judith-it

Nog een aantal maanden en dan tik ik de 40 jaar aan. Say what?! Ik kan me nog zo goed herinneren dat jij 40 jaar werd mama. We woonden in Hengelo aan de Gerrit Peuscherstraat. Ik was 17 jaar en ik vond dit een memorabel moment. Eentje die we niet zomaar aan ons voorbij konden laten gaan.

Ik sta niet zo te springen om die 40

Jij en papa schelen slechts twee maanden, jullie werden dat jaar dus beiden 40 jaar. Jullie hebben altijd gezegd dat jullie daar nog wel een feestje voor zouden organiseren. Echter maakten jullie daar niet echt aanstalten toe. Of nou ja, zeg maar rustig, helemaal niet. Nu begrijp ik wat beter dat jullie wellicht niet zo in de feeststemming waren, want we hadden nou bepaald niet een hele stabiele periode achter de rug. Daarnaast sta ik nu zelf aan de vooravond van de vereniging van die 4 en die 0 en eerlijkheidshalve gebiedt mij te zeggen dat ik nou ook niet zo sta te springen om dat getal aan te tikken. Ook ik hoef dat niet groots te vieren. Ik denk dat ik dat moment maar stilletjes aan mij voorbij laat gaan. Zoals ik dat voorgaande jaren eigenlijk ook altijd heb gedaan.

Ik organiseerde een surpriseparty

Destijds wilde ik het er bij jullie niet bij laten zitten en besloot een verrassingsfeestje te organiseren. Op slinkse wijze wist ik dit in het geniep te regelen. Met behulp van tante Helianthe. Zij hielp me boodschappen te doen met mijn bij elkaar gesprokkelde gespaarde geld. In het geheim nodigde ik al onze familie en vrienden uit. Er vanuit gaande dat er ook wel wat afmeldingen zouden zijn. Dat bleek niet het geval en onze huiskamer zat uiteindelijk tjokvol mensen!

Iedereen kwam!

Met een smoesje had ik jullie mijn slaapkamer in gelokt met een verhaal dat ik jullie zou komen halen als ik klaar was. Volgens mij had ik jullie wijs gemaakt dat we ergens naartoe zouden gaan. Op de voordeur hing ik een briefje op met het vriendelijke verzoek om geen gebruik van de deurbel te maken en om zachtjes binnen te komen. Toen alle genodigden er waren, ging ik jullie van boven ophalen. De gasten hielden zich muisstil. Toen de deur van de huiskamer open ging, bleek deze bommetje vol te zitten met iedereen die jullie lief hadden! De verrassing was groot! Jullie gezichtsuitdrukking was onbetaalbaar! Al was ik toen wel een beetje in de veronderstelling dat jullie vast al een vermoeden zouden hebben. Jullie verzekerden me dat dit niet het geval was en jullie echt geen idee hadden!
Wat was dat een geslaagde verrassing. Eentje die ik nooit meer zal vergeten. Er zijn niet veel verjaardagen van jou die ik mij kan herinneren, maar deze steekt er, met kop en schouders, boven uit. Een moment om nooit meer te vergeten.

Hoe vond jij het om 40 te worden?

Vond jij die 40 ook zo’n mijlpaal? Of hikte je er tegenop? Jammer dat ik je dat niet meer kan vragen, want ik ben er wel benieuwd naar. Ik geloof dat ik er namelijk wel wat moeite mee heb. Zoals ik jou ken en ik me jou kan herinneren, zou deze zogenaamde mijlpaal je aan je derrière roesten. Volgens mij was je daar veel te nuchter voor. Je maakte je over dit soort dingen geloof ik nooit zo druk. Jij maakte je drukker over andere dingen. Tja, zo zijn we beiden gevoelig op een andere manier. Dat dringt steeds meer bij mij door.

Mijn verjaardagen liggen gevoelig

Goh, mam…nog een paar maanden. Dan ben ik ook een veertiger. Klinkt best gek als ik het zo hardop zeg. Vooral ook omdat jij stierf in jouw veertiger jaren. Sinds jouw dood liggen mijn verjaardagen best een beetje gevoelig. Dat mag je best weten. Ik zag dat namelijk altijd als een soort van teamwork, iets wat we destijds samen deden en nu moet ik dat feestje zonder jou vieren. Ergens blijft dat steken. Misschien nog wel meer bij mijlpaal-verjaardagen. Al waren mijn verjaardagen dat jij nog leefde ook best ingewikkeld hoor. Maar je begrijpt wel wat ik bedoel toch? Ik merk het nu ook bij de verjaardagen van mijn eigen meiden. Weemoedig vertel ik hen over de uren en dagen voordat zij werden geboren, over mijn dikke buik en over de eerste momenten dat ze uit mijn buik waren en hoe ze als klein baby’tje waren. Dan hangen ze aan mijn lippen en ik zie aan ze dat ze het heerlijk vinden om te horen. Uit dit soort verhalen proef je gewoon hoe bijzonder hun komst was en hoe welkom ze waren. Dan word ik weer even teruggevoerd naar die bijzondere tijd dat ik mijn meisjes voor het eerst vast mocht houden. Dat prille, dat nieuwe, dat kwetsbare. Dat prille wat vanaf dan voor het leven wordt. Tja…niet altijd dus. Bij ons. Nou ja, voor mij wel, voor jou een stuk korter. Jij deed dat ook altijd vlak voor mijn verjaardag. Misschien heb ik je dat nooit verteld hoor, maar ik hechtte daar heel veel waarde aan. Het was fijn om te horen hoe je naar me uit had gekeken. Al was het vaak moeilijk tussen ons. Misschien juist wel daarom? Ik had dat nodig. Al deed ik vaak of ik onaantastbaar was.

Ik ben helemaal niet zo stoer

Ik doe altijd wel stoer hoor, dat het me niet veel doet en dat ik niet veel met mijn verjaardag heb. Maar in werkelijkheid is het weer een confrontatie dat jij er niet meer bent en vind ik het geloof ik best wel moeilijk. Weet je wat? Eigenlijk ben ik helemaal niet zo stoer. Ik vind het gewoon moeilijk. Verdrietig. Pijnlijk. Niet feestelijk…

Lees ook:

Onderonsje: De herinnering houd jou levend (1)
Onderonsje: Ik vind jou stom! (2)
Onderonsje: Zou jij me missen? (4)
Onderonsje: Je bent helemaal niet dood (5)
Onderonsje: We zijn straks samen veertig (6)
Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (7)
Het leven kan zo mooi zijn, maar soms ook niet (8)
Onderonsje: Uit het oog, niet uit het hart (9)
Onderonsje: Mam, weet je nog? (10)
Onderonsje: Kinderlijke veerkrachtigheid (11)
Onderonsje: Uit het hoofd maar niet uit het hart (12)
Onderonsje: Jouw laatste woorden waren niet voor mij (13)

---

Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien

---