Ik vroeg me laatst af of mijn onderbuikgevoel vorig jaar, voor wat betreft mijn nieuwe baan destijds, nou gebaseerd was op angst of op intuïtie. Dan heb ik het over mijn tweede nieuwe baan. Jup, ik had er twee, vlak achter elkaar. Hoe dan? Nou, dat heeft dus alles te maken met mijn angst. Of was het nou mijn intuïtie?
Ik liet me niet weerhouden door mijn angst
Als ik er nu op terugkijk, dan denk ik dat het om mijn intuïtie ging. Ik voelde al aan dat dat niet mijn plek zou worden, ik had er geen goed gevoel bij. Ik dacht dat dit kwam door angst voor het nieuwe en het achterlaten van een vertrouwde en veilige plek. Helemaal niet zo gek dat dit de nodige weerstand en angst met zich meebrengt. Ik had besloten me niet te laten weerhouden door mijn angst, daar zou ik doorheen moeten. Zodoende zette ik dat van me af, want ik wist toen heel goed dat ik mijn vleugels uit moest slaan, omdat ik geen voldoening meer haalde uit mijn toenmalige werkplek. Daarom was het noodzakelijk om me niet tegen te laten houden door mijn angst voor het nieuwe en dus negeerde ik dat onbestendige gevoel. Daar blijven was geen optie voor mij. Dat was een ding wat zeker was voor mij en dat werd dan ook een leidraad voor me.
Intuïtie en angst zijn twee verschillende uitgangsposities
Daarbij verloor ik uit het oog dat er meerdere wegen naar Rome leiden en ik was me er niet van bewust dat dit nooit een reden hoeft te zijn om voorbij te gaan aan mijn intuïtie. Inmiddels weet ik namelijk dat intuïtie en angst twee verschillende uitgangsposities zijn, maar die wel veel overlap met elkaar hebben, omdat ze dezelfde twijfels met zich mee kunnen brengen. Het was geen angst, het was mijn intuïtie!
Had ik nou toch maar naar mijn intuïtie geluisterd
Mijn gevoel bleek namelijk te kloppen. De nieuwe werkplek bleek totaal niet te zijn wat ik nodig had en waar mijn talenten tot ontplooiing konden komen. Had ik nou toch maar naar mijn intuïtie geluisterd en wat verder gekeken dan de kaders waarin ik me toen gemanoeuvreerd had. Had ik maar geweten dat het niet mijn angst was die de kop op stak. De welbekende ‘’Had ik maar…’’ of ‘’Wat als…’’ gedachten. Ik herken ze en ik weet dat ze geen enkele nut hebben en ik mijn focus beter ergens anders op kan richten. Ik weet dat deze gedachten een manier zijn om mijn onmacht invulling te kunnen geven en ik weet ook dat de enige manier om met mijn onmacht om te kunnen gaan is, het er te laten zijn en me te beseffen dat het oké is. Het is wat het is en ik kan het herstellen of een andere weg in slaan. Weg onmacht!
Mijn onmacht werd macht
Dat is dan ook wat ik deed. Blijkbaar had ik dit nodig om hier doorheen te komen. Een soort van ultieme test die me liet ervaren dat iedere weg die ik insla niet de juiste hoeft te zijn en dat dat niet erg is. Veiligheid zit in mezelf en dus kon ik dit aan. Ik kon onmacht aan en hier op constructieve wijze mee omgaan. Mijn onmacht werd macht. Kracht.
Hoe erg is angst eigenlijk?
Hoe was ik hier nou mee omgegaan wanneer ik dacht dat het om mijn intuïtie ging? Had ik dan nog steeds dezelfde keuze gemaakt en zou ik dan nog steeds doorgezet hebben? Zou ik het dan ook nodig hebben gehad om toch deze stap te maken om weer voldoening en de juiste richting te vinden? Waarschijnlijk wel, maar dan met meer vertrouwen in mijzelf. Dan had ik daar vanuit een andere uitgangspositie in gestaan. Toch liet ik gaandeweg mijn intuïtie alsnog toe en lukte het mij om mijn angst niet langer te laten regeren. Soms heb ik mijn angst even nodig om dat te kunnen voelen en er vervolgens naar te kunnen handelen. Dus hoe erg is angst eigenlijk? In dit opzicht is het eigenlijk een hele belangrijke tool om je naar je eigenwaarde te leiden. Als je het even niet voelt, is daar je angst om je naar je intuïtie te leiden. Ik heb eigenlijk helemaal geen reden om bang te zijn voor mijn angst. Het is er niet voor niets. Het is een aanwijzing dat er een gebied is waarin ik nog niet zoveel vertrouwen en/ of liefde in mezelf heb. Die angst heb ik dan even nodig om daar alsnog bij te kunnen komen.
‘’Ik denk inderdaad dat ik doodsangsten uitstond voor mijn intuïtie en ik dit daardoor niet toe kon laten.’’
Judith Evelien
Maakt het uiteindelijk uit of het om angst gaat of om intuïtie? Of had ik angst voor mijn intuïtie en zorgde dat ervoor dat de signalen vertroebelden en ik het onderscheid tussen deze twee niet kon maken? Ik denk inderdaad dat ik doodsangsten uitstond voor mijn intuïtie en ik dit daardoor niet toe kon laten. Ik leer nu dat luisteren naar mijn intuïtie hand in hand gaat met eigenwaarde. Dat klinkt misschien wat gek. Toch is het heel logisch. Hoe liever ik mezelf vind, hoe makkelijker het is om te luisteren naar wat mijn intuïtie mij vertelt. Waarom? Omdat mijn intuïtie het beste met mij voor heeft en omdat ik op mijzelf moet vertrouwen als ik op mijn intuïtie afga. En ja, het kan best eng zijn om daar gehoor aan te geven omdat ik ergens nooit zeker weet of ik de juiste keuze maak. Echter wanneer ik daar dus wel op vertrouw, merk ik dat het helemaal niet erg is of ik nou wel- of niet de juiste keuze maak, als ik maar een keuze maak. Gaandeweg kom ik op het juiste pad. In de weg ernaartoe ligt groei en kom ik weer wat dichter bij mezelf. En daar gaat het om!
Heb jezelf lief!
Wanneer ik handel naar mijn angst, hoef ik niet zozeer van mijn zelfvertrouwen uit te gaan. Dat is meer gebaseerd op onzekerheid. Ik denk dat dit de wezenlijkste verschillen zijn tussen handelen uit angst of naar intuïtie. Nog meer reden om van jezelf te houden en nog een voorbeeld waaruit blijkt hoe belangrijk het is om jezelf lief te hebben. Als je niet bang bent voor jezelf, durft je intuïtie te domineren.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
