‘’Ben je helemaal gek geworden?!’’ Een gedachte die de laatste tijd regelmatig bij me opdoemde. Waarom? Nou, omdat ik een nogal gewaagde keuze maakte. Ik besloot namelijk na mijn proefperiode bij mijn nieuwe baan, niet meer verder te gaan. Saillant detail: ik had nog geen andere baan.
Mijn gezondheid stond voorop
Een andere keuze had ik niet kunnen maken. Ik zat er echt niet op mijn plek. Als ik daar nog een maand langer zou blijven, dan had ik mezelf overspannen geholpen en dat was iets wat ik écht niet ging laten gebeuren. Het was het mijn gezondheid meer dan waard om daar zo’n risico voor te nemen. Mijn wederhelft stond niet bepaald te jubelen om mijn keuze. Die had liever gezien dat ik eerst een nieuwe baan had en daarna zou stoppen. Hij kon op zijn kop gaan staan! Geen haar op mijn hoofd die dat zou overwegen.
Het ging goedkomen, ik wist het zeker
Hoe eng deze stap ook was, ik voelde ook heel sterk dat dit het goede was en dat het goed zou komen. Ik had er zo’n vertrouwen in dat ik in maart weer met een schone lei elders kon starten. Helaas was mijn wederhelft daar niet zo van overtuigd. Die vond het maar eng wat ik deed. Jammer dat hij dat vertrouwen niet direct zo voelde, al begreep ik zijn angst ook echt ergens wel hoor. Welke idioot neemt nou ontslag voordat je iets anders hebt? Daar moet je Judith voor heten. Ha, nou… toevallig is dat ook mijn naam. Toch bleef ik achter mijn keuze staan. Het ging goedkomen, ik moest dit doen!
Dit was de ultieme vuurdoop
Ik kon dit en het ging goedkomen. Echt waar! De tijd dat ik over mijn grenzen en kunnen heenging, die lag echt achter mij. Met deze stap, bevestigde ik dat. Deze stap was daarin een ultieme vuurdoop. Ik ging staan voor dat wat goed was voor mij. Oh en ik had echt wel momenten dat het me aanvloog, want jemig, ik had geen idee waar mijn keuze me zou brengen en waar ik over een maand zou staan. Daarnaast ben ik nou technisch gezien werkloos. Toos Werkloos! Als ik daar teveel bij nadenk, ja… dan wil ik daar soms weleens lichtelijk hysterisch van worden. Het onbekende is absoluut eng! Want stel nou he… stel nou dat het me niet zou lukken. Wat dan?! Een maandje zonder mijn inkomen overleefden we wel. Twee ook nog wel. Maar wat nou als het me niet zou lukken?
Eigenlijk was iedere keuze de juiste…
Judith Evelien
als ik daar maar weg was
Heel gek, maar uiteindelijk werd ik van die gedachte eigenlijk ook niet eens zo heel bang. Dit was nou eenmaal even wat het was. Het was voor mij gewoon écht geen optie om te blijven in een voor mij giftige situatie. Alles was beter dan daar blijven, dus eigenlijk was iedere keuze de juiste… als ik daar maar weg was. Die gedachte gaf rust, kracht en de moed om door te gaan. De enige foute keuze, was daar blijven. Punt.
Ik bleef erbij
En al ging de hele wereld op zijn kop staan, ik bleef hierbij. Zie nou wel dat koppigheid en eigenwijsheid niet perse verkeerd zijn? Ze helpen mij het goede te doen voor mij. Hoe verdrietig ik het ook vind dat het niet is gelopen zoals ik had gehoopt, het voelt wel heel erg goed dat ik mezelf hierin heel goed aan heb leren voelen en zo’n rotsvast vertrouwen in mezelf ervoer. Een heel mooi geschenk door al die rottigheid heen.
Mijn paniek was een signaal
Ik leerde dat paniek niets is om bang voor te zijn. Het vraagt slechts om even te vertragen en te luisteren naar wat die paniek me te vertellen had. Ik zag dat mijn paniek een signaal was van de groei waar ik doorheen ging. Het onbekende en het onverwachte hadden me in zijn greep. Als ik even pas op de plaats maak en daar doorheen weet te kijken, dan is het geen paniek, het is een stap buiten mijn comfortzone. Groei.
‘’Mijn angst droop met zijn staart tussen zijn benen af’’
Judith Evelien
Buiten die comfortzone (wat een jeukwoord!) is ruimte om te groeien en het vergroten van mijn wereld. Als je wereld groter wordt, dan ken je de weg nog niet. Die zul je moeten gaan ontdekken. Dat is even vreemd en onwennig. Toen ik me daarbij neer had gelegd, was het juist heel verfrissend om nieuwe wegen te bewandelen en droop de angst met de staart tussen de benen af. Ha, leuke woord twist! Op onbekend terrein moet je op jezelf vertrouwen, dan kun je alles aan. Dat is wat er gebeurde.
Het kan me niet schelen… ik ga dit doen!
Maar goed. Februari werd de maand dat mijn focus nog maar op 2 dingen zou liggen. Dat was mijn gezin en een nieuwe baan. Met die baan kwam het al heel gauw goed. Ik vond iets waar mijn hart sneller van ging kloppen en mijn enthousiasme van aan werd gewakkerd. Ik wist tijdens de sollicitatieprocedure precies aan te geven wat mijn wensen en verwachtingen waren. Voor minder zou ik het niet doen. Waar ik bij die vorige sollicitatieprocedure nog heel erg onder invloed stond van de gedachte of ik het wel zou kunnen, maakte deze gedachte zowaar plaats voor; het kan me niet schelen… ik ga dit doen!
Mijn paniek werd mijn springplank
Met mijn oorspronkelijke plan werd kortemetten gemaakt. Niets tussenstappen en ervaring opdoen met een tussenfunctie. Mijn paniek werd uiteindelijk mijn springplank naar wat ik daadwerkelijk wilde en per maart ga ik de functie vervullen die ik al zo lang wil vervullen. Dat ga ik gewoon rocken, want ik kan dat! Wat ik dan ga doen? Ik ga aan de slag als pedagogisch coach in opleiding. Vanaf maart ben ik niet meer Toos Werkloos! Juist door even stil te staan, kwam ik in een stroomversnelling terecht.
Lees ook:
Ik nam de tijd
Wat als het tegenvalt?
Wat een onstuimig jaar
Het is eng, maar ik ga het toch doen!
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien