Genderneutraal is heden ten dage helemaal het ding. Een genderinclusief taalbeleid kan hierin dan ook niet achterblijven. Zo wordt er aan iedereen gedacht! Zo dachten ze onlangs ook bij de uitreiking van de Gouden Kalf, want er wordt nu geen onderscheid meer gemaakt in acteurs en actrices. Nee, deze prestigieuze prijs wordt nu uitgereikt aan de beste hoofdrolspeler. Ik zie alleen maar nadelen, want… dan wordt er toch een prijs minder uitgedeeld. In het kader van bezuinigen is dit natuurlijk weer chapeau. Maar goed, daar ging deze kwestie niet over.
Als je het goed wilt doen, doe het dan ook goed
Ik vind ‘’hoofdrolspeler’’ overigens niet geheel genderneutraal hoor. Het riekt toch meer naar testosteron dan naar oestrogeen. Doe in het kader van gender inclusief taalbeleid dan ook even iets aan die term. Als je het goed wil doen, doe het dan ook goed. Voor je het weet is er weer een tere ziel die zich aangetast voelt in zijn beleving van identiteit.
De keuze is reuze
Bij de toiletten kun je tegenwoordig kiezen uit dames, heren en een kruis. Oftewel; ‘’Non binair’’. Borstvoeding moet borstkasvoeding worden genoemd, zwangerschap is niet langer alleen een voorrecht voor vrouwen, maar voor alle mensen. Mensen ja. Zelfs in je paspoort kun je een x op laten nemen. Als je je kind genderneutraal opvoedt dan ben je echt goed bezig. Wat dat in de praktijk dan ook moge beteken. Succes daarmee in ieder geval.
Ik verdien heel veel, ik krijg het alleen niet
Het kan aan mij liggen hoor, maar ik krijg hier een acute identiteitscrisis van! Ik voel me eigenlijk helemaal geen 1.60 meter maar minstens 2.00 meter. Kan ik daar ook iets aan doen? Als ik dan toch bezig ben, ik ben rechts, maar voel me overwegend links. Wacht, daar is al iets voor: ambidextrie. Top, hoef ik me daar niet meer over op te winden. Ik voel me maatje zero, maar volgens de maatstaven van de maatschappij ben ik volslank. Wacht… ben ik mezelf nu dan aan het bodyshamen? Is daar al een term voor in het leven geroepen? Of is het een geaccepteerd fenomeen als ik mezelf bodyshame? Amsterdam is mijn hometown, maar ik voel me een Twentenaar. En tot slot, verdien ik heel veel, maar krijg ik het alleen niet. Goed, dat zijn zaken waar ik op zich wel mee kan leven. Daar valt wel een mouw aan te passen. Nou ja, eigenlijk niet… het zijn zaken waar ik me maar gewoon bij neer heb te leggen. Hoewel ik bij die laatste misschien gewoon eens de keiharde zakenvrouw in mij moet laten gelden. Maar wacht… dat is ook weer zo’n ding, dat ben ik dus niet. Iets als, ik voel me geen zakenvrouw en ben het ook niet. Verwarrend.
Dit was nog niet alles…
Alsof dit bordje ellende nog niet voldoende was, volgt hier nog mijn grootste worsteling, want sinds dat hele gender neutrale, non binaire en gender inclusieve wan…eh… taalbeleid, voel ik me op een gekke manier steeds meer buitengesloten. Dat ik een rare vogel ben, dat vind ik het grootste probleem niet. Dat omarm ik eigenlijk wel. Ik houd van raar. Laat ik dat in ieder geval voorop stellen. Het probleem zit hem in, dat ik me raar voel terwijl ik eigenlijk heel normaal ben. Oh wacht… nu begeef ik me weer in een vaag, grijs gebied. Wat is normaal? Wacht, ik formuleer het even anders; ik voel me raar terwijl ik eigenlijk heel doorsnee ben. Nee, dat is het ook niet. Gemiddeld dan? Pfff… zie je nu hoe dit alles me van mijn stuk brengt? Vrij onnodig ook. Want het was goed zoals het was. Een beetje zoals, vroeger was alles beter. Of nou ja, niet perse ‘’beter’, misschien dekt, ‘’anders’’ beter de lading. Ha, leuke woordspeling in deze context!
Maar goed, terug naar mijn worsteling. Mijn identiteitscircus…eh crisis: Ik voel mij een vrouw in een vrouwenlichaam! Ik voel me dik en lelijk, zoals bijna iedere vrouw, ik houd van shoppen en make-up en bovenal ben ik gek op hele grote pieme…eh…vrouwendingen dus. Echter is dat nog niet alles. Alsof dit nog niet gek genoeg is, val ik ook nog eens op mannen. Het liefste dus met hele grote piem… nou ja, je snapt me wel. Einde biecht!’’
Judith Evelien
Maar goed, terug naar mijn worsteling. Mijn identiteitscircus…eh crisis: Ik voel mij een vrouw in een vrouwenlichaam! Ik voel me dik en lelijk, zoals bijna iedere vrouw, ik houd van shoppen en make-up en bovenal ben ik gek op hele grote pieme…eh…vrouwendingen dus. Echter is dat nog niet alles. Alsof dit nog niet gek genoeg is, val ik ook nog eens op mannen. Het liefste dus met hele grote piem… nou ja, je snapt me wel. Einde biecht!
Verder nog even dit:
Ik ga nog steeds het liefste naar een vrouwentoilet, in mijn paspoort staat dat ik een vrouw ben en ja… ik noemde het voeden van mijn kinderen met mijn borstkas al die tijd borstvoeding. Nog steeds overigens! Ik gaf mijn kinderen borstvoeding met mijn borsten. Mijn vrouwelijke borsten! Niet met de menboobs van mijn wederhelft. Mijn borsten met mijn moedermelk! Nee, niet met mensenmelk, maar met borstvoeding. Ik maakte me aan nog veel meer dingen schuldig die onderscheid maken in geslacht. Ook dat doe ik nog steeds en dat blijf ik ook doen. En weet je? Ik voel me er eigenlijk helemaal niet schuldig om.
Ik ben niet tegen genderneutraal
Genderneutraal en alles wat daarmee hand- hand gaat, ik vind het dikke prima. Voel jij je een magische unicorn in het lichaam van een paarse dolfijn met regenboogvleugels? Ik accepteer je. Wie ben ik om daar wat van te vinden? Alleen maar mooi dat je gaat staan voor wie jij bent. Dat meen ik uit de grond van mijn hart, want de huidige maatschappij is knetterhard. Dat vind ik oprecht heel verdrietig voor iedereen die worstelt met gendergerelateerde worstelingen. Niets is mij te gek en ik ben een groot voorstander van taboegevoelige onderwerpen bespreekbaar maken.
‘’De normaalste dingen in de maatschappij lijken de laatste tijd wel de gekste dingen te zijn.’’
Judith Evelien
Alleen lijken de normaalste dingen in de maatschappij de laatste tijd wel de gekste dingen te zijn. Dat verwart mij. Ik ben totaal van het padje af. Ik ben een flap-uit in hart en nieren, maar ik merk dat ik wat betreft dit onderwerp, steeds terughoudender word. Niets voor mij! Soms lijkt me zelfs een soort van schaamtegevoel te bekruipen. De mensen die mij beter kennen zullen nu ook enigszins verbaasd zijn. Want Judith en schaamte in één zin? Joe, dat komt niet vaak voor hoor! Dan gaat het niet goed met me. Het is goed om selectief met taal om te gaan en je bewust te zijn van wat je zegt. Ben ik het helemaal mee eens. Sommige uitspraken zijn kwetsend en/ of beledigend. Ook mee eens. Alleen lijkt het er nu steeds meer op dat alles wat een geslacht aanduidt, als not done wordt bestempeld. Maar hej, mag ik mijn eigen lichaamsdelen en functies alsjeblieft gewoon bij naam noemen in de benaming die ik prettig vind? Ik ben namelijk fucking trots op wat dit prachtige lichaam allemaal bewerkstelligd heeft. Mijn vrouwenlichaam! Excuses als ik ietwat recalcitrant overkomt. Een tikkeltje cynisch misschien zelfs. Maar dat doet het me als ik het beestje niet bij zijn naam mag noemen. Dan voel ik mij ontkend. Dat lijkt me nou ook niet helemaal de bedoeling, toch?
Ik voel me bijna bezwaard dat ik wel oké ben met mijn geslacht
Tussen al die discussies en termenoorlog door, ga ik me er bijna bezwaard onder voelen dat ik me wel oké voel bij mijn geslacht en dat ik onderscheid maak in bepaalde geslachtgerelateerde zaken. Nee, ik vind roze niet alleen voor meiden en nee, ik vind blauw niet alleen voor jongens. Voetbal is niet alleen voor jongens en nagellak niet alleen voor meiden. Ik juich het toe, echt waar! Maar is het dan ook oké dat ik me Judith voel in mijn Judith lichaam? Een vrouw in een vrouwenlichaam? Ik wil graag als ‘’v’’ aangeduid worden in mijn paspoort en gewoon naar een vrouwentoilet kunnen wanneer ik vrouwendingen wil doen.
What about the peeps die wel lekker in hun eigen lichaam zitten en tevreden zijn met hun geslacht?
Judith Evelien
What about the peeps die wel lekker in hun eigen lichaam zitten en tevreden zijn met hun geslacht? Al dat geforceerde gedoe om iedereen maar tegemoet te komen. Is het niet voldoende om gewoon wat begrip voor elkaar op te brengen? Is begrip lastig? Toon dan begrip voor onbegrip. Zo eenvoudig? Ja, want als er ook begrip is voor onbegrip, dan is er dus altijd begrip. Helaas is eenvoudig voor velen toch uiterst ingewikkeld. En begrip ook. En zo wordt het dus toch nog een ingewikkelde aangelegenheid. Snap jij het nog?
Lees ook:
Bedankt voor uw begrip
Mijn meisje houdt van jongensdingen
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
Mooi beschreven! Het is ook een bijzondere tijd. Kinderen worden er mee dood gegooid en inderdaad ik sta ook open voor alles. Moet ook wel met 2 jongens.. die ook zoekend. Zijn maaaaar wanneer mijn net 12 jarige guppie zegt.. ‘mama, ik weet nog niet waar ik op val, want ik ben nog maar een kind’ denk ik dat de nadruk er TE veel op gelegd wordt. Aangezien ze alle letters van de regenboog valggen kennen en ik serieua geen idee heb wat het betekend. Laten we allemaal gewoon zijn wie we zijn, doen wat we doen en verliefd worden op wie we willen.. zoder ook dat allemaal een benaming te moeten geven.
Precies. Laten we gewoon mens zijn en een ander dat ook gunnen.