Mam, ik wil weer even met je kletsen. Ik bedacht mij onlangs dat mijn wederhelft over een paar jaar langer in mijn leven is dan jij was. De tijd gaat genadeloos door. En soms weet ik me daar niet zo goed raad mee geloof ik. Je zou denken dat termen die de betekenis van ‘definitief’ aanduiden, in de loop der jaren steeds minder abstract worden. Ik begin daaraan te twijfelen. Volgens mij groeit dat abstracte aspect alleen maar, want het is gewoon niet te bevatten. Tijd is niet te bevatten, vergankelijkheid is maar moeilijk te bevatten. Gemis manifesteert zich telkens in andere hoedanigheden. Het voelt allemaal zo eindeloos. Mis ik je eigenlijk nog wel? Als we het over abstracte begrippen hebben, dit is er ook zo een. We hebben er allemaal mee te maken en toch zijn het begrippen die maar moeilijk doordringen of te interpreteren zijn.
”Ik kan niet loslaten zonder vast te houden en dus laat ik los door vast te houden.”
Judith Evelien
Of misschien wil ik gewoon niet dat ze doordringen en betekenis krijgen. Want daarmee vervliegt ook de hoop. Al weet ik zelf niet eens de hoop waarop. Dat heb ik kennelijk nodig om alles wat niet te verwerken is, toch enigszins behapbaar te maken. Misschien komt ‘houvast’ beter in de buurt. Ik kan niet loslaten zonder vast te houden en dus laat ik los door vast te houden. Ik denk trouwens ook dat het meeste al aardig behapbaar voor me is. Ik heb me er bij neergelegd dat er dingen zijn die altijd pijn zullen blijven doen. Daardoor heb ik het eigenlijk helemaal niet meer zo nodig om hoop te houden. Ik heb me er ook bij neergelegd dat hoop in deze context een loos begrip is. Leeg. Er is geen hoop en er komt geen hoop meer. Een afgesloten hoofdstuk. En weet je? Dat is goed. Ik heb het niet meer nodig.
Somebody that I used to know
Het wordt me steeds meer duidelijk dat jij op een dag ‘Somebody that I used to know’ zult zijn. Daarvan zijn er wel meer mensen in mijn leven. Waar ik ook vrede mee heb, want zo gaat dat in het leven. Je kunt niet iedereen mee laten rijden. Maar daartoe behoor jij toch niet? Ik vrees dat daar op den duur niet aan te ontkomen valt, want de tijd gaat genadeloos door. Voor jou niet, voor mij wel en op een dag is dat niet meer me elkaar te verenigen. Misschien is het zelfs al zo ver. En eigenlijk vind ik het ook wel prima. Bevrijdend zelfs. Ik hoef je niet meer perse vast te houden, je bent er toch wel. Loslaten zal ik nooit doen en zou ik nooit kunnen. Daarvoor ben je teveel met mij verstrengeld. Of is dít wat iedereen altijd loslaten noemt? Of is dat het punt waarop je toe kunt geven aan die bevrijding? Die bevrijding die ik eerder nooit toe kon laten omdat dat als verraad voelde. Het was vooral verraad naar mezelf. Het besef dat iemand er onvoorwaardelijk, altijd is en er berusting in vinden dat dit goed is en dat er niet meer in zit. Volgens mij zal dit er voor iedereen anders uitzien. In de loop der jaren is ‘loslaten’ nogal een jeukbegrip geworden voor mij. Waarom zou je immers iets loslaten wat je eigenlijk helemaal niet los wil laten? Daar zal jij ook alles wel van weten. Daarnaast is dit ook een van die begrippen die zo definitief is. Een abstract begrip waarvan niemand eigenlijk weet wat dat nou is.
Tijd is een gek begrip
Als ik er langer over nadenk, waarom zou je dat ook willen weten? Voor mij heeft het niet meer zoveel waarde. Over een tijdje is mijn wederhelft langer in mijn leven dan jij in mijn leven was. Jeetje, wat een gek idee is dat. Wat is tijd een relatief en gek ding en wat is het gek dat jij steeds minder onderdeel bent van mijn heden en mijn toekomst. Ik worstel meer met de vergankelijkheid van alles dan met het gemis van jou. Dat is eigenlijk altijd andersom geweest. Het vergankelijke was op een gekke manier een troost en nu is het een pijnlijke confrontatie van het gemis wat plaats maakt voor de Somebody that I used to know. Tenminste, ik houd mezelf voor dat het pijnlijk is, maar in werkelijkheid is het eigenlijk heel bevrijdend. Maar dat is iets waar ik nog enigszins aan moet wennen. Ik moet het mezelf toestaan. Net zoals ik ooit jouw gemis toe moest staan, maar te pijn deed om te aanvaarden. Het lijkt wel een omgekeerde rouw.
Lees ook:
Onderonsje: De herinnering houdt jou levend (1)
Onderonsje: Ik vind jou stom! (2)
Onderonsje: Bijna 40 zonder jou (3)
Onderonsje: Zou jij me missen? (4)
Onderonsje: Je bent helemaal niet dood (5)
Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (6)
Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (7)
Onderonsje: Het leven kan zo mooi zijn, maar soms ook niet (8)
Onderonsje: Uit het oog, niet uit het hart (9)
Onderonsje: Mam, weet je nog? (10)
Onderonsje: Kinderlijke veerkrachtigheid (11)
Onderonsje: Uit het hoofd maar niet uit het hart (12)
Onderonsje: Jouw laatste woorden waren niet voor mij (13)
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
