Weet je wat ik zo moeilijk vind aan mama zijn? Mama zijn zonder mama en mama zijn vanuit zachtheid. Vooral dat laatste vind ik zelf hartverscheurend, want je zou denken dat dit iets vanzelfsprekend is, ik zou heel graag willen dat dit vanzelfsprekend voor mij was!
Stapelgek ben ik op mijn meiden en door hen lukt het mij om die zachte kant te laten zegevieren. Echter zit dit er niet van ‘nature’ in bij mij. Ik heb dit heel bewust moeten leren en ik heb hier heel hard voor moeten werken.
Je komt niet zomaar van een basiselement af
Heel bewust moet ik die kant toestaan. Nog steeds! Want nog steeds sta ik vaak paraat om in de aanval te gaan en nog steeds sta ik paraat om groot en sterk te zijn
en in de verdediging te schieten. En jahaaaah, ik weet wel dat dit niet meer nodig is, maar een basiselement is hardnekkig en daar kom je niet zomaar meer vanaf. Misschien wel helemaal nooit meer. Het is een onderdeel waar ik de rest van mijn leven heel bewust mee om dien te gaan. Verdrietig genoeg gaat dit niet vanzelf bij mij! Verzetten doe ik inmiddels niet meer, ik heb me erbij neergelegd dat dit zo is. Een erfenisje vanuit mijn jeugd. Echter moet ik nog wel een manier zien te vinden, die het voor mij acceptabel maakt.
Voor mijn gevoel doe ik het nooit goed
Het fundament van mijn basis bestaat uit hardheid. Al heb ik dat fundament allang al niet meer nodig, en heeft het zijn functie jaren geleden al verloren, het zit er nog. En het zit er nog in al zijn hardheid. Wat benijd ik die moeders die in een handomdraai de zachtheid zelve zijn en wat benijd ik het eeuwige geduld wat zij hebben. Dat heb ik ook, alleen gaat het niet vanzelf. Ik moet hier keihard mijn best voor doen. Dankzij mijn meiden lukt dit me ook en ontmoet ik die zachte, lieverd die ik ook ben. De zachtheid wint het nu vaker dan mijn hardheid. Dat is mooi, dat is fijn. Maar het feit dat het niet vanzelf gaat, dat zorgt er bij mij voor dat ik continu opgeslokt wordt door een onverteerbaar schuldgevoel. Voor mijn gevoel doe ik het nooit goed!
Waarom ben ik boos?
Het onderscheid tussen wanneer ik gegrond uit mijn slof schiet of juist vanuit dat oude basiselement, dat voel ik niet altijd aan, en dat vind ik zo ontzettend moeilijk. Daardoor vind ik het echt lastig om mezelf toe te staan af en toe eens boos te zijn. Was ik nou boos omdat het gegrond was? Of was ik boos vanuit dat kleine meisje uit mijn jeugd, die altijd groot en sterk moest zijn en zich niet kon permitteren om haar kwetsbaarheid te mogen laten zijn en kind te mogen zijn? De ene keer weet ik het antwoord, de andere keer blijft dat in het midden.
Consequent zijn vind ik niet moeilijk
Grenzen aangeven en consequent zijn is een vorm van liefde. Dat hebben kinderen net zo hard nodig als onbevangen kind zijn. Zij hebben het nodig dat ik de ruimte tot ontdekken afbaken. Dat doe ik dan weer zonder aarzelen en zonder moeite. Dat is onderdeel van het groot en sterk zijn en dat kan ik zonder al teveel inspanning en zonder schuldgevoel inzetten. Een kracht uit een zwakte.
Mijn moeder was het uiterste van mij
Mijn moeder was de zachtheid zelve. Dat vertellen mijn herinneringen mij me. Als je het mij vraagt, was ze soms zelfs weer iets te soft. Ik wist het menigmaal te presteren om vierkant over haar heen te walsen. Ik kan je vertellen, dat lukt mijn kinderen niet hoor! Haar zachtheid deed haar uiteindelijk de das om. Ze was zo gevoelig, dat ze er uiteindelijk niet meer mee uit de voeten kon. Dus eigenlijk was mijn moeder het uiterste van mij. Bij mij is het precies het omgekeerde. Ik word af en toe gek van dat groot en sterk zijn, waardoor mijn zachte kant wordt vertroebeld. Ik weet wel dat die twee uitersten ontstaan door hetzelfde: gevoeligheid. Het waarborgen en beschermen van dat kleine kwetsbare persoontje die we in werkelijkheid zijn. Twee dezelfde elementen, die zich contra uiten.
Zie daar maar eens de juiste balans in te vinden. Ik kan met recht zeggen dat ik dat het aller moeilijkste vindt van mama zijn en van mezelf leren kennen.
Lees ook:
Ik leef! En nu? – Koppverleden
De band met je ouder – Koppverleden
Het is eng, maar ik ga het toch doen – Koppverleden
Mijn hoofd op vliegtuigmodus
Leven zonder overleven – Koppverleden
Mijn eigen ruimte – Koppverleden
Ik ben er ook nog – Koppverleden
Boos zijn – Koppverleden
Schuldgevoel – Koppverleden
Mijn hardheid was mijn kwetsbaarheid – Koppverleden
Van KOPP-kind naar Kopp-moeder – Koppverleden
Ik ben meer mezelf dan ooit – Koppverleden
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Vergeet dan niet op de ‘Follow us’ button onder dit artikel te klikken!
Dank je voor je oprechte verhaal. Precies deze dingen worstel ik heel veel mee. Probeer het ook aan mijn omgeving uit te leggen. Ondanks dat ik zelfs een baby met een tumor kreeg en die dus heel duidelijk intensievere zorg nodig had was er niemand in mijn omgeving die mij zag. Zelfs niet de mensen waarbij ik open en eerlijk was over mijn achtergrond. Dat voelt zo eenzaam.
Lieve Evelyne,
Wat mooi dat je herkenning en steun in mijn openheid vindt. Al is het natuurlijk erg verdrietig dat je je zo eenzaam voelt. Probeer je te bedenken dat de mensen in je omgeving jou niet zien zoals jij het nodig hebt om gezien te worden, omdat zij niet daadwerkelijk in jouw schoenen staan. Het is onwetendheid en vaak is het uit ongemak en onwetendheid dat je dan niet wordt gezien. Je hebt een intense periode achter de rug, waar je nu misschien nog steeds wel in zit. Ik vind het heel knap van je dat je wel open bent tegen je omgeving… al had dat voor jou niet de uitwerking waar je op hoopte. Misschien dat je ook iets hebt aan dit blog:
https://judith-it.nl/?p=2300 (Hoe om te gaan met vooroordelen en onbegrip bij zelfdoding?)
Dat gaat over onbegrip en vooroordelen. Het is dan wel in een andere context, maar de kern en de basis zal vast herkenbaar voor je zijn. Hopelijk helpt het jou om wat makkelijker om te gaan met onbegrip of ondoordachte reacties. Als je nog eens je verhaal kwijt wilt of vragen hebt, je mag me altijd mailen op mail@judith-it.nl. Voel je vooral niet bezwaard! Liefs, Judith