judith-it

Ik heb een vlotte babbel en vind het op zijn tijd geen straf om me onder de mensen te bevinden.

Moeder zijn dwingt mij sociaal te zijn

Mijn kinderen dwingen me soms om me op plekken te bevinden waarvan ik spontane wurgneigingen krijg. Dan komt er een kant van mij naar boven die alles behalve sociaal is. Neem bijvoorbeeld een bezoek aan een pretpark of een lekker dagje strand. Of even een ijsje halen wanneer heel Nederland precies hetzelfde denkt om dat ‘eventjes’ te doen.
Het eerste wat dan in mij opkomt is dat, als iedereen nou even maakt dat ‘ie wegkomt, wij tenminste alle ruimte hebben. Nee, dan vind ik mensen niet meer zo leuk en gezellig. Dan zijn ze vervelend, aanwezig, ze meuren en ze zijn een blok aan mijn been en planning. In deze context ben ik zeker geen ‘mensen mens’ en dat is vaak in strijd met moeder zijn, maar ook met mijn wel degelijk sociale kant. Want moeder zijn dwingt je in zekere mate om sociaal te zijn op momenten of in situaties die je eigenlijk vervloekt! Ik ben heel sociaal op momenten die ik zelf verkies, bij mensen die ik zelf verkies.

Je krijgt er ook de kinderen van anderen bij…

Feit is, dat wanneer je kinderen krijgt, je er ook dergelijke situaties bij krijgt, maar ook… de kinderen van anderen! Je krijgt te maken met klasgenootjes, vriendjes/ vriendinnetjes en buurtgenootjes. Daar horen ook diens ouders bij, met de een heb je een klik, van de ander krijg je geen hoogte. Sommigen van hen komen bij ons over de vloer, want kinderen vinden het leuk om bij elkaar te spelen.
Ze gaan naar kinderfeestjes, mijn kinderen geven zelf kinderfeestjes. Ook in de speeltuin komen we weer andere kinderen tegen. Kinderen die we niet kennen, maar die we wel moeten tolereren, verdragen en mee moeten dealen. Op het winkelcentrum zit natuurlijk net een ander kind op de favoriete wipkip van mijn kind en dat betekent wederom compromissen sluiten en socialiseren met een kind en een ouder of ouders die ik totaal niet ken, op een moment dat ik daar gewoon niet altijd op zit te wachten of mijn geduld of sympathie net een dagje vrij had. Wat mij betreft trek ik dat kind er ter plekke vanaf, maar ja… dat is nou niet helemaal sociaal wenselijk en allerminst een goed voorbeeld voor mijn telg. Dus ik bijt maar op mijn lip en vertel mijn dochter op uiterst kalme wijze dat haar favoriete speeltoestel van het winkelcentrum nu even bezet is. Jemig, dat klinkt wel zwaar allemaal. En dat is het eigenlijk ook best wel. Mijn eigen kinderen zijn al vermoeiend (maar wel leuk en lief!), laat staan de kinderen van een ander. (deze zijn zelden leuk en lief…hoewel er soms wel eens een leuk exemplaar tussen zit hoor)

Mijn kinderen krijgen vriendjes

Mijn kinderen komen nu op een leeftijd dat ze vriendschappen sluiten. Daarmee gaan we een geheel nieuw tijdperk in en dat wakkert vaardigheden in mij aan die ik mezelf nooit voor mogelijk hield. Ik ontpop me tot een ware speeldate regelaar. Ik app mensen die ik helemaal niet ken, bel soms bij ons in de buurt aan, bij voor mij, volslagen vreemden. Mijn dochter blijkt dan met hun kind te hebben gespeeld en deze wil dan ineens bij dat betreffende kind spelen. Ik kom in contact met mensen die ik zonder mijn kinderen nooit zou ontmoeten. Eigenlijk ben ik helemaal geen belmiep en zeker geen aanbelmiep. Nope, ik heb het niet op het sturen van berichtjes, beltruus spelen of lobbyen. Op dat vlak ben ik echt geen mensen-mens. Al lijkt het tegenovergestelde nu steeds meer het geval en gaat het me steeds makkelijker af. Ik geef het niet graag toe, maar ik krijg er soms warempel plezier in! Dit is wel met een vleugje dwang door de omstandigheden en levensfases waar mijn dochters zich nu in bevinden. Laten we dat voorop stellen en vooral niet vergeten.

Ik ben een gelegenheid mensen-mens

Ik leer mijn dochters niet alleen de skills van het socialiseren, ik leer misschien nog wel veel meer van hen op dit gebied. Zo mooi hoe onbevangen en bevlogen zij contact leggen en vriendschappen aangaan. Al vergt dat voor mij soms ook best aanpassings- en inlevingsvermogens op gebieden waar ik niet zo sterk in ben. Nog niet. Ze houden mij hiermee weer een waardevolle spiegel voor, want dit weerspiegelt zo het tegenovergestelde aan die zorgzame en sociale kant die ik ook enorm heb. Ja, ik moet echt even wennen aan het feit dat mijn kinderen mij ook aanzetten tot een hele andere manier van socialiseren.  Twee uitersten die nu samen komen en dat is misschien helemaal niet verkeerd voor deze niet zo mensen-mens! Misschien ben ik meer mensen-mens dan ik zelf in de gaten heb? Of ik ben gewoon een gelegenheid mensen-mens. De ene gelegenheid op geheel vrijwillige basis en de andere voor mijn kinderen of omdat dit sociaal wenselijk is.