Ik denk altijd heel veel en zeg daar vaak maar een fractie van. Er speelt zich heel veel af in mijn hoofd. Zo zijn er heel veel dingen die nooit zijn uiting krijgen. Dat zit hem in heel veel dingen. In ogenschijnlijke kleine dingen, maar ook dingen waar je eigenlijk niet omheen kunt!
Terwijl ik juist heel veel zie en opmerk…in mijn hoofd. It’s all-in my head! Voor mijn gevoel kom ik daardoor af en toe best als een ongeïnteresseerde hork over. Of als een arrogante trien. Excuses….dit is écht niet zo bedoeld! Het klinkt vaak best ongeloofwaardig wanneer ik verkondig iets wel degelijk te hebben gezien. Zeker bij iets waar je niet omheen kunt. Begrijpelijk. Maar nogmaals: ‘It’s all in mij head….
Ik zie het heus wel! Ik zeg het alleen niet…
Het herinnert mij aan de tijd dat ik alles alleen deed en eigenlijk niets deelde. Mijn ziel en zaligheid vertrouwde ik alleen aan mijn dagboeken en mijn hoofd toe. Mijn gedachtes waren van mij en die bleven ook van mij. Die tijd is eigenlijk wel zo goed als voorbij. Al kan ik nog steeds enorm veel kwijt in schrijven en is dat echt een fantastische uitlaatklep voor mij. Tevens een hele waardevolle manier van reflecteren.
Het niet hardop zeggen van iets, is nog een klein restverschijnsel van de tijd dat ik alles voor mezelf hield en delen en uiten maar een onveilige aangelegenheid was. Het had toen een functie. Het was mijn veiligheid. Niemand kon bij mij en ik kon bij niemand. Ik kon bij mezelf, daar kon ik van op aan, daar waren mijn gevoelens en gedachtes veilig.
Het zit hem hedendaags helemaal niet meer in ingewikkelde aangelegenheden hoor. Het zit hem in de meest veelvoorkomende en eenvoudige dingen. Bijvoorbeeld wanneer ik opmerk dat dat mijn collega naar de kapper is geweest of dat ik vind dat die ene vriendin een leuk vestje aan heeft. Of die ene nieuwe bril die ik écht wel heb gezien. Dingen die ik dus wel zie, maar dan gewoon ‘vergeet’ hardop te zeggen! Thuis gaat het vaak net zo. De wasmand met opgevouwen was verraadt dat vriendlief de was heeft gedaan en de gevulde koelkast laat zien dat vriendlief boodschappen heeft gedaan. In mijn hoofd maak ik dan een sprongetje en ben ik blij dat hij dat heeft gedaan.
Zei ik dat niet hardop dan?
Als ik er later dan naar wordt gevraagd; ‘Had je dat niet gezien dan?’, dan schrik ik altijd een beetje. Want ja, ik had het zeker wel gezien en in mijn hoofd had ik er al op gereageerd of er een vreugdedansje om gedaan! Dat is dan het moment dat ik me realiseer dat dat in mijn hoofd was en dat dit daar is gebleven.
De kracht van hardop zeggen
Daarnaast onderschat ik de kracht van het hardop zeggen. Door dingen hardop te zeggen, krijgt het zijn ontlading en zijn betekenis. Door iets hardop te zeggen, kan ik ook voelen wat daar bij hoort. Soms ontstaat er een wedervraag of opmerking of zelfs een gesprek.
Dat loop ik allemaal mis wanneer ik opmerkingen voor mijzelf houd. Het is fijn te delen wat zich in mijn hoofd afspeelt. Zo praat ik sporadisch weleens hardop tegen mijn (overleden) moeder. Dit voelt altijd prettig en ik doe het haast nooit! Terwijl ik nog iedere dag aan haar denk. Als ik hardop tegen haar praat, kan ik de woorden voelen. Juist dat voelen kan zo helend werken! Het kan zo opluchten om af en toe eens dingen hardop te zeggen.
Nieuwe voornemens
Aan nieuwe voornemens doe ik eigenlijk nooit, want iedere dag is er een jaar voorbij. Daarom biedt iedere dag weer mogelijkheden om met voornemens te starten. Echter is dit wel een mooie gelegenheid om dit in het nieuwe jaar voort te zetten. Ik zal proberen dat wat ik in mijn hoofd al had gezegd, ook daadwerkelijk hardop te zeggen.
Wil je op de hoogte blijven van nieuw leesvoer? Vergeet dan niet op de ‘Follow us’ button onder dit artikel te klikken!
Volgens mij doet mijn partner dat ook. En is dan volledig overtuigd het wél gezegd te hebben. Lastig inderdaad! Ik ben blij dat je je ervan bewust bent, dan kun je het (langzaam) veranderen.
Hoe ervaar jij dat dan, wanneer je zeker weet dat je partner iets niet hardop heeft gezegd? Het kan bij mij soms ook echt voelen alsof ik iets heb gezegd. Nou ken ik mezelf wel wat langer dan vandaag…dus wanneer iemand mij zegt dat ik het echt nog niet had gezegd, dan is de kans groot dat ik het wel heb gedacht, maar niet hardop heb gezegd. Dat leg ik dan ook altijd wat beschaamd uit en dan kunnen we er samen wel om lachen. Maar ik ga écht proberen hier wat bewuster mee om te gaan, want ik merk gewoon hoeveel interactie ik misloop wanneer ik alles maar voor mezelf houd en ook het gevoel wat sommige woorden en uitingen mij kunnen geven.
Mijn partner houdt vol, en ik heb wat storinkjes in mijn geheugen doordat ik Dengue heb gehad… Ik ga enorm aan mezelf twijfelen. Soms vraag ik: wanneer heb je het me dan verteld, en dan komen we er soms wel, soms niet uit. Het is voor beide erg lastig!
Oh ja, dat is ook geen handige combinatie dan. Dan zul je het dus nooit zeker weten! Inderdaad een lastige situatie. Misschien notieblokje bij de hand houden en wat dingen opschrijven. Als ik dingen opschrijf, onthoud ik het ook makkelijker.