Het staartje van januari en heel februari had ik zeeën van tijd omdat ik toen werkloos was.
Dat had ik ook echt even nodig na een intense en roerige periode. Eigenlijk had ik dat daarvoor ook wel nodig. Ik denk dat iedereen hier wel naar snakt! Wat een heerlijk vooruitzicht dat ik me alleen maar hoefde te bekommeren over de kinderen naar school brengen en ophalen en wat ik dan de rest van de dag zou gaan doen. Ik moest er alleen voor zorgen dat ik op tijd op zou staan. Ha, maar zelfs als ik dat eens niet deed, dan was dat geen ramp… ik hoefde toch nergens heen. Dat ik even geen inkomen meer had, dat nam ik maar voor lief. Dat was toch maar voor even. Of…?

Eindelijk overal de tijd voor!

Eindelijk tijd voor alles waarvan ik altijd het gevoel had dat ik er tijd te kort voor had. Tijd te kort? Dat klinkt best gek. De tijd is niet meer of minder, ik kon het slechts anders indelen. Ik kon eens flink aan mijn boek werken en de pleurisbende opruimen op de plekken in huis die daarvoor lijken gemaakt en gedoemd te mislukken om netjes te houden. Je weet wel, de trapkast en dat soort plekken. Eindelijk was er eens tijd voor allerlei sociale bezoekjes. Ik zou iedere dag eindeloze wandelingen maken en om het af te maken zou ik er ook dagelijks een work-out tegenaan gooien. De titel ‘fitmom’ komt je natuurlijk niet zomaar aanwaaien. Oh en dutjes. Iedere dag zou ik me overgeven aan een welverdiend middagslaapje. Of 2 of 3 of 4…. Of gewoon de hele dag! Voor lekker aanklooien was ook de tijd. Niet geheel onbelangrijk. Geen zorgen over weersomstandigheden en hoe ik dan op mijn werk zou komen, geen logistieke rompslomp als een van de kinderen eens ziek zou zijn. Geen opgejaagd gevoel omdat ik de pont moest halen. Nergens hoefde ik me druk over te maken. Geen verplichtingen, geen moetjes, de agenda was helemaal leeg. Zei ik ‘moetjes?’ Wat is dat ook alweer?! Ja, je gaat gauw wennen aan zeeën van tijd hoor!

Ik was erg ambitieus

Wat een geweldig vooruitzicht dat ik al mijn tijd en focus helemaal nergens op hoefde te leggen. Natuurlijk moest ik nog wel even een andere baan vinden, liefst voor maart. Dat was slechts detail. Een kleinigheidje. Noem me ambitieus, maar ik had er alle vertrouwen in dat dit me zou lukken. Vooral ambitieus dat ik ontslag nam voordat ik een nieuwe baan had. Niet iedereen was daar zo enthousiast over. Ik zal verder geen namen noemen, maar het was een huisgenoot. Mannelijk. Volwassen. Begrijpelijk ook overigens hoor. Welke malloot doet dat nou ook?! Dat deed ik natuurlijk ook niet geheel voor mijn lol. Het was noodzaak. Per december begon ik bij een nieuwe baan en die viel me dermate tegen, dat ik op overspannenheid afstevende. Alles leuk en aardig, maar dat ging me niet gebeuren! De hele wereld kon op zijn kop gaan staan, ik zou daar geen dag langer blijven. Hoe eng ik het met vlagen ook vond en hoe erg het me soms ook aanvloog, tegelijk voelde ik me zo in mijn kracht staan! Niet om het een of ander… het is me wel gelukt. Al in de tweede week dat ik thuiszat. Per maart zou ik aan de slag gaan als pedagogisch coach (in opleiding) en zo ging ik binnen twee maanden tijd, twee functies omhoog. Doe ik gewoon ff… Dat is humor met een mooie les, want ik leerde geen genoegen te nemen met minder.

Aan hersengymnastiek geen gebrek

Oké. Ellelange wandelingen dus. Dat werd verruild voor iedere dag een ritje naar de supermarkt. Voor puddingbroodjes. Dat is toch zeker vijftien minuten lopen hoor. Niet dat ik me daar aan waagde, want ik ging met de fiets… dan ben je er in drie minuten. Al had ik zeeën van tijd, ik bleef zuinig en efficiënt omgaan met mijn tijd. Klinkt lekker hé; ‘’Mijn tijd’’! Dat je ergens teveel van hebt, betekent niet dat je er dan maar argeloos mee om moet gaan. Van tijd heb je overigens nooit teveel. Dat is een waardevol goed!

Dat je ergens teveel van hebt, betekent niet dat je er dan maar argeloos mee om moet gaan.

Judith Evelien


Maar ik reken het goed, fietsen is ook beweging. Zo hield ik meer tijd over voor lanterfanten. Daar eenmaal aangekomen brak ik mijn hoofd over hoeveel puddingbroodjes ik dan mee moest nemen. Oh wacht, ze hebben ook appelflappen! Aan hersengymnastiek geen gebrek. Wat een feestje dat dit de dingen waren waar ik mijn hoofd over brak. Mijn zogenaamde zorgen die eigenlijk helemaal geen zorgen waren. Ik genoot ervan.

Ik bracht iedere dag de kinderen naar school

De dagelijkse work-out? Dat werd het ritje terug van de supermarkt naar huis. Soms kwam ik thuis en dan had ik toch te weinig puddingbroodjes meegenomen en bleek mijn maag groter dan mijn ogen. Of mijn ogen kleiner dan mijn maag? Er waren in ieder geval te weinig puddingbroodjes. Kon ik weer terug. En ja, dan nam ik die appelflappen ook alsnog mee. Dat vond ik dan wel genoeg beweging. Tuurlijk overdrijf ik hierbij wel lichtelijk. Oh en ik bracht ook iedere dag de kinderen naar school en haalde ze dan ook weer op. Dat dan weer wel lopend. Goed voor mijn stappenteller. Ik vond dat ik het voornemen om dagelijks een work-out te doen nu wel kon schrappen. Straks was ik nog teveel in beweging, dat was natuurlijk ook niet de bedoeling. Leuk woord trouwens work-out. Waarom? Nou omdat ik er ineens twerk-out in lees. Moet ik dan weer om lachen en dat is weer voordelig voor de lachspieren. Is er toch nog een spierengroep die wordt ge-work-out. Als je te lang niets noemenswaardig om handen hebt, dan word je enigszins melig…zoals je kunt lezen.

Ik wijk af

Ik wijk af, ik ga weer on topic: goed… als ik straks weer ga tw…eh… werken, dan fiets ik me iedere dag weer een slag in de rondte en dan compenseer ik al mijn verloren beweging wel weer. Sorry… nu lees ik ineens overal twerken.

Ik nam de tijd, omdat ik daar normaal gesproken de tijd niet voor had.

Judith Evelien


Nou ja, lang verhaal kort. Mijn dagen bestonden vooral uit keuzes in dingen maken waar ik me voorheen helemaal niet mee bezig hield en uit voornemens maken waar niets van terecht kwam. Het leuke daarvan was dat er nergens vervelende consequenties aan vast zaten en dat ik het me kon permitteren. Ik vond het heerlijk om mijn meiden iedere dag naar school te brengen en iedere dag weer op te halen. Ik vond het heerlijk dat plannen slechts plannen bleven en er verder niets van de grond kwam. Heerlijk dat alle verplichtingen en verwachtingen en de combinatie daarvan wegvielen. Even niets. Alleen doen waar ik zin in had. Dat was vaak eenvoudigweg met een dekentje op de bank suffe series kijken, wegdommelen, nieuwe serie uitzoeken, wegdommelen, oh…is het al zo laat? Kinderen ophalen. Ik heb zelfs eens midden op de dag gehydrateerd. Lees: zuipen. Ja, heel simpel misschien hoor, maar dat leek me nou eens zo leuk om te doen! Gewoon omdat het kon en misschien vooral wel omdat het niet gangbaar is en ergens ook best wel raar! Dat was het ook. Maar ik houd van niet gangbaar en raar. Wacht even, is ‘niet gangbaar’ niet gewoon een ander woord voor raar? Dan is het dus dubbel raar. Ik had er zo’n lol om dat ik dat toch maar zomaar even deed. Heel stiekem en rebels. Daar heb ik het wel bij gelaten hoor. Zo verstandig ben ik dan ook wel weer. Rebelser dan dat werd het verder ook niet.

Voor je het weet vliegt de tijd voorbij

Het liet me zien dat al die zogenaamde dingen die ik zou doen zodra ik daar de tijd voor zou hebben, ik ook niet doe als ik daar wel de tijd voor heb. Want dat vond ik zonde van mijn tijd! Tijd is een waardevol goed en voor je het weet vliegt het voorbij en was ik weer aan het werk. Dus ik deed zoveel mogelijk niets en ik nam de tijd, omdat ik daar normaal gesproken de tijd niet voor had. Hoe vaak komt dat nou voor?

Lees ook:

Ben je helemaal gek geworden?!
Wat als het tegenvalt?
Wat een onstuimig jaar
Het is eng, maar ik ga het toch doen!


Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *