Er borrelde bij mij altijd een lichtelijke vorm van jaloezie op wanneer iemand mij vertelde dat deze ergens zo in was gerold of dat iets zo aan was komen waaien. Zonder moeite en zelfs zonder een zuchtje wind. Het gebeurde gewoon. Mag ik een teiltje?! Onuitstaanbaar! Waarom gebeurt mij dat nou nooit? Waarom moet ik eerst tien keer op mijn snuitje gaan voordat mij eens een keer iets aan komt waaien? Voor zover je dan nog van ‘aanwaaien’ kunt spreken, want als je je neus zo vaak hebt gestoten, dan heb je er eigenlijk keihard voor gewerkt. Of dan ben je gewoon hardleers. Een zere neus heb je dan sowieso.
‘’Jaloezie is eigenlijk niets minder dan verkapte bewondering voor iets hebben omdat dit een onbeantwoord verlangen van jezelf representeert.’’
Judith Evelien
Jaloezie is eigenlijk niets minder dan verkapte bewondering voor iets hebben omdat dit een onbeantwoord verlangen van jezelf representeert. Als je het in dit daglicht bekijkt, kom ik net wat sympathieker uit de hoek. Menselijk zelfs.
Dit keer zou het anders zijn!
De afgelopen drie jaren heb ik banen verslonden zoals ik gretig een zak chips soldaat kan maken. Vorig jaar begon ik met de zoveelste. Er ontpopt zich een heuse slet in mij. Deze keer zou het anders zijn, want dit was mijn droombaan. Nu zouden al mijn talenten en kwaliteiten samen komen en ik zou me als een malle ontplooien en ontwikkelen. Eindelijk zou er nu uit gaan komen wat er in zat. Ik zou de blits maken en floreren. Dit was me op het lijf geschreven, dit was de kers op de taart en dit wat was waar ik de afgelopen jaren zo hard naartoe had gewerkt. En ik was aangenomen, het was me gelukt! Grapje! Zo bleek later.
Het bleek toch niet mijn plek
In plaats daarvan liep ik nogal vast. Ik stond op het punt van verzuipen en mijn hoofd liep vreselijk over. Het duurde eventjes voor ik voor mezelf toe kon geven dat dit niet mijn plek was. Dat is de korte versie van mijn avontuur. Hoewel je dat beter kunt omschrijven als een uit de kluiten gewassen wipe-out-stormbaan. Ja, dat vat wel aardig samen hoe de afgelopen 2,5 jaren er voor mij uitzagen!
Door een samenloop van omstandigheden die onlangs op miraculeuze wijze samen kwamen, liep ik nogal tegen wat oud zeer aan. Door de weg die ik hierin reeds af had gelegd en de lessen die ik daaruit op had gedaan, herkende ik na verloop van tijd dat ik terug had gegrepen naar oude strategieën om mijn hoofd boven water te houden. Wederom was ik er met open ogen ingetuind. Altijd nog beter dan met gesloten ogen. Oké, dat was flauw. Even zonder dollen, dat ik dit herkende en het me na de nodige weerstand lukte om hierop te anticiperen… dat was pas écht de kers op de taart! Al zag ik dat op dat moment nog niet.
‘’Je kunt je hart pas volgen als je erachteraan kunt rennen.’’
Judith Evelien
Het was de ultieme bevestiging voor mij dat de dingen die ik de afgelopen jaren over mezelf had geleerd en ontdekt, écht werkte. Mijn inzichten klopten en ze bleken waardevolle tools die mij de houvast terug gaf die ik nodig had om vertrouwen en veiligheid weer bij mezelf te voelen en het terug te pakken in een voor mij steeds onveilige aanvoelende situatie. Ik stond weer aan het roer. Lullig te constateren dat ik in mijn nieuwe baan als een vis op het droge was in plaats van in het water. Die deed wel even pijn. Al heb ik toch ook met enige regelmaat om mezelf moeten lachen… hoe krijg je het voor elkaar?!
Voor het eerst deed ik iets waar ik écht trots op was. Dat zat hem niet zozeer in de functie die ik nu bekleedde, maar in het feit dat ik me hier zo hard voor in had gezet en omdat ik dit keer echt koos voor mezelf en mijn verrekte hart ging volgen. Mijn hart die zich door dit besluit manifesteerde tot een ongeleid projectiel en niet meer bij te benen viel. Je kunt je hart pas volgen als je erachteraan kunt rennen en dus moet het eerst weggegooid worden. Zo geschiedde dan ook.
Je hart volgen is niet romantisch
Het klinkt zo romantisch en zo sprookjesachtig als iemand gepassioneerd vertelt over het besluit om je hart te gaan volgen en te luisteren naar je gevoel. En om het af te maken uit je com…uche, uche…fortzone te stappen. Vertel er dan ook even bij hoe je dat dan doet en hoe dat moet. Liefst met een kompas erbij en alles. Een navigatie voor mijn part. O, nee… dat haalt niets uit. Jouw weg is de mijne niet. Ingewikkeld! Nee, nee… dit gaat niet over die mop van die mummie. Al kwam mijn leven op dit punt wel aardig in de buurt van een slechte mop.
Vertel er dan bij hoe kwetsbaar het is, hoe pijnlijk, moeilijk, zwaar, soms uitzichtloos, angstig, vol paniek en hoe stressvol het is. Dat je spijt krijgt en weer terugverlangt naar je com…uche, uche …fortzone. Want dat ken je en dat is veilig. Vertel dat je totaal overweldigd en overmand kunt worden door een gevoel van onveiligheid en onzekerheid, door twijfel en een minderwaardigheidsgevoel en dat je soms het gevoel hebt te verzuipen en het allemaal niet meer weet. Dat je door moet zetten dwars door al deze zware kots…eh, kost heen.
Of nee, misschien ook beter van niet… dan ga je die sprong in het diepe waarschijnlijk nooit wagen en dan zul je ook niet ontdekken dat die mist ook weer optrekt en het geluk je aan het einde van de tunnel uitlacht… ik bedoel, toelacht. Als je geluk hebt dan hé. Het is echt hard werken, zo weet ik nu. Dan druk ik me nog bescheiden uit.
‘’Alleen door kwijt te zijn kun je weer gevonden worden.’’
Judith Evelien
Wat ik allemaal uit deze shit wist te filteren? Uiteindelijk mest om tot groei en bloei te komen. Lekker cheesy hé? Weer een cliché die waarheid blijkt. Oké even serieus… maar niet te lang… ik zag in dat ik mijn identiteit lange tijd op had gehangen aan mijn werk. Dit gold ook voor mijn verleden. Ding, ding, ding! Door dit in te zien, werd die lading nu een stuk lichter en lukte het me toe te geven dat ik niet op mijn plek was. Het was oké en het gaf lucht, maar het riep ook weer verwarring op. Want als dit het niet is, wat dan wel? Waar liggen dan mijn talenten en kwaliteiten? De volgende ‘obstacle run’ diende zich aan. We kunnen het ook rustig een stevige ‘midlife’ noemen. Ik besloot maar gewoon even kwijt te zijn, want alleen door kwijt te zijn kun je weer gevonden worden. Nog zo’n kleffe quote. Ik besloot niet meer zo hard te rennen. Meer dan je best kun je niet doen, dus deed ik niet meer mijn best. Dat gaf op een gekke manier rust. Want werk is maar werk, niet meer en niet minder. Doordat ik er zoveel van mezelf in had gelegd en aan had verbonden, hing ik er meer waarde aan dan in verhouding was.
Mijn werk sloot altijd aan op mijn overlevingsmechanisme
Het was niet mijn werk of de functie die waarde had, het was de weg die ik daarvoor af had gelegd. Het stond symbool voor het feit dat ik was gaan doen wat ik wilde en waar ik gelukkig van werd. Waarom dit zo bijzonder was? Omdat mijn werk in het verleden eigenlijk altijd aansloot op mijn overlevingsmechanisme. Daarin was mijn plezier en werkgeluk nooit belangrijk. Dat was de waarde die erachter zat. Dat was waar het om ging en dat was wat het zo moeilijk maakte om het los te laten. Daarmee zou ik misschien ook weer een stukje van mezelf verliezen. En wat blijft er dan over? Wie ben je dan?
Mijn lichaam en geest hadden de handen ineen geslagen
Het domino effect ging nog even door. Want inherent hieraan was dat ik deze keer niet door ging tot het gaatje. Eerder zou dit een mega trigger zijn om juist mijn schouders eronder te zetten en door te gaan. Stoppen is nooit een optie geweest. Stoppen betekent voelen en zwak zijn. Als ik iets niet kon, dan zorgde ik er wel voor dat het me linksom of rechtsom wel zou lukken. Dat is altijd onderdeel geweest van mijn overlevingsstrategie. Dit keer was dat anders, ik ging hierin maar tot op zekere hoogte mee. De reden dat ik vastliep had onder andere hiermee te maken. Ik reageerde anders op een situatie die het normaal uit zou lokken om door te gaan. Om sterk te zijn. Op de momenten dat ik dit probeerde te zijn, ging mijn lichaam in protest. Gooide er een black-out tegenaan of zorgde ervoor dat ik niet meer helder kon denken. Dat ik geen focus meer had en dat ik me opgejaagd en onrustig voelde. Voor een gevoel van angst en paniek. Gevoelens en belevingen die eerder nooit toegang kregen omdat ik maar door denderde. Hoe eng ook, hoe onwennig ook, hoe nieuw ook… wat was dit een cadeau! Hoezo? Nou, omdat dit toestaan de ultieme bevestiging is van dat wat ik de afgelopen jaren over mezelf heb geleerd, kloppend is en helpend is om van overleven naar leven te gaan. Mijn nieuwe kracht! Als ik het toe kan staan deze moeilijke gevoelens door te laten komen, dan stop ik het overleven en dan voorkom ik dat ik mijn grenzen overga. Die eerder juist ontworpen waren om te overschrijden. Dit liet zien dat mijn lichaam en geest de handen ineen hadden geslagen en samenwerkten, dat ze samen één waren. Het liet zien dat ik niet meer in standje overleven ging. Mijn lichaam en geest voelen nu samen mijn grenzen aan en handelen niet meer uit overleven. Het onbewuste is bewust geworden. Ik hoefde niet koste wat kost door te blijven knokken. Ik mocht stoppen, ik mocht eruit stappen en ik hoefde geen strijd te voeren. Ik mocht lief zijn voor mezelf. Al kwam dat in de eerste instantie niet zo uit de verf.
Hoe het nu gaat?
Hoe het nu met die betreffende baan af is gelopen? Dat kreeg een hele leuke en verrassende wending! Mijn leidinggevende wees mij op een interne vacature waarvan zij dacht dat dit echt heel goed bij mij aansloot. Toen ik hier vlak daarna ook nog op gewezen werd door de manager van die betreffende afdeling, ben ik me toch maar eens gaan verdiepen en warempel sprak het mij ook aan! Voor ik het wist had ik een nieuwe baan, binnen dezelfde organisatie als waar ik al werkzaam voor was. Een vacature waar ik anders helemaal niet naar omgekeken had. Hier was ik nooit bij uitgekomen als voorgaande niet allemaal was gebeurd. Blijkbaar had ik dat nodig om verdere richting te kunnen bepalen en om mijn perspectief te kunnen verbreden. Ik kan het nu laten voor wat het is en me richten op dat wat komen gaat. En wat dat is? Daar heb ik nu nog niet zo’n beeld bij.
Ik ben er zo ingerold, het kwam me op mijn pad
Hoe dan ook kan ik nu ook eens zeggen dat dit me op mijn pad kwam en dat ik erin ben gerold. Al krijgt deze uitspraak voor mij nu een hele andere betekenis. Ik ben erin gerold door de weg die ik daarvoor af had gelegd en daar heb ik heel hard voor gewerkt! Het kwam me allerminst aanwaaien.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
Om te kunnen rollen heb je een flinke storm nodig, en die heb jij met glans doorstaan!
Hopelijk blijft de storm nu even liggen, ik ben helemaal duizelig van al dat rollen 😉