een periode waarin mijn kinderen het anker waren en toen ging het over hun leven en hoe ik dat zo goed mogelijk vorm kon geven ondanks alle shitzooi waar we elke keer in terecht kwamen.

Ook is er een periode geweest waarin ik zelf het anker was en toen ging het om mij. Dat was de periode dat ik naar India ben geweest. En door al die periodes heen had ik vragen en waren die vragen een soort hulpankers en die vragen stuurde me alle kanten op. Van kerk naar ashram, van psycholoog naar medium, van Jed McKenna naar Caroline Myss, van Pim van Lommel naar Dick Swaab. Ik heb door alles heen zo veel gelezen, bestudeerd, cursussen en leergangen doorlopen tot een half jaar universiteit toe.
Al met al heb ik een hoop ellende doorworstelt maar ben door mijn vragen nooit echt in stilstand, machteloosheid of zinloosheid terecht gekomen. Ik denk dat dat mij er doorheen gesleurd heeft, het blijven kijken en vragen en doorvorsen. Dat begon als overlevingsstrategie en is nu een gewoontepatroon.

10. Hoe is het om de vader te zijn van twee kinderen waarmee je dit
allemaal samen door moest maken? Wat doet het met je als je hen
ziet worstelen met de brokstukken uit hun jeugd?

Ik ben een trotse vader. Ik ben trots op mijn dochter en op mijn zoon. Ze hebben net als ik een vreselijke storm overleefd en op een dusdanige wijze dat ze nu zelf op eigen kracht hun leven kunnen doen. Gepokt en gemazzeld door alles wat er is geweest. En nu zijn jullie zelf kinderen aan het opvoeden. Alleen al het feit dat jullie na zo’n eigen ervaring dat hebben aangedurfd is in mijn ogen al zo bijzonder. Natuurlijk zijn er littekens en wie weet hier en daar nog open wonden waar nog naar gekeken moet worden, maar dat is logisch.

Jullie zo nu en dan zien worstelen met de brokstukken uit je verleden, met de pijn van die open wonden, ja, daar breekt mijn hart af en toe. Dan heb ik met jullie te doen, en dan wou ik dat het allemaal anders was gegaan. Maar besef gelijk dat dat een onzinnige wens is. Dit is wat er is, dit is ons leven. Ik weet dat ik mijn best heb gedaan, meer dan wat ik gedaan heb kon ik niet, ik neem mezelf dan ook niet kwalijk dat dit zo is. Zelf de storm overleven was al een hele opgave, laat staan met twee kinderen op hetzelfde schip, dat was bijna ondoenlijk. En kijk, het is mij, het is ons gelukt. Ik ben een trotse vader!       

11. Ik schrijf vaak over KOPP, en hoewel ik het heel erg belangrijk
vind om dit onder de aandacht te blijven brengen, denk ik ook
altijd aan jou. Ik heb toch vaak het gevoel dat ik jou tekort doe of
onnodig confronteer met ons verleden. Hoe ervaar jij dit?

Ik snap dit, jouw verleden is ook mijn verleden, jouw moeder was mijn vrouw. En ja, soms raakt me wat je schrijft, soms ook niet, en soms heb ik er gewoon even geen zin in. Ik voel voldoende vrijheid om aan te geven waar ik op dat moment sta dus voel je niet bezwaard. Verder vind ik het enorm goed van je dat je dit onderwerp blijft promoten. Ik vind dat heel belangrijk dat ervaringen en kennis gedeeld wordt, zeker voor de kinderen die nog volop in zo’n situatie zitten. En voor dat doel vind ik het geen enkel probleem als ik daarin af en toe geraakt word, geraakt worden is niets anders dan uitgedaagd worden om iets op te ruimen in jezelf…  

12. Jij bent de oprichter van Blijvend anders. Brand los! Wat is het,
voor wie is het, wat doe jij en alles wat je verder nog wil vertellen!

Oké, daar kan ik echt een boek over schrijven! Wat ik overigens al gedaan heb, dus laten we dat maar niet gaan knippen en plakken, want dan wordt het wel een heel lang stuk. Maar voor wie er écht meer over wil weten, is van harte welkom op onze website of op onze Facebookpagina .  

Dank je wel voor je waardevolle bijdrage Rob Droog!

Ik heb de antwoorden met tranen in mijn ogen in mij opgenomen en vind dat dit een heel ontroerende, kwetsbare, maar buitengewoon waardevol en krachtig artikel is geworden. Je weet op treffende wijze te omschrijven en vertellen hoe deze schrijnende en intense periode in je leven voor jou was. Een gebied waar in de hulpverlening nog veel te veel blijft liggen en waar veel meer aandacht naar uit mag gaan! En lieve papa, ik ben ook zo immens trots op jou! Een fijnere vader kan ik me niet wensen!

Waar kunnen familie en/ of dichtbetrokkenen van mensen met psychische problemen terecht?

Labyrint In Perspectief is er voor familie en dichtbetrokkenen van mensen met psychische of psychiatrische problemen. Ook voor hen die als gevolg daarvan zelf de nodige psychische klappen te verwerken hebben gekregen. Zij zijn er ook voor lotgenoten contact. Kijk voor meer informatie op de website: www.labyrint-in-perpectief.nl

Binnenkort mag iemand anders plaatsnemen Op de Praatstoel!

Het blijft nog even een verrassing wie die eer toekomt. Dus houd Op de Praatstoel in de gaten!

Zij gingen Rob voor Op de Praatstoel:

Esmée Branberger: Eigenaresse website4mama.nl
Encaustic art met Christel
In de overgang met Nance
Familieopstellingen met Marlene
Rob Droog vertelt over de individuele bewustzijnslijn
Sociale angst van dichtbij met Linda Huisman
Alles over een gezonde huid met SilkSkin by Silke
Depressie en angstklachten met een KOPP-verleden

---

Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties of wie de volgende Op de Praatstoel is? Vergeet dan niet op de ‘Follow us’ button onder dit artikel te klikken!

---

judithit – op de praatstoel – @judithevelien