Terwijl ik in de lobby van mijn potentiële nieuwe werkplek zit, kijk ik eens goed om mij heen en neem de omgeving in mij op. Ik kan me er gewoon geen voorstelling van maken dat ik hier zou gaan werken. In het sollicitatiegesprek waar ik voor kom heb ik wel vertrouwen. Dat ga ik gewoon rocken. Dat voel ik aan mijn water! Ik ben best een leuke gesprekspartner, heb een vlotte babbel- en pen en ben ook best leuk in de omgang. Ja, dat zeg ik gewoon over mezelf. Qua kennis en ervaring zit ik ook gebakken en mijn ogen gaan glunderen wanneer ik over deze vacature praat. Wanneer in het gesprek blijkt dat hun vraag aansluiting op mijn aanbod heeft, is dat de ultieme aanwijzing dat wij de perfecte match zijn. Ik ben nog brutaal genoeg om dat hardop te zeggen ook. Hoe rebels! Brutale mensen hebben de halve wereld toch? Die steek ik dan maar in mijn zak naast die schijterd die ook in mijn zak zit.
Zie je nou wel…
Maar pfff… er waren nog 4 kandidaten vóór mij en de volgende dag is er nóg een kandidaat die reeds voor het tweede gesprek uit is genodigd. Of zeggen ze dat maar gewoon vanuit strategisch oogpunt? Ja, ik ben natuurlijk ook niet van gisteren. Toch maakt me dat dan wel weer zenuwachtig en voert me weer terug naar die eerste mijmeringen in de lobby. Zie je nou wel, deze plek is niet voor mij weggelegd. Er hoeft er maar eentje boven mij uit te steken en dan zijn mijn kansen verkeken. Met mijn schamele 1,60 meter is dat niet zo’n kunst. Zo bad ass als ik luttele momenten hiervoor nog was, zo zakt de moed me nu razendsnel in mijn schoenen. Die schoenen die zojuist nog als stoute schoenen aanvoelden.
Twijfel en onzekerheid nemen het weer over
Al mijn pluspunten vervagen in een split second en de twijfel en de onzekerheid voeren weer de boventoon. Waarom is dat nooit andersom? O, sorry… met pluspunten bedoelde ik niet mijn perfect gevormde borsten en weelderige figuur. Dat is natuurlijk totaal niet relevant voor deze functie, maar op zich wel leuk meegenomen. Toch? Nee, wees maar niet bang… dit zei ik niet hardop. Hoezo weegt onzekerheid en twijfel zwaarder dan vertrouwen in jezelf?
Onzekerheid is eigenlijk verkapte zekerheid. Als je die ‘’on’’ weghaalt, blijft er zekerheid over.
Judith Evelien
Maar goed, wat is er met die attitude gebeurd van even daarvoor? In één teug werd het geabsorbeerd door de onzekerheid. Even een leuk feitje: Onzekerheid is eigenlijk verkapte zekerheid. Als je die ‘’on’’ weghaalt, blijft er zekerheid over. Oké, toegegeven, dat heb ik zelf verzonnen! Zie je nou hoe leuk… en vooral, grappig ik in de omgang ben? Ha… niet alleen leuk en grappig, maar ook nog inventief en creatief met woorden. Nóg meer pluspunten! Mijn billen mogen er namelijk ook best zijn. Dat was natuurlijk een grapje!
Humor is belangrijk voor mij
Ja, met mijn humor zit het ook wel snor zoals je kunt lezen. Laten we wel wezen, waar is een lolbroek zonder stoute schoenen? In mijn sollicitatiebrief waarschuwde ik hier al voor, of nou ja… ik omschreef hoe belangrijk humor voor mij is en zie hier de praktijk. Dus daar is geen woord aan gelogen. Daar ik eerlijkheid hoog in mijn vaandel heb staan, sluit dit daar ook weer mooi op aan.
Als iets te mooi is om waar te zijn…
Voor ik het weet sta ik verdwaasd weer buiten. Wat gebeurde er zojuist nou? Alles verliep gesmeerd en ik ben nóg enthousiaster geworden dan dat ik er in ging. Volgens mij was dit ook wederzijds. Dan moet het haast wel zo zijn dat ik het ga worden. Grapje! Als iets te mooi is om waar te zijn, dan zal het ook wel te mooi zijn om waar te zijn. Maar hej, ik ben ook té mooi om waar te zijn en toch is het waar! Het kán dus wel. Zo slinger ik steeds van links naar rechts. De ene kant twijfel en onzekerheid en aan de andere kant het vertrouwen. In een rap tempo verdrijven de twijfels en de onzekerheden mijn happy vibes. Eigenlijk zou dat andersom moeten. Of het nou reëel is of niet. Waarom weegt de onmogelijkheid altijd zwaarder dan de mogelijkheid? Is het zelfbescherming? Mezelf niet toe kunnen staan om uit te gaan van het goede, want stel nou dat het ‘m toch niet gaat worden, dan heb ik me daar min of meer al op voor kunnen bereiden. Of nee, dan heb ik me daar al voor af kunnen sluiten. Bang voor de pijn of de vernedering van de afwijzing? Bang voor mijn eigen kwetsbaarheid? Die angst zegt mij wel iets over mijn gedrevenheid. Anders zou het me niet zoveel doen.
Stom dat ik me zo zeker voel in dat waar ik niet gelukkig meer van word en zo onzeker word van dat waar ik wel gelukkig van word.
Judith Evelien
Stom dat ik me zo zeker voel in dat waar ik niet gelukkig meer van word en zo onzeker word van dat waar ik wel gelukkig van word. In die eerste heb ik niets te verliezen en in die tweede juist heel veel. Zal ‘m daar de crux dan in zitten? Dat wat onzeker maakt is wat van echte waarde is voor mij en dat waar ik mij zeker in voel, daarin heb ik hoofdstukken af te sluiten. Met afsluiten komt er ruimte voor nieuwe dingen en nieuwe dingen zijn eng. Dan moet je het vertrouwde verruilen voor het onbekende. Voor niets gaat de zon op! Groei en geluk komt je niet aanwaaien. Als je die proef op de som aan gaat en doorstaat, zal je je onzekerheid verslaan en er rijkelijk voor worden beloond. Het is soms een ware worsteling om dat te kunnen of te gaan doen.
De kater komt later
Zo wordt mij wel duidelijk waarom ik zo zeker kan zijn van mijn onzekerheid, maar het een grotere uitdaging is om zeker te zijn over mijn zekerheid. Tuurlijk zit ik liever met een cocktail in mijn hand dronken te worden op een roze wolk om mijn triomf te vieren. Echter zou ik exact hetzelfde doen wanneer ik een afwijzing te incasseren had. Nou ja, niet op een roze wolk waarschijnlijk. Die zou eerder grijs of grauw zijn. Dan kan ik maar beter in volle vertrouwen mijn zekerheid omhelzen, want de kater van die cocktails zou hetzelfde voelen.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe publicaties? Volg mij dan ook op Instagram: @judithevelien
