Ik word wel vaker geraakt wanneer ik geconfronteerd word met situaties waarin een zelfverkozen dood het thema is. Eigenlijk doet het me iedere keer wel wat. De ene keer meer dan de andere keer. Gister ging het door merg en been.
De wanhoop spatte van het scherm
Mijn wederhelft en ik zaten middenin een spannende serie en nergens zag ik de penibele situatie van een van de karakters aankomen maar ineens was deze daar en stond hij bovenop een dak. Geschrokken omstanders stroomden toe en al gauw stond een van zijn naaste dierbaren bij hem op het dak. De wanhoop spatte van het scherm. Wanhoop van verschillende kanten. Enerzijds van de persoon die naar beneden wilde springen, anderzijds van de omstanders die hem deze gruwelijke daad wilden beletten. Het lukte om hem ervan te weerhouden. Familie sloot hem in hun armen en de emotie en opluchting was van hun gezichten af te lezen.
‘’Jammer dat er pas bekommering komt wanneer de wanhoop van de omgeving aan wordt gesproken en dat dat nodig is om te beseffen hoeveel iemand lijdt.’’
Judith Evelien
Jammer dat er pas bekommering komt wanneer de wanhoop van de omgeving aan wordt gesproken en dat dat nodig is om te beseffen hoeveel iemand lijdt.
Dat is ook precies wat me deze keer zo raakt. Dát moment dat de familie die man weer in hun armen konden sluiten, ik voelde het zo! Kon ik dat ook maar. Kon ik mijn moeder ook maar van haar keuze weerhouden en in mijn armen nemen en nooit meer laten gaan. Kon onze wanhoop maar samen één worden, de enige manier om te delen in onze onmacht. Dat zou op dat moment samen één worden. Alle ellende, wanhoop, onmacht en liefde voor elkaar in één moment gevangen. Samen één.
Afgelopen week werd ik daar zelf ook mee geconfronteerd. Of in ieder geval werd me toen weer een keer pijnlijk het verschil tussen mentaal lijden en fysiek lijden duidelijk. Niet eens bij mijzelf. Maar dat maakt niet uit, want ook dan kan ik intens geraakt worden. Zo verdrietig dat iemand afgerekend wordt op zijn mentale strijd, puur omdat dit niet duidelijk zichtbaar is en daardoor niet begrepen wordt in zijn uiting. Nou ja, het was duidelijk dat er sprake was van de nodige spanning. Blijkbaar lucht het dan meer op om iemand af te blaffen dan om toenadering te zoeken of om begrip te tonen. Want ja, begrip waarvoor hé? Voor het feit dat iemand anders reageert op stress dan jij dat doet en daardoor wat vreemd overkomt?
Iemand die zijn been heeft gebroken die wordt ook niet na gescandeerd dat ‘ie eens door moet lopen of uitgelachen omdat het er zo gek uitziet. Blijkbaar wordt dit wel getolereerd wanneer iemand zichtbaar worstelt met mentale stress. Is het echt zo lastig om te vragen of je iets voor iemand kunt betekenen omdat je ziet dat iemand het moeilijk heeft? Is het zo lastig om er samen voor te zorgen dat iemand zijn ‘’kronkel’’ op een fijne manier kan doorlopen, zonder veroordeeld te worden? Of houd anders uit fatsoen gewoon je klep dicht en lach gewoon vriendelijk. Wie bepaalt wat normaal is?
‘’Normaal bestaat helemaal niet, dat is voor iedereen weer anders! In dat opzicht is iedereen dus normaal.’’
Judith Evelien
Normaal bestaat helemaal niet, dat is voor iedereen weer anders! In dat opzicht is iedereen dus normaal. Iedereen coopt op andere wijze met stressvolle situaties. Ik ga niet op dezelfde wijze om met stress als mijn buurman dat doet. Dus, vertel… wat is normaal? Alles wat anders is, is per definitief gek of gestoord! Overigens niet in mijn wereld hoor. Heb ik nog een vraag; wat is er mis met gek en/ of gestoord? Dat is slechts een manier om trauma of andere mentale uitdagingen te kunnen bolwerken. Gezondheid is niet alleen fysiek oké zijn. Zo schrijnend dat daar nog zoveel misvattingen over bestaan. Helaas is een ondoordachte, schaamteloze kutopmerking zo gemaakt. Nog even ongegeneerd een schaterlach erachteraan en je hebt weer even de blits gemaakt hoor. Dat is blijkbaar makkelijker dan een beetje inlevingsvermogen.
Wat is het soms verleidelijk om in wrokgevoelens te verzanden
Ik ben heel erg voor begrip voor onbegrip, maar man… wat wordt me dat af en toe lastig gemaakt en wat is het dan verleidelijk om te verzanden in wrokgevoelens en iemand zelf eens een gebroken pannetje toe te wensen! Of nog beter; eeuwige jeuk met korte armpjes! Zou helemaal niet verkeerd zijn voor een beetje wederzijdse begrip. Maar ik weet, het is zinloos, verspilde energie en verspilde moeite en dus raap ik mezelf maar weer bij elkaar en realiseer me dat die arme stakker gewoon niet beter weet. Fijn voor hem. Jammer en vooral heel verdrietig voor zijn worstelende medemens, die zich door hem (onnodig) beschimpt en beschaamd voelt.
”Waar links is, is rechts. Waar rook is, is vuur. Waar donker is, is licht. Waar fysiek is, is ook mentaal. Zo ingewikkeld is het niet!”
Judith Evelien
Lees ook:
Bedankt voor uw begrip
Omgaan met schuldgevoel na een zelfverkozen dood
Praten over zelfdoding
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
