Oké, borstvoeding. Alleen al dat woord roept meteen reacties op. Nee, dan heb ik het nu niet over de discussie dat we borstvoeding eigenlijk ‘’borstkasmelk’’ zouden moeten gaan noemen. Een tijdje geleden las ik een artikel over de keerzijde van borstvoeding geven en waarom men het daar nooit over heeft. Een dame vertelde dat ze het mentaal als erg zwaar had ervaren door allerlei verzwarende omstandigheden en tel daarbij ook nog het overweldigende van het kersverse moederschap op. Vind ik persoonlijk heel begrijpelijk en voor een deel ook herkenbaar. Het uitspreken hiervan ligt echter best gevoelig, omdat borstvoeding geven over het algemeen sterk wordt geromantiseerd.
Inlevingsvermogen? Wat is dat?
De meeste reacties waren niet van de lucht. Hoe verrassend. Op een paar reacties na, was inlevingsvermogen ver te zoeken. De een had het nog zwaarder dan de ander en het ene verhaal was nog schrijnender dan het andere. Tepelkloven waar de Grand Canyon niets bij was, afschuwelijke ontstekingen waarbij het pus en het bloed rijkelijk vloeide, eindeloze cluster sessies en regeldagen waar geen eind aan kwam, afschuwelijke buikkramp taferelen, de een nog zieker, zwakker en misselijker dan de ander, om nog maar te zwijgen over afkolven en bijvoeden. Verschillende dames zette alles op alles op alles en alles en nog een klein beetje meer, om de borstvoeding maar een kans van slagen te geven. Dat ze er zelf helemaal kapot aan gingen, dat namen ze maar voor lief. Want dat doe je voor je kind en dat hoort erbij. Dus ja, waar hád de dame in kwestie het nou over?!
Een veroordeling is zo gemaakt
Daarin verschillen wij lichtelijk van mening denk ik. Ieder zijn ding. Kijk, zie je? Zo lastig is het niet om een beetje netjes en inlevend te blijven. Hoewel je je natuurlijk wel af kunt vragen of het nou zo… nee, ho, stop… ik liet me even meeslepen. Bijna liet ik me verleiden om er toch een enigszins veroordelende reactie in te gooien.
Zonder gezeik blijft je blaas vol.
Judith Evelien
Moeten we dan allemaal maar dezelfde lievelingskleur hebben, op vakantie gaan naar dezelfde vakantiebestemming, verliefd worden op dezelfde types en dezelfde kledingsmaak hebben? Dan ligt inteelt ineens wel heel makkelijk op de loer. Op zich wel handig dat iedereen dan bij dezelfde hulpverlener terecht kan. O, nee, wacht. Dat is juist niet handig. Misschien ook wel trouwens, gooi er een groepssessie tegenaan en iedereen is genezen. Halleluja! Het moge duidelijk zijn dat verschil in de mens een reden heeft. Dat zorgt nou juist voor kleur, veelzijdigheid en diversiteit. En op zijn tijd een allergische reactie en her en der lichtelijke irritatie. Maar hej, waar zouden we zijn zonder iets te zeiken te hebben? Precies, nergens! Zonder gezeik blijft je blaas vol. We hebben tegenpolen nodig om elkaar te kunnen versterken. Of met een hip woord: te empoweren. Waarom gebeurt dit dan niet? Waarom stampen we een ander dan nog net even wat dieper dat zwarte gat in? In zekere zin is dat natuurlijk ook een vorm van empowerment, maar dan de andere kant uit. Empowerment van je onzekerheid.
De ene zijn dood, is de ander zijn melk brood
De onzekerheid van de een, betekent vaak een boost voor een ander. De ene zijn dood, is de ander zijn brood. Zoiets. Of overschaduwt de kwetsbaarheid van een ander het feit dat jij even niet wordt gezien en is dat misschien best lastig te verteren? Is het verkapt vissen naar een compliment over iets waar je zelf misschien, stiekem ook wel een ietsie pietsie onzeker over bent en waarvoor je wel een veer in je aars kunt gebruiken om dat weer een beetje op te krikken? Ja, toegegeven… dat kan bij mij ook nog weleens een iets te botte, veroordelende reactie ontfutselen. Of nou ja, eerder een gedachte. Zoals je wellicht al een beetje kunt merken…
Inlevingsvermogen lijkt makkelijker dan het is
Inleven kan een uitdaging zijn, omdat dit ergens van jou vraagt dat jij er eventjes niet toe doet. We hebben allemaal verschillende referentiekaders en andere manieren van copen. Wat stress is voor mij, is een peulenschil voor een ander. Toch mag gebrek aan inlevingsvermogen geen reden zijn om geen begrip op te brengen. Als dit nou toch een dingetje blijkt, dan is je fatsoen bewaren een goed alternatief. Maar dat is mijn bescheiden mening. Einde van deze therapeutische brainfart. Ja, ik begrijp ook wel dat context hierin een hele belangrijke is. Inlevingsvermogen voor een kindermisbruiker of een moordenaar is natuurlijk van een hele andere orde.
Ik vond het maar een gek idee dat er een baby aan mijn tiet zou lurken
Goed waar begon ik mijn relaas ook al weer mee? O ja, de keerzijde van borstvoeding. Ik voorzag mijn drie kinderen hun eerste maanden ook van het witte goud. Hoe bijzonder ook, ik had er weinig mee op. Die polonaise aan mijn lijf nadat ik er al een zwangerschap op had zitten en heel gek misschien, maar ik werd ook niet zo enthousiast van het idee dat er een baby aan mijn tepels zou lurken. Nee, ik had er niets mee. Eigenlijk was ik ook helemaal niet van plan om borstvoeding te gaan geven. Ja, ik weet het, mijn reputatie als ontaarde moeder wordt met iedere letter die ik schrijf bevestigd. Of maakt me dat dan juist een geaarde moeder? Als het mij goed vergaat, geldt dit ook voor mijn kind. Hoe afgezaagd dit ook mag klinken. Toen ik een verloskundige kenbaar maakte dat ik eigenlijk niet van plan was om borstvoeding te geven, reageerde ze alsof ik zojuist had verkondigd dat ik mijn baby met zoutzuur zou gaan voeden. Alsof mijn lichaam ineens in het bezit was van een ander. Dat was het ook, van mijn baby. In mijn buik. Ik denk dat de meeste ontaarde…eh, aanstaande moeders echt wel weten dat borstvoeding het beste voor hun kind is. Als zij dit om welke reden dan ook, niet aan hun kindje willen- of kunnen bieden, dan moet dit verder geen issue zijn. Een preek is dan wel het laatste waar zij op zitten te wachten! Een portie empowerment in de juiste richting daarentegen…
Het verliep als een tiet
De enige reden waarom mijn kinderen toch borstvoeding kregen, is omdat mijn oudste kind te vroeg werd geboren. Dat wakkerde een oergevoel aan en zorgde ervoor dat ik mijn onmacht letterlijk om kon zetten in iets constructiefs. Iets productiefs. Het is dat het als een tiet liep, leuke woordspeling, anders was ik er acuut mee opgehouden. Ik legde mezelf niets op. Wat gaat, dat gaat en wat niet gaat, dat gaat niet. Niets tegen heug en meug in voor mij. Echter vond ik het wel zwaar.
Wat dan? Nou, dat zo’n hummeltje continu afhankelijk was van mij, dat ik continu rondliep met koffiepads, eh…sorry… zoogcompressen, die regelmatig volliepen waardoor… nee, tot hier en niet verder. Het komt er op neer dat ik bij alles wat ik deed, rekening moest houden met het feit dat ik borstvoeding gaf. Hoe intens dit daadwerkelijk is, daar kun je van te voren echt geen reële inschatting van maken. Dat ondervind je pas wanneer je er middenin zit. Dus nee, ik vond borstvoeding geven verre van romantisch en ik begrijp die betreffende mama hier wel in. Tuurlijk deed ik dat met liefde en had ik dat over voor mijn kind. Maar ik deed het niet met alle gemak van de wereld. Ik vond dat moeilijk. Ik vond er niets aan! Zo, ik heb het gezegd. Het feit dat borstvoeding over het algemeen zo verheerlijkt wordt en dat min of meer al vast staat dat borstvoeding geven heel speciaal is, dat maakte het accepteren van mijn eigen beleving alleen maar moeilijker. Tuurlijk zou ik willen dat ik dat ook zo kon ervaren. Ik leerde ervan dat iets moeilijk vinden en je kind lief hebben, prima naast elkaar kan bestaan. Eigenlijk is dat ook wel de kern van het ouderschap denk ik, dat staat bol van de contradicties. Het een sluit het ander niet uit.
Dat kan alleen maar zijn verzonnen door een man
Prachtig dat het bestaat hoor, maar net als menstruatie … brrr, alleen al dat woord, en dat bevallen op Spartaanse wijze verloopt, is dit concept vast niet door een vrouw bedacht! Dat kan alleen maar door een man verzonnen zijn. Ai, dit is natuurlijk ook best een tikkeltje bot, veroordelend, niet inlevend, niet begripvol en uitermate onfatsoenlijk. Ik raad je dan ook aan dit even met een korreltje zout te nemen en vergeet er niet een vleugje sarcasme bij te nemen. Wat ik maar bedoel te zeggen is, dat iedereen veroordelende gedachten heeft. Ook dat is menselijk. De manier van profileren kan echter in veel gevallen wel met een klein beetje meer souplesse. Onder het mom, een beter klimaat begint bij jezelf: ja, dat geldt ook voor mij…
Applaus voor alle mama’s!
Oké, borstvoeding geven, ik vond het vreselijk en toch deed ik dit voor mijn kind. Daar hoef ik verder geen kuddo’s of applaus voor. Doe dat maar voor de mama’s die… nou, eigenlijk gewoon voor alle mama’s! Er zijn wel meer dingen in het moederschap die mij minder liggen en ik toch vol overgave doe. Ik vermoed dat er voor iedere moeder wel dergelijke bijkomstigheden in het moederschap zijn die hen minder aanspreken. Dat is geen schande, dat maakt je geen slechte moeder. Dat is moeder-eigen. Net zoals iedere moeder het beste wil- en doet voor haar kind. Dat is altijd het uitgangspunt. Als we dat dan ook bij iedere discussie als uitgangspunt blijven zien, dan valt er niets meer af te zeiken en te veroordelen en des te meer te zeiken en te verbinden. Want zeiken verbindt en afzeiken niet. Jeetje, er komt nogal wat op je af bij het moederschap. Mag je even de kans krijgen om daarin te groeien?
Neem er een lekker glaasje melk bij
Nou, neem er een lekker glaasje borstkasmelk bij en wees een beetje lief voor elkander. Scheutje rum erdoor, wordt het misschien nog gezellig ook. Proost!
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
