moeder – dochter – mama missen – rouwen

Mam, we moeten het even ergens over hebben. Het lijkt er namelijk een beetje op dat je een loopje met me neemt. Of zie ik ze vliegen? Dat leek me eerder eigenlijk veel aannemelijker. Toch twijfel ik. Al klinkt het misschien wat gek, ik heb het idee dat je me wat duidelijk wilt maken.

Je voelt soms nog zo dichtbij

In de vakantie hebben we jouw plekje weer opgezocht. Dat wilde ik heel graag. Ik wilde je een groet brengen samen met mijn meiden. Want bij mij en bij hen ben je nog erg levendig. Je komt nog vaak voorbij tijdens gesprekjes. Ook wanneer de meiden ergens iets over ‘dood’ op hebben gepikt, kom jij altijd even voorbij. Ze weten wie je bent. Ze weten dat jij mijn mama bent en onze oudste dame is er soms oprecht een beetje verdrietig van dat ze je nog nooit heeft gezien. Och, de lieverd weet niet half hoe ze me daarmee recht in mijn hart treft. Hoe dan ook, als jouw naam weerklinkt door de stemmetjes van mijn meiden, dan voel je zo dichtbij me.
Er gebeurt nog iets wanneer er over jou wordt gesproken. Want om de een of andere reden, kom ik je dan ineens overal tegen. Ik kom overal Roodborstjes tegen, vanuit het niets. Ja, die beestjes doen me altijd aan jou denken. En ja, iedereen komt weleens zo’n vogeltje tegen. Alleen bij mij springen ze me letterlijk voor mijn voeten en blijven dan ook nog even brutaal zitten, kijken hoe ik passeer om er vervolgens vliegensvlug vandoor te schieten. Het laat me altijd glimlachen. Liedjes van jouw uitvaart komen ineens overal op de radio of liedjes die jij graag luisterde hoor ik ineens in volle ornaat overal opdoemen. Op de meest onverwachte plekken en in de meest onverwachte situaties. Ik ruik zelfs weleens jouw smerige Joshi geurtje. Brrr…ik krijg er nog de rillingen van. Maar jij liet je niet door de wijs brengen. Zelfs niet als ik je verkondigde dat het naar pis rook. Je lachte erom en haalde je schouders op.

Praten over jou werkt helend

Ik heb al wel vaker gezegd dat de kracht van woorden en praten over jou helend werkt. Woorden weerkaatsen de echte lading. Dat doe ik te weinig, terwijl ik het mezelf tijden geleden al voor had genomen dit vaker te doen. Als is het maar een kleine groet. Iets. Weet je? Ik kan het niet. Ik krijg het gewoon mijn strot niet uit. Sporadisch fluister ik je weleens wat toe. Maar dat is het ook wel. Ik weet niet wat me precies tegenhoudt. Misschien komt het wel extra binnen als ik tegen je praat en je praat niet terug? Er is ook geen garantie dat je me hoort. Dus praat ik liever niet.
Maar de laatste tijd was je regelmatig gesprek van onderwerp, want we gingen je plek opzoeken. Ik wilde daar een mooie dag van maken. Een groet aan jou en daarna lekker zwemmen, met zand spelen en boompje klimmen. Net zoals wij dat daar vroeger deden. Oude tijden laten herleven. Fijne tijden. Mooie herinneringen. Ik werd er zo blij van! Op de dag dat we jou op gingen zoeken was het een stralende dag. De dag verliep precies zoals ik het me bedacht had. Echt een dag met een gouden randje.

Jouw plantje staat er nog!

We moesten wel even zoeken, maar het plantje wat we daar ooit plantte, dat stond er nog! We hebben het daar zo’n 12 jaar geleden geplant en het staat er nog. Ja, daar gaat mijn hart sneller van kloppen. Ook dan voel je weer even zo dichtbij.

Oh mama, ik werd de afgelopen tijd meerdere malen verrast door dat liedje van Clouseau – Passie. Ken je dat nog? Dat liedje hebben jij en papa ooit grijs gedraaid. Een suf liedje, zo vond ik destijds. Ik zal niet ouder dan 18 jaar zijn geweest. Dan is iets al gauw suf.

Nu blijkt dat liedje dus alles, behalve suf. Het zou zo een conversatie tussen jou en mij kunnen zijn. In deze tijd, in het hier en nu. Het verwoordt naadloos hoe onze situatie was. Van ons beiden. Het ene standpunt verwoordt de jouwe, de andere, de mijne. Eén tekst met twee kanten, twee verhalen. Twee verhalen en toch één. Dat was dan ook wat zo binnenkwam.

Ik weet wel waarom je er tussenuit stapte

De zin; ‘’En helaas ik wil wel maar ik kan het niet. Is het dwaas dat ik jou daarom verliet…’’  voelt alsof het regelrecht voor mij is bedoeld. In één zin staat daar jouw tweestrijd. Die tweestrijd die mij nog altijd zo verdrietig kan maken. Want ik weet het mam, je wilde wel, maar je kon het niet. Ik begrijp nu waarom je mij verliet. En weet je wat? Dat gold ook exact voor mij. Ik wilde zoveel meer, maar ik kon dat op dat moment niet.

Dwaas? Ik weet het niet. Jammer? Ja. Je zag me niet afstuderen, je zag me geen moeder worden, je zag me niet uitgroeien tot de vrouw die ik nu ben. Je zag het niet. Je was er niet bij. Ik kreeg niet de kans om gesprekken met je te voeren als de vrouw die ik nu ben. Dat mama, dat vind ik uiterst verdrietig. Dat had ik je zo graag willen laten zien. Ik rouw om iets wat ik nooit heb gehad en wat ik zo graag zou willen. Ik mis iets wat ik niet ken.

Op een gekke manier voelt dit liedje als een fijne bevestiging dat je mij niet in de steek wilde laten, maar dat het leven dermate moeilijk voor je was, dat zelfs dit niet meer een reden was om te blijven. En echt, ik wist dat wel. Maar het horen, of in dit geval, zo oppikken is net even wat anders. Dan komt het anders binnen. Het komt dan dichter bij mijn gevoel ofzo. Die onmacht gaat als een bliksemschicht door heel mijn lichaam. Nu ik zelf moeder ben, weet ik nog meer dat jouw kinderen het belangrijkste in je leven waren. Daarmee wordt jouw keuze nog verdrietiger. Is dat wat je duidelijk wilde maken de laatste tijd? Dit liedje werd me de afgelopen tijd meerdere malen door mijn strot geduwd, dat ik er eigenlijk niet meer omheen kan.

Het leek wel alsof we in gesprek waren

Vervolgens wordt de relatie tussen jou en papa nog even aangehaald. De vergankelijkheid van onze levensloop wordt zo beeldend omschreven en is zo toepasselijk. Dat komt binnen.

Het overviel me! Meerdere malen in korte tijd. Ik stond meteen aan. Tranen met tuiten. Dat is best ongemakkelijk in een restaurant. Ik hield het gewoon niet tegen. Beelden, herinneringen, onmacht en dat wat ooit was. Afgelopen weekend dook dat liedje prompt weer op in de auto. Ongefilterd kwam alles binnen. Mijn gevoel stond voluit. Het zijn altijd momenten waarop ik me realiseer hoe sterk die harde tante in mij eigenlijk nog aanwezig is. Die harde tante zoals jij me kende. En juist dat, dat jij alleen die harde tante kende…pfff. Mam, ik ben nu zoveel meer dan dat.
Die harde tante is er tegenwoordig niet altijd meer. Als ze er wel is, herken ik haar en kan ik haar tot rust manen. Ach en soms ook niet. Dan laat ik haar even tieren. Ik kon die knop even niet meer omzetten en snikte stilletjes achter mijn zonnebril terwijl ik naar buiten keek. Ieder woord van dat liedje sloeg me lam.  Alsof we samen in gesprek waren, mam.

We wilden wel, maar konden het niet

Dat liedje was zo treffend voor hoe jij de afgelopen tijd in mijn systeem zit. Het weergeeft exact dat gevoel van weemoed, de fijne dingen die er ook waren, de plek die jij nu in mijn leven hebt en hoe het ooit was. De vergankelijkheid van alles. De onmacht. Dat we het allemaal zo niet gewild hadden. Dat! Het besef dat alles wat er was voorbij is en dat we nooit meer iets over kunnen doen. Eigenlijk wilden we allemaal wel, maar we konden het niet!

De geschiedenis herhaalde zich

Die dag op jouw plek was magisch. Even herhaalde de geschiedenis zich en werden er mooie herinneringen gemaakt op die prachtige plek. Onze kinderen die speelden op dezelfde plek als waar ik zelf als kind had gespeeld. Mijn oudste dochter klom in diezelfde klimboom als waar ik mijn klimkunsten ooit in vertoonde. Die markante boom waar naast ik ooit mijn kinderfeestje had gevierd. Och, wat hebben onze kinderen zich vermaakt! Ze wilde helemaal niet meer naar huis. Herkenbaar hé?! Dat gold ooit ook voor ons. Nu is dit jouw huis mama. Je mag hier altijd blijven. Jij mag je onderdompelen in alle betoverende herinneringen en jij mag getuige zijn van alle prachtige seizoenen die elkaar steeds afwisselen. Wat was het een mooie dag. Alles was zoals het zijn moest. Deze dag klopte alles. Op deze plek klopt alles en is alles zoals het zijn moet. Hier komt alles samen, hier valt alles samen.

Lees ook:

Onderonsje: Ik vind jou stom! (2)
Onderonsje: Bijna 40 zonder jou (3)
Onderonsje: Zou jij me missen? (4)
Onderonsje: Je bent helemaal niet dood (5)
Onderonsje: We zijn straks samen veertigers (6)
Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (7)
Het leven kan zo mooi zijn, maar soms ook niet (8)
Onderonsje: Uit het oog, niet uit het hart (9)
Onderonsje: Mam, weet je nog? (10)
Onderonsje: Kinderlijke veerkrachtigheid (11)
Onderonsje: Uit het hoofd maar niet uit het hart (12)
Onderonsje: Jouw laatste woorden waren niet voor mij (13)



Clouseau – Passie
onderonsje – gemis – rouwen – verlies – @judithevelien

Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien


7 Replies to “Onderonsje: De herinnering houdt jou levend (1)”

  1. Wow, die komt (weer) binnen…. Ik denk dat je moeder heel dichtbij is (En dat laat merken), maar dat maakt je verdriet niet minder, integendeel misschien zelfs….. En dat nummer van Clouseau…….. ooooow!

    1. Soms is ze zo dichtbij dat ik haar bijna aan kan raken. Zo voelt het dan. Dat zijn inderdaad momenten dat het gemis ook heel erg tastbaar wordt. En hoe verdrietig ook, het is ook heel fijn, want ik kan daar niet altijd bij. En ja, dat nmr van Clouseau….pfff, dat kan ik nog steeds niet zonder tranen horen. En jij niet zonder een brok in je keel. Mooi nummer!

    1. Precies dat blijft gewoon altijd actueel en is mijn ticket naar een tranendal. Op zijn tijd zo fijn en zo nodig, daar kan ik niet altijd bij.

Laat een antwoord achter aan Esmee Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *