Mam? Heb je weer even voor me? Ik denk dat het weer tijd is voor een onderonsje. Als ik de laatste tijd in de spiegel kijk of foto’s zie van mezelf, dan zie ik iets vertrouwds. En eerlijk? Ik vind dat geloof ik een beetje griezelig. Waarom? Nou, omdat dat vertrouwde hem zit in herkenning van jou. Naarmate ik meer jouw leeftijd bereik, ga ik steeds meer op jou lijken.
Ik lijk toch meer op papa?
Ergens dacht ik dat ik het me verbeelde. Ik leek toch juist meer op papa? De meningen hieromtrent wisselen nogal eens in mijn omgeving hoor. De een vond meer herkenning in papa, terwijl een ander juist jou in mijn gezicht zag. Laatst kwam ik een foto van mezelf onder ogen en het leek net of jij me aankeek. Gek dat ik zo geraakt kan worden door een beeld van mezelf. Nog een paar jaar en dan heb ik dezelfde leeftijd als dat jij het leven liet.
Wat waren jullie nog jong!
Dat grijpt mij aan. Ik realiseer me dan hoe jong je was. Toen jij mijn leeftijd nu had, had je al zoveel op je bordje gehad. Samen met papa. Laten we dat ook niet vergeten. Jullie waren beiden nog zo jong toen jullie voor het eerst te maken kregen met een psychose waarin jij verstrikt raakte. Hoewel ik dat samen met jullie meemaakte, vind ik het zo lastig voor te stellen dat ik dat zelf ook door zou maken met mijn gezin, als moeder, met mijn kinderen.
Er zijn meer gelijkenissen dan ik ooit had gedacht
Hoe dan ook, ik moet er geloof ik aan wennen dat er meer gelijkenissen tussen ons zijn dan ik ooit had gedacht. Of komt dat doordat dit misschien wel iets is wat er nooit mocht zijn van mij? Omdat het te verdrietig was ofzo? Had ik het nodig om me af te kunnen sluiten voor een stukje onmacht om zo mijn eigen grenzen te kunnen bewaken? Dat valt nu stukje bij beetje van mij af. Alsof het nu niet meer zo bedreigend is en ik minder angstig ben voor de confrontatie die dat met zich meebrengt. Je voelt daardoor wat dichterbij bij me. De verbinding wordt zo aangehaald. Dat is nou juist precies wat er heel lang niet kon zijn, omdat dat was wat me altijd opslokte en mij uitlokte keer op keer over mijn grenzen heen te blijven gaan. Ik was toen nog niet zo ver dat ik mezelf dat waard vond.
”Jij mag nu dichtbij, omdat ik dichtbij mezelf ben.”
Judith Evelien
De laatste jaren vond ik mezelf terug en kan ik steeds beter mijn eigenwaarde inschatten en daarvoor gaan staan. Belangrijke graadmeters om jou toe te kunnen laten. Mijn eigen beeld raakt me, omdat het me ontroert. Zo wordt nu duidelijk. Het ontroert me dat je dichtbij me mag. Jij mag nu dichtbij, omdat ik dichtbij mezelf ben. Ik kan mezelf nu in jou zien en ik kan jou in mij zien.
Het vergt moed om jezelf aan te kunnen kijken
Hieruit blijkt maar weer eens hoe belangrijk het is dat je met jezelf door één deur kunt. Als je dat kunt, kun je dat ook met anderen. Lessen die jaren op zich lieten wachten. Goh mam, wist jij het belang hier ook maar van. Het vergt moed om jezelf aan te kunnen kijken. Volgens mij wist jij dat. Ik zie nu twee gezichten in één beeld. Omdat het nu oké is en ik bij mezelf kan blijven. Ik ben niet jou en jij bent niet mij. Hoewel dat afstand schept, geeft dat ook verbinding. Beiden kan ik nu toelaten. Allemaal dingen die door mijn hoofd heen flitsen wanneer ik die herkenning in de spiegel zie. Alsof jij het bent die terugkijkt.
Lees ook:
Onderonsje: De herinnering houdt jou levend (1)
Onderonsje: Ik vind jou stom! (2)
Onderonsje: Bijna 40 zonder jou (3)
Onderonsje: Zou jij me missen? (4)
Onderonsje: Je bent helemaal niet dood (5)
Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (6)
Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (7)
Onderonsje: Het leven kan zo mooi zijn, maar soms ook niet (8)
Onderonsje: Uit het oog, niet uit het hart (9)
Onderonsje: Mam, weet je nog? (10)
Onderonsje: Kinderlijke veerkrachtigheid (11)
Onderonsje: Uit het hoofd maar niet uit het hart (12)
Onderonsje: Jouw laatste woorden waren niet voor mij (13)
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
