‘’Ik wil je…’’ Fluisterde ik zelfverzekerd in zijn oor. Verward keek hij me aan en met zijn blik vroeg hij om verheldering. Onverschrokken keek ik hem in zijn ogen en herhaalde vastberaden wat ik hem zojuist in zijn oor fluisterde. Een moment die me ook onzeker had kunnen maken, maakte me juist besluitvaardiger. Niet alleen het moment was reden voor onzekerheid, ook de verschijning van dit fijne exemplaar zou genoeg reden zijn om het bij een fantasie te laten en me afzijdig te houden en negatieve gedachten over mezelf te laten overheersen. Dat was wat me voorheen altijd weerhield van dergelijke acties.
Zei ik dat nou echt?
Nadat ik het herhaald had, maakte ik van binnen een sprongetje. Want ik verbaasde mezelf over mijn lef en brutaliteit. Over de uitkomst maakte ik me geenszins druk. Het maakte me niet uit hoe hij het zou ontvangen. Ging hij niet in op mijn advances? Prima. Ging hij er wel in mee. Top! Ik was niet bang voor afwijzing en dat voelde bijna euforisch. Het feit dat ik mijn relatie met deze actie wellicht in gevaar zou brengen, liet me koud. Ik vond dat ik hier recht op had, ik verdiende het. Zou hij erachter komen en me om deze reden willen dumpen? Het weerhield me er niet van. Sterker nog, ik zou hem zelf schaamteloos wel vertellen van deze escapade! Niets hield me tegen. Ik had nergens angst voor en het enige wat ertoe deed was dát moment.
Ik bood geen weerstand
Aarzelend trok hij me nu dichter naar zich toe, nog altijd wat terughoudend, omdat hij dacht dat hij me niet goed had begrepen. Nadat ik me gewillig mee liet voeren en geen tegenstand bood, legde hij me zachtjes neer en schoof mijn bloesje opzij en subtiel liet hij zijn vingers eronder glijden. Plagend doch streng trok ik de andere kant weer recht en zei hem uitdagend dat die voor de volgende keer bewaard zou blijven. Hij lachte en zoende me. Van mijn mond ging hij naar mijn nek en van mijn nek richting de openstaande blouse. Net toen ik mijn ogen sloot en me mee liet voeren met de vlinders die uitbraken, werd het moment verstoord…
We verloren elkaar uit het oog
Daarna ging het van de hak op de tak en kwamen we niet meer toe aan het voortzetten van dat ene moment. Hoe meer we beiden ons best deden om weer verder te gaan waar we gebleven waren, hoe moeilijker het ons werd gemaakt. Er kwam van alles tussen en uiteindelijk verloren we elkaar zelfs uit het oog en belandde ik in een hele andere droom. Wat een deceptie! Maar ja, zo gaat dat nou eenmaal in dromenland.
Niet alleen die hete man maakte indruk
Toen ik in de ochtend wakker werd, kon ik me deze droom nog tot in detail herinneren. Het maakte indruk op me. Het was niet alleen die hete man die indruk had gemaakt. En ook niet het feit dat zo’n knappe verschijning mij net zo wilde als ik hem. Hoewel, dat is toch ook wel een verrassend element, maar vooral een boost voor mijn ego. Ik zou bijna vergeten dat het een droom was! Het was vooral mijn attitude die bleef hangen. De standvastigheid waarmee ik niet terugdeinsde voor afwijzing en het me ook totaal koud liet dat dat kon gebeuren. Het gevoel dat ik mijn eigenwaarde niet van een ander af liet hangen, dat was zo’n kracht om te voelen.
Zoiets stouts zou ik nooit durven zeggen
Dat was vooral het gevoel waarmee ik wakker werd. Dat vertrouwen in mijzelf en de zelfverzekerdheid. Heel bijzonder om dat op deze wijze te ervaren. Zo tegengesteld als ik in werkelijkheid ben. Op dit vlak dan. Ik zou zoiets stouts nog niet eens tegen mijn eigen vent durven zeggen. Nou ja… dat lieg ik misschien een klein beetje.
In het echte leven zou ik ook wel wat onverschrokkener willen zijn
Ik denk dat het voor iedereen wel geld dat men onzeker en terughoudend wordt bij een lekker hapje. Het vergt echt wel wat moed en zelfverzekerdheid om iemand op dergelijke toon aan te spreken. Dat stukje onverschrokkenheid voelde erg goed die nacht. Daar zou ik in het echte leven ook wel wat van willen hebben. Het gevoel dat niemand je iets kan maken. Ja, dat vond ik heter dan de erotisch getinte elementen in mijn droom. Misschien dat ik hier weer een klein beetje lieg…
Stoer is eigenlijk heel kwetsbaar
Voordat je in volle overtuiging ‘’Ik wil je!’’ durft te zeggen, moet je eerst volmondig ‘’Ik wil mij!’’ kunnen zeggen. Dan valt de angst voor afwijzing weg en ben je onoverwinnelijk. Stoer is namelijk stoer omdat het heel kwetsbaar is. Einde van mijn spreekbeurt.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
U krijgt een 10 met een gniffel voor deze spreekn=beurt 🙂
Zo, dat was dan een buitengewone goede beurt! Eh…spreekbeurt! 😉