judith-it

Schrijven zit me al zo lang als ik me kan herinneren in het bloed. In plaats van mijn rekentaken, schreef ik liever een spannend verhaal over de scheve toren van Pisa die plotsklaps instortte. Die rekentaken moesten ook af en verdienden eigenlijk prioriteit, echter had ik daar destijds al geen boodschap aan. Rekenen vervloek ik hedendaags nog steeds. Ik kan het niet, ik snap het niet en ik vind het, het stomste wat er is!

Dyscalcu…wattes?!

Dit heeft alles te maken met het feit dat ik dyscalculie heb. Iets waar ik toen nog geen weet van had, helaas. Want wat had me dat een hoop ellende bespaard. Want dyscalculie is veel meer dan een beetje moeite met cijfers hebben. Het gaat veel verder en veel dieper en het betreft echt een stoornis. Zo weet ik nu. Het is een oorzaak voor veel onzekerheden die ik heb. Het is de oorzaak die ervoor zorgt dat ik mijn passie niet optimaal na durf te jagen. Het hield me tegen om de fotovakschool te doen en het hield me tegen om de InDesign opleiding te volgen. Want ik ben een kei in het maken en ontwerpen van allerhande invulboeken, zwangerschapsdagboeken en het zogenaamde zakgeldboekje. Echter gebruik ik hier altijd een editingprogramma van een digitale fotoalbumaanbieder voor. Het resultaat ziet er altijd heel gelikt uit, maar dit is natuurlijk een uiterst kostbare manier! Het allerliefste zou ik dergelijke dingen gewoon vanachter mijn eigen laptop willen creëren.

Dromen zijn er om te ontkoesteren

Er komt een dag, dat ik de moed heb verzameld om de stoute schoenen aan te trekken en ook deze droom te ontkoesteren! Want dromen zijn er niet alleen om te koesteren natuurlijk, die moeten ook kei hard ontkoesterd worden, zodat je ze na kunt jagen en leven. Bam! Maar ja…die onzekerheid hé. Die heeft me een jaar of drie geleden ook weer eens abrupt op mijn plek gezet toen ik besloot om nu dan eindelijk eens een fotografie cursus te gaan doen. Al gauw bleek ik er geen snars van te snappen. Sluitertijd en diafragma….ik zag alleen maar cijfers die mij niets zeiden en die mij weer dertig jaar terug de tijd in gooiden. Ik voelde me alleen maar dat meisje die niet uit de voeten kon met cijfers en de eenvoudigste sommetjes niet uit kreeg gerekend. Hoe volwassen ik ook was, ik had gewoon niet de moed aan te geven dat ik het niet begreep. Als enige van de groep. Dus deed ik waar al mijn leven lang goed in was, ik gaf er mijn eigen draai aan en met lood in mijn schoenen verscheen ik de cursusdag erop weer in de ‘klas’. Wetende dat ik alles ‘verprutst’ had. Maar opgeven of wegblijven? Hell no!

Je hebt talent of je hebt talent

Bij de bespreking van mijn foto mocht ik vertellen welke instellingen en specificaties ik had gebruikt. Ik had werkelijk waar geen idee! Ik vond het al een prestatie op zich dat ik niet op de automatische stand had gefotografeerd. Toen de docent de eigenschappen bekeek, kon ze natuurlijk feilloos zien welke instellingen ik had gebruikt. Ik voelde me steeds kleiner worden en ik durfde zelfs niet eens meer op te kijken. ‘Juist’. Hoorde ik haar zeggen en toen ik toch even opkeek, keek ze met een schuin hoofd naar mijn foto. Ze was onder de indruk van de compositie en de focus. Met haar duim en wijsvinger wreef ze eens langs haar kin. ‘En je hebt hierbij geen statief gebruikt?’ Voorzichtig beaamde ik. Ik zag de twijfel in haar gelaat. ‘Dan heb jij een bijzonder vaste hand, want eigenlijk zou deze kwaliteit en scherpte in combinatie met jouw gebruikte instellingen, dan niet mogelijk moeten zijn.’

I just did it!

Nou, dus wel! Want I just did it! Het deed me denken aan dat kleine meisje in de schoolbanken die niet kon rekenen, maar zich wel helemaal verloor in schrijven. Dat was ik! Ik deed waar ik goed in was en wat ik leuk vond. Deze docent gaf me zojuist het mooiste compliment wat ik maar kon krijgen. Ik had iets voor elkaar gekregen wat eigenlijk niet mogelijk zou moeten zijn en mij lukte het! Als dat geen talent is, dan weet ik het ook niet meer. I did it! Dus ik fotografeer. Maar niet volgens de regeltjes en niet met opsmuk. Ik fotografeer op gevoel en blijkbaar doe ik dat goed, want hier en daar word ik wel eens gevraagd om foto’s te komen maken. Verschillende zwangere buiken heb ik vast mogen leggen en de grootste uitdaging kwam afgelopen zomer: ik mocht de groepsfoto’s op mijn werk (kinderopvang) maken! Bam!
En dan kom ik nu aan bij mijn eigen website, mijn eigen blog. Iets wat ik lang niet aandurfde, want….hoe moet dat? Ik begrijp niets van websites en de technische kant. Ik begrijp alleen wat van schrijven. Zit men wel te wachten op mijn eigen stukje internet? Ik heb maar een handje vol volgers! De enige manier om mijn onzekerheden te overwinnen, was ze gewoon aan te gaan of te doen. Schrijven is wat ik wil en waar ik gelukkig van word. Dat is wat nu het belangrijkste is. Tijd om mijn droom te ontkoesteren! De rest komt wel, of niet…

Welkom op Judith-it! I did it!
En heel veel leesplezier.

Gerelateerd leesvoer:

Boekrecensie: Dit is dyscalculie
Dyscalculie bepaalt zoveel meer dan ik wil
Zwangerschapsdagboek eigen ontwerp
Nu verkrijgbaar: Ik krijg zakgeld en ik spaar