jarig – dood – herdenken – judith-it – @judithevelien

Mam, het is weer even tijd voor een gesprekje. 11 maart ben je jarig en normaal gesproken ben ik daar aan het begin van de maand al wel mee bezig. Dat is nu anders, ik besefte het pas nadat ik de houdbaarheidsdatum op een zak rucola zag staan. Twee dagen verwijderd van jouw dag.

De tijd is voor jou stil blijven staan

Je zou 62 geworden zijn en ineens dringt het door dat de tijd voor jou gewoon stil is blijven staan vanaf je 48 jaar. Je hebt de 50 niet eens gehaald. Ik weet niet, dat voelt toch gek. Misschien wel net iets meer gek, omdat ik dit jaar de 40 aan tik. Dan zijn we samen veertigers. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar dat doet iets met me. Het grijpt me aan. Het is raar. Ja, dat is het. Raar.

Het is een zegen als je ouder mag worden

Normaal gesproken heb ik niet zo’n moeite met aan jaartje ouder worden. Want het is oprecht een zegen als je ouder mag worden. Ja, zo sta ik daar echt in. Toch hik ik er dit jaar tegenop, want het is gek om samen veertigers te zijn. Dat hoort niet. We horen niet samen veertigers te zijn mama! Jij hoort nu de oma van mijn drie lieve meiden te zijn en schouderophalend had je twee jaar geleden 60 moeten worden. Je hechtte altijd wel waarde aan je verjaardag en genoot ervan als ik je dan verwende met een cadeautje en een bezoekje. Dat je er een jaar bij mocht tellen deed je volgens mij niet perse wat, maar de aandacht die je dan kreeg, ja… dat vond jij fijn.

Je was altijd zo vrij en onbevangen

Je kon altijd zo vrij en onbevangen omgaan met dit soort dingen. Daar benijd ik je nog vaak om. Zo vrij als je altijd in je lijf zat en je trok je altijd maar weinig aan van die mijlpaal verjaardagen. Ik zie je op een mooie zomerdag nog zo lekker topless in de tuin zitten. Dat deed je ook rustig als we ergens aan het recreëren waren. Ik heb dat nooit zo gekund. Of gedurfd? Lijkt me heerlijk als je dat onbezorgd kunt doen! Dertig worden deed jou geen pijn en veertig worden ook niet. Voor veel mensen zijn dat toch wel drempeltjes om te nemen. Kon ik daar ook maar zo in staan. Sinds jij er niet meer bent, is het leven anders en lijken dit soort dingen honderd verschillende lagen en ladingen te hebben. Samen een stuk taart eten, ik zou er nu een moord voor doen. Zoiets normaals.

”De eenvoudigste dingen blijken dit helemaal niet meer te zijn en daar schuilen zomaar de mooiste dingen in.”

Judith Evelien


Tegelijkertijd vraag ik me steeds vaker af wanneer het oké is dat je er niet meer bent. Want ik ben verdorie al bijna 40 jaar! Wanneer stopt het gemis en het verdriet. Ik mis zelfs dingen die ik nooit heb gehad. Maar het zijn juist die dingen die me extra aan het gemis doen denken en me eraan herinneren dat jij er niet meer bent. Na jouw dood waren er zoveel momenten die je niet meer meemaakte en juist die dingen maken het gemis telkens weer tastbaar, want die momenten stoppen ook niet meer! Is dat de reden dat verdriet en missen ook actueel blijven? Het zal haast wel. Het blijft een kwetsbaar punt.

Hoe vul ik jouw verjaardag in?

Ieder jaar op jouw verjaardag denk ik terug aan jouw eerste verjaardag dat je er niet meer was en hoe ik zoekende was om hier invulling aan te geven. Mijn eerste ingeving en gevoel was dat ik een gebakje op jouw dag wilde eten en net toen ik op het punt stond om tompoucen te kopen, bedacht ik me dat ik het eigenlijk wel heel wrang vond om een tompouce te eten terwijl je dood was en er feitelijk geen verjaardag meer was! Ik kon echter niet meer terug, want precies op dat moment was ik aan de beurt en werd me vriendelijk gevraagd wat het mocht zijn. Enigszins vertwijfeld mompelde ik dat ik tompoucen wilde. De vrouw achter de balie keek me aan en zei dat deze op waren. Maar…er waren nog wel reuzentompoucen.

”Ineens maakte de twijfel en het wrange gevoel plaats voor bevestiging. Het was helemaal niet raar wat ik deed.”

Judith Evelien


 Ik ontving dit echt als een teken van boven, alsof je beledigd was dat ik van plan was om opeens geen gebakje meer te eten! Dus lachend bestelde ik de tompoucen in reuzenformaat en even voelde je heel erg dichtbij me. Hoezo geen tompouce?! Hier heb je reuzentompoucen! Het liet me gniffelen en maakte deze beladen dag een stukje lichter.

62 jaar geleden kwam jij ter wereld

Nog ieder jaar op jouw dag, moet ik daar om lachen en voel je weer even heel dichtbij. Ik heb zelfs dat gebakje niet meer nodig om dat zo te voelen. Buiten dat zit ik nu weer in een gezonde fase. Dus gebakjes laat ik even links liggen. Maar mam, het is jouw dag en dat zal de rest van mijn leven zo blijven. 62 jaar geleden kwam jij ter wereld en in stilte vier ik dit nu.

Gefeliciteerd…

Lees ook:

Onderonsje: De herinnering houdt jou levend (1)
Onderonsje: Ik vind jou stom! (2)
Onderonsje: Bijna 40 zonder jou (3)
Onderonsje: Zou jij me missen? (4)
Onderonsje: Je bent helemaal niet dood (5)
Onderonsje: Oma wilde niet meer leven (7)
Het leven kan zo mooi zijn, maar soms ook niet (8)
Onderonsje: Mam, weet je nog? (10)
Onderonsje: Kinderlijke veerkrachtigheid (11)
Onderonsje: Uit het hoofd maar niet uit het hart (12)
Onderonsje: Jouw laatste woorden waren niet voor mij (13)

judith-it – @judithevelien – jarig – dood – missen – rouwen

Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg me dan ook op Instagram: @judithevelien


Ik schreef een boek: Koppzorgen

Koppzorgen – Judith Evelien

Koppzorgen door Judith Evelien
ISBN: 9789 463 451 116

Hier verkrijgbaar: Koppzorgen

2 Replies to “Onderonsje: We zijn straks samen veertigers (6)”

Laat een antwoord achter aan Christel Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *