vooruit blikken – terugblikken – herinneringen

Ken je dat? Dat je niet kan wachten tot je een maand of twee maanden verder bent als je iets nieuws gaat doen of iets leuks? Of een jaar? Dat je niet kan wachten totdat je terug kunt kijken op de herinnering? Dat je van tevoren al aan het mijmeren bent hoe deze eruit zal zien? Maar ook omdat ik weet dát het een blijvende herinnering zal worden en ik nieuwsgierig ben hoe die zich gaat vormen en hoe ik daar op terug zal kijken.

Was ik maar een paar maanden verder

Ik heb dat niet alleen met leuke dingen waar ik naar uitkijk. Dit heb ik ook vaak wanneer ik aan de vooravond van iets nieuws sta, in de spannende zin. Wanneer ik onzeker ben en niet weet wat ik kan verwachten. Dan ben ik ergens bang om te falen of door de mand te vallen. Dan twijfel ik of ik wel de juiste keuze maakte. Ja, dan denk ik vaak vooruit en zou willen dat ik al een paar weken verder was, zodat al dat onbekende niet meer zo onbekend voor me was en mijn onzekerheid wat af was gezwakt.

Hoe zou ik erop terugkijken?

Allemaal dingen waar ik onlangs nog doorheen ging met mijn nieuwe baan. Zou ik me er wel op mijn plek gaan voelen? Kan ik de verwachtingen waarmaken? Krijg ik waar ik voor kwam? Zal ik het naar mijn zin gaan krijgen? Kan ik het wel aan? Ik zie mezelf nog op mijn fiets zitten onderweg naar mijn nieuwe werkplek, om mij heen kijkend en me afvragend hoe lang het nog zou duren voordat de infrastructuur en de nieuwe weg naar mijn werk, vertrouwd voor me zou zijn? Hoe lang zou het duren voordat ik de weg en de omgeving blind zou kennen? Zou het überhaupt zo ver komen? En mijn collega’s? Zou het daar wel mee klikken? Zouden zij mij wel accepteren in mijn nieuwe rol? En mijn manager? Vervolgens komen er nog 100 van dergelijke vragen voorbij. Ja, dan flitst ook het verlangen door mij heen dat ik wilde dat ik al twee maanden verder was. Dan zouden al deze vragen beantwoord zijn en waren mijn onzekerheden en angsten nog slechts herinneringen. Hopelijk fijne herinneringen. Of ik was vertrouwd met mijn onzekerheden en kon er dan aan werken. Of zoiets.

‘’Zodra ik uit mijn comfortzone stap, ben ik bezig de oncomfortzone waarin ik dan terecht kom, weer tot een comfortzone om te turnen.’’

Judith Evelien


Zodra ik uit mijn comfortzone stap, ben ik bezig de oncomfortzone waarin ik dan terecht kom, weer tot een comfortzone om te turnen. Want in het vertrouwde voel ik me uiteindelijk toch het prettigst. Als ik me vertrouwd voel, voel ik me ook veilig genoeg om mezelf te ontwikkelen. Uiteindelijk ben ik gewoon weer heel erg kwetsbaar in een nieuwe situatie en in een nieuwe omgeving. Dat lokt uit tot verdedigen, terugtrekken en vluchten.
Toch merkte ik deze keer dat ik al dat nieuwe, onzekere en enge eigenlijk helemaal niet zo eng vond. Ik nam het in me op en besefte me dat dit eigenlijk een magische tijd is, omdat het relatief kort is en voor ik het wist weer voorbij zou zijn. Dan zou al het nieuwe weer bekend voor me zijn. Heel bewust besefte ik me dat ik helemaal niet meer zo bang was voor mijn kwetsbaarheid. Ik voel me vertrouwd genoeg met mezelf om veiligheid in mezelf te voelen. Ik ben veilig genoeg om deze sprong te wagen en dat maakte dat ik al dat nieuwe eigenlijk juist heel erg leuk vond. Er was niet zoveel meer waarvoor ik bang was. Ik was comfortabel met het oncomfortabele. Mijn veiligheid hing niet meer perse af van mijn omgeving of mijn situatie, maar van mijzelf.

Ik bepaal mijn eigen koers

Door de stappen die ik het afgelopen jaar heb gemaakt, nam ik het heft in eigen hand. Ik bepaal mijn eigen koers. Een gevoel die nu heel sterk is en waar ik ook niet voor schuw om voor te gaan staan. Misschien soms zelfs iets te fel. Ik stapte uit mijn veilige haven en ontdekte dat ik zelf mijn veilige haven ben. Soms moet je alles wat vertrouwd is achter je laten om jezelf weer te voelen. Hoe fijn het ergens ook toeven is. Uiteindelijk ben ik mijn eigen kern.

Ik kijk net zo graag vooruit als dat ik terugkijk

Maar ik verlang ook weleens naar tijd vooruit omdat ik van tevoren al weet dat ik aan de vooravond sta van iets waar ik later regelmatig aan terug zal denken en ik dan heel nieuwsgierig ben hoe de herinnering zal zijn. Zou dat ook te maken hebben omdat me dat weer herinnert aan die kern? Dat is toch iets waar ik uiteindelijk weer naar terugverlang. Dat is de basis en dat is uiteindelijk veiligheid. Ik kijk graag terug naar het prille moment. De periode dat ik net verkering kreeg met mijn wederhelft, mijn schoolperiode, het afstuderen, mijn zwangerschappen, de eerste ontmoetingen met mijn meiden. Maar ook het moment dat ik te horen kreeg dat ik mijn moeder was verloren. Hoe voelde dat ook weer? Dat probeer ik dan weer voor de geest te halen en dan zie ik welke stappen er zijn gemaakt en het verschil tussen toen en nu. Grappig, dat ik eigenlijk net zo graag vooruit kijk omdat ik nieuwsgierig ben naar de terugblik, als dat ik terugblik omdat dat me weer doet herinneren aan hoe het voor de herinnering was. Het voert me weer terug naar het onwetende en het nieuwe.


Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *