Fleur 6 jaar

Mam, ik vond je even niet zo leuk. Eigenlijk best wel stom. Nou ja, best wel heel stom! Onlangs werd ons middelste dametje zes jaar. Ze wilde graag skates voor haar verjaardag. Daar had ze het serieus al zes maanden vóór haar verjaardag over.

Oefening baart kunst

We besloten haar eerst maar rolschaatsen te geven, zodat ze daar wat mee kon oefenen. Als ze dat nou nog steeds leuk zou vinden tegen de tijd dat haar verjaardag aan zou breken, zou ze skates voor haar verjaardag krijgen. Je weet wel, van die dingen met een rij wieltjes achter elkaar in plaats van naast elkaar. Och man, ik heb vroeger als kind heel wat af gerolschaatst. Hele middagen vulde ik daarmee. Weet je dat nog mama? En nu haalde mijn meisje daar hetzelfde plezier uit.

Mij meisje werd zes jaar!

Onlangs was het dan zo ver, haar verjaardag. Zes jaar werd ze. Wat glunderde ze de ochtend van haar verjaardag. Van oor tot oor! Want ze was zes geworden en ze zou skates krijgen. Oh, wat stond ze te stuiteren. Die ondeugende kuiltjes lieten zich de hele dag zien. De dag erna ook, een zaterdag, dat was de dag dat we haar verjaardag eigenlijk écht zouden vieren. Helaas konden we niet iedereen uitnodigen, het werd een selectief clubje in verband met de corona maatregelen. Het maakte voor mijn meisje niets uit. Het was haar verjaardag, het was feest! Het was niet druk, maar toch was het druk. Begrijp je? Wat een magie. Ik ging er ook helemaal in mee. Ze straalde in haar nieuwe jurk! Ik weet nog hoe speciaal ik het vroeger vond als ik nieuwe kleren kreeg voor mijn verjaardag. Soms maakte je zelf iets voor me. Weet je dat nog mama?

The day after

Afgelopen zondag was het heerlijk weer. Dat was de dag nadat ze haar verjaardag vierde. De perfecte gelegenheid om haar skates eens optimaal uit te proberen. Ik dacht dat ze nog wel even moest oefenen, maar ze suisde er zo vandoor! Hoppa! Daar ging ze. Al gauw wilde ze de tuin en de achterliggende steeg verruilen voor de stoep. Regelmatig liet ze haar snuitje even zien om even wat te drinken of gewoon om even te komen glunderen. Toen ze op de lounge set met gestrekte beentjes, met haar nieuwe skates aan haar voetjes, tevreden een banaan verorberde, schoot ik ene beetje vol.

Ik wilde dit zo graag met je delen!

Ik wilde eigenlijk een foto maken van dat tevreden en glunderende meisje en het naar jou appen. Om dit heerlijke moment met jou te delen. Om even te zwijmelen bij dit heerlijke moment. Dat meisje was zo blij en ik genoot ervan. Dat wilde ik met je delen en het kon niet! Zo waren er de afgelopen jaren vele momenten waarop ik je graag had willen laten zien of vertellen hoe trots ik ben op die kleine schepseltjes. Maar ook waren er momenten dat het helemaal niet rozengeur en maneschijn was. Er waren ook moeilijke en zware momenten. Want moeder zijn is niet altijd leuk of makkelijk. Dat zul jij ook best weten, want volgens mij had je aan mij ook niet de makkelijkste als peuter en kleuter.

Je mist zoveel moois

Wat kwam het op die zondag binnen bij de aanblik van dat volmaakt gelukkige meisje. Het maakte me boos. Want verdomme mama, dit mis je nu ook! Jouw zelfverkozen dood, zorgt er ook voor dat mijn kinderen hiermee moeten dealen. Zij moeten jou ook missen! Dat doet pijn en soms kan ik het dan wel uitschreeuwen. Niet alleen omdat ik boos ben, maar vooral ook omdat ik dat zo vreselijk jammer vind. Ik zou zo graag willen weten hoe het geweest zou zijn, oma Jolanda in hun leven en mijn meiden in jouw leven. Stommerd! Waarom deed je dat nou?! Je mist zoveel moois! Stom, stom, stom!! Misschien romantiseer ik dit beeld wel wat, en zou de werkelijkheid er heel anders uit zien. Ik zal dat nooit weten, want er is geen keuze. Onze band zal altijd blijven zoals deze was voor jouw overlijden.

Soms is het gewoon stom

En ja, verstandelijk weet ik het allemaal prima te beredeneren, maar soms wil mijn gevoel daar niet in meegaan. Soms is het gewoon heel erg stom. Soms ben jij gewoon heel erg stom en dat overstijgt dan iedere vorm van begrip voor jou. Mijn kinderen groeien en worden steeds groter en samen met hen, groei jij ook mee. Telkens kom ik jou weer tegen. Dat is de consequentie van jouw zelfverkozen dood. Soms is dat fijn, troostend en houdt jou dat dicht bij mij, maar soms doet het ook vreselijk veel pijn. En ik wil niet altijd die pijn voelen. Jij hebt je rust en ik moet er verder mee leven. Dat maakt mij naast het gemis en mijn verdriet, ook enorm boos! Ja, jouw eenzaamheid en jouw worsteling was schrijnend. Maar er zijn dagen dat ik mijn worsteling even iets schrijnender vind. Zoals vandaag. Stommerd!

Lees ook:

Onderonsje: De herinnering houdt jou levend (1)
Onderonsje: Bijna 40 zonder jou (3)
Onderonsje: Zou jij me missen? (4)
Onderonsje: Je bent helemaal niet dood (5)
Onderonsje: We zijn straks samen veertigers (6)
Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (7)
Het leven kan zo mooi zijn, maar soms ook niet (8)
Onderonsje: Mam, weet je nog? (10)Onderonsje: Kinderlijke veerkrachtigheid (11)
Onderonsje: Uit het hoofd maar niet uit het hart (12)
Onderonsje: Jouw laatste woorden waren niet voor mij (13)

Ik schreef een boek: Koppzorgen

Door Judith Evelien. ISBN: 9789 463 451 116. Verkrijgbaar in alle webshops en op bestelling ook in de boekwinkels.


Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg me dan ook op Instagram: @judithevelien


4 Replies to “Onderonsje: Ik vind jou stom! (2)”

Laat een antwoord achter aan Christel Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *