overleven – overlevingsmechanisme – kopp

Iedere keer wanneer ik een snauw gaf, wilde ik eigenlijk fluisteren. Iedere keer wanneer ik schreeuwde, voelde ik me eigenlijk heel nietig. Iedere keer wanneer ik jou van mij afduwde, bracht ik vooral mezelf uit balans. Dergelijke keren waren er genoeg.

Die keren dat je te dichtbij kwam en ik reageerde met afstand en iedere keer dat ik je niet op de hoogte hield van belangrijke zaken in mijn leven en die keren dat ik mijn telefoon bewust niet opnam. Die keren dat ik sneerde terwijl jij zo je best deed. Oh die keren, die waren er in overvloed. Die keren, jij begreep dat niet altijd. Hoe dichterbij jij probeerde te komen, hoe meer afstand er in mijn reactie zat. Hoe verder jij weg was, hoe dichterbij ik durfde te komen.

Alles had een andere uitwerking

Ja mama, zoveel keren dat jij die harde kant van mij moest incasseren. En niet alleen jij kreeg dit te verduren, elke vorm van dergelijke uitingen, was ook telkens een steek in mijn eigen hart. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat ik niet anders wist. Omdat ik niet anders kon. Toen. Hoe harder ik deed, hoe brozer ik van binnen was. Nabijheid kon ik niet verdragen en dus was afstandelijkheid mijn nabijheid. Het was mijn kwetsbaarheid op dat moment. Een kwetsbaarheid die niemand opviel. En dat was nou precies de bedoeling, want als niemand het zag, kon niemand er een loopje mee nemen.

Hoe harder ik schreeuwde, hoe minder men mij kon verstaan. Want ik zei wat ik niet bedoelde. Hoe krachtiger ik duwde, hoe zwakker de uitwerking. Het had geen zin, het luchtte zelfs niet op. Al voelde dat toen wel zo. Och mama, ik bedoelde het allemaal niet zo! Alles had een andere uitwerking dan wat ik daadwerkelijk wilde. Maar mijn hardheid was mijn kwetsbaarheid en dat zette mij klem. Het zette de weg naar toenadering klem. Dat begrijp ik nu.

Wij lijken meer op elkaar dan ik dacht

Ik sta steeds meer ‘aan’ en ben gestopt met schreeuwen, ik ben gestopt met duwen, ik ben gestopt met snauwen. Ik ben gaan voelen. Dat levert zoveel op en tegelijk overspoelt het me met ongefilterde emoties die me af en toe finaal op kunnen slokken. Lastig te kaderen wat nou bij wie of wat hoort en dat is beangstigend. Steeds meer ga ik van jouw gevoeligheid en beleving begrijpen mama. Steeds meer ga ik zien hoeveel wij wezenlijk op elkaar lijken. Ik zag het nooit. Wij verschilden als dag en nacht. Dacht ik.

Niets is minder waar. Ik zie nu dat wij deden wat wij deden, vanwege dezelfde reden. We verzopen beiden in onze gevoeligheid. Dit deden we wel beiden op geheel tegenstrijdige wijze, maar de uitwerking was hetzelfde.

Voelen zonder filter

En nu ik mij niet meer verschuil achter hardheid, weet ik af en toe niet wat mij overkomt. Ik trek me dingen aan, waar ik me eerder nooit druk over maakte. Ik word geraakt, door dingen die eerder nooit dichtbij konden komen. Ik voel. Intens kan ik sporadisch opgaan in andermans relaas en verdriet en afschuwelijke nieuwsberichten komen dan als een mokerslag binnen. Ik kan het dan maar moeilijk van mij afzetten. Het is me al meermaals overkomen dat ik zo vreselijk overspoeld werd door intens verdriet en medeleven, dat ik even niet meer wist hoe ik me daar nu weer los van kon maken. Dan ga ik alles enorm relativeren en in perspectief zetten en lijkt er nog maar weinig toe te doen. Letterlijk word ik dan overspoeld door verdriet. Dat is best beangstigend, want daardoor verlies ik grip en overzicht en kan ik nog maar moeilijk kaderen wat nu mijn verdriet is en wat van een ander.

De wereld is niet altijd mooi

Precies dat, wat jou vaak kon verzwelgen mama. Het dringt nu door hoe moeilijk het leven wordt te dragen wanneer je dermate gevoelig bent, dat je gevoel bij aangrijpende gebeurtenissen ongefilterd bij je binnenkomt. Dan is de wereld niet meer zo mooi, dan wordt het een last. Mijn filter was mijn hardheid. Of eigenlijk kan ik beter zeggen dat mijn hardheid functioneerde als filter.

Dat filter zorgt er ook nog weleens voor dat bepaalde dingen of situaties me juist totaal niet interesseren of dat ik ergens maar moeilijk empathie voor op kan brengen. Sterker nog, het kan een allergische reactie bij me oproepen. Ik word dan ongeduldig en bijzonder onsympathiek. Vooral intern, een ander zal dit niet zo snel bij mij merken. Ik moet echt nog een balans leren te vinden in deze twee uitersten. Ja, mam dat is lastig. Zo niet het moeilijkste wat er is. Ik ga je steeds beter begrijpen, al zal er altijd een deel blijven die ik nooit en te nimmer zal begrijpen.

Lees ook:

Ik leef! En nu? – Koppverleden
De band met je ouder – Koppverleden
Mijn hoofd op vliegtuigmodus
Mijn eigen ruimte – Koppverleden
Ik ben er ook nog – Koppverleden
Boos zijn – Koppverleden
Schuldgevoel – Koppverleden
Wat ik zo moeilijk vind (aan mama zijn) – Koppverleden
Van KOPP-kind naar Kopp-moeder – Koppverleden
Leven zonder overleven – Koppverleden
Ik ben meer mezelf dan ooit – Koppverleden


Op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg me dan ook op mijn Instagram account: @judithevelien


10 Replies to “Mijn hardheid was mijn kwetsbaarheid – Koppverleden”

Laat een antwoord achter aan Nance Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *