Als ik aan oma denk, dan denk ik als vanzelf ook aan opa en komen er tal van sprankelende herinneringen boven drijven. Te denken aan urenlang spelletjes spelen met neefjes en nichtjes, warm eten tussen de middag en vooraf bidden, op nieuwjaarsdag de zelfgebakken appelflappen en oliebollen komen opsmullen, buitenspeelsessies met neefjes en nichtjes die magisch waren. We verzonnen onze eigen spellen en spelregels. Kattenkwaad werd er natuurlijk ook uitgehaald. Daar zal ik verder niet teveel over uitweiden…
Ik kijk er met een warm gevoel op terug
Ik denk ook aan warme zomerdagen die we in de achtertuin in Geesteren doorbrachten. Verkoeling kregen we door de tuinslang en waterijsjes. De kippenren met kippen is ook een levendige herinnering. Oh en het grote feest toen opa en oma zoveel jaren getrouwd waren. Hoeveel jaren waren dat ook alweer? Ik was dertien, dat weet ik nog wel. In Geesteren woonden opa en oma in een oud postkantoor. In een wat? Ja, dat was destijds een gebouw waar je je postzegels kon kopen en wat je er verder nog meer kon, dat weet ik eerlijkheidshalve ook niet precies meer. In de hoedanigheid van toen, bestaan postkantoren allang niet meer. Zoals zoveel dingen in de loop der tijd verdwijnen. Opa en oma hadden ook een magische zolder waar we altijd verdwaalden in onze rollenspellen. Jaloers was ik op posters van Wham! die daar de wanden sierden. Ze behoorden toe aan mijn tante. Gezelligheid en familiegevoel voert de boventoon in al deze herinneringen. Ik kijk er met een warm gevoel op terug. Door de ogen van een kind. Die blik is altijd levend gebleven door deze herinneringen.
De D-tjes zijn alles behalve doorsnede
In het allereerste begin woonden opa en oma D. tegenover opa en oma VG. Hoe bijzonder is het dat je beide opa’s en oma’s tegenover elkaar woonden? Dat de broer van je vader getrouwd was met de zus van je moeder en we hierdoor dus tweezijdig familie waren. ‘’Dubbel belazerd’’ werd dat weleens gekscherend genoemd. Voor mij heel begrijpelijk, voor mijn omgeving zorgde dit nogal eens voor verwarring als ik dit verhaal vertelde. Ons soort is dan ook alles behalve doorsnede te noemen. Het past daarom mooi bij het geheel.
Hoezo heeft die Zuckerberg Facebook uitgevonden? Het was toch echt mijn oma die de grondlegger van het Smoelenboek was.
Judith Evelien
En hoezo heeft die Zuckerberg Facebook uitgevonden? Het was toch echt mijn oma die de grondlegger van het Smoelenboek was. Wat een pret hadden we regelmatig als we het befaamde Smoelenboek van oma doorbladerden. Bij ieder bezoek werd deze wel een keer uit de kast getrokken.
Ik verlang soms nog weleens terug naar die fijne momenten. Het onbezorgde en in het moment zijn. Want ik weet dat ze verre van vanzelfsprekend zijn. Er was ook een periode dat mijn broertje en ik abrupt weg werden getrokken uit dit leventje. Het leven die ons op de zondagen vaak naar opa en oma voerde, waar alles goed was. Ons gezin maakte een verdrietige periode door. Mijn ouders gingen uit elkaar en mijn moeder kreeg in deze periode de zorg over mijn broertje en mij. Pas na een jaar of twee kreeg mijn vader de zorg weer. De situatie was nog steeds schrijnend, maar mijn broertje en ik hadden weer een wat meer stabielere basis. Ik herinner me nog zo goed het eerste bezoek aan opa en oma, na elkaar al die tijd niet gezien te hebben.
Een mok om te koesteren
Alsof de draad gewoon op werd gepakt waar hij destijds was gebleven. Het voelde zo vertrouwd om weer onderdeel te zijn van dat fijne. Mijn broertje en ik kregen beiden een mok van David de Kabouter van opa en oma. Die mok heb ik nog steeds en die bewaar ik zorgvuldig in een kastje in onze badkamer. Ik bewaar er elastiekjes en een haarklem in. Samen met die elastiekjes en haarklem, zitten er ook alle dierbare herinneringen in. Die mok staat veilig in die kast. Ik durf hem niet in de kast bij ons overige servies te zetten en hem te gebruiken waarvoor hij is bedoeld. Bang dat hij stuk gaat. Daarvoor is het ding me te dierbaar. Als ik die mok in mijn handen heb, dan voel ik me weer even geborgen en veilig, het voert me terug naar dat baken. Het lijkt wel of die elementen even tastbaar worden wanneer ik die mok vasthoud. Op de herinneringen na, is dit het mooiste tastbare wat ik van mijn opa en oma heb. In deze mok komen zij samen. Ik zal zeven jaar zijn geweest toen ik het kreeg en sinds die tijd koester ik hem.
Het was er altijd goed
Lange tijd waren opa en oma D. een soort baken. Een plek waar alles samenkwam. Je was er nooit alleen op visite. Misschien eventjes, maar er sloot in de loop van de tijd dat we er waren, altijd wel iemand bij aan. Niet zelden zat de hele familie bij elkaar aan het einde van de middag. Dat is wat ik mij herinner en dat is mijn referentiekader geworden voor een plek waar alles goed is, ook als het eigenlijk helemaal niet zo goed is.
Ieder huisje heeft zijn eigen kruisje
Al zal ongetwijfeld ieder huisje zijn eigen kruisje hebben gehad. Ik heb er in mijn jeugd weinig van meegekregen, want bij opa en oma was het altijd goed. Die plek waar het altijd goed was, die zit voorgoed in die mok en die laat ik nooit meer los.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien