ontslag – persoonlijke groei – overlevingsmechanisme – kopp

Een jaar geleden diende ik na een hobbelige weg, mijn ontslag in. Ik wilde er eigenlijk nog, ‘’eindelijk’’ tussen zetten. Maar als ik erop terug kijk, vind ik dat niet gepast. ‘’Eindelijk’’ suggereert dat het geen fijne plek was. Dat was het wel. Ik miste alleen de uitdaging en verdere ontwikkeling. Die kreeg ik daar niet meer. Maar het team was goud. Dat mis ik eerlijk gezegd nog regelmatig.

De uitdagingen lagen me voor het oprapen

Ik maakte wel de juiste stap. Niet de makkelijkste. Maar ja, daar vind je nou juist groei. Zo gold dat ook voor mij. Nog steeds overigens. Want jemig, de uitdagingen lagen me nu voor het oprapen! Alles moest weer heringericht worden. Alles moest ik opnieuw aanvoelen en herkaderen. Grenzen werden weer aangescherpt en verschoven en daar moest ik weer voor gaan staan. Ik leerde dat ik zowel veiligheid- als onveiligheid nodig had om me veilig te kunnen voelen en mijn grenzen aan te kunnen voelen en aan te kunnen geven. Ik leerde dat ik niet alleen grenzen in veiligheid aan kon geven, maar ook in onveiligheid. Misschien wel juist dan. Dat hielp mij heel erg om mij in mijn kracht te voelen staan.

Ik kwam weer bij mijn kern

Klinkt een beetje als wartaal, ik weet het. Dat is het voor mij echter niet. In onveiligheid word ik uitgedaagd om veiligheid in mezelf te voelen en vanuit die veiligheid kan ik in mijn onveiligheid mijn grenzen bewaken. Klinkt ook wat tegenstrijdig. Ik weet het. Die tegenstrijdigheden houden mij alert en in balans. Ik had het nodig om mezelf bijna te verliezen om mezelf niet uit het oog te verliezen. Want in die context werd ik uitgedaagd om in beweging te komen en actie te ondernemen. Ik kwam hierdoor weer bij mijn kern. De basis.

‘’Van een soort van bore-out naar zoveel nieuwe uitdagingen tegelijk. Dat is best een verandering.’’

Judith Evelien


En nu? Ben ik weer volop in ontwikkeling en leer ik nog meer over mezelf. In september startte ik met de opleiding Pedagogisch Coach en tevens kreeg ik een BBL’er onder mijn hoede en als klap op de vuurpijl mocht ik beginnen met coaching on the job. Daar gaat mijn bloed sneller van stromen, maar ik merk ook dat ik wat overweldigd word door al die nieuwe prikkels, taken en verantwoordelijkheden. Van een soort van bore-out naar zoveel nieuwe uitdagingen tegelijk. Dat is best een verandering.

Ik onderga mijn vermoeidheid

Er zijn dagen dat ik knallend van enthousiasme mijn werkdag afsluit en er zijn ook dagen dat ik van voren niet meer weet dat ik van achteren ook nog leef. Op een gekke manier voelt dit vertrouwd voor me, omdat dit precies is waar ik jaren goed op ging. Overvraging was voor mij een onderdeel van mijn hardnekkige overlevingsmechanisme. Toch merk ik verschil, want ik voel nu hoe vermoeid al die nieuwe indrukken mij maken. Dermate dat ik op sommige dagen totaal leeggezogen ben. Ik zoek mijn vlucht niet meer in schrijven of andere afleidende zaken die mij maar bezig blijven houden. Ik onderga mijn vermoeidheid en dat heb ik eigenlijk nooit eerder zo bewust gedaan.

‘’champagne voor mij dat ik niet meer de drang voel om het op te vullen met afleiding!!’’

Judith Evelien


Rust triggerde onrust bij me en zorgde ervoor dat ik altijd bezig bleef. Als ik bezig ben, is het goed. Vertraging betekent voelen en toegeven. Precies dat was iets wat ik heel lang niet kon en waarvan mijn radartjes gingen draaien om me te waarschuwen voor gevaar. Dus hoe vervelend die vermoeidheid ook voor mij is, champagne voor mij dat ik niet meer de drang voel om het op te vullen met afleiding!! Ik word er emotioneel van als ik dit zo typ.

Hoort dat er ook bij?

Zo ontdek ik telkens meer signalen die mij vertellen dat ik steeds bewuster omga met mijn voormalige overlevingsmechanisme en dat ik ook herken waarom ik dingen doe zoals ik ze doe. Of kan ik beter zeggen; deed zoals ik ze deed? Ik moet me alleen nog een manier eigen maken om, om te gaan met dat ondergaan. Ik merk dat ik daar wat somber en neerslachtig van word. Energie is ver te zoeken en moeilijk me ergens toe aan te zetten. Nergens zin in. Of hoort dat er dan ook een beetje bij? Ik weet het niet.

Mijn koppverleden krijgt ook afsluiting

Ik kon altijd zo opgaan in schrijven en ik merk dat ik de laatste tijd niet zoveel meer te melden heb. Ik ben een beetje uitgepraat. Dat gaat hand in hand met het ontwikkelen van een werkboek; ‘’Uit je KOPP’’ die ik nu aan het fine-tunen ben. Daarmee merk ik dat mijn eigen koppverleden ook aardig afsluiting krijgt. Alle rode draadjes die overleven bij mij trigger(d)en heb ik uitgepluisd en ontrafeld. Dat heb ik in dit werkboek omschreven en het is de bedoeling dat ik de lezer/ gebruiker meeneem in mijn reis door mijn KOPP en zo inspireer om diens eigen rode (middels vragen/ opdrachten) draadjes te ontcijferen en te begrijpen. Op die manier kun je vertragen en zelfsturing uitoefenen op hoe je omgaat met triggers.

Ik heb verder nog geen idee wat ik met dit (werk)boek wil gaan doen. Ik merk in ieder geval dat het voor mezelf een waardige afsluiting betekent en een prachtig document is geworden. Een soort van survivalgids. Het zou mooi zijn als het voor een ander net zo heilzaam is als het voor mij is geweest.

Het schrijven staat op een laag pitje

Het schrijversvuurtje zal vast wel weer aangewakkerd worden, al heb ik nog geen idee welke kant dit op zal gaan. Voor nu merk ik het even op een laag pitje staat. Dat is ook de reden dat het de laatste tijd wat stilletjes is op mijn feed. Waar ik overigens geen sorry voor ga zeggen. Zoals ik velen altijd zie doen wanneer zij even niets te melden hebben. Het is wat het is en social media is altijd nog een platform waar ik op vrijwillige basis content deel.

Tot zo ver, tot ooit!  

Lees ook:

Veilig in je onveiligheid


Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *