Dromen zijn er om te ontkoesteren, zo zeg ik altijd. Toch zijn er ook dromen om te koesteren. Zoals de droom van afgelopen nacht. Ik droomde over mijn moeder. Het gekke was, dat ik er in mijn droom bewust van was dat ik droomde. Daar kom ik zo op.
Iets klopte er niet
Ik droomde dat we aan een bar zaten ergens in een feestgelegenheid. Mama was bezig met het uitpluizen van iets administratiefs. Iets met belasting of iets dergelijks. Ze kwam er niet uit, er was haar iets onduidelijk, maar ze was het er niet mee eens. Ze was niet boos ofzo. Toen wij daar zo zaten en zij haar relaas deed, besefte ik me dat er iets niet klopte. Ik realiseerde me wel heel goed dat ik mijn moeder weer terug had. Ze was eigenlijk dood en nu was ze hier. Ik zag haar gezicht heel duidelijk en gedetailleerd. Ze zag er goed uit en was jonger dan toen ze overleed. Ineens vroeg ik mij af hoe het dan met haar pensioen zat en haar nalatenschap die ze ons na had gelaten. Moest dat niet vereffend worden nu zij weer leefde? Dat kon toch niet zomaar?
Ik realiseerde me dat ik droomde!
Met dat ik dat hardop aan haar vroeg, viel het kwartje! Dit is niet echt! Dit is een droom! Mama bevestigde. Daarop werd ik heel erg emotioneel. Teleurstelling, onmacht, verdriet en gemis schoten allemaal door mij heen. Ik was ook even boos op het feit dat ik haar wéér kwijt was, ik moest haar wéér laten gaan. Wat gemeen! Ik wilde naar haar toe en haar vastpakken. Ik deed het niet, want het kon niet qua gevoel. Ja… lastig uit te leggen, maar er werd vanaf nu met heel sterk gevoel gecommuniceerd. Wel in combinatie met woorden. Daar waar er geen woorden waren, was er gevoel die duidelijk aangaf wat wel/ niet te doen en antwoorden gaf daar waar het stil bleef. Mama bleef heel kalm onder mijn intense emoties. Niet uit desinteresse of laksheid, het was uit vertrouwen in mijn zelfherstellend vermogen. Hoe ik dat wist? Ik voelde het. Zij gaf me dat gevoel door. Heel bijzonder om dat zo te ervaren, om zo de verbinding zowel met haar als mijn onderbewuste te voelen.
‘’Heel bijzonder om dat zo te ervaren, om zo de verbinding zowel met haar als mijn onderbewuste te voelen. ‘’
Judith Evelien
Al deze emoties maakten al gauw plaats voor het besef dat onze tijd samen kort was en ik vroeg haar of ze het nu goed had en of ze gelukkig was. Ze gaf aan van wel, maar dat dat eerst niet zo was. Het is nu heel erg weids en groot, ze had heel veel ruimte en ze kan heel mooi wandelen, zei ze. Met het antwoord die ze gaf, gaf ze er ook een gevoel bij. Het voelde licht en zorgeloos, acceptatie en berusting. Maar er is ook een stuk die niet mooi is en daar is ze ook geweest. Nu niet meer. Daar liet ze het bij en ik vroeg ook niet verder. Het was goed. Ook weer zo’n duidelijk overheersend gevoel.
Ze is altijd bij me
Ik vroeg haar of ze altijd bij me was. Ja, dat was zo. Daar was ze kort en krachtig over en ze liet me een oergevoel voelen. Een leeuwin. Dit gevoel beschreef meer dan duizend woorden. Ik begreep meteen wat ze me met dit gevoel wilde vertellen.
Deze vorm van communiceren ken ik nog niet
Ook vroeg ik haar of ze me nog dingen kwalijk nam. Maar op dat moment begon het contact al te vervagen, dat voelde ik. Ik voelde ook dat er geen eenduidig antwoord was, een antwoord die meer energie vergde ofzo. Ik kan er de vinger niet op leggen. Ze wilde wel antwoord geven, maar het kon niet? Of het lukte niet? Want een antwoord kreeg ik niet. Waar ze bij de andere vragen heel concreet en duidelijk antwoord kon geven in combinatie met gevoel, ging dit eigenlijk alleen maar op gevoel. Alsof ze me uit liefde of in liefde wilde beantwoorden. Lastig uit te leggen, ik ken dit niet! Ik voelde in ieder geval geen rancune of boosheid. Geen schuld. Meer bescherming ofzo. Geschenk. Kostbaar. Dat zijn woorden en gevoel die zij mij hierbij gaf. Zonder woorden. Het concrete vloeide heel erg over in gevoel. Misschien was dat haar antwoord? Het leek een andere manier of vorm van communiceren die ik nog niet in deze vorm ken.
Wilde ik het antwoord eigenlijk wel weten?
Ik weet nog wel dat ik het een enge vraag vond om te stellen. Wilde ik het antwoord wel weten? Wilde zij hier wel op antwoorden? Of was het gewoon niet meer relevant in onze beider realiteit van dit moment?
Ratio en gevoel komen in botsing
Toen ik vanochtend wakker werd, wist ik meteen dat ik over mijn moeder had gedroomd en ik kon me nog heel veel details en gevoelens herinneren. Ik besprak het met mijn vader, ik kan altijd zo lekker met hem over dit soort dingen sparren en hij kan dan zo helder uitleggen hoe dat symbolische dan in elkaar steekt. In de eerste instantie leek het voor mij net of ik op alle vragen een redelijk duidelijk antwoord had gekregen, behalve op die laatste. Grappig te constateren is dat ik op die eerste vragen eigenlijk het antwoord wel enigszins wist, vooral ook omdat mijn gevoel en intuïtie daarbij best sterk is. Tot op zekere hoogte, want ze gaf me nu details die ik niet kon weten. Maar die laatste vraag is- en blijft een gevoelige. Eentje die af en toe nog steeds pijnlijk en verdrietig is. Ondanks het feit dat ik me er heel erg bewust van ben dat ik dingen niet anders had kunnen doen dan dat ik deed. Dan komen ratio en gevoel even heel erg met elkaar in botsing.
Ik kan altijd zo lekker sparren met mijn vader
Mijn vader gaf hier zo’n beeldend en treffend voorbeeld bij. Hij zei dat het ook complete kolder is wanneer je jezelf gaat verwijten dat je je luier als baby regelmatig vol hebt gekakt. Dat hoorde toen bij je levensfase. Je moest nog leren om dat op de wc te doen. Juist! Zo is het ook! Dit ene voorbeeld zet alles meteen in perspectief. Het heeft geen zin je hier rot over te voelen, al is dat wel heel begrijpelijk en menselijk. Op dat moment kon ik het niet anders. Klaar. Punt.
Bijzonder hoe alles zo op zijn plek valt
Precies dat zat wezenlijk ook verpakt in de boodschap van mijn moeder. Dat was het gevoel wat toen overheerste, een soort van berusting of acceptatie. Het kon niet anders. Klaar. De essentie is dat we binnen ons gezin, allen het beste met elkaar voor hadden. Als we daar van uit blijven gaan, dan doet de rest er eigenlijk niet meer toe. Het nodigt uit te vertrouwen op mezelf en mijn eigen gevoel. Mooi hoe alles zo dan op zijn plek valt. Er kwam geen antwoord en dat was het antwoord. Het gevoel wat daaruit voort vloeide was het antwoord. Of moet ik zeggen; het gevoel wat er juist niet was? Zoals schuld, rancune en boosheid. Het was zoals het was en het ging zoals het ging. Dat was wat er op dat moment nodig was. Punt. Zo voelt het inderdaad ook. Ik mag daarop vertrouwen.
Wanneer er niets is,
Judith Evelien
is gevoel alles.
Wanneer er niets is, heb je slechts je gevoel. Dat is dan een hele waardevolle kompas. Zo ook in deze. Soms zijn woorden niet nodig en moet ik vertrouwen op mezelf. Het was een hele bijzondere ontmoeting. Zo voelde dat echt! Zo ver weg en toch zo dichtbij.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
Wauw…..
Ik ben er stil van, maar mijn gevoel…!
Heel bijzonder hé!