Enigszins overvallen en meewarig geef ik me over aan de melodie van The Verve – Bitter sweet symphonie. Het is weer oktober en met dit liedje komt dat nu weer extra binnen. Want wennen doet het nooit. Oktober went nooit. Dat mijn moeder er deze maand al 17 jaar niet meer is, dat went niet. Het verdriet en de onmacht wordt niet minder, het wordt anders. De dag dat zij ertussenuit stapte werd er een pauzeknop ingedrukt. Want met haar keuze bleef alles statisch. Alles wat was, dat is nu nog steeds. Anders ja, dat wel.
Je moet gewoon mee blijven draaien in deze dol-dwaze wereld
Ik weet even niet wat ik met mezelf aan moet. Het gevoel en de druk van alle verwachtingen en verplichtingen die op mijn schouders leunen die voelen nu even heel zwaar. Als ik terug kijk op waar ik vandaan kom en waar ik nu sta, besef ik me hoe bizar het is dat er onder alle omstandigheden en moeilijke fases van je leven je maar geacht wordt gewoon mee te blijven draaien en functioneren in deze dol-dwaze wereld.
Het valt me zwaar
Onze oudste dochter is begin van dit schooljaar op de middelbare gestart. Ons meisje die geen doorsnee meisje is en die nu moet vechten om maar gewoon aardig gevonden te worden en moet wennen aan dit nieuwe tijdperk en alles wat dat met zich meebrengt. Daar waar ik altijd zo genoot van de stappen die zij zette naar zelfstandigheid, vind ik dit nu moeilijk. Het valt me zwaar. Mijn kind, mijn meisje. Zo eigen, zo mooi.
Ik ren mijn hart nog steeds achterna
Reeds drie jaar geleden besloot ik heel moedig om mijn hart te gaan volgen, geen idee wat dat nou daadwerkelijk zou betekenen. Moedig? Ja, want moe word ik ervan. En niet een beetje ook! Nu weet ik dat dat iets is wat je niet zomaar eventjes doet en het klinkt heel zoet en romantisch maar het is net zo bitterzoet als het liedje van The Verve. Afgelopen juli stortte ik me weer in een nieuw avontuur, nog steeds mijn hart achterna rennend. Want als je hart eenmaal los is, dan is het een ongeleid projectiel. Soms haast niet bij te houden. Er zijn dagen dat ik spijt heb dat ik het losgelaten heb, want het is uitputtend.
‘’In volle vertrouwen mijn onzekerheid tegemoet’’
Judith Evelien
Maar goed, sinds juli dus weer onder de pannen bij een nieuwe baan. In volle vertrouwen mijn onzekerheid tegemoet. Hoewel ik binnensmonds altijd een beetje moet spugen van de term ‘comfortzone’, is dat wel weer waar ik steeds meer naar begin te hunkeren. Ik verlang naar het moment dat al het nieuws weer vertrouwd begint te voelen. Want ik merk dat mijn emmertje al aardig is gevuld. Dagen dat ik overloop van energie en motivatie wisselen zich af met dagen dat het me duizelt en ik de onzekerheid en spanning door mijn lijf voel gieren. De ene keer zie ik er de grap van in en relativeert de gedachte; ‘’Ach, ik zie wel hoever ik kom’’ en een volgende keer wil ik niet verliezen wat ik nu heb omdat ik het zo leuk vind en me alles zo graag eigen wil maken. Sneller dan me lief is, maar wat ik niet bij kan benen. Niet alle vaardigheden die ik me eigen moet maken pik ik even snel op, omdat het nogal wat vraagt van mij. Waar ik overigens ook open over ben en waar ik met heel veel liefde en geduld in meegenomen wordt en de ruimte krijg om me dit eigen te maken. Niets dan lof voor mijn fijne, nieuwe team! Al deze van links- naar rechts schietende ervaringen en gedachten hebben wel tot gevolg dat ik continu op scherp sta en me opgejaagd en onrustig voel.
Ik kan dit niet!
Maar jemig, wat een spanning heb ik hier af en toe van en hoe frustrerend vind ik het dat ik me er niet bij neer kan leggen dat ik dat moeilijk vind. De gedachte: ‘’Ik kan dit niet!’’ en ‘’Ik ben hier niet voor gemaakt!’’ passeren regelmatig de revue. Het gevoel dat ik ieder moment door de mand kan vallen en dat het ieder moment afgelopen kan zijn, nemen regelmatig bezit van mij. Dat vind ik momenteel eventjes pittig merk ik en het vraagt veel van me. Als ik dit maar vaak genoeg blijf denken, dan wordt het vanzelf een selffulfilling prophecy. Ik ben zo gewend om maar door te gaan en ik merk nu dat het me moeite kost en het me opvreet.
Ik weet even niet wat ik met mezelf aan moet
Ondertussen dendert het ‘gewone’ leven ook maar gewoon door en word ik geacht daarin mee te gaan. Leuk, gezellig en sociaal doen. Een moeder zijn voor mijn lieve meiden, voldoen aan sociale verplichtingen, functioneren… wat dat dan ook moge zijn? Ademen, opstaan, ontbijten, de dag starten, doen wat ik moet doen, de rode vlag die zich maandelijks nog steeds laat zien en alle ongemakken erbij. Als ik een reclame van een welbekend damesverband moet geloven moet je je vooral niet tegen laten houden door deze ongemakken en je niets aantrekken van het gevoel dat je baarmoeder door een citruspers getrokken wordt en je helemaal leegloopt… hoort er gewoon bij en wordt nu allemaal ondervangen en opgevangen door dat geweldige verbandje. Dus keer je in allerlei elastische bochten en voer de meest ingewikkelde manoeuvres uit op je schaatsen… kan nu allemaal! Goed ik wijk af… maar toch ook niet helemaal, want het is wel degelijk kut met peren. Al zijn die peren dan bloed. Ja, expliciet hé? O, al kom ik nu wellicht wat hormonaal over… momenteel hangt de rode vlag hier niet uit. Meebewegen met de seizoenen, ook als je van april rechtstreeks naar oktober bent gegaan en helemaal niet toe bent aan oktober. Herfst. Oktober doorstaan. 26 oktober weer doorstaan. De klok die straks weer achteruit gaat. Donker. Ik heb geen zin, ik wil doorspoelen. Ik bruis van de ontbrekende energie en ben opstandig en obstinaat. Dat wordt maar als gewoon beschouwd maar ik vind het dat gewone dus niet zo gewoon. Vrij ongewoon. Ik weet even niet zo goed wat ik met mezelf aan moet…
Ik ga chocolade eten en wijn drinken. Doei!
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
One Reply to “Ik weet even niet wat ik met mezelf aan moet”
Och heden, ik heb weer met je te doen.
Je doet het zo vreselijk knap! En ik begrijp dat het zwaar is, retezwaar.
Oktober is gewoon het begin van een stel Kwalitatief Uitermate Teleurstellende maanden, en voor jou nog eens driedubbel, of misschien wel vier….
Zet ‘m op, en als je wilt foeteren, weet je mijn nummer….
Och heden, ik heb weer met je te doen.
Je doet het zo vreselijk knap! En ik begrijp dat het zwaar is, retezwaar.
Oktober is gewoon het begin van een stel Kwalitatief Uitermate Teleurstellende maanden, en voor jou nog eens driedubbel, of misschien wel vier….
Zet ‘m op, en als je wilt foeteren, weet je mijn nummer….