Als ik de leeftijd van mijn moeder zou bereiken, dan had ik nu nog zo’n tien jaar te gaan op deze aardbol. De leeftijd waarop zij stierf, komt voor mij steeds dichterbij. 48 jaar werd zij. Toen besloot zij dat het genoeg was geweest. Ze hakte een onomkeerbare knoop door.
Ze zou niet ouder worden dan 48 jaar. Ze keek nog een laatste keer in het rond, dacht nog een keer aan haar dierbaren, schreef nog een laatste hartenkreet, nam een laatste ademteug en besloot toen dat ze dit leven niet meer wilde leven.
Nog even en dan ben ik zelf 48
Nu ligt die leeftijd slechts enkele jaren van mij verwijderd. Mijn intentie is om dat punt ruim te overschrijden. Ieder jaar dat ik er weer een jaar bij op mag tellen is wrang en bijzonder tegelijk. Dankbaar dat ik weer een jaar gezond en gelukkig door ben gekomen. Wrang omdat dit mijn moeder niet gegeven was en ik dat staaltje teamwork wat we op mijn verjaardag zoveel jaren geleden, samen leverden, nu ineens zonder haar moet vieren.
Ouder worden is niet eng, vergankelijkheid wel!
We zouden het getal die onze leeftijd aanduidt eigenlijk moeten omarmen, in plaats van te schuwen. Dat besef ik me ter degen. Alleen ja, dat neemt niet weg dat de tijd me gewoon door mijn vingers heen glipt. Als de dag van gisteren kan ik me nog herinneren dat ik twintig werd. Dat vond ik toen al heel wat. Dit ligt al weer bijna twintig jaar achter mij! Als ik straks veertig word, dan ben ik de helft van mijn leven samen met mijn lief. Het is gewoon zo onvoorstelbaar! Het is niet de leeftijd die me bang maakt, het is de vergankelijkheid en de snelheid waarmee dat gaat. Ik kan die snelheid niet altijd bijbenen, maar afremmen kan ik het ook niet.
Oktober doet pijn
Ik kan me niet voorstellen dat ik het op mijn 48e al gezien zou hebben in dit leven. Ik wil mijn meiden zien opgroeien en niet ‘slechts’ de helft van mijn leven met mijn lief doorbrengen, maar de rest van mijn leven. En dat stopt niet op 48 jarige leeftijd. Ik heb teveel om achter te laten en teveel om voor te leven. Oktober is een maand van stilstaan en vooruit kijken geworden. Het is een maand die ik vervloek, maar ook een maand van bezinning. Het is een maand die pijn doet vanaf de eerste dag dat deze start. Iedere dag brengt me weer een dag dichter bij de sterfdag van mama. De dag dat er ook een stukje van mij is gestorven, maar ook de dag dat ik besloot dat de rest niet mee zal sterven.
Psst…wil jij op de hoogte blijven van nieuw leesvoer? Vergeet dan niet op de ‘Folluw us’ button te klikken onder dit artikel!