Oké, ik heb een vraag. Of vraag? Ja, ik vraag me dus iets af. De overgang is tegenwoordig een hot topic. En dan heb ik het niet over de opvliegers… je weet wel, vanwege dat ‘hot’…
Overal hoor, lees of zie je hier wel iets over en wordt er heel hard naar gestreefd om dit onderwerp uit de taboesfeer te halen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben echt een groot voorstander van het doorbreken van taboes, maar ik merk aan mezelf dat ik langzaam aan doodsangsten uit ga staan voor die o, zo gevreesde overgang. In dat opzicht mag het van mij dus mooi in die taboesfeer blijven en wil ik er graag een bijdrage aan leveren om het in een doofpot te deponeren en een knap staaltje struisvogelpolitiek te voeren. Wat je niet ziet, is er ook niet. Het doorbreken van taboes is toch niet bedoeld om angst te zaaien? Of heb ik nou de memo gemist?
Ik word bang in plaats van gerustgesteld
Hoe dan ook, de bekendheid omtrent dit thema maakt mij bang in plaats van dat het me gerust stelt. Als ik ergens een item voorbij zie komen waarin een zogenaamde overgangster over haar ervaringen vertelt waarin alleen maar ellende en narigheid de boventoon voert, dan nodigt dit voor mij niet uit om die ene docu of dat boek eens te gaan lezen. Ha, die term, ‘overgang-ster’, houden we erin! Want als ik de ervaringen mag geloven, ben je oprecht een ‘ster’ wanneer je de overgang trotseert.
Ik hoef het allemaal niet te weten
Maar goed… ik sta dus niet heel erg te jubelen om er eens een goed boek over de overgang op na te slaan of een docuutje mee te pikken. Want ik ben bang voor wat mij eventueel te wachten zal staan. Hoe zal ik reageren op die hormonsters… eh, hormonenschommelingen? Slapeloosheid, opvliegers, depressieve gevoelens, burn-out verschijnselen, gewichtstoestanden en jezelf niet meer herkennen… dat schijnt dan nog maar het topje van de ijsberg te zijn. Ik geloof niet dat ik dat wil weten! Ik vind mijn eerste grijze haren al een verschrikking. Nee, niet die op mijn hoofd hoor. Een verdiepinkje lager… Oeps, nou heb ik iets intiems verklapt. Onder het mom taboedoorbrekend moet dat kunnen toch?
Soms is ignorance bliss
Steeds meer zou ik willen dat ik dergelijke ervaringen nooit gehoord had, zodat ik de kans had om blanco mijn eigen ervaringen aan te gaan. Deze tactiek werkt voor mij ook prima met volle maan. Huh, Juud…hoezo kom je nou weer bij volle maan? Nou, dat zit zo… mijn nachtrust kan er nog weleens onder te lijden hebben wanneer het volle maan is. Noem me maar een zweefteef, maar het is rond volle maan bijna altijd bingo bij mij. Mijn onrust wordt alleen maar vergroot wanneer ik weet wanneer het volle maan is, dus ik probeer altijd te vermijden om te weten wanneer het zo ver is en heb dan ook allerlei kanalen geblokkeerd die iedere maand weer verkondigen dat het (bijna) volle maan is. Het klinkt suf, maar dit werkt wel voor mij. Tot op zekere hoogte. In ieder geval om de onrust van het ‘weten’ te temperen. Soms is ignorance bliss. Ik zie…nee, merk vanzelf wel wanneer het volle maan is en houd me er niet mee bezig. Een soort van voorkomen van self fulfilling prophecy. Is het nog te volgen? Of kom ik nu heel erg hormonaal over?
Ergens gaat er iets mis
Blanco de overgang in gaan vind ik minder eng dan al die horrorscenario’s die de revue passeren. Dat is gek, want ruchtbaarheid zou dit juist tegen moeten gaan toch? Ergens gaat er dus iets mis in het onder de aandacht brengen van dit belangrijke onderwerp. Voor de dames die het al ondervinden, er middenin zitten en niet weten wat hen overkomt, zal dit natuurlijk wel heel prettig zijn. Maar ik sta aan de vooravond van, en merk dus het tegenovergestelde.
Het is toch een verademing om nooit meer ongesteld te worden?!
Als ik veel verhalen moet geloven, dan is de overgang iets verschrikkelijks, een doemscenario. De omschrijving ‘’hel’’, komt ook vaak voorbij. Niet iets om naar uit te kijken. Terwijl ik toch ook in de veronderstelling was dat het een verademing is om nooit meer ongesteld te worden! Iets om naar uit te kijken! Voordat je dat feestje écht kunt vieren, moet je dus blijkbaar eerst een spartaanse lijdensweg ondergaan.
‘’Heb ik net mezelf een beetje gevonden, raak ik mezelf straks dan weer kwijt in de overgang?’’
Judith Evelien
Het doet me een beetje denken aan allerlei verschillende bevallingsverhalen. De ene is nog verder uit haar voegen gescheurd dan de ander. De ene roze wolk was nog donkerder dan de andere. Daar zit je dan met je bolle buik, aan de vooravond van je bevalling. Bang te wezen voor wat er nog komen gaat. Dat is niet bemoedigend, dat is beangstigend. Nee, het spreekt me niet aan. Ik word er bang van. Bang voor mezelf en bang wat me straks allemaal te wachten staat. Heb ik net mezelf een beetje gevonden, raak ik mezelf straks dan weer kwijt in de overgang?
We hoppen van de ene puberfase naar de volgende
De overgang waarnaar eigenlijk? Is de overgang een soort van midlife-pubertijd? Ik bedoel, we hebben de peuterpuber, de prépuber, de puber-puber en dan? Dan houdt het op ofzo? Of is dat wat er met midlifecrisis wordt bedoeld? We hoppen in het leven van de ene puberfase naar de volgende. Het is één groot puberfestijn als ik het zo opdreun. Maar goed dat is weer een ander onderwerp met een andere vraag.
De overgang gaat ook wel weer over
Zo nieuwegierig als ik naar de overgang ben, zo angstig ben ik er ook voor. Ik zeg altijd dat angst geen slechte raadgever is, maar een goede graadmeter. Ik troost me maar met het feit dat de overgang ook wel weer over zal gaan. Het heet immers niet voor niets over-gang. En ik denk dat ik voor nu, dezelfde tactiek toe ga passen als die ik voor volle maan hanteer, want soms is ignorance bliss en de enige manier om iets ongefilterd en zonder vooroordelen tegemoet te treden.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
