De Moederdagreclames vliegen me al weer een tijdje om de oren. Ik kan er niets aan doen, maar ik word daar ieder jaar toch weer enigszins recalcitrant en cynisch van. Waarom? Niet zozeer omdat ik anderen niet een fijne Moederdag gun of verbitterd ben omdat ik mijn moeder moet missen. Helemaal niet zelfs! Ik vind het juist prachtig om te zien dat de vrouwen die het verdienen die welverdiende aandacht krijgen en ik ben nu zelf ook moeder. Dat geeft ook een hoop verzachting. Echter is er een grote groep moeders die over het hoofd worden gezien en keihard over worden geslagen. Dat steekt. Al wil ik dat eigenlijk helemaal niet toegeven. Het steekt. Juist de moeders die niet worden genoemd, zijn het meest aanwezig.
Zo voelt het voor mij wel in ieder geval. Bij iedere Moederdagreclame wordt me weer door mijn strot geduwd dat ik en mijn moeder niet meer bij de club horen. Bij ons valt er commercieel niets meer te ontfutselen. In die spotjes ligt de aandacht op allerlei moeders, zoals Bonusmoeders, nieuwe moeders, ervaren moeders, vrouwen die voelen als moeders en ga zo maar door. Nergens hoor je iets over moeders die niet (meer) in beeld zijn. De gemiste moeders, de samengestelde gezinnen of gezinnen die geleid worden door twee papa’s. Of wat te denken van de (wens)moeders (met) zonder kind? Dit is nog maar het topje van de ijsberg aan moeders die over het hoofd worden gezien.
Daar hebben we het niet over
Zo wordt het eigenlijk al als vanzelfsprekend gemaakt dat we het daar niet over hebben. Alsof de gemiste moeders en de moeders die niet (meer) in beeld zijn, er niet bij horen. Daar wordt niet over gesproken. Waarom eigenlijk niet? Zij zijn en blijven altijd een essentieel onderdeel.
Alle moeders horen erbij!
Juist op deze dag zijn zij schreeuwend aanwezig door afwezigheid. Want alle moeders horen erbij! Laten we hen en diens kinderen vooral niet vergeten en hen laten weten dat ook zij erbij horen. Stuur een lief berichtje of een kaartje. Ik waardeer het altijd enorm als ik op deze dag niet word vergeten. Want als ik niet word vergeten, dan wordt mijn moeder ook niet vergeten.
Wat zeg je dan?
Dat is misschien makkelijker gezegd dan gedaan. Want wat zeg je dan tegen iemand? Wat doe je dan? Ik begrijp dat dit lastig is. Want je wilt iemand natuurlijk niet confronteren met gemis of verlies. Maar als ik voor mezelf spreek, dan vind ik negeren pijnlijker dan geconfronteerd worden. Dat eerste verbindt, die tweede schept afstand.
Maak iemand zijn/ haar dag!
Ik heb voor iedereen die iemand kent die een moeder moet missen, (wens)moeder (met) zonder kind is of op andere wijze buiten de boot valt, een paar opzetjes gemaakt. Het staat je vrij de kaarten en/ of teksten te gebruiken. Maak er een printscreen van en stuur ze op Moederdag door naar iedereen die hier steun uit kan halen. Je kunt zelfs een echte kaart sturen via een kaarten-stuur service. Ik weet zeker dat je hier iemand zijn of haar dag mee maakt!
Fijne Moederdag voor iedereen!
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
Herkenbaar en wat een mooie en passende templates heb je gemaakt!