Ik weet nu waarom het zo moeilijk is om je hart te volgen. Want als je dat doet, loop je ook het risico dat je hart wordt vermorzeld. Daar krijg je een knauw van en dat doet pijn. Het maakt onzeker, nietig en klein. God, zet dit onder elkaar en je hebt een klef gedicht!
Er staat nogal wat op het spel bij het volgen van je hart
Als je je hart volgt ben je op je kwetsbaarst want je gaat voor iets wat je het allerleukste vindt en als dat verkeerd uitpakt, dan word je op je ziel getrapt. Er staat nogal wat op het spel. Waarom dat nou perse zo erg is? Nou, als ik voor mezelf spreek, dan is het eng om iets te verliezen waar je goed op gaat. Ik heb dan iets te verdedigen. Dat wakkert ook weer drive en motivatie aan. Er is dan iets om voor te vechten. Een lekker gevoel, want het geeft mij een gevoel van eigenwaarde. Maar ja, dat kan ook ieder moment weer onderuit worden geschopt. Dus eng. Dus ja, laat maar dan.
Mijn hart niet volgen is makkelijker
Hoe gek ook, daarom voel ik me comfortabeler bij het niet volgen van mijn hart. Daarin heb ik niets te verliezen en loop ik niet het risico op een knauw, afwijzing en onzekerheid. Dat dit veelal wel de route naar groei, uitdaging en ontwikkeling is, dat is dan ondergeschikt. Bij het niet volgen van mijn hart voel ik me veilig en vertrouwd. Ik heb niets om te verdedigen of om voor te vechten. Lekker rustig. Al geeft die rust mij juist ook weer onrust. Als ik kwijt raak wat ik heb, dan haal ik mijn schouders op en slof weer verder. Er staat niets waardevols op het spel. Het kabbelt voort. Alleen verveel ik me dan wel de pleuris. Verveling prikkelt de creativiteit toch? En zo zijn er nog wel honderdduizend excuses om je hart niet te volgen. Wordt het ineens kiezen tussen twee kwaden? Of is het juist een mooi kompas bij het bepalen van mijn prioriteiten?
Ik ben niet meer bang om te verliezen
Je hart volgen klinkt zo mooi en zo romantisch, maar het betekent ook keihard op je muil gaan. Als je daarbij dan ook nog een paar tanden verliest, ben je dubbel in de aap gelogeerd. Dat heeft weer tijd nodig om te helen. Kotsbare…eh, kostbare tijd. Soms ontstaat er een deuk in je ziel. Zie dat maar weer eens uit te deuken. Ik weet daar wel een manier voor, maar daarvoor heb je een bepaalde stemming nodig. O, excuus… dat was best een grensoverschrijdende opmerking en ook totaal niet relevant in deze context. Maar wel grappig! Vind ik….
Goed, ik ga even verder… Ik kan dit pas aan op het moment dat ik niet bang meer ben om te verliezen. Dat moment is nu aangebroken. Al betekent dit niet dat ik dan ineens jubelend verlies. Het blijft naatje. Winnen is pas van waarde als ik weet wat verliezen is. Ergens is dat dan ook weer een soort mosterd na de maaltijd. Bitter. Maar goed… ‘’De leven’’, toch?
Ik blijf mijn hart volgen, waar dat dan ook naartoe is
Ik koos er twee jaar geleden voor om knopen door te hakken die al zolang in de knoop zaten dat ik me er wel prettig bij voelde. Nu ze uit de knoop zijn, is het een wirwar en toch ben ik er niet bang voor. Lastig te volgen hé? Vind ik zelf ook. Het weerhoudt me er niet van om dat stomme hart te blijven volgen. Waar het me dan ook heen zal leiden, want ik weet het ondertussen niet meer zo goed. Maar goed, ik blijf erop vertrouwen. Uiteindelijk komt het goed, zelfs als het niet goed komt. Want dan komt er wel weer een nieuwe goed. Het zou fijn zijn als de mooie dingen niet ook pijn hoeven te doen of angst en onzekerheid oproepen. Waarom zitten overal toch twee kanten aan?
Mijn talent zou me juist in mijn kracht moeten zetten
Hoe komt het nou dat ik me zekerder voel bij iets wat ik niet leuk vind en me onzeker voel wanneer ik ga doen waar mijn hart ligt? Nou ja, dat heb ik dus net uitgelegd en ontrafeld. Maar waarom moet dat zo’n struggle zijn? Waarom is dat van nature niet omgekeerd? Daar zou iedereen een stuk gelukkiger van worden. Het maakt alles een stuk overzichtelijker en makkelijker. Ik begrijp gewoon niet waarom mijn eigen talenten en kracht me afschrikt? Pfff… dat begrijp ik dus wel, legde ik zojuist uihuuuuit! Ik blijf in herhaling vallen. Dat komt door mijn oprechte verwondering. Ik begrijp er niets van dat dit gegeven niet andersom is! Wie is sowieso de bedenker van belemmerende overtuigingen en onzekerheid? Interessante vraag, ik parkeer ‘m even voor later. Mijn eigen talent zou me juist in mijn kracht moeten zetten. Maar datzelfde talent en die verrekte kracht zijn juist heel erg fragiel. En dat is exact de reden waarom het zo moeilijk is om daar op in te zetten. Als je het weer kwijt raakt, is dat rottige hart gebroken.
Waarom? Daarom?
Waarom is kwetsbaarheid zo kwetsbaar? Waarom is dat iets wat we moeten verdedigen? Waarom, waarom, waarom?! Ik voel me verdomme net een opstandige peuter met al die ‘waarom’ vragen. Overigens is een ‘waarom’ vraag geen constructieve vraag in de coachwereld. Het wordt als verwijtend en aanvallend gezien. Waarom ik dat aanhaal? Omdat ik zelf onlangs de opleiding tot pedagogisch coach af heb gerond en ik dus zelf ook een heuse coach ben. Ben ik mezelf nu dan aan het verwijten en aanvallen? Ik kan het hebben hoor! Zonder waarom vragen krijg je ook geen daarom antwoorden. Ik blijf ze daarom dus mooi stellen. Waarom? Daarom! Ik wijk af, terug naar dat hart…
‘’Als ik helemaal bloot ben valt er ook niets meer uit te kleden.’’
Judith Evelien
Als je er niet voor gaat, hoef je het ook niet te voelen. Kwetsbaarheid toelaten en voelen is eng en dat blijft eng. Blootgeven. Ik geef me bloot. Als ik helemaal bloot ben valt er ook niets meer uit te kleden. Zo kun je het ook bekijken. Dan heb ik het niet over de trauma’s die dat bij mijn omgeving teweeg kan brengen. Als je denkt; wat bazelt die meid nou vaag. Dat klopt. Ik moet even mijn ei kwijt. Want ik vind het verrekte lastig en vermoeiend om mijn hart te blijven volgen en zou bijna weer terug verlangen naar het niet volgen van mijn hart. Dat kost me heel wat minder bloed, zweet, tranen, teleurstelling en frustratie. Nee, nou lieg ik. Laat mij ook een keer gefrustreerd en onredelijk zijn. Kan mijn hart mij niet een keer gaan volgen? Zou voor de verandering ook weleens fijn zijn.
Daar is de eyeopener!
Wel grappig te constateren dat zowel mijn hart volgen als mijn hart niet volgen, dezelfde gevolgen kunnen hebben. Dus wat dat betreft kan ik net zo goed wél mijn hart volgen. Met het ene verschil dat wanneer ik wel het lef heb om mijn hart achterna te gaan, ik ook weer oplaad van dat wat ik doe. Ik ben niet alleen aan het geven, ik krijg er ook wat voor terug. Kwetsbaarheid is dan niet meer iets om te verstoppen of te verdedigen, dat weerkaatst uit de passie en de gedrevenheid die ik dan uitstraal. Ja, dat kan gepaard gaan met die frustraties, onzekerheid en op mijn muil gaan, maar dat speelt ook wanneer ik niet mijn hart volg, alleen word ik dan leeggezogen en laad ik niet meer op. Frustratie blijft dan frustratie en onzekerheid blijft dan onzekerheid en kwetsbaarheid blijft dan iets om te verdedigen. Hmm… ja hoor, daar is die eyeopener toch nog! Dat is namelijk vaak de reden dat ik schrijf. Daardoor kan ik linken en verbanden leggen die ik niet gauw opmerk als al deze hersenkrakers binnen mijn pannetje blijven.
Toos werkloos
Soms is niets, alles wat ik nodig heb. Dat punt is nu. Letterlijk. Mijn nieuwe baan en ik bleken geen match en dus was het einde verhaal na mijn proeftijdperiode. Kutzooi. Mooier dan dit kan ik het even niet omschrijven. Nu moet ik leren te dealen met het feit dat deze keuze buiten mij om is gegaan. Voorgaande keren besloot ik zelf dat ik niet verder wilde. Nu zijn de rollen omgekeerd. Nu deed ik iets waar ik écht blij van werd en waar ik écht trots op was en mocht het helaas niet zo zijn. Nog maar een bevestiging hoe kwetsbaar ik ben wanneer ik mijn hart achterna hol. Of moet ik zeggen… wanneer ik mijn hart in andermans handen leg? Als ik mijn hart volg gebeurt dat namelijk. Wanneer ik mijn hart niet volg, houd ik mijn hart voor mezelf. Jeetje Juud… het wordt steeds interessanter!
‘’Wat doe jij voor werk?
Judith Evelien
Ik volg mijn hart.’’
Voor mij overigens geen reden om mijn hoofd te laten hangen hoor, ik ‘swipe’ gewoon door totdat er wel een match is. Ik zie dit obstakel maar als een tussenstop naar daar waar ik naartoe moet. Waar dat dan ook mag zijn. Geen idee waar dit schip nu weer gaat stranden en vooral dat gevoel van niet weten hoe nu verder of waarheen, dat vind ik een lastige. Ik weet dat het over een paar maanden allemaal op zijn plek zal vallen, maar daar heb ik nu even geen reet…ik bedoel, boodschap aan. Hoewel het wel een geruststellende gedachte is. Voor het eerst in mijn leven mag ik een uitkering aan gaan vragen. YOLO! Kan ik dat ook bijschrijven op mijn cv. Eigenlijk is je hart volgen ansicht al een fulltime job en lastig te combineren met een andere baan ernaast. Het zou eigenlijk andersom moeten. Daar is in deze wereld geen tijd en ruimte voor. Daarom is er ook zoveel hartzeer. Werkloos zijn ook hard werken is, dat komt er ook nog eens bij. Zo ondervind ik nu. En dan ben ik maandag pas officieel werkloos! Er lijden…nee, leiden meer wegen naar dat doen waar ik blij van word. Die zal ik uit moeten pluizen voordat ik ben waar ik wil zijn. Geduld is een schone zaak. Dat ondervind ik nu ook.
Hoe dan ook, ik ga weer even verder met balen en daarna door met het volgen van mijn hart. Later!
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
Snotverdorie! Hebben ze je gewoon weggestuurd?! Ik zeg: alle tijd voor Loetje!!
Maar serieus, wat kl*te.
Ik ben er best zuur van inderdaad. Zeker omdat de vacature waar ik op solliciteerde, er heel anders uit zag dan de invulling die het uiteindelijk kreeg. Lang verhaal kort, de match was er niet omdat ik niet de flexibiliteit kon bieden die zij nodig hadden. Wat ze wel even eerder hadden kunnen bedenken… Hoe dan ook, de eerste sollicitatiebrief is er al weer uit! En idd… alle tijd voor Loetje, maar geen inkomen! Het is om te huul’n!
Eeeeh bah Judith, wat klote! Toch ben ik ervan overtuigd dat alles gebeurd met een reden. Ja jemig, denk je nu, da’s lekker makkelijk gezegd! Inderdaad dat klopt maar het is wel zo. Op je muil gaan inclusief die paar tanden hoort bij de groei die je doormaakt. Want waarom ben je gestopt met de baan die je hiervoor had? Waarschijnlijk omdat het jou niet meer de voldoening gaf die je nodig had om te groeien. Punt! Heb vertrouwen in het feit dat dit er blijkbaar bij hoort om de juiste richting uit te gaan. Besef heel goed dat het hun verlies is en dat jij je kwaliteiten elders gaat laten zien. Neemt niet weg dat het zwaar klote is en je zelfvertrouwen idd een knauw kan geven. Wij hebben het allemaal meegemaakt in 2018 toen mijn man na 25 jaar en vol vertrouwen van baan veranderde. Doodeng, want je geeft heel wat op en was idd te mooi om waar te zijn, maar soms is het goed om in het diepe te springen. Na 2 jaar ploeteren bij een vreselijk en onprofessioneel knoeibedrijf er toch weer een punt achter gezet. Ook weer doodeng, maar bracht hem naar waar hij nu werkt. Wij staan er nu zoveel beter en sterker in dan voorheen en de lessen die wij (en vooral hij) ervan geleerd hebben zijn mooi en waardevol. De kracht is om het negatieve en de toxic vibes achter je te laten, de postieve dingen eruit te pikken en daarmee verder te gaan. Wat mezelf betreft, ik wissel net zo makkelijk van baan als van mijn onderbroek (jobhopper is my middle name) en heb al heel wat sprongen in het diepe gedaan. Ik zit de afgelopen 14 jaar pas op mijn plaats en was toen 43 jaar. Het komt goed, schatje!
Dank je wel voor je opbeurende woorden. Heel fijn om even te lezen dit! Zoals jij dit omschrijft, zo sta ik er ook in. Mij krijgen ze er niet zomaar onder en ik weiger dat mijn zelfvertrouwen hierdoor een knauw oploopt. No way! Dat laat ik niet afhangen van hun eigen inschattingsfout. Maar natuurlijk niet tof dat ik nu werkloos thuis zit met 3 kids. De hobbels van de afgelopen jaren zijn slechts opstapjes naar daar waar ik heen moet. Daar valt nu nog geen chocolade van te maken, maar over een tijdje valt het allemaal op zijn plek. Daar ben ik van overtuigd en dat sterkt mij en relativeert de boel. Fijn dat je dit met me deelt lieve Nance, geeft weer een boost!