Dat ik geen moeder meer heb zal een groot gemis blijven. Ik had altijd een fantasie die mij op de been hield en waar ik troost uit putte in tijden dat mama ziek was of als ik worstelde met ons contact en mijn eigen grenzen. Dan dacht ik na over hoe alles erover 20 jaar uit zou zien. Dan zou alles anders zijn en konden we als volwassenen praten over wat was geweest en we zouden zelfs kunnen lachen om bepaalde situaties. Alles wat toen zwaar was, zou lichter worden, omdat we het in perspectief konden zien.
We zouden elkaar begrijpen
We zouden lachen om die felle- en soms botte tante die ik was, hard haar best doende om balans te vinden in het vinden, aanvoelen en aangeven van mijn eigen grenzen. Lerend om te ontdekken wie ik zelf was en wat belangrijk was voor mij. In die zoektocht ging het er destijds vaak hard en onbeholpen aan toe. Mijn hardheid was mijn kwetsbaarheid. Op haar beurt zou zij haar spijt betuigen over de moeder die zij zo graag wilde zijn, maar die door de omstandigheden maar niet uit de verf kwam. We zouden elkaar begrijpen en kunnen vergeven. Ach, en waarschijnlijk zouden er ook dan nog voldoende momenten en situaties zijn waarin we elkaar nog achter het behang wilden plakken en ik pardoes weer terugviel in die onbeholpen, harde benadering. Ook mama zou daar vast niet aan ontkomen. Goede periodes zouden zich met slechte periodes afwisselen. De ene keer beter te behapstukken dan de andere keer.
‘’Mogelijkheden en toekomst is alles wat je nodig hebt om gedane zaken bij te kunnen stellen’’
Judith Evelien
Niet alles zou rozengeur en maneschijn zijn. Dat realiseer ik me ook wel. Dat hoeft ook niet. That’s life! Er zouden in ieder geval nog mogelijkheden en toekomst zijn. Mogelijkheden en toekomst is alles wat je nodig hebt om gedane zaken bij te kunnen stellen. En ja… moeilijk te verkroppen dat dat er niet meer is.
Ik zou een moord doen voor nog een laatste gesprek
Dit alles blijken nu de pijnlijkste brokstukken waar ik mee moet leven. Mijn fantasie, mijn houvast en mijn troost is een luchtbel. Er is niets meer wat in perspectief gezet kan worden. Er is niets meer waarover gelachen kan worden. De vrouw die ik nu ben, die heeft mama nooit ontmoet. De vrouw die zij nu zou zijn, die zal ik nooit ontmoeten. God, ik zou een moord doen voor nog een laatste gesprek. Al wat rest is het vertrouwen in de liefde voor elkaar. Want dat was er zonder twijfel. Daar vertrouw ik ook wel op, maar het is niet genoeg. Ik wil me uit kunnen spreken, toe kunnen lichten, haar laten zien dat het ook anders kan. Dat het anders is. Ik zou zo graag zien dat zij het ook anders kon. Vragen en mijmeringen die door het ontbreken van toekomst en mogelijkheden, altijd onbeantwoord zullen blijven. Vandaag is 20 jaar later en het is nog net zo schrijnend als dat het 20 jaar geleden was!
Moeders en dochters ontroeren mij
Toch blijkt mijn fantasie niet helemaal troosteloos. Als ik om mij heen kijk zie ik regelmatig moeders en dochters die, die band hebben waar ik altijd zo naar heb gehunkerd. Ik vind dat altijd zo ontroerend en magisch om te zien. Pijn doet het me niet. Verdrietig maakt het me allerminst. Ik vind het slechts prachtig dat ik toeschouwer mag zijn en wat van die lichtpuntjes mag absorberen. Ik word er warm van en voel dan heel sterk dat dit is wat mama ook had bedoeld. Dit is wat zij voor ogen had en dan voel ik me zo verbonden met haar en voelt ze zo dichtbij. Het maakt mijn fantasie levendig en ik weet niet, dat voelt fijn.
De puinhoop is constructiever dan ik denk
Voor mijn kinderen ben ik de moeder die mama niet kon zijn voor mij. Al klinkt het misschien wat verdrietig, juist door het gemis van een moeder die ik nooit had, weet ik wel ongeveer hoe ik die moeder voor mijn meiden moet zijn en dat geeft mij op een vreemde manier zo’n troost. Och, een mooier geschenk kan ik mijzelf en mijn meiden toch niet geven? Zo vallen alle pijnlijke brokstukken toch als een soort van geheel weer in elkaar en is de puinhoop constructiever dan ik zelf misschien wel denk.
‘’Daar waar gemis in verlies het pijnlijkste is,
Judith Evelien
daar is het tegelijkertijd mijn grootste houvast en steun’’
En ja, ik klooi ook vaak genoeg maar wat aan. Wie niet? Heel wat worstelingen en uitdagingen gingen eraan vooraf voordat ik kon zijn waar ik nu sta. Verdriet en gemis zal er altijd zijn en blijven. Het is met me vergroeid. Ergens kan ik ook niet meer zonder, want ik heb dat nodig om de verbinding met mama te blijven voelen. Maar ook om het vertrouwen in onze liefde voor elkaar, te blijven voelen en vast te blijven houden. Daar waar gemis in verlies het pijnlijkste is, daar is het tegelijkertijd mijn grootste houvast en steun.
Lees ook:
Hoe zou het zijn als jij er nog was
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
